Tijdens onze eerste
stappen op de weide waren de heren en dame van Mintzkov net begonnen aan hun set. Heel aandachtig hebben we het
optreden niet gevolgd, maar over het algemeen klonk het wel weer degelijk,
zoals altijd dus in feite bij Mintzkov. Gewoon goed, maar geen echte uitschieter,
een stelling die uiteindelijk zou opgaan voor ongeveer elk optreden dat nog
volgde. Vooral Mimosa, maar ook nog enkele andere singletjes mogen er absoluut
wezen, maar bij een paar andere nummers klinkt de band toch echt te veel als
het doorsnee Belgische groepje.
Na een beetje rond
gewandeld te hebben op het terrein trokken we voor de eerste keer naar de
Castello, voor het optreden van The
Haxan Cloax. Volgende maand toert de artiest door Groot-Brittannië als
voorprogramma van Fuck Buttons, reden genoeg voor ons om hem te verkiezen boven
de Noisettes, die op dat moment op het veel minder gezellige hoofdpodium
aantraden. Het niveau van Fuck Buttons werd in deze stevige electro-set jammer
genoeg lang niet gehaald, maar toch zijn we achteraf heel blij met onze keuze,
want slecht was het zeker ook niet. De bij momenten zware electro ging bij
momenten door merg en been, maar mistte op andere momenten toch een beetje een
duidelijke ‘richting’ om echt 100% te kunnen overtuigen.
Clock Opera dan, vorig jaar angekondigd als ‘the next big thing’, maar achteraf
gezien toch niet helemaal aan de verwachtingen kunnen voldoen. Dat dit niet aan
de band zelf maar eerder aan de radiostations ligt, kwamen ze hier overtuigend
bewijzen. In het begin nog een beetje aarzelend en qua geluid niet helemaal
goed gemixt, maar zeker in het tweede deel lieten ze met pareltjes als ‘Move to
the mountains’, ‘Belongings’ en ‘Lesson no. 7’ zien dat ze tot heel wat in staat zijn. Een
eerste half hoogtepuntje toch wel, dit optreden.
S O H N, die in een niet zo heel ver verleden al twee maal voor onze single van
de week zorgde, was de volgende groep op ons programma. En wát voor een
optreden werd het, zonder twijfel ons hoogtepunt van deze pukkelpopdag. De
gladde, melancholische electropop à la How To Dress Weel en Rhye wist live
volledig te overtuigen. Hoogtepunt van het optreden was single ‘The wheel’, al
moest de rest van de nummers (ons bijna allemaal onbekend omdat het eerste
album nog moet uitkomen) maar weinig onderdoen. Een mix van zweverige zang met
subtiele electronica, live met nog wat meer power dan op plaat, zo hebben we
het graag.
Van Alabama Shakes zagen we slechts een
deeltje, niet voldoende om er echt een verslag van te schrijven, maar wel
genoeg om te kunnen zeggen: wat een stem heeft die zangeres! Ongelofelijk met
hoeveel gemak ze alle uithalen aankan, enkel en alleen hiervoor is een optreden
van de band (hoewel niet helemaal ons genre) zeker wel de moeite waard.
Toen we aankwamen in
de marquee voor het optreden van Kodaline
werd al snel duidelijk dat we onze oordopjes meer dan ooit zouden nodig hebben.
Niet omdat de band zo enorm luid speelt, maar wel omdat het grootste deel van
de fans bestond uit gillende tienermeisjes. Wat ook opviel, was dat de band het
wel erg groot zag. Grootse, aanzwellende, meerstemmige refreinen en heel wat
ge-oeh-oeh, in bijna elk nummer was het van dat. Ze hebben nochtans enkele
mooie popsingles die er zeker mogen zijn, met dan vooral onze ex-single van de
week ‘All I want’, maar hier kwamen ze toch net iets te veel over als een
‘product’ gericht op het veroveren van zoveel mogelijk harten bij de vooral
vrouwelijke fans, in plaats van als een band met een eigen gezicht en met
muziek die er echt toe doet.
Na een heel leuk
intermezzo met een optreden van Kenji Minogue in de Petit Bazar, gingen we
opnieuw richting marquee voor het optreden van Bonobo. Er een duidelijk genre op kleven is heel moeilijk, een mix
tussen jazz, electronica en trip-hop, daar moet het zo ongeveer bij in de buurt
komen. Heel subtiele en vooral live enorm goed uitgevoerde electronica, alweer
zoals we het graag hebben. De tent stond stampensvol trouwens, vermoedelijk
heel wat mensen die normaal gezien rond de dance hall te vinden zijn, en nu
even kwamen ‘chillen’ op de relaxte beats van Simon Green, ongelijk kan je hen
zeker niet geven. De gelaagde nummers, zowel die met als die zonder zangeres,
kwamen live allemaal heel goed uit de verf, dus ja, een tweede hoogtepuntje
toch wel.
Een van de optredens
waar we het meest naar uitkeken was dat van Crystal Castles, maar doordat de start ervan een klein uurtje
opgeschoven werd, pikten we onverwacht toch nog de tweede helft van het
optreden van Bat For Lashes mee. Een
optreden van haar is altijd betoverend mooi, maar deze keer vonden we het toch
net iets minder dan we an haar gewoon zijn. Misschien lag het aan de technische
problemen in het begin van de set, maar ik denk dat de grootste boosdoener toch
de setlist was. Heel veel nummers van haar nieuwste plaat, met veel voorsprong
haar minste volgens ons, waar dan pareltjes als ‘Siren song’ en ‘Pearl’s dream’
voor moesten wijken, wij hadden het graag anders gezien. Niettemin bleef
Natasha bij verwachte hoogtepunten als ‘Daniel’, ‘Horse and I’ en ‘Laura’ een
plezier om naar teluisteren en kijken, het enthousiasme droop er weer van af,
en ze bewees nog maar eens dat ze wel degelijk een prachtige stem heeft.
