Concertverslag: Bon Iver (Lotto-Arena, Antwerpen)

Met een hele delegatie zakten we gisteren af naar de Lotto-Arena, voor het langverwachte concert van Bon Iver. De eerste keer ook dat Bon Iver in ons land in zo'n grote zaal optrad, niet meteen een setting die op het eerste zicht geschikt lijkt voor zijn vaak intieme muziek.

Datzelfde gold trouwens voor voorprogramma 'The Staves', een braaf, folky meidengroepje dat volgens ons allerminst wist te overtuigen. Deels was dat ongetwijfeld te wijten aan het feit dat hun rustige, akoestische liedjes (soms zelfs zonder instrumenten) niet helemaal tot hun recht kwamen in zo'n enorme bunker als de Lotto-Arena, maar anderzijds was het songmateriaal toch ook gewoon te zwak om, zelfs los van de omstandigheden, te kunnen overtuigen. Met veel enthousiasme probeerden ze er nochtans iets van te maken, maar in die enorm grote zaal verdronken ze toch jammer genoeg in goede bedoelingen.

Hoofdact Bon Iver dan, twee fantastische platen en een ijzersterke live-reputatie onder de arm. Bijgestaan door een ijzersterke band, in totaal stonden ze met niet minder dan 9 man op het podium (waaronder een enorm coole dikke, beatboxende neger), had Justin Vernon (in tegenstelling tot heel wat mensen in het publiek niet in houthakkershemd) er helemaal geen moeite mee om het talrijk aanwezige publiek in te pakken. Net als bij bijvoorbeeld genre-genoten Midlake zorgt die ruime bezetting ervoor dat de op plaat vaak heel intieme en rustige nummers live toch vaak met net iets meer pit gebracht werden. Wij vonden het alleszins een ideale afwisseling van zachtere en minder zachte momenten, waarbij het wel net vaak de rustigere momenten waren die net iets magischer en overtuigender waren dan de andere.

Met 'Perth', één van de hoogtepunten van zijn recentste album, kon het optreden maar moeilijk beter beginnen, met meteen een hoofdrol voor de twee (!) drummers. Nog enkele nummers van dit album volgden (waaronder het schitterende 'Holocene'), en de bovengenoemde afwisseling tussen hardere en zachtere momenten viel meteen op.
Voor een heel voor de hand liggende setlist hadden ze nochtans niet gekozen: zo speelden ze bijvoorbeeld twee nummers uit de EP 'Blood Bank', 'Woods' (met enkel een stemvervormer als instrument, maar helaas niet het sterkste moment uit het optreden) en het prachtige 'Blood bank', waar de toch wel heel bijzondere stem van Justin Vernon mooi tot uiting kwam, nu eens heel laag, vaak heel hoog, maar altijd even mooi en zuiver. Ook de prachtige samenzang in 'Skinny love', het verpletterend mooie 'Calgary', de Björk-cover 'Who is it' en 'The Wolves' waren zonder twijfel hoogtepunten. Ook het decor en de lichtshow mochten er zeker zijn, en op het geluid viel ook niet echt iets aan te merken.

Jammer genoeg vonden we dat dit hoge niveau niet het hele optreden lang aangehouden werd, af en toe was het misschien net iets te rommelig, gingen de intimiteit en de verhoopte magie iets te veel verloren.

Kortom, een heel goed optreden met heel wat hoogtepunten, maar toch net dat tikkeltje te weinig om echt memorabel genoemd te worden. Misschien komt dat kleine extra stapje er in de toekomst nog wel, bij voorkeur dan weer in een iets gezelligere zaal, zeg maar de AB bijvoorbeeld.

Corneel