Zo lijkt de nieuwe plaat te putten uit de muzikale erfenis van eighties synthbands, in tegenstelling tot zijn voorgangers, waar een uitgesproken leadgitaar steeds het voortouw nam. Niet als truckje echter. Zoals de shoegaze noise op een slimme manier in de sound verwerkt was, zo staat nu het gebruik van deze synths steeds ten dienste van de song, die nog steeds onmiskenbaar de Sad Day For Puppets stempel dragen. "Sugar" is een sprekend voorbeeld van hoe synths een stevige basis geven voor de immer roerende vocals die Anna Eklund schijnbaar moeiteloos over de song heen drapeert.
'Come Closer' als geheel houdt netjes een comfortabele afstand van de vroegere shoegaze noise en SDFP opteren voor een toegankelijker, poppy-er geluid, dat altijd al latent aanwezig was in hun vroegere werk, maar nu niet langer gedomineerd wordt door een fuzz-muur. Dat wil in geen geval zeggen dat de band inboet aan haar herkenbare bitterzoete vibe, waarbij vrolijkheid en vitriool nooit ver uit elkaars buurt vertoeven. Met opener en single Cold hand is de toon meteen gezet, een toon die zich verderzet op de volgende negen songs: bitterzoete catchiness verpakt in een 3 minuten format. Hapt verleidelijk lekker weg. Zoals gezegd: nog geen huishoudnaam…maar daar dient dringend verandering in te komen. De band klinkt dus duidelijk anders sinds het vertrek van leadgitarist Marcus Sandgren.
Anna Eklund: "Marcus Sandgren besloot de band te verlaten om
zich volledig te focussen op zijn eigen project Cut-Out Witch. Dat heeft onze
sound onvermijdelijk ingrijpend veranderd. Hoe drastisch
ook, het was geen vechtscheiding of zo, we zijn nog steeds de beste vrienden.
Alex (bass red.) heeft zich daarna volledig op synths gestort en kwam op de
proppen met de syntharrangementen voor het album. Het was duidelijk dat we een
heel andere richting waren ingeslagen. Komt er nog bij dat we het album in een
voor ons totaal nieuwe omgeving opgenomen hebben met een nieuwe producer. Het
voelde allemaal heel onontgonnen aan."
If Music Could Talk: "Was het zwaar om de
dynamiek van een quintet overboord te gooien? Of opende dit juist perspectieven
die voordien niet mogelijk waren?"
Eklund: "Om eerlijk te
zijn voelde ik me tijdens het opname-proces nogal eenzaam. Voordien namen we
steeds op in Alex’ eigen studio, waarbij Martin Källholm (gitaar, songwriter
van SDFP red.) ook steeds aanwezig was. Deze keer echter, werden de vocals pas
opgenomen nadat de muziek op band was gezet. Ik was dus enkel aangewezen op de
producer in een wel erg gigantische studio. De opnames verliepen vlot en ik heb me
wel geamuseerd maar voelde me toch afgesneden van de rest van de band. Ik miste
de anderen. Het feit dat het laatste optreden alweer een hele poos achter ons lag, droeg ook
bij tot dat gevoel."
IMCT: "Martin Källholm,
songsmid van dienst, schrijft naast de muziek ook de lyrics. Kan je je gemakkelijk
vinden in andermans teksten? Hoe druk je je eigen stempel op de woorden die je
zingt?"
Eklund: "Dat is vrij eenvoudig: ik ben fan van Martins teksten
en kan me er in vinden. Ik moet er niet echt moeite voor doen, het gebeurt
gewoon. De beelden en gevoelens die ik krijg tijdens het zingen komen vanzelf,
ook al vinden ze hun oorsprong in het verhaal van iemand anders."
IMCT: "Veel kunstenaars komen
in een heel andere vibe van zodra ze op het podium staan, een gemoedstoestand
die niet voortkomt in het ‘gewone’ leven. Gaat dit ook voor jou op?"
Eklund: "Niet echt, nee. Maar ik kan niet ontkennen dat het
podium iets met mij doet. Het is een soort van verheven realiteit, als je
begrijpt wat ik bedoel. Ik probeer te ontspannen en mezelf te zijn, maar de
Anna Eklund op het podium zal altijd een beetje verschillen van de Anna in haar
gewone omgeving."
IMCT: "Over podia gesproken:
je speelt ook bij theatergroep Teater Tillsammans. Verschilt dit van op het
podium te staan met SDFP? Of zijn er
raakvlakken?"
Eklund: "Ik heb ondertussen 3 theaterproducties achter de rug
en één film. Verder volg ik zoveel mogelijk acteer-workshops. Maar
eerlijkheidshalve: op de planken staan in een theatervoorstelling is heel
opwindend maar veel angstaanjagender dan zingen met een band achter je."
IMCT: "Jullie hebben onder
meer getourd in Japan, Spanje en Engeland. Welke indrukken liet dat na?"
Eklund: "Japan was heel cool. Voordien was ik nog niet buiten
Europa geweest, dus ja, ik heb er erg van genoten. Het Japanse publiek was ook
heel enthousiast. Er waren er zelfs bij die alle teksten uit het hoofd kenden,
voor ons toch wel een vreemde ervaring: heel ver weg van Stockholm en toch
waren de mensen vertrouwd met onze song. We waren verrast en vereerd tegelijk. Af en toe wou ik dat we wat meer tijd hadden om wat meer van
de steden te zien waar we speelden. Soms lijkt touren op een aaneenschakeling
van clubs en zalen, meer niet. Maar zo werkt dat nu éénmaal: je bent daar voor
die ene reden: spelen voor de fans. Een positieve respons en warmte van het
publiek zijn steeds het hoogste doel."
Free Duran
Geen opmerkingen:
Een reactie posten