Daarna besloten we
toch niet terug richting dance hall te gaan voor Crystal Castles, maar wel het
optreden van Franz Ferdinand op het
hoofdpodium mee te pikken, wegens nog nooit eerder live aan het werk gezien. We beleefden het optreden van vrij
ver op de weide, maar zelfs van daar was het duidelijk dat de band er absoluut een
feestje van maakte. Dat de groep op zich eigenlijk een beetje passé is kon het
publiek duidelijk niet deren, en het mag gezegd worden, na al die jaren weet de
band duidelijk perfect hoe ze de aandacht van zo’n grote massa een uur lang
moeten vasthouden. Een fris en heel energiek optreden dus, met als absoluut hoogtepunt
‘Take me out’, van een band die zo’n hoge plaats op een festivalaffiche op
basis van deze strakke live-prestatie meer dan verdient.
We vertrokken iets
vroeger richting club waar we een massa volk verwachtten voor het optreden van
een van de grootste hypes van het jaar, Haim,
maar het tegendeel bleek waar, we konden nog heel eenvoudig tot aan de voorste
rijen doorwandelen. De drie zussen, bijgestaan door een drummer, zetten het
optreden tot onze verrassing vrij stevig in. Met ‘Falling’, ‘Forever’ en ‘Don’t
save me’ hebben ze drie perfecte popsingles op hun conto staan, maar het leek
bij momenten alsof de dames zelf liever in een ruige, bluesy hard rock-band
zouden willen spelen en hier op pukkelpop wouden komen bewijzen dat ook vrouwen
kunnen gitaarspelen. Een sterk contrast dus tussen de drie singles en het gros
van de rest van songs (waaronder een heel stevige cover van Fleetwood Mac’s ‘Oh
well’), wat in het geheel in onze ogen voor een vreemd en onverwacht optreden
zorgde. Waarmee we zeker niet willen gezegd hebben dat het slecht was, in
tegendeel, er viel altijd wel iets te beleven op het podium, waren het niet de
vreemde bekken die de bassiste trok, dan wel de prachtige samenzang tussen de
drie zusjes, of gewoon de uitstekende nummers, want zo hebben ze er wel al een
aantal. Een goed optreden dus, op de poppy momenten volgens onswel beter dan op
de echt ruige momenten, maar goed, dat ze muziek kunnen spelen is alleszins een
feit, en knallers van singles schrijven lukt ook zonder problemen, dus een
grote toekomst lijkt weggelegd voor de dames!
Ook The XX maakten we vanop een ruime
afstand mee, maar we moeten zeggen, de band slaagde er veel beter in dan op Rock
Werchter vorig jaar om uit de verf te komen op de main stage. Ook al blijven we
van mening dat ze ietwat overschat zijn, en vooral dat heel wat van hun muziek
toch wel heel sterk op elkaar lijkt (op den duur wordt het een beetje teveel
van hetzelfde), toch lukte het hen deze keer bij momenten, zeker tijdens de
tweede helft van het optreden, om die kenmerkende magische sfeer over te
brengen naar het publiek. We waren ook heel blij te merken dat de bliepjes en
beats van Jamie XX eindelijk af en toe een iets prominentere plaats kregen in
het geheel (zeker toen hij er zijn solo-meesterwerkje ‘Far nearer’ even tussen
liet knallen), nog iets meer die richting uitgaan en ze winnen ons misschien
wel helemaal terug als fan.
Midlake was voor ons in feite de headliner van de dag, de band waar we het
meeste naar uitkeken. Enkele maanden geleden heeft de zanger de band verlaten,
maar op de prestatie van de nieuwe zanger (voordien gitarist en tweede stem)
viel absoluut niets aan te merken. Wat echter wel merkbaar was, was het feit
dat er door het vertrek van die zanger ook een gitaar minder aanwezig was op het
podium. Wat Midlake vroeger zo goed en uniek maakte, folkrock met soms wel 3
tot 4 gitaristen, ontbrak deze keer toch een heel klein beetje. Het geheel
miste bij momenten wat pit, het lag allemaal iets dichter bij de
doorsnee-folkrockband, bij de Fleet Foxes-sound laat ons zeggen. Sommige
nummers, zoals afsluiter ‘Head home’, waren er knal op, maar vooral bij
prijsnummer ‘Roscoe’ liet het gemis van een extra gitarist zich wel merken.
Jammer genoeg dus net iets minder overtuigend dan de vorige keren dat we ze
zagen, maar niettemin nog steeds een heel sterk optreden, van nog steeds met
voorsprong onze favoriete groep in het genre.
Het optreden van Goose maakten we ook al vanop een
afstandje mee. Jammer achteraf gezien, want de groep deed weer wat ze altijd doen
in feite, met een knallend feestje het festival op een heel passende manier
afsluiten. Geen kat die het er niet mee eens is dat Goose zonder problemen een
podium van die grootte aankan. Een prima afsluiter dus van een goede
festivaldag, waarop we geen enkel slecht optreden zagen, maar ook weinig echte
uitschieters (op Bonobo en vooral S O H N na).
