Concertverslag: The XX (Lotto Arena)

The XX - Lotto Arena

Intimistische schoonheid

The XX live in Antwerpen, daar moesten we bij zijn. Niets of niemand zou ons tegenhouden en dat gebeurde dan ook niet. Gelukkig maar, de Britten slaagden er in het talrijk opgekomen publiek stil te krijgen met hun trage, dromerige pop.

Maar eerst het voorprogramma, en wat voor een. Niemand minder dan Austra zou ons gaan opwarmen voor The XX. We weten dat bij de meesten onder jullie de naam Austra niet echt een belletje zal doen rinkelen, maar wij waren heel erg blij toen we dit nieuws vernamen. Zoals we al zeiden, is Austra niet zo heel erg bekend in onze contreien, daarom deze korte inleiding. Austra is een Canadese band, opgebouwd rond frontvrouw Katie Austra Stelmanis (nu weet u ook meteen waar de groepsnaam vandaan komt). Ooit scoorden de Canadezen een bescheiden hit met het geniale ‘Lose it’. Austra slaagde erin ons te overtuigen, maar dat gold blijkbaar niet voor de rest van het publiek, die het toch wat minder konden smaken. Daar bracht het voorheen genoemde ‘Lose it’, de afsluiter, verandering in. Voor ons was de avond al grotendeels geslaagd.

The XX opende, achter een vrijwel transparant gordijn, met ‘Angels’, een beetje schlemielig zoals de Sigur Rós van den Aldi. Daarna viel het doek neer, tot jolijt van het publiek. De Britten gingen verder met ‘Heart Skipped a Beat’, om daarna ‘Infinity’ boven te halen. Romy Madley Croft ontpopte zich hierbij tot een sterke, zelfverzekerde frontvrouw, dat waren we niet gewoon van het anders zo kwetsbare en timide drietal, maar geen erg. Nadien vond Oliver Sim dat zijn tijd gekomen was en hij sprak de zaal even toe met de woorden: “We’ve never seen an arena so quiet’. Het publiek antwoordde door een oorverdovend geluid te produceren.

Jamie XX speelde onlangs nog op I Love Techno in Gent en soms leek het alsof hij het gevoel had dat hij dat nog eens in de verf moest zetten. Zo werden de nummers ‘Sunset’, ‘Reunion’, ‘Swept Away’ en ‘The Night’ feilloos aaneengeregen en omgetoverd tot echte dancetracks, op het randje van House af soms, het publiek danste en amuseerde zich rot.

Het tempo werd dan uit de set gehaald en Sim en Croft begonnen, soms weifelend, een ziek spelletje van aantrekken en afstoten met elkaar en het publiek te spelen. In ‘Missing’ trokken ze elkaar aan om dan, met eenzelfde kracht elkaar weer af te stoten met ‘Tides’. Dit spelletje speelden ze soms letterlijk in hun bewegingen, zo voerden ze een schaduwdans met elkaar uit, op zo’n manier dat halzen van hun instrumenten elkaar bijna beroerden, maar net niet botsten.

We zeiden daarnet dat enkele nummers omgetoverd werden tot opzwepende dancetracks, maar het omgekeerde was ook waar en verschillende nummers werden een veel trager tempo aangemeten. Zo werd het ‘go slow’-refrein van ‘Chrystalised’ gedesabstraheerd door het nummer zachtjes te laten uitdoven en toverde The XX de Lotto Arena om tot een heuse, veilige schuilplaats met ‘Shelter’.

Na de set kwamen de drie nog eens terug voor een, weliswaar, korte bisronde. ‘Our Song’, het enige nummer dat we ons daaruit kunnen herinneren, was een mooie afsluiter voor een tof concert. Het Britse drietal speelde een verbluffend optreden en wij hopen dat ze ons de volgende keer nog eens binnen laten in die knusse, intieme, doch donkere wereld van hen.

Aron