Concertverslag: Poliça + Marijuana Deathsquads (AB)

Het is nog niet vaak voorgekomen dat we eigenlijk meer uitkeken naar het voorprogramma dan de hoofdact, maar gisterenavond was dat eigenlijk wel het geval. Niet dat we tegen ons goesting naar Poliça gingen kijken. De band rond Channy Leaneagh heeft met hun tweede plaat een bommetje op de wereld los gelaten dat het niveau van hun debuut makkelijk overstijgt. De enige reden dat we zoveel meer uitkeken naar het voorprogramma, is omdat het de geweldige formatie Marijuana Deathsquads was. We zijn Poliça dus zeker dankbaar dat ze deze topband meenamen op tour.

Beginnen deden we dus met Marijuana Deathsquads. In tegenstelling tot wat u denkt, is dit geen Jamaicaanse metalband of iets in die aard. Het is echter wel de electro-noise formatie rond Ryan Olson, het achter de schermen brein van Poliça. Begin dit jaar brachten ze een geweldig album genaamd Oh My Sexy Lord uit en naar aanleiding daarvan een eerste tour door Europa. Duidelijk is wel dat de heer Olson, net als bij Poliça, fan is van vervormde stemmen.

Live brengen de mannen hun eerder experimentele songs met twee drums en veel beats en bliepjes. U kan dus al raden dat er zo geheid een feestje ontstaat. Dansbaar, zonder gratuit met beats te strooien, is wat wij graag hebben, dus het was echt genieten. Zeker de geweldige single Ewok Sadness was live ook heel leuk. Het enige minpunt was dat het mij deed denken aan Robyn en meer bepaald aan haar song Dancing On My Own. Ik stond op de eerste rij dus zag zeker niet alles, maar mij leek dit de perfecte kans voor een feestje dat er nu niet was. Herkansing hopelijk een volgende keer in een kleiner zaaltje met hun als headliner (De zanger zei dat gingen proberen voor dit najaar, toen ik het hem vroeg).

Dan was het tijd voor Poliça om de AB met hun duistere klanken volledig te beheksen. Zangeres Channy Leaneagh klonk voor de gelegenheid niet alleen als een duister elfje, zo zag ze er ook uit. Met de deur in huis vallen is wat ze dan deden, want openen deden ze met mijn persoonlijke favoriet Spiling Lines. De nieuwste single van het tweede plaat overtuigd live zeker zoveel als op plaat. De angst zat er bij mij dan ook in dat het dan wat in elkaar zou zakken, maar snel lieten Channy, de bassist en de twee drummers merken dat deze angst ongegrond was.

Ook de rest van de set, waarbij er gegrasduind werd door beide platen, bleef de sfeer van duistere schoonheid hangen in de AB. Singles als Chain My Name, Dark Star, Lay Your Cards Down en Tiff werden perfect geweven tussen sterkere albumtracks als Amongster en Very Cruel. Deze laatste zorgde voor in het begin van de set voor een tweede hoogtepunt. Ook Tiff overtuigde volledig, waarbij ze bewezen dat ze Justin Vernon niet nodig hebben om een mooie versie neer te zetten. Ook single Chain My Name was zeker een hoogtepunt.

Zoals je misschien al merkt, leek voor ons vooral tweede album Shulamith voor hoogtepunten te zorgen. De tracks van Give You The Ghost vielen zeker niet negatief uit, als je bijvoorbeeld kijkt naar de mooie versies van Amongster en Dark Star. Het tweede album heeft ons gewoon meer weten te overtuigen. De Set werd afgesloten met een mooie combinatie van tweeluik I Need $/So Leave en Wandering Star. Als toegift volgde er nog een prachtige versie van Leading To Death met enkel zang en bas, gevolgd door een cover van Lesley Gore’s You Don’t Own Me die het origineel gemakkelijk oversteeg.

Verrassend goed en betoverend ondanks de duistere sfeer, zo kan je dit optreden van Poliça. best omschrijven. Zowel Poliça als Marijuana Deathsquad meer dan aanraders. Hou u in het vervolg dus zeker niet in als Channy en haar bende ergens ten velde spelen en we verwachten jullie allemaal in opperste feeststemming in een klein zaaltje bij het hopelijke optreden van Marijuana Deathsquads.

Aroen

Cd-review: The Dead Color - The Dead Color

Dankzij een programma dat fan is van een regio waar we zelf geen fan van zijn, lag vorig jaar de prerelease van de titelloze debuutplaat van het Belgische The Dead Color in onze bus. We hadden Cyanide al enkele malen gehoord en goedgekeurd in select, dus keken uit naar wat de rest van de cd van deze electropoppers zou geven.

De opener Wasteland is een echte sfeerschepper. Je voelt je, met vage invloeden van Front 242, echt in dat “wasteland”.Blackness is dan weer een echt ten toon spreiden van hun internationale klank. Ik zou zelfs durven zeggen dat deze song anthem-capaciteiten heeft (het zou ons dan ook niet verbazen mocht dit single nr 2 zijn). Dat kan live niets anders dan een bom zijn

De tweede single van de plaat, Places, begint met een beat die zo van Röyksopp zou kunnen zijn, maar ook de zanglijn zou dat kunnen. Dit alles echter zonder een kopie te zijn. Het stemgeluid blijft duidelijk herkenbaar. Driver en Reds zijn twee meer middelmatige songs. Het internationaal karakter met Belgisch tintje blijft aanwezig. De “synthsolo” met spoken word erover aan het einde van Driver en de gesamplede stem in Reds vormen leutigheden in deze songs.

The Dead Color - Places from The Dead Color on Vimeo.

Na instrumentale interlude TDC, volgt Cyanide. De eerste single kan wat ons betreft bij beste Belgische songs van het jaar gerekend worden. Dit electro-anthem belooft veel mooie meezingmomenten komende festivalzomer. Dat staat een beetje in contrast met Synthia Rhodes dat de minste song is van het album. Het nummer is niets meer dan een standaardsong opgebouwd rond een standaardriedeltje dat naar onze smaak ook nog onnodig lang duurt. Je kan van een debuut dan ook moeilijk verwachten alles even sterk overkomt. 

Een volgend lichtpuntje is Bruce/48KB. Waar TDC eerder aanvoelt als een interlude, is Bruce/48KB een duidelijk op zichzelf staande, instrumentale song. Lower Shields kan je niet echt afsluiten “On A Bombshell” noemen, maar is wel een mooie elektronische ballad. Rustig uitbollen na een intens feestje, anders kunnen we het niet noemen.

Conclusie is dat het debuut van The Dead Color zeker de moeite waard is. Deze sterke plaat maakt hen een Belgische band waar we voornamelijk deze zomer veel van verwachten. Hun muziek is waarschijnlijk het best te vergelijken met Röyksopp maar dan met duidelijke Belgische invloeden. Eens wat anders dan indiebandje nummer 385 dat verdacht veel lijkt op The Van Jets en/of Freaky Age, twee bands die wij al niet echt verdenken van bijster veel originaliteit. Het wordt uitkijken naar deze mannen ergens ten velde op een festival deze zomer.

The Dead Color - Cyanide from Maarten De Schrijver on Vimeo.

Aroen

Single van de week: Iamamiwhoami - Fountain

Plots uit het niets was daar deze week ineens een foto op de site van Iamamiwhoami. De foto was een van de jongedame met een waterval op de achtergrond met het opschrift Fountain. De dag erna wordt duidelijk dat dit de cover is van de nieuwe single Fountain en deze is weer meer dan genietbaar!

Single van de week: Tiombe Lockhart - Can't Get Enough

De Amerikaanse Tiombe Lockhart heeft een druk leven als R'nB en soul-zangeres. Ze leent haar stem aan allerlei dj's, ze is lid van elektronica-project Cubic Zirconia en staat nu klaar met haar tweede solo-album. Het door Hudson Mohawke geproducete Can't Get Enough is de uiterst dansbare voorloper van dit album. 

Face to face: Axis Of

Heavy Wood...

De jongens van Axis Of zijn echte experts als het aankomt op het slopen van een venue. Of het nu gaat om de prestigieuze Mandela Hall in Belfast of een klein achterafzaaltje in Antwerpen, het plafond en bij uitbreiding het publiek zàl eraan geloven. De ingrediënten voor deze Ierse sonische eruptie zijn klassiek: één gitaar, een bass, drums en drie kelen. De band leverde met Finding St Kilda een hoogst gevarieerd en energiek album af en volgend op deze release kropen de heren van Axis Of  in de van (nvdr. Een erg gammel busje, angstzweet breekt uit als je er ook maar naar kijkt, waarmee de groep op tour gaat) en vertrokken ze op een monstertour waar het podium deelden met And So I watch You From Afar. Binnenkort zullen ze niemand minder dan 65daysofstatic supporten...

Een tête à tête met Ewen Friers, bassminnend schepsel van dienst, kan dan ook niet uitblijven, lijkt ons...

If Music Could Talk: "Ewen Friers, de tour netjes kunnen afronden?"

Ewen Friers: "Yep, onze UK tour zit er op. We hebben ons geweldig geamuseerd: het geeft een fantastisch gevoel  om te kunnen vaststellen dat mensen écht naar onze shows komen en onze teksten kunnen mee 'zingen'. De van bezorgde ons bij momenten hoofdpijn, maar da's klassiek, en we hebben het eind van de tour toch gehaald. Het was ook bijzonder fijn om met onze Schotse maten Atlas:Empire het podium te delen: een geweldige band! En bovendien lovely lads."

IMCT: "Heimwee ondervonden tijdens de tour? Wat mis je het meest on the road? Tour-hoogtes en laagtes?"

Friers: "We zijn nooit echt homesick op tour, maar dat neemt niet weg dat we ook gelukkig kunnen zijn wanneer we eindelijk thuiskomen. We hebben allemaal nog een leven buiten Axis Of dat ook onze aandacht vraagt. Dat houdt de boel ook fris tussen het touren door. Voor ons is touren een voorrecht en we zijn heel blij dat we zoveel kunnen reizen, dat we zovele vreemde, fantastische dingen kunnen beleven. Als ik me dan toch zou moeten wagen aan een definitie van touren: de manier bij uitstek om je horizon op een eerlijke en betekenisvolle manier te verbreden."

IMCT: "Ierland heeft behoorlijk wat grote namen voortgebracht, zoals The Pogues, Dropkick Murphys, Therapy?, God is an Astronaut en Damien Rice. Welke bands zitten er nog aan te komen?"

Friers: "Er zijn enorm veel goeie bands actief in Ierland, maar let toch zeker op  More Than Conquerors, Lantern for a Gale, 7.5 Tonnes of Beard, Pigs as People en Jetplane Landing."

IMCT: "Eén van die vervelende vragen: omschrijf eens je muziek..."

Friers: "Iedereen is vertrouwd met het genre Heavy Metal, maar we hebben toch dat poppy en folk kantje, dus ik zou het houden op...Heavy Wood. Maar eigenlijk hecht ik niet zo heel veel belang aan genres. Begrijp me niet verkeerd, het kan heel leuk zijn om te discussiëren over wacky genres. Je moet dat gewoon niet al te ernstig nemen en weten dat het allemaal behoorlijk willekeurig is. Uiteindelijk is het aan jou om te luisteren en het goed te vinden of juist niet. Gewoon, niet teveel aandacht besteden aan al die hokjes..."

IMCT: "Deal. Invloeden dan. Wat waren/zijn jullie voornaamste invloeden?"

Friers: "Zodanig veel eigenlijk, dat het bijna onmogelijk wordt de belangrijkste eruit te vissen. Maar volgende drie bands komen toch steeds bovendrijven: Converge, Torche en Propagandhi. Het zou interessant zijn een snapshot te nemen van de playlist van ieder afzonderlijk bandlid: Ethan (drums) luistert momenteel veel naar  Brand New, Niall (gitaar) naar  Kendrick Lemar en ikzelf naar Paul Brady." 

IMCT: "Jullie album, Finding St Kilda, is heel energiek. Het lijkt bijna onmogelijk om dezelfde dynamiek ook live aan de kook te brengen. Toch slagen jullie daar moeiteloos in. Wat is jullie geheim? Voodoo? Steroiden?"

Friers: "Ik denk dat het grote voordeel bij de opnames van het album het feit was dat alle songs al 'road worn' waren voor we de studio indoken. Het live-element was dus al aanwezig.

Misschien lichtelijk verontrustend voor ons: de songs voor de opvolger zullen nog niet live getest en gerijpt zijn wanneer we opnieuw de studio ingaan. Maar da's ook een mooie uitdaging."

Free

Single van de week: Trust - Rescue, Mister

Voor de single van de week keren we ons deze week richting de bloeiende Canadese muziekscene. Trust is een duo dat een lid deelt met Austra en maakt nu al een tijdje donkere electropop (met vaak een ferme beat). Het tweede full album komt eraan en Rescue, Mister is daarvan de voorloper. Lekker dansbaar!

Single van de week: Anna Aaron - Stellarling

Een Zwitserse singer-songwriter (geen idee hoe ik dit vrouwelijk maak, maar een vrouw dus) mag onze eerste single van de week van 2014 leveren. Intens, donker en dramatisch zijn woorden die ons (op vlak van muziek) altijd aanspreken, dus geniet van Stellarling!