zaterdag 29 december 2012

De beste concerten, albums en meer volgens Maarten



Dit jaar hebben enkele kleinere bands het vel van 2012 moeten redden. Grotere bands (Bloc Party, Muse, Mumford and Sons, ...) lieten met hun laatste worp veel van hun pluimen, anderen (Editors, The National en - groot in Engeland - Biffy Clyro) blonken dan weer uit in niet ingeloste albumverwachtingen. Sigur Rós en Godspeed brachten gelukkig wel wat we gewend zijn, en uit enkele onverwachte hoeken (Borko uit IJsland, Mono uit Japan) kwamen bloedmooie platen.

Voor de eerste plaats was het enorm moeilijk kiezen, en laat ik maar benadrukken dat de eerste twee plaatsen onderling inwisselbaar zijn. De korte, intense aanslag op de ziel en het geweten van Perfume Genius is amper te vergelijken met de lang uitgesponnen krachttoer van een terug naar hun roots gaande Sigur Rós.

Top-10 albums 2012

1.       Perfume Genius - Put Your Back N 2 It

2.       Sigur Rós - Valtari

3.       Peter Broderick - Http://www.itstartshear.com

4.       Dry The River - Shallow Bed

5.       Godspeed You! Black Emperor - Allelujah! Don't Bend! Ascend!

6.       Exitmusic - Passage

7.       Miike Snow - Happy to You

8.       Mono - For My Parents

9.       Alt-J - An Awesome Wave

10.   Borko - Born To Be Free

 

Live

 

Een lijstje van optredens zou niet echt representatief zijn, gezien het iets te lage gehalte aan gigs die ik dit jaar heb bijgewoond. Waar ik wel vrij zeker van ben, is dat A Winged Victory For The Sullen (met voorbehoud van Sigur Rós in het Rivierenhof misschien, waar ik helaas niet bij was) het beste concert van 2012 op Belgisch grondgebied moet hebben afgeleverd. Meer overweldiging zou bijna crimineel zijn. Andere eervolle vermeldingen: Foo Fighters @ Pukkelpop, Miike Snow @ Pukkelpop en Exitmusic @ Vooruit.

 

Andere toppers

 

Enkele andere nummers verdienen nog even een virtuele prijs. Zo is de clip voor Fjogur Piano van Sigur Rós een visueel kabinetstukje dat iedereen fan gezien moet hebben. Single van het jaar is dan weer Passage van Exitmusic. Hun album haalt geen heel uur lang dit hoge niveau, maar de kracht (een mengeling van woede en wanhoop) die van dit nummer afspat blijft nog een tijdje nazinderen.

vrijdag 28 december 2012

De beste concerten en albums volgens Erik

Dit waren volgens Erik de beste concerten van 2012:


10) Elvis Costello - Koninklijk Circus
9) Luc Van Acker – Ancienne Belgique
8) Bryan Ferry – Lokerse Feesten
7) John Hiatt – Cactus Festival
6) Richard Hawley – Ancienne Belgique
5) Foo Fighters – Pukkelpop
4) Radiohead – Sportpaleis
3) Jack White – Lotto Arena
2) Soundgarden – Werchter Boutique
1) 65daysofstatic – Dunk! Festival




Dit waren volgens hem de beste albums van 2012:




10) My Sleeping Karma - Soma
9) Finsterforst - Rastlos
8) Sky Castles - Camp , No Kitch EP
7) Glowsun - Eternal Season
6) ...And You will Know us by the Trail of Dead - Lost Songs
5) Sigur Rós – Valtari
4) Soundgarden - King Animal
3) Mark Lanegan Band - Blues Funeral
2) Fogarlord - A Legend to Believe in
1) Jack White – Blunderbuss

donderdag 27 december 2012

De beste concerten van 2012 volgens Corneel






Een goed jaar op vlak van optredens, dat zeker wel, maar het niveau van bvb 2011 werd jammer toch niet gehaald.. De hoogtepunten van 2012 raakten niet zo hoog als die van vorig jaar (Sufjan Stevens! New Order in de AB!), maar toch bleef het puzzelen en schrappen om aan deze uiteindelijke top-10 te geraken:


10. Dry The River (Botanique)

In de rotonde, wat sowieso al wel wat bonuspunten oplevert. Een prachtig optreden, de perfecte combinatie van rustig en folky, en extatisch en intens. No rest moet voor mij zo ongeveer hét nummer van 2011 zijn, dus zeker dat was één van de beste live-momenten van afgelopen jaar.


9. Ben Howard (Koninklijk Circus)

Opnieuw een singer-songwriter type die live bewijst dat hij veel meer is dan een meisjesidool. Zoals ik ook al in het verslagje (klik) vermeldde, worden de sowieso al uitstekende nummers live stuk voor stuk naar een hoger niveau getild.




8. Light Asylum (Charlatan)

Light Asylum, en dan vooral zangeres Shannon Funchess, is zonder twijfel één van de opvallendste bands die ik afgelopen jaar leerde kennen. In juni slaagden ze er in de Charlatan om te toveren tot een heuse club in jaren '80 stijl. Rauw, energierijk, dansbaar, kortom, een super optreden!


7. Röyksopp (Lokerse Feesten)

In feite trokken we in augustus vooral naar Lokeren om New Order nog eens te zien. Jammer genoeg stelde die legendarische band lichtjes teleur (ze haalden lang niet het niveau van in de AB vorig jaar), maar gelukkig was er nog het sublieme Röyksopp om de dag helemaal te redden. Electro as it should be, hopelijk snel nog eens in België!


6. Miike Snow (Pukkelpop)

Een verwacht hoogtepunt op Pukkelpop, net als hun vorige (nog iets betere) passage daar een aantal jaar geleden trouwens. Weinig volk, maar des te meer sfeer, bezieling en vooral topnummers! Live-muziek zoals ik ze het liefst heb, de ideale combinatie van electro en pop/rock.


5. Sigur Rós (Openluchttheater)

Nog zo'n verwacht hoogtepunt van dit concertjaar. De sublieme live-reputatie van Sigur Rós kent iedereen ondertussen wel al, en dan nog op de mooiste locatie van het land, een op voorhand gewonnen wedstrijd. Verrassend ofzo was het niet, maar zoals gewoonlijk wel weer een geniaal optreden in feite.



4. Florence + The Machine (Rock Werchter)

Nog zo iemand die haar uitmuntende live-reputatie bevestigde, en hoe! Op voorhand twijfelde ik nog wel even, zou het wel passen op het hoofdpodium? Met de vingers in de neus slaagde Florence er in de hele weide in te pakken, en uitbundig mee te laten dansen met de bijzonder sympathieke popprinses. Veel betere live-artiesten zijn er geloof ik niet te vinden deze dagen!



3. Bat For Lashes (Rock Werchter)

Het was een paar jaar geleden dat ik Bat For Lashes nog eens gezien had, en net als de vorige keer slaagde Natasha Khan er op Werchter in mij en nog een hele boel anderen te betoveren met een wondermooi optreden. In november zagen we ze ook in de AB, maar dan was voor mij de verrassing er wat af geloof ik (iets te weinig tijd tussen de twee optredens). Op Werchter was het echter subliem, met ook de aangename kennismaking met nieuwe nummers als 'Laura' en 'A wall'.


2. M83 (Rock Werchter)

Hét hoogtepunt voor mij van de uiterst geslaagde editie van Rock Werchter dit jaar. Sowieso één van mijn favoriete bands, en dankzij hitje 'Midnight city' is dat niet meer alleen bij mij het geval, merkte ik aan de publieksreactie. Een uitzinnige marquee genoot met ons en met volle teugen van het dansbare, bombastische optreden van M83, live voor mij nog steeds een van de groepen die er het best in slaagt electro en rock te combineren.


1. The Afghan Whigs (Pukkelpop)

Een eerder onverwacht hoogtepunt op Pukkelpop, maar wat voor één! Retestrak lijkt me het beste woord om dit optreden samen te vatten. Aan een verschroeiend tempo (en met een even verschroeiend stemgeluid) vuurden Greg Dulli en kornuiten een heel optreden lang topsongs (Debonair! Miles iz ded! 66! See and don't see!) op ons af. Op het moment zelf was ik behoorlijk moe en had ik nog niet helemaal door wat voor een fantastisch optreden ik aan het aanschouwen was, maar hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik hier van overtuigd geraak. Een verdiende nummer één dus in mijn lijstje van beste optredens van het jaar!





Ook heel erg goed, maar haalden het lijstje net niet:

- Apparat Band (Pukkelpop)
- Lana Del Rey (Rock Werchter)
- Bon Iver (Lotto Arena)
- M83 (Le Grand Mix)
- Editors (Rock Werchter)
- Jakwob (Pukkelpop)


Grootste teleurstelling live dit jaar:

Bloc Party op Pukkelpop, ik keek er nochtans heel erg naar uit, maar helaas, het lijkt wel alsof het niet meer dezelfde band is als een paar jaar geleden.

woensdag 26 december 2012

De beste concerten van 2012 volgens Aroen

10. Jakwob (live) (UK) – Pukkelpop:

Gedurende dit jaar, heb ik redelijk veel live dance-acts gezien. Voorbeelden zijn Fresh/Live, Netsky en Chase & Status, allemaal op Rock Werchter. Maar waar bij vele van deze acts er, naast de singles, vaak dipjes van nogal “platte” tracks aanwezig waren, kon Jakwob wel volledig overtuigen. Ook de sterke zang mag geprezen worden.


9. Refused (SE) – Pukkelpop:

Deze grootheden uit de hardcore staan op plaats negen. Er was dan niet veel volk aanwezig, sfeer was er wel. Live in ieder geval er boenk op, maar voor mij persoonlijk was het een stuk beter dan hun doortocht op Groezrock eerder op het jaar. Een knaller om het weekend mee af te sluiten!


8. New Order (UK) – Lokerse Feesten:

Altijd een feestje live, zeker als hits als Blue Monday, Crystal,.. voorbijkomen! Het optreden haalde niet het niveau van het optreden in de AB in 2011, maar goed was het zeker wel.


7. Miike Snow (SE) – Pukkelpop:

In het lijstje met de beste albums, komen zeker terug, maar live kan Miike Snow al helemaal niets mis doen voor mij. Dit jaar kregen we de bevestiging hoe goed deze band live wel niet is. De setlist kon misschien wat beter, maar dat zijn details. Het beste optreden op Pukkelpop 2012.


6. Patrick Wolf (acoustic) (UK) – AB:

We zijn al jaren fan van Patrick en laten dan ook geen enkele kans aan ons voorbij gaan als hij in België speelt. Dit optreden haalde voor ons misschien niet het niveau van een full band show, maar straf was het zeker wel. Ook leuk dat we Penzance leerden kennen.

Lees de review hier!


5. Bat For Lashes (UK) – Rock Werchter:

Eindelijk Bat For Lashes gezien dit jaar en vooral gezien dat het goed was. Zij, gekleed als een of andere versie van Roodkapje, en haar band trokken ons, de toch weinige aanwezigen, mee in het sprookje van haar liedjes. Jammer eigenlijk dat we er in de AB niet bij waren.



4. Sigur Rós (IS) – Openluchttheater Rivierenhof:

Sigur Rós is live altijd de moeite en ook deze keer stelden ze, geholpen door het prachtige decor, niet teleur. De nieuwe cd was dan niet mijn favoriete Sigur Rós cd, live stonden deze nummers er zeker wel.



3. Lana Del Rey (US) – Rock Werchter:

Misschien wel de grootste verrassing in mijn top 10, ook voor mij. In het begin, en nu eigenlijk nog een beetje, niet helemaal mee met Video Games, maar de rest van haar prachtige album overtuigde wel. Ook live stond ze er met haar prachtige stem ondersteund door een vleugelpiano, een semi-akoestische gitaar en vier strijkers.


2. La Dispute (US) – Trix Club:

De band die volgens mij de beste twee platen van de afgelopen 5 jaar heeft gemaakt, zag ik in 2012 tot tweemaal toe. Tweemaal geweldig, zo worden opgezogen in de energie en emoties in de muziek en teksten van La Dispute. De reden dat het optreden in de Trix het haalt, is omdat het mij persoonlijk emotioneel meer deed.

1. Thrice (US) – Groezrock:

Misschien is dit wel een emotionele keuze, want het was hun laatste optreden op Europese bodem, maar toch verdient dit optreden volgens mij deze eerste plaats. Het was een mooi overzicht van hun carrière met songs van al hun cd’s, kortom iets waar een echte fan niet over kan klagen. De enige conclusie die we kunnen trekken op het einde van dit optreden, is dat we hopen op een versnelde reünie!

dinsdag 25 december 2012

De beste concerten van 2012 volgens Aron

15: Kap Bambino (FR) - Castello Pukkelpop


Een soort van elektronische postpunk, het ietwat agressievere broertje van Die Antwoord zeg maar. Niet dat  het bijzonder goed was, maar het was wel een optreden waarbij je van begin tot einde los kon gaan. Het enthousiasme van de ietwat gekke frontvrouw werkte aanstekelijk en wij hebben ons dan ook kapot geamuseerd. Vandaar een vijftiende plaats.



14: Exitmusic (US) - Vooruit (Gent)


De single 'Modern Age' schopte het hier al tot single van de week, en toen we hoorden dat ze twee weken later voor slechts 8 euro zouden optreden in de Domzaal van de Vooruit, moesten we er bij zijn. We kregen geen ongelijk en werden weggeblazen door de overweldigende storm die het drietal op ons los liet. Ook de filmisch aandoende nummers kwamen goed tot hun recht bij een live-performance.

Het verslag van dat optreden kan je hier lezen.

13: The Tallest Man on Earth (S) - Club Pukkelpop 

Ook de eerste keer dat we deze jonge Zweed aan het werk zagen. We kenden geen enkel nummer van hem en dachten plots, omwille van een of andere vreemde kronkel in onze hersenen, we moeten daar naar gaan kijken. Kristian Matsson wist ons met zijn folkachtige nummers te charmeren en vooral zijn erg schelle stem ging diep, heel diep, ze raakte de ziel. Hij kroonde zichzelf tussendoor tot de koning van Spanje en bewees dat je voor een goed concert niet veel meer nodig hebt dan een gitaar en een stoel.


12: Teitur (FO) - Minardschouwburg (Gent)


We lazen een interview in De Morgen met de jonge Faeroerder en zochten prompt zijn muziek op. We leerden dat hij twee dagen later in de prachtige Minardschouwburg in Gent zou optreden. We kochten meteen een ticket en trokken vol goede moed richting Gent. Teitur speelde in een uitverkochte Minard (zo'n honderd mensen) een heel tof concert. Hij schipperde tussen zijn piano en zijn gitaar en hing de comedian uit. Tussen de vele mopjes door speelde hij nog 'Louis Louis' als eerbetoon aan jazzmuzikant Louis Armstrong en sloot de set af door ter plekke een a-capellanummer te verzinnen.

Het verslag van dit optreden kan je hier lezen.

11: Guðrið Hansdóttir (FO) - Harpa Kaldalon (Reykjavík)


Alweer een Faeroerse artiest in deze lijst en voor ons een van de ontdekkingen van dit jaar. Guðrið Hansdóttir doet een beetje aan Feist denken en zingt in het Faeroers en Engels. Haar cover van The Cures 'Lovesong' bezorgd ons nog steeds kippenvel en alleen al daarom hoort ze in deze concertlijst. We hopen dat we deze artiest nog vaak aan het werk kunnen zien, liever vroeger dan later.




10: FM Belfast (IS) - Harpa Silfurberg (Reykjavík)

We hadden deze band al tweemaal aan het werk gezien in België, in de Singel in Antwerpen en in 'Madame Moustache', een of andere hip café in Brussel. Hoe onbekend ze in België ook mogen zijn, in IJsland behoren ze tot de top en dat hebben we geweten. Een volgestouwde zaal, vol uitzinnige, dansende en vrolijke mensen. FM Belfast bewees hiermee dat ze nog steeds kunnen waar ze goed in zijn. Dat is van elk optreden een waanzinnig leuk feestje maken.

9: Of Monsters and Men (IS) - Ancienne Belgique Club


Het eerste optreden van dit zestal dat we ooit zagen, en meteen ook het beste van de drie die we dit jaar zagen. Ze waren de week er voor nog maar net doorgebroken met 'Little Talks' en de club was dus goed volgelopen. Al bij de eerste noten van 'Dirty Paws' wisten we dat dit concert erg goed zou worden, en we kregen gelijk. We gingen voldaan naar huis met het verlangen hen nog eens aan het werk te zien. Helaas waren de andere keren (op Pukkelpop en op Airwaves) niet even goed. Op Pukkelpop kwam dat door het publiek dat alleen maar op 'Little Talks' zat te wachten, op Airwaves was het wel erg goed, maar hadden we het gevoel dat we het nu wel gezien hadden.

8: Boy (DE/CH) - Harpa Silfurberg (Reykjavík)


De twee dames uit Duitsland en Zwitserland konden ons al lange tijd bekoren met hun vrolijke deuntjes en na hun optreden in de Botanique gemist te hebben, kregen we een herkansing tijdens Airwaves. De twee dames lieten hun beste kant zien en speelden een heel mooi, intiem optreden. Ze blijken wel wat vergeetachtig te zijn, zo vergaten ze een setlist samen te stellen en, hoewel ze wel een drumstel bij zich hadden, waren ze vergeten de drummer in te pakken. Geen erg, het maakte het optreden alleen maar beter.

Het verslag van dat optreden kan je hier lezen.

7: Ólafur Arnalds (akoestisch) (IS) - Norraena Husid (Reykjavík)


De allereerste keer dat we Arnalds aan het werk zagen, en we hadden meteen plaatsen op de eerste rij, achter de pianovirtuoos zelf. Hij was wat kort van stof (zoals bij alle IJslanders, zijn ook zijn communicatieve vaardigheden niet helemaal ontwikkelt) en bracht ook maar een violist en een cellist mee. Hij speelde een akoestische set van om en bij het half uur en vooral het laatste nummer zal ons blijven heugen. Vlak voor de start van dat nummer verlieten de violist en cellist de zaal, zogezegd omdat ze niet langer konden blijven. Ólafur ging dan maar alleen verder en bij de climax van het lied, hoorden we de violist en cellist plots vanop de gang spelen, een magisch moment.

Het verslag van dat optreden kan je hier lezen.

6: Samaris (IS) - Reykjavík Art Museum


Nog een IJslandse band in onze top tien. Het drietal van Samaris is up-and-coming in de IJslandse muziekscene en ook daarbuiten. Hun eclectische, dansbare, maar ook duistere nummers trekken een internationaal publiek aan en ze wonnen vorig jaar Musiktilraunir, een soort van IJslandse rockrally, die eerder al gewonnen werd door onder meer Of Monsters and Men. We hielden zo veel van hun muziek, dat we 'Góða Tungl' prompt tot singel van de week gebombardeerd hebben en hopen dat we dit drietal binnenkort nog eens aan het werk kunnen zien.

5: Hjálmar & Jimi Tenor (IS/FI) - Harpa Silfurberg (Reykjavík)


Misschien wel de verassing van het jaar op ons concertenprogramma. We hadden niet echt de bedoeling naar deze band te gaan kijken, maar aangezien FM Belfast, een van onze favoriete bands er na speelde, dachten we dat het beter was om dan al te gaan kijken. We kregen fantastisch goede reggae te horen en dat is in deze tijden eerder uitzondering dan regel. Vandaar een verdiende vijfde plaats.



4: Agent Fresco (Akoestisch) (IS) - Norraena Husid (Reykjavík)


Deze band stond al lange tijd hoog aangestipt op onze  concert wishlist. We kregen ze de dag voor dit optreden te zien in een café (heel goed overigens) en we waren dan ook heel erg benieuwd naar de akoestische versies van hun nummers. De ambient-metalband (met jazz-invloeden) speelde een erg goede akoestische set, maar dat is niet de reden waarom we hen op vier zetten. We zetten ze zo hoog omdat we de kans kregen wat meer over hun muziek te weten te komen, zanger Arnór Dan Arnarson vertelde aan de zaal waar de nummers over gingen (zo werd 'Above these city lights' geschreven voor zijn aan kanker overleden vader) en het viertal slaagde er goed in hun nummers om te zetten naar een akoestische versie.

3: Björk (IS) - Main Stage Pukkelpop


We herinneren ons nog goed wanneer we Björk voor het eerst live zagen, Rock Werchter 2007. De idiote tieners die we toen waren, hadden nog nooit van Björk gehoord en waren vooral aan het wachten op Muse. We vonden Björk zo slecht dat we enkele jaren lang niets van haar muziek moesten hebben. Gelukkig werden we ouder en rijpte onze muzieksmaak, waardoor we Björk nu tot een van onze favoriete artiesten mogen rekenen. We keken dan ook erg uit naar dit concert en voor ons zal Pukkelpop 2012 altijd de herinnering van dit geweldige concert met zich meedragen. Vooral de erg overweldigende afsluiter 'Declare independence', opgedragen aan Julian Assange en Pussy Riot, blijft ons bij.

2: Bat For Lashes (GB) - Ancienne Belgique

Na haar geweldige nieuwe cd, die ook erg hoog eindigt in ons cd-lijstje, volgde, natuurlijk, een tournee. Ze speelde eerst al de 'Barn' van Rock Werchter plat en nu kwam ze naar de AB. Wij gingen een kijkje nemen en konden niet anders dan concluderen dat de Britse het nog niet verleerd is. Ze werd ook gesteund door een groep heel erg goede muzikanten. Hoogtepunten van de set waren 'Laura', 'All your Gold' en het obligate 'Daniel'.

Het verslag van dit optreden kan je hier lezen.

1: Sigur Rós (IS) - Nýja Laugardalshöllin (Reykjavík)

Voor de mensen die het verslag hierover gelezen hebben, zal dit wellicht niet als een verrassing komen. Onze favoriete band in hun thuisland IJsland, na een geweldig vijfdaags feest in datzelfde land, dat kon niet misgaan, en dat deed het dan ook niet. Terecht onze nummer een (misschien wel aller tijden).

Voor het verslag moet je hier zijn.

zondag 23 december 2012

Single van de week: Young Wonder - To you


Gisteren pas ontdekt, en vandaag bombarderen we de nieuwste single van Young Wonder meteen tot single van de week. Een heel toffe single (waarin ook de viool een mooie rol speelt) van dit Iers electropop-duo, zeker het besluisteren waard!



vrijdag 21 december 2012

Don't Look Back In Anger: Cream


Cream

Het is alweer tijd om u mee te nemen op een muzikale geschiedenistocht. Dit keer nemen we u mee naar de Golden Sixties, een tijdperk waarin hippies, hallucinogene geneesmiddelen en vrijheid de boventoon voeren. Uit dit tijdperk herinneren we ons, op muzikaal vlak, vooral de Britse invasie met artiesten als The Beatles, The Rolling Stones, The Who en Pink Floyd. Helaas wordt Cream, een andere Britse supergroep, hierbij vaak over het hoofd gezien. Aangezien we graag de wereldverbeteraar uithangen, willen we hier iets aan doen en u de wereld van Cream binnenloodsen. 

Cream ontstond in 1966 en was een samenwerking tussen drummer Ginger Baker, bassist Jack Bruce en de u wellicht bekende gitarist Eric Clapton. Ze speelden een soort van blues-achtige-, psychedelische rock'n'roll , gesteund door de door-jazzmuziek-beïnvloede drums van Ginger Baker. Voorts staan ze ook geboekstaafd als de uitvinders van de powertrio's (dat zijn drieledige bands bestaande uit een gitarist/zanger, bassist en drummer). 

De band werd Cream genoemd omdat Clapton, Baker en Bruce al tot het neusje van de zalm, of zoals de Engelsen zeggen tot "The Cream of the Crop" werden gerekend als het om jazz- en bluesmuzikanten ging. Een andere naam die in de running was, was "Sweet 'n' Sour Rock 'n' Roll". Van het trio was Clapton de bekendste in Groot-Brittannië, maar hij was redelijk onbekend in de VS omdat hij zijn vorige band "The Yardbirds" verliet voor het nummer "For your love" de Amerikaanse top tien bereikte.



Het is niet zo dat de groep toevallig groeide. Ginger Baker en Jack Bruce speelden al samen in bands als Graham Bond Organisation en Jack Bruce kende Eric Clapton nog van de tijd dat hij samen met hem bij John Mayall's Bluesbreakers speelde. Hoewel Eric Clapton bij velen later nog een belletje zou blijven laten rinkelen, mag de inbreng van Jack Bruce niet worden onderschat, het zijn zijn composities die er hebben voor gezorgd dat Cream een 'superstatus' heeft bereikt. 

In 1966 kwam het eerste album, 'Fresh Cream', uit. Het album haalde meteen een zesde plaats in de Britse charts en je kan dus zeggen dat het enthousiast onthaald werd. In de VS was het enthousiasme iets minder groot (met een 39ste plaats), maar dat kwam vooral omdat het Amerikaanse publiek zich wou afzetten tegen de "Britse Invasie" en vooral Amerikaanse bands zoals The Jimi Hendrix Experience steunde.

Het album zelf bestond voor ongeveer de helft uit eigen nummers en de andere helft werd ingevuld door blues-covers zoals "Rollin' n' Tumblin'", "I'm so glad" en "Spoonful". Ook het nummer "Toad" was op deze plaat te vinden en bevatte een van de eerste drumsolo's uit de muziekgeschiedenis.


In 1967 besloten de Britten de VS te bezoeken voor de eerste keer en ze speelden er zo'n zeven optredens in New York. Dat viel blijkbaar mee, dus besloten ze terug te keren naar New York om hun tweede album "Disraeli Gears" op te nemen. Het album kwam uit in november 1967 en was succesvoller dan zijn voorganger met top-vijfnoteringen in zowel Groot-Brittannië als de VS. Kenners noemden het album eindelijk een succesvolle poging om Amerikaanse Blues te vermengen met Britse Psychedelica.

Ook de hoes kende zijn eigen verhaal. Het album moest eigenlijk uitkomen in de zomer van 1967, maar de platenmaatschappij besloot uiteindelijk om de release uit te stellen en voor een andere, meer psychedelische coverfoto te gaan. De opdracht kwam in handen van kunstenaar Martin Sharp, geen onbekende voor de band aangezien hij al meeschreef aan het lied "Tales of Brave Ulysses", maar ook geen onbekende in de muziekwereld. De Australische artiest had eerder al samengewerkt met andere artiesten, waarvan Bob Dylan de bekendste was.

Alhoewel 'Disraeli Gears' gezien wordt als het beste album van Cream, liet de band de nummers tijdens de live-sets vaak links liggen. Op "Tales of Brave Ulysses" en "Sunshine of your Love" na.

In 1967 speelde de band voor de eerste keer in San Francisco. De concerten waren een groot succes en hadden een grote invloed op zowel de band als de alombekende hippiegemeenschap in San Francisco. De band begon hierdoor zijn nummers veel langer uit te spinnen en om te toveren tot lange jamsessies, vooral dan de nummers van de eerste plaat. "N.S.U." en "Spoonful" ontpopten zich zo tot publiekslievelingen, terwijl nummers van Disraeli Gears, zoals "Sunshine of your Love" en "Tales of Brave Ulysses" eerder kort gehouden werden.


Nadien volgde nog het album 'Wheels of fire'. Hierin verliet Cream het blues-pad en kozen ze voor een meer progrockachtige stijl. Helaas werd na dit album duidelijk dat de bandleden er niet veel zin meer in hadden. Ginger Baker verwoordde het in in een interview met Music Mart Magazine in 2006 als volgt: "It just got to the point where Eric said to me: 'I've had enough of this,' and I said: 'So have I.'" Maar er was ook meer aan de hand. Eric Clapton begon zich meer aangetrokken te voelen tot Bob Dylan's oude coverband, beter bekend als The Band. Hun debuutalbum "Music from Big Pink" bleek een welgekomen adempauze te bieden aan de psychedelica die Cream te bieden had. 

Ook had Clapton in het muziekblad Rolling Stone  een vernietigende recensie gelezen en dat trok hij zich nogal erg aan. Na een afscheidstournee door de VS traden ze nog eenmaal op in eigen land. Het afscheidsconcert in de Royal Albert Hall wordt nog steeds gezien als legendarisch.

Het einde van Cream betekende niet het einde op van de samenwerking tussen de bandleden. Eric Clapton richtte samen met Ginger Baker het al even legendarische Blind Faith op samen met Steve Winwood en rick Grech. Hoewel het met Eric Clapton  zijn solo werk ook de goede kant op ging, heeft zijn periode bij Cream steeds een blijvende invloed gehad op zijn muziek. Het is wel tekenend dat vooral Clapton de vruchten heeft geplukt van die periode en de meest commerciële successen heeft behaalt. Vrijwel alles wat hij op muzikaal vlak deed, was het nu met "Derek and the Domino's", "Delaney & Bonnie" of solo was, hij behaalde overal grote successen mee.


Voor Ginger Baker liep het uiteindelijk minder goed af en hij geraakte wat in de vergetelheid. Hij besloot naar Afrika te trekken om daar etnische ritmes te bestuderen, maar door zijn vermoedelijke afhankelijkheid geraakte zijn carrière in het slop. Hij richtte ook nog een jazzband uit de overblijfselen van Blind Faith op die luisterde naar de naam Ginger Baker's Airforce.



Jack Bruce bleef gestadig aan zijn carriere verder werken, en ging solo. Later speelde hij o.a. samen met Mick Taylor, Gary Moore en Ringo Starr. Hij bracht in 2008 zelfs nog een album uit 'Seven Moons", een samenwerking met Robin Trower. 

Uiteindelijk trad Cream nog op na vele jaren. In 1993 speelden ze voor de opening van de Rock'n'Roll Hall of Fame. Ze hadden daar eigenlijk niet veel zin in, maar na een gesprek met Robbie Robertson van "The Band" stemden ze toch toe. De setlist bestond uit "Sunshine of your Love", "Crossroads" en "Born under a Bad Sign". En in  2005 speelde Cream, op vraag van Clapton, nog een reünie-concert in The Royal Albert Hall in Londen. Fans hoopten een volwaardige tour, maar wegens gezondheidsproblemen (Ginger Baker leed aan Artritis en Jack Bruce had net een levertransplantatie gehad) kwam die er niet.




Erik



donderdag 20 december 2012

Cd-review: U-Boat - U-Boat



Nostalgische reis met de duikboot

Een beetje new wave, een beetje post-punk en zelfs een streepje post-rock, daar draait het om bij U-Boat, en het resultaat, dat mag gehoord worden. De laatste jaren slaagde U-Boat er in een zeer stevige live-reputatie op te bouwen (ook op ons maakten ze al eerder een heel goede indruk (en niet alleen op ons!)), en nu is het dan eindelijk zover: de eerste (self-titled) EP van deze jonge Belgische band is een feit. 

Voor we het echt over de muziek hebben eerst een kort woordje over de niet minder dan geweldige artwork. De hoes is opgeleukt met prachtige tekeningen van een grote duikboot, met een heel duidelijke luidspreker vooraan, die door de wolken (of is het water?) glijdt. Terwijl er beneden een dor en kaal landschap te bespeuren valt. Komt hij de jonge deerne op de achterkant redden? Is het een post-apocalyptisch tafereel en haalden de snaken hun inspiratie uit de, in deze tijden, alomtegenwoordige doemsdenken en het Zuid-Franse stadje Bugarach? Met songtitels als 'The Visitor has not come' en 'UFO Blue', zou het kunnen.

Er is ook het schijfje zelf, dat er als het ware als een LP uitziet aan de bovenkant (een geniale vondst als u het ons vraagt, op zich al bijna een reden om de EP aan te schaffen). Toeval lijkt het ons niet, deze nostalgische toets, want ook muzikaal gezien is de link naar enkele invloeden waaruit de band inspiratie put duidelijk, een hedendaagse duik in de muziekgeschiedenis als het ware. Invloeden uit zowel de jaren ’60, ’70 als ’80 zijn duidelijk hoorbaar.

De EP vat aan met 'The Visitor has not come'. Een heel aanstekelijke, bezwerende baslijn om mee te beginnen. Dat verraadt dan ook meteen één van de sterke punten van de band, een stel rasmuzikanten bijeen. De stem van zanger Wouter Lismont is behoorlijk aangenaam om naar te luisteren en doet ons hier trouwens om een of andere reden wat denken aan die van James Hetfield op momenten dat die laatste rustig zingt. Gitarist Klaus Pardon speelt ietwat later een soort van technisch uitdagende, psychedelische solo. en ook het vervolg van ‘The visitor has not come’ overtuigt zeker en vast. Zonder twijfel een goed, innemend nummer dat alvast doet verlangen naar meer.

‘Himmelrot’, het tweede nummer op de plaat, gooit het over een heel andere boeg. Een meer dan 10 minuten durend instrumentaal kunststukje, dat zonder problemen zou thuishoren op de soundtrack van een Sergio Leone-western. Een heel filmisch nummer waarin alle instrumenten de gelegenheid krijgen om eens naar de voorgrond te dringen, maar het toch vooral de gitaar, nu eens klinkend als The Van Jets, dan weer als Led Zeppelin, is die de hoofdrol opeist.

‘UFO Blue’ is nog zo’n lange instrumentale klapper. Op zich zeker weer niet slecht, maar toch, op 5 liedjes 2 zulke lang uitgesponnen nummers, geen slechte nummers, laat dat duidelijk zijn, een soort van soundscapes in feite, zonder dat er in feite post-rock gewijs een duidelijke opbouw in zit, vinden we misschien toch net iets van het goede te veel. Het moet zo ongeveer de enige kritiek zijn die we op dit album kunnen formuleren, want ook ‘Palmtrees in december’ en ‘Quarter to nine’ (beiden wel met zang) zijn heel mooie nummers en doen soms wat Pink-floydachtig aan.

U-Boat gaat op deze debuut-EP zeker niet kopje onder, in tegendeel, volgens ons zit er toekomst in dit opkomend bandje. Grote hits staan er niet op, dat is waar, maar goed, voor hits hebben we al Marco Z, Milow en consoorten… Dit in combinatie met de uitstekende live-reputatie zorgt er voor dat we niets anders kunnen doen dan de band aanraden aan elke muziekliefhebber.


Voor meer info, over de band verwijzen we jullie graag door naar de officiële site van de band, http://www.uboatmusic.be

Corneel

woensdag 19 december 2012

Cd-review: Maya's Moving Castle - Maya's Moving Castle


Over angst, oorlog en de mensheid in Maya's kasteel


We vroegen ons al geruime tijd af waarom er, naar onze mening, relatief gezien zo weinig goede bands in België te bespeuren vallen. Met bands als Gorki, SX, The Scabs en consoorten hebben we natuurlijk niet te klagen, maar naar ons gevoel overstijgen de meeste Belgische groepen, van wie de muziek op onze radiozenders  geregeld te horen is, de middelmaat niet. Denk maar aan The Van Jets en Marco Z die met eentonige en veel te flauwe, zelfs voorspelbare muziek het mooie weer maken. Gelukkig hebben we de laatste weken het platenlabel Unday Records ontdekt. Eerder deze week kon u hier al een review lezen van de nieuwe cd van Blackie and the Oohoos en deze keer is het de beurt aan Maya's Moving Castle's debuutalbum. Een geweldig album dat je maar niet wil loslaten en je meeneemt naar het fel geplaagde fantasieland van Maya en haar kornuiten.

Maya's Moving Castle doet ons heel erg denken aan Björk, zowel muzikaal als qua stemgeluid. Zo steekt de cd van wal met 'Next Life'. Een lied dat start met het zachte geritsel van blaadjes om daarna met behulp van enkele elektronische apparaten los te barsten op de manier die we anders enkel gewend zijn van de IJslandse deerne.

Het tempo schiet nog eens de hoogte in met 'War', een up-temponummer dat nog het meest van al aan Björks 'Declare Independence' doet denken. Opzwepende drums, de rauwe kracht van de natuur mooi muzikaal vertaald  en de stemkracht van zangeres Ann-Sophie Claeys prachtig verheven, dit is duidelijk het betere werk. Voorts lijkt Maya's Moving Castle zijn visie op de mensheid te geven en die is alles behalve positief. Een waar hobbesiaans homo-homini-lupusverhaal is het geworden. "We are enemies, we are animals", u snapt het wel.

Het tempo zakt ietwat met 'Pedestrians', dat zich laat kenmerken door een prachtig refrein en ook 'At the Stars' gaat op dat elan verder, al is het iets meer nachtmerrie-achtig. Vervolgens lijkt 'Sky's Blue' licht aan het einde van de tunnel te brengen, het klinkt dan ook een pak dromeriger. De stem is ver weg, het gitaarspel eclectisch (zelfs een beetje The XX-achtig) en de viool klinkt heel mooi door.

Dan is het de beurt aan "Pelleas & Mélisande", een lied dat niet geïnspireerd is op het heroïsche verhaal van een of andere Oude Griek, maar wel op een gelijknamig toneelstuk van Maurice Maeterlinck (Voor diegenen die Maurice Maeterlinck niet kennen: hij is de, nog altijd enige, Belgische Nobelprijswinnaar voor de Literatuur, die hij in 1911 won). Het verhaal gaat over de zoon van de koning, Golaud, die verdwaalt in het bos en daar de schuchtere, kwetsbare Mélisande aantreft. Hij wordt verliefd op haar en neemt haar mee naar het kasteel waar zij verliefd wordt op Pelleas, de halfbroer van Golaud, met alle tragische gevolgen van dien.

Dit verhaal werd al vaak muzikaal vertaald door onder andere Claude Debussy en Arnold Schönberg. Het is goed om te merken dat dat nog eens gebeurt en Maya's Moving Castle kent duidelijk zijn pappenheimers. Heel mooie bewerking, verteld vanuit het standpunt van Mélisande, dat eigenlijk, als we eerlijk zijn een beetje theatraal aandoet. Zo hoor je in het begin de regen die mooi de toon zet en heeft de muziek ook een soort van middeleeuws aura over zich.

'Feed me' is nog zo'n geweldig nummer. Heerlijk up tempo en rock'n'roll doet het ons aan het Bloc Party van weleer denken, vooral de gitaar riff en het tempo dan. Dit is misschien wel het beste nummer op de plaat, of hebben we gewoon heimwee naar de Bloc Party van vroeger? Nee, dat zou de genialiteit van Maya's Moving Castle oneer aandoen zijn.

'Alas my love' is dan weer een klaagzang. Een klaagzang waarin een geliefde haar bruiloft afzegt omdat ze niet het gevoel heeft dat trouwen de juiste keuze is. Iets tragisch verhaal over de vergankelijkheid van liefde, of een zoektocht naar wat echte liefde is? Dat zou ons niet verbazen, aangezien Maya's Moving Castle lijkt te grossieren in kennis van klassiek theater en symbolisme.

Wij hoorden een heel erg straf debuutalbum, dat hebben niet veel bands hun voorgedaan, en het lijdt, volgens ons, dan ook geen twijfel dat we nog veel van deze band gaan horen. We kunnen met moeite geloven dat aan deze band nauwelijks ruchtbaarheid wordt gegeven en hopen dan ook dat ze in de toekomst een mooi plaatsje krijgen op de affiche van een van de vele festivals die ons landje rijk is.



dinsdag 18 december 2012

Review: Asaf Avidan - Different pulses





Asaf Avidan, die Israëliër van de ‘One day’-remix? Ja, inderdaad, die is het. Voor diegenen die de beste man nog niet echt kennen, een kort overzichtje: In 2008 bracht de band Asaf Avidan & The Mojos (waarvan Asaf logischerwijs de frontman was) hun debuutalbum ‘The reckoning’ uit, met daarop onder andere ‘Reckoning song’, nu vier jaar later in de Wankelmut-remix volop doorgebroken bij het grote publiek (de remix haalde zelfs de eerste plaats in de ultratop!). Na drie cd’s besloot de band er in 2011 mee op te houden, waarna verschillende leden een solo-carrière begonnen. Zo ook Asaf Avidan zelf, wiens eerste soloplaat ‘Different pulses’ dit najaar uitkwam in Israël (de officiële release in België volgt in feite pas begin 2013).



Goed, het album zelf dan. Verwacht je aan een mengelmoes van stijlen en invloeden, met als rode draad de toch wel kenmerkende stem van Asaf Avidan. Een heel opvallend, bijzonder stemgeluid, heel krachtig maar soms zelfs wat aan de schelle kant (met Janis Joplin wordt hij vaak vergeleken), ongetwijfeld iets wat niet iedereen zal kunnen bekoren, waar men ofwel heel erg voor ofwel heel erg tegen kan zijn.

Opener en titeltrack ‘Different pulses’ is meteen één van de hoogtepunten op het album, en een uitstekende ingang naar de soms ietwat donkere, verrassende wereld van Asaf Avidan. ’s Mans vocale kwaliteiten worden meteen tentoon gespreid, terwijl ook de gevarieerde instrumentatie het nummer vier en een halve minuut meer dan interessant houdt.
Dat op dit album uit een brede waaier aan stijlen inspiratie geput wordt vermeldden we al eerder, en het Soulachtige ‘Setting scalpels free’ is daar een mooi voorbeeld van. Met zowel sterke strofes als een sterk, herkenbaar refrein zorgt dit nummer er voor dat het hoge niveau behouden wordt.

Over sterke strofes en refreinen gesproken, bij het uiterst catchy folknummer ‘Love it or leave it’ stijgt het niveau zo mogelijk nog een heel pak. Ook de instrumentatie is hier iets luchtiger en minder ‘volgepropt’. Een tijdje zochten we vruchteloos naar argumenten waarom dit nummer hier geen hit zou worden en zorgen voor een doorbraak naar een iets groter publiek, maar neen, we vonden er geen, een bijna perfecte popsong als het ware.
Even fantastisch (en hitwaardig) is ‘Cyclamen’, met zowaar zelfs een ‘la la la’ meezingmoment, samen met het vorige misschien wel ons favoriete nummer op de plaat.

Asaf lijkt absoluut niet van plan onze aandacht ook maar één enkele seconde te lossen. De Oosterse klanken op ‘613 shades of black’ zorgen voor weer een originele afwisseling, maar ook los van dat staat het sterk opbouwende popnummer als een huis, wat zeggen we, zelfs als een hele appartementsblok.

‘Thumbtacks in my marrow’ en ‘Conspiratory visions of Gomorrah’ (inderdaad, liefhebbers van vaak voorkomende, cliché songtitels hebben bij Asaf Avidan weinig te zoeken) zorgen voor heel mooie en eigenlijk wel welkome rustpunten op het album, waarvan vooral het laatste met de koortjes en de trompetsolo op het einde opnieuw  een absolute voltreffer is.

En alsof er nog niet genoeg hoogtepunten op het album te vinden zijn, volgen dan ook het ronduit schitterende ‘A choice and a gun’ (prachtig opbouwend en net op tijd voor het hoogtepunt stoppend) en het uiterst spannende ‘Turn’, waarin Asaf je nog een laatste keer meesleept naar zijn onderwereld die er achteraf bekeken paradijselijk mooi uitziet.

Perfectie bestaat niet, en reviewers moeten nu eenmaal altijd wel een beetje kunnen zeuren, maar de laatste twee nummers, ‘The disciple’ en ‘Is this it?’, zijn wat ons betreft vrij overbodige, voortkabbelende (maar toch nog steeds heel mooie) eindnoten, krampachtige pogingen om de overdonderende trip die het album is toch nog wat te verlengen.


De bijzondere stem zal voor sommigen wellicht een drempel zijn, maar voor diegenen waarbij dit niet het geval is dit absoluut een heel meeslepend meesterwerkje geworden, een gevarieerd album dat van het begin tot (ongeveer) het einde boeit, dat je bijna geen seconde loslaat. Absoluut het ontdekken waard, en bij ons alleszins een serieuze kanshebber op een heel hoge plaats in ons eindejaarslijstje.


P.S.: op 27 maart staat Asaf Avidan in de AB, naar het schijnt een serieuze aanrader live!


Corneel