Toen we voor het eerst ‘Five seconds’ van Twin Shadow hoorden, beslisten we direct om een ticket te kopen voor het optreden van gisteren in de Botanique. En we waren blijkbaar niet de enigen: oorspronkelijk was het optreden gepland in de magische Rotonde, maar vanwege de grote vraag werd het al snel overgeplaatst naar de Orangerie, die op haar beurt ook (zo goed als?) uitverkocht bleek. Na heel wat meer luisterbeurten vinden we ‘Five seconds’ nog steeds één van dé singles van het jaar, maar de albums in zijn geheel kunnen ons niet altijd overtuigen. Met langs de ene kant goede hoop en hoge verwachtingen, maar langs de andere kant toch ook een lichte schrik dat de mindere songs ook live minder uit de verf zouden komen zakten we dus af naar Brussel.
Het voorprogramma werd verzorgd door het Zweedse Saint Lou Lou, bestaande uit tweelingzusjes Mirande en Elektra Kilbey op zang, een drummer en een multi-instrumentalist die instond voor electronica, gitaar en bass. Een vrij nieuw groepje, en het moet gezegd, leuk was het wel! De zusjes beschikken over mooie, lieve stemmen (al was hun zang niet altijd even zuiver), en vooral de instrumentatie (typisch Zweedse subtiele electronica vaak) mocht er zeker zijn. De podiumpresence was bij momenten duidelijk nog wel wat onwennig, dus volgens ons nog redelijk wat groeimarge. Een groepje dat we zeker ooit nog wel eens zouden willen terugzien!
De eerste single van Saint Lou Lou, onlangs uitgekomen:
Twin Shadow dan. Een tiental minuutjes te laat betraden ze het podium, maar in het verslag hieronder blijkt dat dat niet noodzakelijk altijd een negatief voorteken hoeft te zijn. De band, bestaande uit een op het eerste zicht bont allegaartje aan muzikanten, vatte aan met ‘Golden light’, één van onze persoonlijke favorieten. Een aarzelend begin jammer genoeg, zoals dat wel vaker eens gebeurt, het nummer kwam naar onze mening nog niet helemaal goed uit de verf. Ook de stem van zanger en brein George Lewis Jr. moest tijdens de hogere regionen van het nummer duidelijk nog wat op gang komen.
Vanaf ‘Five seconds’, dat al als derde nummer in de set gespeeld werd, zal de vlam dan wel echt in de pijp. Een strakke versie waarop het publiek voor het eerst (maar niet voor het laatst) uit de bol ging. Ook Lewis’ stem was blijkbaar op dat moment al een pak beter gesmeerd.
De vaart zat er helemaal in, zeker als enkele nummers later ook al meteen ‘Slow’, de doorbraaksingle, aan bod kwam, ons er aan herinnerend hoe fantastisch dat nummer wel is.
Volgende hoogtepunten volgden snel, met ‘When we’re dancing’ en ‘Run my heart’. Zeker het laatste, een hit in wording als je het ons vraagt, wekte opnieuw veel respons van het publiek los. De stem van Lewis, een soort kruising tussen het typische new wave-geluid en Damon Albarn, ontpopte zich zelfs tot één van de mooiere, sterkere punten van de band.
Pure post-punk, zo kan je het optreden ook beschrijven, een nostalgische trip naar de 80’s, met niet zelden een iets meer naar voren springend gitaargeluid dan op cd. De melancholische sfeer die de nummers op plaat vaak bezitten werd live regelmatig wat naar achter gedrongen, te voordele van een meer uitbundigere, dansbare sfeer.
Toch valt het net als op de cd’s op dat niet elk nummer even sterk of gedenkwaardig is. De enkele absolute kleppers en het feit dat de live-uitvoering wel degelijk een meerwaarde betekende, zorgden er echter voor dat een concert van Twin Shadow zeker wel de moeite is. We verwachten dan ook deze ideale pukkelpopband de komende jaren nog enkele keren terug te zien, hopelijk met een nieuw album onder de arm (dat enkel maar voor nog meer topnummers kan zorgen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten