Cd review: Clock Opera - Ways To Forget

Clock Opera – Ways to forget

Er zijn zo van die bands die er in slagen om vernieuwing te brengen in de verstarde muziekindustrie, Clock Opera is er zo een. Niet zozeer in stijl, de jongens behoren tot het nogal omvangrijke indierockgenre, maar eerder in sound. Zo is de band wel klassiek opgebouwd met een zanger, een bassist, een gitarist en een drummer, maar maakt ze gebruik van instrumentele geluiden die ze her en der vindt en bouwt die om tot samples. Het klonk ons veelbelovend in de oren en we werden niet teleurgesteld. Clock Operas debuutalbum, Ways to Forget, is voer voor de muzikale geschiedenisboeken.

Zanger Guy Connelly maakt al sinds 2009 muziek met Clock Opera en wat begon als een soloproject, groeide langzaam uit tot een vierkoppige band die nu eindelijk zijn debuutalbum uit heeft. Denk nu niet dat Clock Opera uit het niets de stap richting bekendheid zette. Zo speelden ze al op de BBC Introduction Stage op Reading festival en een, als we degenen die erbij waren mogen geloven een gedenkwaardig optreden in de AB club.

Zoals Once and for All, het eerste nummer op de langspeler. Een nummer over voorbijgaande herinneringen dat nogal vreemd begint met een aanhoudend Oosters klinkend geluid dat later bijgetreden wordt door de prachtige stem van Connely. Clock Opera is ook een meester in het schrijven van vrolijke pop die er de vaart in houdt met inhoud. Zo gaat 11th Hour, dat begint met een toffe baslijn, over de menselijke onmacht om onze levensloop te wijzigen en hoe je te schikken in je lot. Zoals we al eerder vermelden maakt Clock Opera vaak gebruik van samples. Zo hoor je in White Noise een tattoonaald, een wasmachine en andere.

De songs walsen aan een rotvaart over je heen. Lesson no. 7 en Man Made zijn daar de beste voorbeelden van. Beide songs zijn een geslaagd, explosief (probeer dit dus niet thuis) experiment in het maken van een kruisbestuiving tussen gitaar, drum, keyboard en bas. Ook (mogen we hit zeggen?) Lost Buoys (nee dat is geen schrijffout) is zo’n nummer. Het begint eerder traag, maar na eerst een vocaal refrein gekregen te hebben, barst het nummer na de bridge los en krijgen we een knap melodisch uptemponummer.

Het is nu niet zo dat we tot het uiterste gaan op zoek naar minpunten, maar als dat het geval was, zouden we het verdomd lastig gehad hebben. Clock Opera lijkt tot die zeldzame groep bands te behoren die van bij hun debuut opvallen en een sterk afgelijnde visie hebben. Zo ontwerpt de band zelf zijn hoezen en knutselen ze eigenhandig de clips in elkaar. Met hun debuutalbum Ways to forget maakten ze een plaat die ons lang zal blijven heugen.

Aron