Het was toch weer een klein jaar geleden dat we Patrick Wolf nog eens live aan het werk hadden gezien, en geloof mij, voor ondergetekende is dat toch wel al vrij lang. Onze favoriete popprins is (naar aanleiding van een onlangs uitgekomen akoestische "best-off", 'Sundark and riverlight') op pad met een akoestische tour langs kerken en achterafzaaltjes, maar ook de ABflex (met zitplaatsen) werd aangedaan.
Opgewarmd werden we door de Engelse celliste Abi Wade. Deze jongedame bespeelt naast haar cello ook nog een tamboerijn met haar linkervoet en aan haar rechtervoet een doos die blijkbaar onder de naam cajón door het leven gaat. Dit alles doet ze terwijl ze ook de zang voor haar rekening neemt. Tijdens het optreden leek het echter alsof ze een heuse band achter zich had. Nu kan je zeggen dit kunnen anderen, zoals Ed Sheeran, live ook en dan met enkel een akoestische gitaar. Daarover moet ik enkel zeggen dat Abi het zonder loopjes en dergelijke elektronica doet. Qua stem heeft deze dame iets van Florence Welsh, met dit verschil dat Abi Wade haar eigen "Machine" is.
Dan was het tijd voor de hoofdact (voor wie Patrick Wolf niet kent, in de nabije toekomst volgt er een 'Discovery' over hem). Een korte introductie kan gegeven worden als volgt: Patrick's carrière start in het alternatieve milieu waar hij succes oogst bij een beperkt publiek met zijn folktronica. Langzamerhand schuift hij echter meer en meer op naar de pop, waarbij zijn vijfde worp uit 2011 een echte popplaat is. Zo stijgt ook zijn populariteit. Na elk album speelt Patrick op Pukkelpop en daar stijgt hij gestaag naar grotere podia, tot hij in 2011 zelfs als voorlaatste stond geprogrammeerd in de Marquee.
Deze avond was dan ook bedoeld als een terugblik op zijn carrière tot nu toe (hij is reeds een 10-tal jaar bezig). Tijdens het optreden wisselde de klassiek geschoolde Patrick zonder probleem tussen de piano, de harp en de ukelele. Hij werd bijgestaan door een accordeonist, een blazer (klarinet en hobo) en Abi Wade op cello, die elk bepaalde liedjes op zich namen.
Vanaf het begin van het optreden werd de toon gezet. Openers 'London', waarop de titel van zijn "best off" is gebaseerd, en 'Hard Times' zorgen onmiddellijk voor een magische sfeer in de AB. Zeker Hard Times op ukelele was een heel sterke versie. De setlist was bestond zowel uit obscure songs als singles en publieksfavorieten.
Een van de hoogtepunten van de set was 'Penzance', een B-kant waarvan ik moet toegeven dat ik hem niet kende. De betoverende versie van dit nummer op piano was een zeer leuke kennismaking. Ook publiekslieveling 'Paris' was zo'n hoogtepunt. Hoewel ik het elektronische origineel nog net iets sterker vind, was dit een bewijs dat dit echt een sterke song is. We waren ook heel blij dat 'This Weather' werd ingezet, al leek het iets te lang geleden dat hij dit gespeeld had, want op een bepaald moment was hij zijn tekst kwijt. De manier waarop hij daarmee omging zorgde eigenlijk voor een volgend lichtpunt, we zagen hierin namelijk de opgewekte flapuit Patrick terug van het optreden in de Botanique in 2009 die we hadden gemist bij zijn twee vorige doortochten in België. Ook qua podiumpresentatie waren we dus heel tevreden.
Eén van de meest emotionele momenten van de avond was de versie van 'The Sun Is Often Out' die werd gebracht met enkel accordeon. Deze song gaat over de zelfmoord van een vriend van hem toen hij aan 'The Bachelor' werkte.
Het slot van de show werd ingezet met 'Overture', de single van de “best off”. Hierbij speelden alle muzikanten mee en werd bewezen dat dit inderdaad een van de sterkste songs is in een akoestische versie, zoals al verwacht door de plaat te beluisteren. Toen Patrick vroeg of iemand een liedje wou aanvragen, werd op deze Halloween gekozen voor 'Pumpkin Soup'. De afsluiter was de single vanop laatste worp 'Lupercalia', 'The City'. Deze opgewekte song zorgde voor een gelukkig slotakkoord met zelfs een grapje in de tekst verwerkt ("It’s about the day we kissed up by the Manneken Pis").
Patrick kwam nog een terug voor een grappige cover van Elvis zijn 'Can’t Help Falling In Love' en een eerder rommelige versie van 'The Magic Position'.
Dit was het slot van een magische avond in de AB. We kunnen besluiten dat we zeker blij zijn dat we een akoestisch optreden van Patrick Wolf gezien hebben, maar de volgende keer mag het toch terug met alles erop en eraan zijn. Hoewel het zeer mooi was, ontbrak er voor mij toch iets bij songs als 'Paris' en is Patrick’s stem soms iets te krachtig voor enkel een ukelele. Dus hopelijk tot binnen minder dan een jaar Patrick (en band?)!
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten