Concertverslag: Mo (Botanique)

Er waren heel wat mensen opgedaagd voor het optreden van Karen Marie Orsted, beter bekend als Mo, in de Botanique gisterenavond. Wij zijn de laatsten om te beweren dat dat onterecht zou zijn, we waren er namelijk zelf ook, zeker als je weet dat de vergelijkingen met Purity Ring, Grimes en Twin Shadow geregeld de revue passeren als het over voorgenoemde Deense gaat. Het optreden zelf dan, we hadden gehoord, van mensen die er bij waren dat haar optredens geweldig goed zijn, enkelen namen zelfs de woorden legendarisch in de mond, dus keken we uit naar wat daarmee bedoeld werd. Goed was het zeker, heel goed zelfs, maar legendarisch, dat willen we niet gezegd hebben.

Geen voorprogramma deze keer, en daar zijn we blij om aangezien het aantal middelmatige voorprogramma's tegenwoordig niet meer op een hand te tellen is, en dus kregen we direct Mo voorgeschoteld die aftrapte met Fire Rides. Alleen de muzikanten stonden op het podium en Karen zong vanuit de bühne, of was het een bandje dat afspeelde? Alleszins werd het publiek, voornamelijk jonge, hippe vogels, helemaal wild en werd er behoorlijk wat afgedanst. Mo zelf moest hier niet voor onderdoen en kwam heel energiek voor de dag. Met Maiden, dat op luid gejuich onthaald werd, was de toon meteen gezet en werd het duidelijk dat dit optreden niet de mist zou ingaan.

Dat er voldoende afwisseling in zat, bleek uit het feit dat up-temponummers zoals XXX88 werden afgewisseld met Freedom en Slow Love.  Met Pilgrim kwam er dan weer wat meer leven in de brouwerij, niet dat het een saaie boel was, en werd er weer volop gedanst en geschranst. Het was dan wachten tot Waste of Time om nog eens een hitje te horen (artistieke weelde, want ook de niet-hitjes waren van een hoog niveau) en tijdens het daaropvolgende Never Wanna Know kwam mevrouw Orsted het publiek in gedanst, een goede meter van ons, wat hen natuurlijk in extase bracht en het feestje naar een kookpunt bracht. Met Walk This Way en Don't Wanna Dance werd de reguliere set afgesloten, tijdens deze laatste herhaalde ze haar stunt van Never Wanna Know nog eens en begon ze te dansen in het publiek met een kring enthousiastelingen rond haar.

In de bisronde bracht ze nog een Spice Girls cover, Say You'll Be There, wat even aangenaam als overbodig was. Niets tegen covers brengen tijdens optredens, of tegen de Spice Girls, maar wij hadden liever Dummy Head of zo gehoord. Gelukkig werd ook nog Glass gespeeld waarbij Mo nog maar eens het publiek insprong, dit keer om te crowdsurfen. Het publiek ging voldaan naar huis, dat kan ook niet anders na zo'n geweldig energiek optreden zonder franjes, maar gewoon pure follow your heart, down to earth eerlijkheid van deze artieste, of zo kwam het toch over. We hopen haar nog vele malen in België te mogen ontvangen, wij zullen er alleszins altijd bij zijn.

Aron

Concertverslag: Joan As Police Woman (Ancienne Belgique)

Joan As Police Woman kent iedereen ongetwijfeld van monsterhit 'The Magic', dat nummer is ondertussen al een goede drie jaar oud en het is dus niet vreemd dat de nieuwe release, 'The Classic' geheten, een beetje ongemerkt voorbij ging. Ook de tickets voor haar show in de Ancienne Belgique verkochten niet als zoete broodjes en dus was de grote zaal van voorgenoemde cultuurtempel slechts voor de helft gevuld. Joan en kornuiten lieten het niet aan hun hart komen en speelden de beloofde show en wat kunnen we daar over zeggen? Wel, het was ok, we hebben al beter gezien, maar zeker ook al slechter.

Hydrogen Sea, zo luidde de naam van het voorprogramma. Helaas kunnen we u er niet veel meer over vertellen, behalve dat het Belgen zijn en dat ze thuis horen in de stal van Unday Records, een stal waar eerder al een raspaard als Maya's Moving Castle uitgedraft kwam. Ook Hydrogen Sea is zo'n raspaard, al is het voorlopig nog een veulen. Met twee waren ze, een man en een vrouw en ze maken mooie ambient, dromerige pop. Meer kunnen we u helaas niet vertellen, behalve nog dat we het heel erg goed vonden en dat het jammer was dat er nog maar 50 mensen in de zaal waren.

Joan As Police Woman kon dan weer, logischerwijs, wat meer volk lokken, al was de AB niet helemaal volgelopen. Het publiek was hoegenaamd wel enthousiast en Joan zelf was dat uiteraard ook. Ze drukte meermaals uit hoe blij ze was terug te zijn in Brussel en probeerde de zaal plat te spelen met nummers als 'The Witness', 'Holy City' en 'New Year's Day'. De overgrote meerderheid van het publiek was overtuigd en ging uit zijn dak, wij waren iets minder enthousiast. We hadden het gevoel dat Joan er af en toe naast zong, misschien was ze ziek, want ze leek te kampen te hebben met een loopneus. Toch moeten we erbij vermelden dat het muzikaal allemaal heel erg snor zaten Joan omringd was door geweldige muzikanten.

De bisronde bestond uit onder meer 'The Magic', voor ons een persoonlijk hoogtepunt, dat helaas vrijwel het enige was. Het tweede hoogtepunt volgde kort er na met afsluiter 'The Classic', een nummer uit de nieuwe plaat. Tijdens dit nummer werd Joan a capella begeleid door haar drummer, gitarist en toetsenist. De zaal was helemaal overtuigd en schreeuwde om nog een bisronde, maar die kwam er niet. Wij genoten wel van dit concert, maar vonden het toch niet goed genoeg om bij een volgende passage weer meteen een ticket te kopen.

