Concertverslag: Trixie Whitley (Concertzaal Vooruit, Gent)

Ze stond reeds hoog op ons verlanglijstje, maar het bleef maar mislukken om de jongedame live te zien. Misschien niet zo erg, als je zoals wij geen heel grote fan bent van haar debuutalbum "Fourth Corner", maar de straffe verhalen die de ronde over haar optredens, deden ons toch steeds vloeken als we nog maar eens naast een ticket grepen. Gelukkig konden we dan toch een ticket bemachtigen voor het optreden van de Gents-Amerikaanse Trixie Whitley in de Vooruit. We waren uiteindelijk dan bijna nog vergeten te gaan, maar gelukkig schoot het ons nog net te binnen dat het optreden gisterenavond doorging. Al een geluk, want we hoopten en kregen een zeer straffe frontvrouw te zien die krachtig en verschroeiend uithaalde, maar bij momenten ook zacht en lieflijk uit de hoek kwam.

Maar first things first, het voorprogramma, verzorgd door de Antwerpse band Echo Beatty, kon ons ook wel bekoren. De licht sferische muziek, met behulp van loopstations, metalen veren en sleutels slaagden ze er in om in de mooie concertzaal onze aandacht vast te houden. Toch wel erg jammer dat de zaal niet echt geïnteresseerd leek en erg rumoerig bleef, zelfs toen zangeres Annelies Van Dinter vroeg om even stil te zijn voor een emotioneel nummer, bleven sommige mensen rumoerig, een jammere zaak en bij deze ook meteen een oproep om je gesprekken over voetbal, de kinderen, onderwijs en politiek thuis of op café te voeren en daar te houden, daar doen we iedereen een plezier mee.

Trixie Whitley kwam het podium solo opgehost, in zwarte kledij en een soort sluier over haar blonde haren getrokken. Opener '1000 Thieves' zette meteen de toon, ingetogen op de juiste momenten, hard en ruig op de andere. Ook 'Irene' en titeltrack 'Fourth Corner' gingen op dat elan door. Daarna werd het iets saaier met het rustigere 'Silent Rebel pt. 2'. Wel bleef het opvallen over wat voor een prachtige stem mevrouw Whitley beschikt, maar wij hadden liever de ruigere kant blijven zien.

Die ruigere kant kwam er weer met het nieuwe nummer 'The Shack', een man in het publiek vond het nodig om "I'll Shack you" te roepen, bij deze onze tweede oproep van de avond. Laat ook de seksistische praat thuis, want dat hoort niet en is een belediging voor zowel mannen als vrouwen. Om nu verder te gaan over muziek. 'The Shack' was veelbelovend voor het nieuwe album dat er ooit wel eens aankomt en Trixie is en blijft een geweldige artieste. Toen 'I Need Your Love' uit de boxen schalde vreesden we dat het optreden er al opzat. Het nummer werd herwerkt tot een verschroeiend rocknummer waar de hartensmart vanaf druipte, wat een verschil met de plaat! Na 'Hotel' volgde ook nog 'Breathe You' met Trixie op de piano en tijdens het meest intense moment van het nummer stond de jongedame op en wandelde ze doodleuk het publiek in, dat uiteraard dolenthousiast werd.

Tijdens de bisronde passeerde ook nog een erg emotioneel 'Strongblood' de revue. Het nummer werd opgedragen aan mama Whitley die haar laatste concert meemaakte in diezelfde concertzaal in de Vooruit toen Trixie al 8 maanden in haar baarmoeder verbleef. Dat in deze zaal het laatste optreden van de tour plaatsvond (volgens Trixie, maar volgens ons speelt ze morgen nog in Parijs) gaf dit nummer dat extra duwtje.

In de laatste alinea is het dan traditie om met punten te zwaaien of straffe uitspraken te doen, maar met punten zwaaien doen we niet al te gaarne, dus zeggen we gewoon dat het optreden af was. Heel straffe artieste die Trixie Whitley en we kunnen dan ook alleen maar hopen dat haar nieuwe cd het nog beter zal doen, vooral in het buitenland dan. En om toch maar met een quote te komen: Trixie Whitley in de Vooruit was er gewoonweg boenk op.

Aron