Aron

Concertverslag: William Fitzsimmons (Handelsbeurs)

Maart en april zijn traditioneel vrij drukke concertmaanden, en ook dit jaar is dat niet anders, en puilt onze concertagenda alweer bijna uit. Gelukkig is er zo heel af en toe toch eens een artiest die het in zijn hoofd krijgt om niet in Brussel of Antwerpen maar wel in If Music Could Talk-thuisbasis Gent op te treden, William Fitzsimmons is er daar 1 van. Geen man met grote radiohits, maar binnen het folkwereldje toch een van de meest populaire namen van de laatste jaren. Vol was de Handelsbeurs allerminst (en dan was het nog met zitplaatsen), maar William kon duidelijk toch op een trouwe schare 'echte' fans rekenen.

Beginnen deden we uiteraard met een voorprogramma, deze keer verzorgd door Denison Witmer, een (naar eigen zeggen) boezemvriend van de William. Waar het normaal gezien vrij irritant kan zijn als artiesten de hele tijd babbelen in plaats van muziek spelen, was dat dit keer eigenlijk helemaal anders: we hoorden hem liever één van zijn grappige verhaaltjes vertellen over technologie, Gent of het nationale symbool van de Verenigde Staten (en zelfs een heel geslaagde impersonatie doen van het hoofdprogramma van de avond) dan muziek spelen. Niet dat de muziek slecht was, zeker niet, maar echt het ‘een man met een akoestische gitaar rond een kampvuur’-gevoel overstijgen deed het toch ook niet. Bij de eerste nummers zat er af en toe nog eens een knappe melodie tussen, maar naar het einde toe werd het ook op dat vlak vrij doorsnee. Toch een heel aangenaam optreden dus, maar vooral door wat er tussen de liedjes door allemaal verteld werd.

 

Over naar de hoofdact van de avond, William Fitzsimmons. We zullen maar beginnen met een bekentenis: zelf kenden we op voorhand maar twee nummers van de beste man echt goed (waarvan hij eentje, ‘The tide pulls from the moon’, dan nog niet speelde ook), maar wel twee enorm goeie, waarbij het vooral zijn prachtige stem is die ons overtuigde om een ticket aan te schaffen. En ook live kwam de heel zachte, zalvende stem, soms bijna fluisterend, enorm goed uit de verf. Zonder enige moeite (en zonder ook maar één foutje) zong hij het volledige bijne twee uur durende optreden alle nummers op die typische, prachtige, ontroerende manier. Eén van de hoogtepunten van de avond was dan ook toen William en zijn drie bandleden zich tijdens de bisnummers allen rond 1 micro verzamelden, en volledig akoestisch enkele nummers brachten, waarbij zijn stem en ook de samenzang zowaar nog beter tot zijn recht kwam. De nog kalere momenten, waarbij hij alleen met zijn akoestische gitaar op het podium stond, waren dan misschien net iets té ‘naakt’, en konden wat ons betreft wel  wat extra pit in de vorm van een extra gitarist of een drummer gebruiken.

Dit is dan ook misschien meteen ook het enige kritiekpuntje: het blijft de hele tijd wel erg braaf. Zo heel af en toe eens een echte uitbarsting zou het optreden voor ons nog net dat tikkeltje extra geven, waar genregenoten die iets meer de randen van het genre opzoeken, zoals Bon Iver bijvoorbeeld, wel telkens in slagen.

Qua nummers vonden we persoonlijk dat die van het nieuwste album (William heeft al 5 albums op zijn conto staan) zeker niet moesten onderdoen voor het oudere werk (‘Fortune’ en vooral ‘Took’, met een prachtig stuwend ritme waren voor ons, naast het moment dat ze met 4 rond 1 microfoon stonden, het hoogtepunt van de avond), maar dat kan uiteraard ook liggen aan het feit dat we dat nieuwere werk al iets beter kenden op voorhand. Hoe je het ook draait of keert, net zoals bij waarschijnlijk 99% van de artiesten is het ook bij William niet eenvoudig om de nummers uit elkaar te houden als je er weinig vertrouwd mee bent.

Wij zijn na dit optreden alleszins volledig overtuigd om de albums van William Fitzsimmons tot op het bot uit te pluizen, en we kunnen hetzelfde aanraden aan alle fans van zachte folkrockmuziek gedragen door een ware engelenstem.

 

Corneel

 

 

 

Single van de week: FKA x inc. - FKA x inc.

Degenen die een beetje mee zijn met de nieuwe muziek, kennen FKA Twigs al van haar nominatie voor BBC Sound of 2014 en haar straffe mellow R'nB songs. Ook inc. kunnen jullie van zulke songs kennen.Wel nu vonden deze twee artiesten er niet beter op om hun gezamenlijke talenten in een blender te zwieren, met het geweldige FKA x inc. als resultaat!

Concertverslag: Neneh Cherry (ABClub)

De naam Neneh Cherry zegt u natuurlijk iets. Deze in Londen residerende Zweedse raakte in de jaren 80 bekend met hits als Buffalo Stance en Manchild. De bekendheid groeide enkel met het uitbrengen van 7 Seconds samen met Youssou N’Dour. Wij hebben zelfs eens een “one-hit wonderland”-reportage aan haar gegeven. Niet omdat ze dat is, maar omdat haar verhaal zo leuk is. Enkele jaren geleden bracht ze samen met haar Thing een cd met jazzy covers uit, maar nu is ze terug met echt nieuw solowerk. Hiervoor riep ze de hulp in van het instrumentele elektronica-broederduo Rocketnumbernine (die er in de ABClub bij waren) en uiterst hippe producer Four Tet. Dit geweldige album levert ons dan weer een tour op door kleine clubs in Europa, waaronder de ABClub.

Het voorprogramma werd verzorgd door de IJslandse Kria Brekkan (ex-múm) & de Amerikaan Ryan Erskine. Het optreden bestond uit ons onbekende (folk-)songs gespeeld op akoestische gitaar en een als trommel gebruikte banjo. De songs kwamen rommelig over en er hing voornamelijk een kampvuur-sfeer. Dit is dan weer iets wat werkt rond een kampvuur maar niet op een podium. Het enige wat ons kon overtuigen, was de feeërieke stem van de IJslandse (luister eens naar We Have a Map of the Piano van múm).

Dan over naar het echte werk onder de vorm van Neneh Cherry. Als je een nieuw album moet promoten, doe je er goed aan er zoveel mogelijk songs uit te spelen. In dit geval betekent dit gewoon alle tien de songs van op Blank Project. Dit kan soms serieus tegenvallen, maar in het geval van zo’n sterke plaat denken wij eerder aan het tegendeel. Al vanaf opener Across The Water werd duidelijk dat de bijna 50-jarige Neneh nog steeds zeer goed van stem is. De titeltrack van het album die erna volgde kreeg ons voor de eerste en zeker niet laatste keer aan het dansen.

Een eerste hoogtepunt was het bezwerende Spit Three Times dat door de club gonsde. Weightless werd dan de eerste die echt als dansbaar nummer lekker werd uitgesponnen met de mannen van Rocketnumbernine in een geweldige hoofdrol. Zo en door de straffe stem van La Cherry kreeg dit optreden een echte meerwaarde. Na een aan de overleden The Child Of Lov opgedragen, ingetogen 422, volgde het eerste van de vier afsluitende topsongs die samen een hoogtepunt vormden. Everything is een meer dan zeven minuten durende trip waarop Neneh het publiek meenam.

Dansend ging ze meteen over naar Naked en dan onmiddellijk naar de single Out Of The Black. Daar niet iedereen Röyksopp is, was Robyn er niet bij, maar de song bleef meer dan overeind. Afsluiten gebeurde dan met het liefdesverhaaltje Dossier, nog zo’n sterke song van op die nieuwe plaat. Het publiek vroeg en kreeg nog een (geplande) bisronde. Daar de songs van de plaat op waren, kregen we, met de boodschap “Dat we niet in het verleden mogen leven”, een die middag geschreven song Kiss My Ass ;-). Deze song deed ons verdacht veel denken aan een geupdate versie van haar 80’s hit Buffalo Stance om zo dus af te sluiten op een hoogtepunt met de zowat perfecte popsong.

Zoals je een oude vos geen streken moet leren, moet je een ervaren zangeres niet leren optreden. Neneh Cherry staat als zelfzekere, goed geoliede machine op het podium. De stem zit goed, de songs zijn straf en dan is er nog de geweldige elektronische begeleiding die sommige songs doen uitmonden in iets dansbaars waar de helft van de “artiesten” in de Boiler Room van Pukkelpop en alle “artiesten” op Tomorrowland stikjaloers op mogen zijn. Veel artiesten keren zich op “latere” leeftijd richting akoestisch of rootsy dingen, maar gelukkig doet Neneh exact het omgekeerde. Met deze plaat duikt ze in de alternatieve, hippe elektronica en slaagt ze er in om er geweldige popsongs uit te persen.

Aroen

Concertverslag: London Grammar (Botanique, Brussel)

Het is slechts een kleine twee maanden geleden sinds de Britten van London Grammar de Witloof Bar in de kelder van misschien wel onze favoriete concertvenue platspeelden, of ze mochten alweer afzakken naar Sint-Joost-ten-Node om de Orangerie te doen vollopen. Voorgenoemde keet  barstte net niet uit zijn voegen en we konden na afloop niet zeggen dat dat onverdiend was, want London Grammar wist ons te overtuigen mede dankzij de prachtige stem van Hannah Reid en de beats die Dot Major er wel eens door durfde te jagen. Ook het voorprogramma Bipolar Sunshine werd door ons gesmaakt, kortom een volmaakte avond dus, en dat ging zo.

Het is iets over achten als we de zaal binnen stappen en voorprogramma Bipolar Sunshine is zich al volop aan het kwijten van zijn taak om het publiek op te warmen. Het soloproject van Afro-Europeaan Adio Marchant, die voor de gelegenheid getooid was in een schreeuwerig oranje hawaïhemd, trok, meer nog dan met zijn vreemde kapsel, de aandacht met  aangename muziek die het midden hield tussen The Streets en surfmuziek. Rechts van ons ging een iets oudere man in een groen shirt helemaal los tijdens dit voorprogramma en ook links van ons zagen we dat de mensen deze jongens konden pruimen. Rond kwart voor negen zat hun optreden er op en een luid applaus was hun deel.

Om negen uur stond London Grammar dan geprogrammeerd, met de nadruk op het woord 'stond', want een kwartier later waren de Britten nog steeds niet op het podium verschenen en het publiek werd ongeduldig. Ritmisch geklap, af en toe wat aanmanend gefluit en veel uurwerkengestaar vulde de zaal, toen Hannah, Dot en Daniel het podium opkwamen en een prachtig mooi 'Hey You' inzetten, was alles al weer vergeten. Altijd afwachten hoe de stem van Hannah live zou overkomen, maar gelukkig was ook dat geen probleem, dat bleek later toen 'Darling are you gonna leave me' ook feilloos van zang werd voorzien en ook Dot Major ging volledig los met de beats wat het geheel een dansbaar tintje gaf.

Na 'Interlude' gingen ze verder met 'Shyer' en de pareltjes werden nu snel aan elkaar geregen, 'Strong', 'Flickers', 'Sights'. Allemaal passeerden ze de revue en allemaal werden ze even mooi gebracht en met genoeg afwisseling. Toen Hannah even haar stem moest gaan smeren, gingen Dan en Dot gewoon gezellig zelf verder en ook dat was heel aangenaam. Helaas was er tussendoor een man van de organisatie met een blauwe jas, broek en muts het podium opgewandeld om te melden dat er een nummer weg moest vallen, wegens geen tijd en helaas was dat 'Nightcall'. Niet getreurd want er werd meteen overgegaan tot 'Wasting My Young Years' wat leidde tot een mooie apotheose. De obligate bisronde bestond uit 'If You Wait' en 'Metal & Dust', maar had voor ons niet gehoeven, want we waren al lang voldaan.

Na afloop kunnen we alleen maar concluderen dat het een geslaagde avond was in de Botanique, die deze maand meerdere goede bands wist te lokken, we zullen er deze maand dus zeker nog komen, applausje voor de organisatie. Ook over de band kunnen we alleen maar lovend zijn. London Grammar wist dus meer dan te overtuigen gisteren, meer nog, ze hebben er ongetwijfeld een hele hoop nieuwe fans bij.

Aron

Single van de week: Owen Pallett - The Riverbed

De meeste onder u die de oscargenomineerde Canadees Owen Pallett (soundtrack van Her), zullen hem kennen als vaste arrangeur en af-en-aan violist van Arcade Fire. Zonder die band maakt hij, met behulp van viool, synths en loopstation, naar onze bescheiden mening nog betere muziek. Onderdeel daarvan is deze prachtige nieuwe single: The Riverbed!

Concertverslag: Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra (Botanique)

Efrim Menuck en enkele van zijn compagnons maken drukke tijden mee. In twee jaar tijd twee albums uitbrengen met respectievelijk Godspeed You! Black Emperor en Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra, en zowat afwisselend met beide bands touren in diezelfde tijdspanne. Vorig jaar stond Godspeed nog op Pukkelpop bijvoorbeeld, binnenkort op Primavera, maar tussendoor tourt Silver Mt. Zion met hun nieuwe album Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything. 27 februari hielden ze halt in de Botanique.

Canadees en dus landgenoot Eric Chenaux mocht het publiek opwarmen (hoewel dit niet echt nodig was als de organisatie zoveel tickets verkoopt dat men als sardienen in een blik in de zaal wordt gepropt) en deed dat op zijn eigen speciale manier. Met zijn gitaar haalde hij soms vreemde kuren en effectjes uit, en af en toe leek het alsof hij gewoon improviseerde op aritmische wijze. Zeer boeiend schouwspel in het begin, maar na het 2de, identiek klinkende nummer van tien minuten was het wel genoeg geweest. Na zijn a capella intermezzo was de kracht eruit bij het publiek om de verveling te bevechten en werd die tamelijk zichtbaar.

Silver Mt. Zion had zich, zoals ze dat gewoon zijn met hun bands volgens hun filosofie, opgesteld in een halve cirkel op het podium, met hun versterkers in dezelfde positie achter zich. Leuk dat ze hun gelijkwaardigheid en groepsgeest willen symboliseren, maar in een brede zaal zoals de Orangerie is dat vooral jammer voor de toeschouwers langs de zijkant, die vooral ruggen en versterkers te zien kregen. Een andere gewoonte die ze bij Godspeed volgen, was duidelijk niet belangrijk: er kwam stemgeluid van het podium. Niet enkel als zang, maar zelfs bindteksten  kwamen aan bod! Menucks zeer linkse denkbeelden kwamen uitgebreid aan bod als hij het had over nummers als Austerity Blues (vrij vertaald: het zou hem niet verbazen moest een Griek hier in de hoofdstad van austeriteit uit wanhoop mensen begint aan te vallen) of All The Kings Are Dead (/Death), waarbij hij benadrukte dat het feit dat sommige koningen vergeten worden een troostende gedachte is.

Veel extra-muzikale opmerkingen dus, over de muziek kunnen we iets korters zijn. Als Silver Mt. Zion met een album gaat touren, gaan ze duidelijk écht wel met dát album touren. Andere albums worden niet verkocht aan de zaal, en het volledige album wordt gespeeld tijdens het concert zelf. Enkel een onbekend nieuw nummer (dat trouwens redelijk saai was of mogelijk moeilijker te doorgronden is, maar het effect live bleef in ieder geval hetzelfde) en 'Piphany Rambler waren niet van Fuck Off etc. Jammer dus voor fans die vooral grote fan zijn van hun eerste, instrumentale en eerder gecomponeerde albums, zoals ondergetekende. Het concert begon goed, met twee sterke nummers van het nieuwe album, en eindigde met een absoluut hoogtepunt, een straffe versie van het briljante What We Loved Was Not Enough (een gans optreden op dit niveau zou memorabel zijn), maar tussendoor leek het wel alsof de band hun muziek niet met een emotionele dimensie de zaal in kon stuwen, waardoor anderhalf uur echt wel genoeg was. Het klonk en voelde allemaal hetzelfde als op plaat, de meerwaarde waarvoor je een ticketje koopt bleef achterwege. En dat is uiteraard bijzonder zonde.

Genoeg stof om over te vertellen dus, maar verder was het optreden verre van wat je hoopt van een band die tien jaar geleden enkele ondergewaardeerde meesterwerkjes de wereld instuurde. Hetzelfde gevoel had ik echter een jaar geleden bij Godspeed You! Black Emperor, die verder nochtans enthousiaste recensies kreeg en fans zeer tevreden stelde. Misschien ligt het dus aan ondergetekende. Laat het u vooral niet weerhouden hen een keer live te zien, het blijven tenslotte post-rocklegendes.

Maarten

Internationale festivals laten eerste namen los op publiek

Rond dit jaargetijde wordt er al halsreikend uitgekeken naar het festivalseizoen en de muziekfestivals in binnen- en buitenland beginnen al hun eerste namen te lossen. Wij focussen vandaag op de buitnelandse festivals, want wat is leuker dan een reis naar een mooi land te combineren met een festivalbezoek? Voor wie dus nog niet weet waarnaartoe deze zomer, dit mooie overzicht.

Best Kept Secret (Hilvarenbeek. 20-22 juni)

Best Kept Secret is nog maar aan zijn tweede editie bezig, maar kon vorig jaar al op heel wat aandacht rekenen dankzij een geweldige line-up. Dit jaar proberen ze daar een vervolg aan te breien met namen als Nils Frahm, Caribou, Belle and Sebastian en Chvrches.

Meer info: Bestkeptsecret.nl

Iceland Airwaves (Reykjavík. 5-9 november)

De eerste namen voor Airwaves zijn ook een feit. Traditioneel sieren heel wat IJslandse bands (waarvan de bekendste tot nu toe wellicht Samaris is) dit festival en de affiche werd verder aangevuld met onder andere Flaming Lips en La Femme.

Meer info: icelandairwaves.is


Melt! Festival (Gräfenhainichen. 18-20 juli)

Melt! staat al jaren op ons verlanglijstje omwille van de relatieve goedkopigheid (onze excuses voor het neologisme), slechts 124 euro, van de zaak. Ook ziet de affiche, hoewel nog niet volledig af, er al veelbelovend uit met Metronomy, Bombay Bicycle Club, Chet Faker, Dillon, FM Belfast, Protishead, SOHN, Robyn & Royksöpp Do it Again en vele anderen.

Meer info: Meltfestival.de

Oyafestivalen (Oslo. 5-9 Augustus)

Wegens een te hoge kostprijs (een goede 280 euro voor vijf dagen) zijn we niet snel geneigd erheen te trekken, maar voor de iets beter gegoede muziekfanaat, zal dit festival je zeker aanspreken. Jungle, Farao, Queens of the Stone Age, Bobmino en Omar Souleyman zijn maar enkele namen uit de line-up.

Meer info: oyafestivalen.no

Primavera Sound (Barcelona. 28-31 mei)

De affiche van Primavera Sound is al helemaal rond en het aantal artiesten is te groot om op te noemen. Met ronkende namen zoals Arcade Fire, Neutral Milk Hotel, a WingedVictory for The Sullen, Charles Bradley, The National en onze eigenste Stromae ziet Primavera er alweer geweldig uit.

Meer info: Primaverasound.es

Sziget (Boedapest. 11-18 Augustus)

Vele muziekliefhebbers hebben Sziget met stip aangeduid in hun agenda, en terecht. De line-up is nog maar voor 2,43 procent gevuld (volgens de website) maar is al veelbelovend. Stromae, Bastille, London Grammar, The Big Pink, Michael Kiwanuka, Klaxons, Tom Odell en Imagine Dragons. Dat kan niet fout gaan de komende 97,57 procent.

Meer info: nl.szigetfestival.com

Way Out West (Götheborg. 7-9 Augustus)

Way Out West heeft ons vorig jaar verrast met een geweldig goede line-up. Of ze dit jaar even goed zullen doen is nog even afwachten, maar het ziet er tot hier toe veelbelovend uit. Met Janelle Monaé, Deafheaven, Blood Orange, Mo en Jenny Wilson lijken ze op de goede weg.

Meer info: Wayoutwest.se

Single van de week: Samaris - Ég vildi fegin verda

Onze single van deze week komt uit IJsland. Wij zijn grote fans van dit trio, maar dat is niet moeilijk als ze zo'n goede muziek maken. Over goede twee weken komt hun tweede studioalbum, 'Silkidrangar' uit, ietsom naar uit te kijken dus.

Concertverslag: Mariam The Believer (Botanique, Brussel)

Dankzij onze recentelijke aankoop van een Bota'Carte, een goede programmatie en de mooie venues waar we telkens weer verliefd op worden, zijn we tegenwoordig heel vaak in de Botanique tegen het lijf te lopen. Zo waren we afgelopen woensdag wederom te vinden in de Kruidtuinen van Sint-Joost-ten-Node, ditmaal voor het optreden van de Zweedse Mariam The Believer in de prachtige Witloof Bar. De eerste keer dat we in voorgenoemde zaal naar een optreden kwamen en we werden lichtjes overdonderd door de pracht van deze locatie. Niet alleen de Witloof Bar mocht er zijn, ook het optreden was zeker te pruimen.

Maar eerst enkele lovende woorden over Time is a Mountain en zeker niet alleen voor hun fantastisch filosofische titel, maar zeker ook voor hun muziek. Dit drietal, bestaande uit een bassist, drummer en een ICT-deskundige, we werden een beetje ziek als we alleen maar een blik wierpen op zijn computerscherm en piano-achtig instrument die beiden volstonden met draai- en andere knoppen. Dit trio bracht postrock te berde die heek erg aan Mogwai en 65daysofstatic deed denken. Dikke pluim dus voor deze nobele onbekenden.

Rond negen uur kwam Mariam Karolina Wallentin Riahi het podium opgedartelt met in haar kielzog de inmiddels welbekende drie nobele onbekenden die dezelfde posities innamen als een kwartier eerder. Mariam The Believer heette ons beleefd welkom en dankte ons tegelijk om te komen. Na deze nodige plichtplegingen nam ze een gitaar op en begon te spelen. We begonnen de vergelijking te trekken met Cat Power toen we het eerste nummer, Blood Donation hoorden en The String of Everything leek dan weer op de perfecte mix tussen The XX en Bat for Lashes.

Helaas was er niet zo'n heel erg lange set gepland, want we hadden graag meer gehoord van deze artiest, zeker op deze mooie avond in deze prachtige zaal. In elk geval, toen Mariam haar band begon voor te stellen wisten we dat het optreden er op zat. Een oorverdovend applaus, nu ja voor de, grof geschat, twintig man die er was, was het best wel oorverdovend, was hun deel. Ze kwamen terug voor nog een nummertje: "We have only one more song in our repertoire" wat de perfecte afsluiter van een aangename edoch korte avond was.

Aron

Concertverslag: Girls in Hawaii (Vooruit, Gent)

Het was voor ons even schrikken toen we een goed jaar geleden zagen dat Girls in Hawaii als enige Belgische band (misschien wel ooit) mocht optreden op een niet nader genoemd showcasefestival. Wie? Girls in Hawaii dus. Na even wat opzoekwerk bleek dat deze Walen al enkele jaren bezig zijn met het maken van muziek, muziek die in de smaak viel bij ons en dus volgden we even de verdere ontwikkelingen. Toen bleek dat ze kwamen optreden in de Gentse muziek- en andere kunstentempel Vooruit, konden we niet ontbreken. Aangezien we op voorhand eigenlijk maar een nummer echt kenden, was het afwachten wat dit optreden zou gaan brengen. Over de hele lijn kunnen we zeggen geslaagd, al was het eerste half uur toch wat saai, naar onze beoordeling.

Maar eerst het voorprogramma: Robbing Millions. Ook Belgen, maar deze keer afkomstig uit Brussel, wat niet synoniem staat voor minder goed. Robbing Millions wist te bekoren met hun Grandaddy en Flaming Lips-achtige muziek. Na een goede vijfenveertig minuten van de muziek van Robbing Millions genoten te hebben, was de tijd daar voor de hoofdact om op het podium te verschijnen. Onder luid gejoel kwamen deze zes landgenoten het podium opgewandeld. Achteraan het podium een prachtig doek waarop een eerder eenzame berg stond afgebeeld. vooraleer de Tolkienafficionado's te enthousiast worden, we vermoeden dat het ging om Mount Everest aangezien de titel van hun nieuwe cd 'Everest' is.

Dit gezegd zijnde, kunnen we over naar de muziek. Zoals reeds eerder vermeld, kenden we op voorhand niet heel erg veel nummers van Girls in Hawaii en we vrezen dan ook dat dat de oorzaak is van het feit dat wij het eerste half uur wat saai vonden. Voor ons persoonlijk kwam het optreden dus wat traag op gang, maar dat wil daarom natuurlijk niet zeggen dat de muziek daarom minder te pruimen was. De bij wijlen zachte klanken die deze Walen op ons loslieten waren om duimen en vingers bij af te likken, het publiek enthousiast, de bindteksten vermakelijk (en dat allemaal in nagenoeg perfect Nederlands). Gelukkig voor ons kwam er daarna veel meer schwung in de zaak.

De meer tedere klanken werden nu vaker afgewisseld met ruiger en steviger materiaal en ook de bandleden gaven nu nog meer het beste van zichzelf. Er werd gesprongen op diverse versterkers, de instrumenten begaven bijna onder de immense en diverse druk die het enthousiasme van de muzikanten met zich meebrachten en ook het publiek ging wat meer uit zijn dak. Het prachtige doek achteraan het podium toonde een geweldig mooie sterrenhemel op de achtergrond, sommigen droomden weg, anderen gingen helemaal op in de extase die Girls in Hawaii met zich meebrachten. De afsluiter was monumentaal te noemen en een oorverdovend applaus was hun oververdiende loon.

Nauwelijks vijf minuten later kwamen deze zes vrolijke Fransen terug het podium opgehost. Na een uitgebreide dankrede voor Robbing Millions, begonnen ze terug te spelen. We herinneren ons alleen het laatste nummer, ook lekker ruig en minstens even monumentaal te noemen als voorgaande afsluiter. Alles moest er aan geloven en zanger Antoine Wielemans klom, tamboerijn in de hand, op een van de grote versterkers die naast het podium te vinden zijn, terwijl hij daar het beste van zichzelf geeft, doen zijn kompanen op het podium hetzelfde. Het publiek genoot met volle teugen en keerde tevreden huiswaarts en aangezien wij deel uitmaakten van datzelfde publiek, deden we hetzelfde.

Aron

Single van de week: White Sea - Prague

White Sea -ofte Morgan Kibby- kent u, als u haar kent, omdat ze vocalen verzorgt bij Franse topact M83. De Amerikaanse heeft echter ook solo een project dat meer dan de moeite is. Op haar eentje brengt ze eveneens electropop die ons wat doet denken aan, u raadt het nooit, M83. Zeker eens luisteren naar Prague dus!

Concertverslag: Poliça + Marijuana Deathsquads (AB)

Het is nog niet vaak voorgekomen dat we eigenlijk meer uitkeken naar het voorprogramma dan de hoofdact, maar gisterenavond was dat eigenlijk wel het geval. Niet dat we tegen ons goesting naar Poliça gingen kijken. De band rond Channy Leaneagh heeft met hun tweede plaat een bommetje op de wereld los gelaten dat het niveau van hun debuut makkelijk overstijgt. De enige reden dat we zoveel meer uitkeken naar het voorprogramma, is omdat het de geweldige formatie Marijuana Deathsquads was. We zijn Poliça dus zeker dankbaar dat ze deze topband meenamen op tour.

Beginnen deden we dus met Marijuana Deathsquads. In tegenstelling tot wat u denkt, is dit geen Jamaicaanse metalband of iets in die aard. Het is echter wel de electro-noise formatie rond Ryan Olson, het achter de schermen brein van Poliça. Begin dit jaar brachten ze een geweldig album genaamd Oh My Sexy Lord uit en naar aanleiding daarvan een eerste tour door Europa. Duidelijk is wel dat de heer Olson, net als bij Poliça, fan is van vervormde stemmen.

Live brengen de mannen hun eerder experimentele songs met twee drums en veel beats en bliepjes. U kan dus al raden dat er zo geheid een feestje ontstaat. Dansbaar, zonder gratuit met beats te strooien, is wat wij graag hebben, dus het was echt genieten. Zeker de geweldige single Ewok Sadness was live ook heel leuk. Het enige minpunt was dat het mij deed denken aan Robyn en meer bepaald aan haar song Dancing On My Own. Ik stond op de eerste rij dus zag zeker niet alles, maar mij leek dit de perfecte kans voor een feestje dat er nu niet was. Herkansing hopelijk een volgende keer in een kleiner zaaltje met hun als headliner (De zanger zei dat gingen proberen voor dit najaar, toen ik het hem vroeg).

Dan was het tijd voor Poliça om de AB met hun duistere klanken volledig te beheksen. Zangeres Channy Leaneagh klonk voor de gelegenheid niet alleen als een duister elfje, zo zag ze er ook uit. Met de deur in huis vallen is wat ze dan deden, want openen deden ze met mijn persoonlijke favoriet Spiling Lines. De nieuwste single van het tweede plaat overtuigd live zeker zoveel als op plaat. De angst zat er bij mij dan ook in dat het dan wat in elkaar zou zakken, maar snel lieten Channy, de bassist en de twee drummers merken dat deze angst ongegrond was.

Ook de rest van de set, waarbij er gegrasduind werd door beide platen, bleef de sfeer van duistere schoonheid hangen in de AB. Singles als Chain My Name, Dark Star, Lay Your Cards Down en Tiff werden perfect geweven tussen sterkere albumtracks als Amongster en Very Cruel. Deze laatste zorgde voor in het begin van de set voor een tweede hoogtepunt. Ook Tiff overtuigde volledig, waarbij ze bewezen dat ze Justin Vernon niet nodig hebben om een mooie versie neer te zetten. Ook single Chain My Name was zeker een hoogtepunt.

Zoals je misschien al merkt, leek voor ons vooral tweede album Shulamith voor hoogtepunten te zorgen. De tracks van Give You The Ghost vielen zeker niet negatief uit, als je bijvoorbeeld kijkt naar de mooie versies van Amongster en Dark Star. Het tweede album heeft ons gewoon meer weten te overtuigen. De Set werd afgesloten met een mooie combinatie van tweeluik I Need $/So Leave en Wandering Star. Als toegift volgde er nog een prachtige versie van Leading To Death met enkel zang en bas, gevolgd door een cover van Lesley Gore’s You Don’t Own Me die het origineel gemakkelijk oversteeg.

Verrassend goed en betoverend ondanks de duistere sfeer, zo kan je dit optreden van Poliça. best omschrijven. Zowel Poliça als Marijuana Deathsquad meer dan aanraders. Hou u in het vervolg dus zeker niet in als Channy en haar bende ergens ten velde spelen en we verwachten jullie allemaal in opperste feeststemming in een klein zaaltje bij het hopelijke optreden van Marijuana Deathsquads.

Aroen

Cd-review: The Dead Color - The Dead Color

Dankzij een programma dat fan is van een regio waar we zelf geen fan van zijn, lag vorig jaar de prerelease van de titelloze debuutplaat van het Belgische The Dead Color in onze bus. We hadden Cyanide al enkele malen gehoord en goedgekeurd in select, dus keken uit naar wat de rest van de cd van deze electropoppers zou geven.

De opener Wasteland is een echte sfeerschepper. Je voelt je, met vage invloeden van Front 242, echt in dat “wasteland”.Blackness is dan weer een echt ten toon spreiden van hun internationale klank. Ik zou zelfs durven zeggen dat deze song anthem-capaciteiten heeft (het zou ons dan ook niet verbazen mocht dit single nr 2 zijn). Dat kan live niets anders dan een bom zijn

De tweede single van de plaat, Places, begint met een beat die zo van Röyksopp zou kunnen zijn, maar ook de zanglijn zou dat kunnen. Dit alles echter zonder een kopie te zijn. Het stemgeluid blijft duidelijk herkenbaar. Driver en Reds zijn twee meer middelmatige songs. Het internationaal karakter met Belgisch tintje blijft aanwezig. De “synthsolo” met spoken word erover aan het einde van Driver en de gesamplede stem in Reds vormen leutigheden in deze songs.

The Dead Color - Places from The Dead Color on Vimeo.

Na instrumentale interlude TDC, volgt Cyanide. De eerste single kan wat ons betreft bij beste Belgische songs van het jaar gerekend worden. Dit electro-anthem belooft veel mooie meezingmomenten komende festivalzomer. Dat staat een beetje in contrast met Synthia Rhodes dat de minste song is van het album. Het nummer is niets meer dan een standaardsong opgebouwd rond een standaardriedeltje dat naar onze smaak ook nog onnodig lang duurt. Je kan van een debuut dan ook moeilijk verwachten alles even sterk overkomt. 

Een volgend lichtpuntje is Bruce/48KB. Waar TDC eerder aanvoelt als een interlude, is Bruce/48KB een duidelijk op zichzelf staande, instrumentale song. Lower Shields kan je niet echt afsluiten “On A Bombshell” noemen, maar is wel een mooie elektronische ballad. Rustig uitbollen na een intens feestje, anders kunnen we het niet noemen.

Conclusie is dat het debuut van The Dead Color zeker de moeite waard is. Deze sterke plaat maakt hen een Belgische band waar we voornamelijk deze zomer veel van verwachten. Hun muziek is waarschijnlijk het best te vergelijken met Röyksopp maar dan met duidelijke Belgische invloeden. Eens wat anders dan indiebandje nummer 385 dat verdacht veel lijkt op The Van Jets en/of Freaky Age, twee bands die wij al niet echt verdenken van bijster veel originaliteit. Het wordt uitkijken naar deze mannen ergens ten velde op een festival deze zomer.

The Dead Color - Cyanide from Maarten De Schrijver on Vimeo.

Aroen

Single van de week: Iamamiwhoami - Fountain

Plots uit het niets was daar deze week ineens een foto op de site van Iamamiwhoami. De foto was een van de jongedame met een waterval op de achtergrond met het opschrift Fountain. De dag erna wordt duidelijk dat dit de cover is van de nieuwe single Fountain en deze is weer meer dan genietbaar!

Single van de week: Tiombe Lockhart - Can't Get Enough

De Amerikaanse Tiombe Lockhart heeft een druk leven als R'nB en soul-zangeres. Ze leent haar stem aan allerlei dj's, ze is lid van elektronica-project Cubic Zirconia en staat nu klaar met haar tweede solo-album. Het door Hudson Mohawke geproducete Can't Get Enough is de uiterst dansbare voorloper van dit album. 

Face to face: Axis Of

Heavy Wood...

De jongens van Axis Of zijn echte experts als het aankomt op het slopen van een venue. Of het nu gaat om de prestigieuze Mandela Hall in Belfast of een klein achterafzaaltje in Antwerpen, het plafond en bij uitbreiding het publiek zàl eraan geloven. De ingrediënten voor deze Ierse sonische eruptie zijn klassiek: één gitaar, een bass, drums en drie kelen. De band leverde met Finding St Kilda een hoogst gevarieerd en energiek album af en volgend op deze release kropen de heren van Axis Of  in de van (nvdr. Een erg gammel busje, angstzweet breekt uit als je er ook maar naar kijkt, waarmee de groep op tour gaat) en vertrokken ze op een monstertour waar het podium deelden met And So I watch You From Afar. Binnenkort zullen ze niemand minder dan 65daysofstatic supporten...

Een tête à tête met Ewen Friers, bassminnend schepsel van dienst, kan dan ook niet uitblijven, lijkt ons...

If Music Could Talk: "Ewen Friers, de tour netjes kunnen afronden?"

Ewen Friers: "Yep, onze UK tour zit er op. We hebben ons geweldig geamuseerd: het geeft een fantastisch gevoel  om te kunnen vaststellen dat mensen écht naar onze shows komen en onze teksten kunnen mee 'zingen'. De van bezorgde ons bij momenten hoofdpijn, maar da's klassiek, en we hebben het eind van de tour toch gehaald. Het was ook bijzonder fijn om met onze Schotse maten Atlas:Empire het podium te delen: een geweldige band! En bovendien lovely lads."

IMCT: "Heimwee ondervonden tijdens de tour? Wat mis je het meest on the road? Tour-hoogtes en laagtes?"

Friers: "We zijn nooit echt homesick op tour, maar dat neemt niet weg dat we ook gelukkig kunnen zijn wanneer we eindelijk thuiskomen. We hebben allemaal nog een leven buiten Axis Of dat ook onze aandacht vraagt. Dat houdt de boel ook fris tussen het touren door. Voor ons is touren een voorrecht en we zijn heel blij dat we zoveel kunnen reizen, dat we zovele vreemde, fantastische dingen kunnen beleven. Als ik me dan toch zou moeten wagen aan een definitie van touren: de manier bij uitstek om je horizon op een eerlijke en betekenisvolle manier te verbreden."

IMCT: "Ierland heeft behoorlijk wat grote namen voortgebracht, zoals The Pogues, Dropkick Murphys, Therapy?, God is an Astronaut en Damien Rice. Welke bands zitten er nog aan te komen?"

Friers: "Er zijn enorm veel goeie bands actief in Ierland, maar let toch zeker op  More Than Conquerors, Lantern for a Gale, 7.5 Tonnes of Beard, Pigs as People en Jetplane Landing."

IMCT: "Eén van die vervelende vragen: omschrijf eens je muziek..."

Friers: "Iedereen is vertrouwd met het genre Heavy Metal, maar we hebben toch dat poppy en folk kantje, dus ik zou het houden op...Heavy Wood. Maar eigenlijk hecht ik niet zo heel veel belang aan genres. Begrijp me niet verkeerd, het kan heel leuk zijn om te discussiëren over wacky genres. Je moet dat gewoon niet al te ernstig nemen en weten dat het allemaal behoorlijk willekeurig is. Uiteindelijk is het aan jou om te luisteren en het goed te vinden of juist niet. Gewoon, niet teveel aandacht besteden aan al die hokjes..."

IMCT: "Deal. Invloeden dan. Wat waren/zijn jullie voornaamste invloeden?"

Friers: "Zodanig veel eigenlijk, dat het bijna onmogelijk wordt de belangrijkste eruit te vissen. Maar volgende drie bands komen toch steeds bovendrijven: Converge, Torche en Propagandhi. Het zou interessant zijn een snapshot te nemen van de playlist van ieder afzonderlijk bandlid: Ethan (drums) luistert momenteel veel naar  Brand New, Niall (gitaar) naar  Kendrick Lemar en ikzelf naar Paul Brady." 

IMCT: "Jullie album, Finding St Kilda, is heel energiek. Het lijkt bijna onmogelijk om dezelfde dynamiek ook live aan de kook te brengen. Toch slagen jullie daar moeiteloos in. Wat is jullie geheim? Voodoo? Steroiden?"

Friers: "Ik denk dat het grote voordeel bij de opnames van het album het feit was dat alle songs al 'road worn' waren voor we de studio indoken. Het live-element was dus al aanwezig.

Misschien lichtelijk verontrustend voor ons: de songs voor de opvolger zullen nog niet live getest en gerijpt zijn wanneer we opnieuw de studio ingaan. Maar da's ook een mooie uitdaging."

Free

Single van de week: Trust - Rescue, Mister

Voor de single van de week keren we ons deze week richting de bloeiende Canadese muziekscene. Trust is een duo dat een lid deelt met Austra en maakt nu al een tijdje donkere electropop (met vaak een ferme beat). Het tweede full album komt eraan en Rescue, Mister is daarvan de voorloper. Lekker dansbaar!

Single van de week: Anna Aaron - Stellarling

Een Zwitserse singer-songwriter (geen idee hoe ik dit vrouwelijk maak, maar een vrouw dus) mag onze eerste single van de week van 2014 leveren. Intens, donker en dramatisch zijn woorden die ons (op vlak van muziek) altijd aanspreken, dus geniet van Stellarling!