Naar een post-rockgerelateerd concert gaan is altijd afwachten en vooral hopen. De interactie met het publiek is vaak afwezig, er zijn geen meezingmomenten, er zitten vaak repetitieve stukken in de set (die zowel hypnotiserend en opzwepend als saai kunnen zijn), enz. Er valt enkel te luisteren, en dus zit er niets anders op dan te hopen dat zo'n groep net dat tikkeltje meer emotie en meeslependheid kan overbrengen live dan ze op plaat doen. Het was dan ook uitkijken naar hoe Mono, de vierkoppige Japanse band (hebt u ooit al eens Aziaten op een podium gezien?) het in de concertzaal van de Vooruit zouden doen.
Voor het Europese deel van hun tournee met hun nieuwe plaat For My Parents hebben ze gekozen voor Microphonics als voorprogramma. Dit is het soloproject van een onbekende Belg Dirk Serries. Hij bracht een 25-minutenlange compositie, waarbij hetzelfde 5 à 10 secondenlange stukje, opgebouwd uit een noot of 3 en een effect gelijkend op het geluid van een zeezoogdier, telkenmale werd herhaald. Of zou de verandering telkens zo subtiel zijn dat het einde toch verschilde van het begin? Geen idee, het was in ieder geval een van de vreemdste en obscuurste dingen die we ooit op een podium hebben gezien. En opmerkelijk: het verveelde niet écht. Memorabel was het anderzijds ook weer niet...
Mono zelf dan. Met een soort van inleidende drone kwamen ze het podium op, waarna ze meteen aan dé parel van hun nieuwe plaat begonnen: Legend. Het eerste hoogtepunt was een feit. Helaas gebeurt er live ook met Mono wat er op cd gebeurd: het is allemaal zo goed als hetzelfde. Leg een van hun platen op, en na een tijdje vergeet je dat er muziek speelt. Bij elke wending in hun muziek denk je: "wauw, dat was geniaal!", waarna het nieuw aangesneden deel van hun set opnieuw verzandt in een soort van herhaling. Vooral na drie nummers van gelijkwaardige en opbouw lengte (die trouwens ook de eerste drie nummers op de nieuwe plaat waren) viel een lichte ontgoocheling in.
Maar dat maakten ze goed door onverwacht hun iets toegankelijkere maar prachige Follow The Map te spelen, een 4-minutenlange op piano gedragen meesterwerkje. De welgekomen afwisseling was er, de verrassing eveneens. Het publiek dacht dat de set naar zijn einde liep met Unseen Harbor, terwijl er ondertussen op los geheadbangd werd bij de zwaardere passages, maar nadat ze een zeer meeslepend einde van Ashes In The Snow hadden gebracht, bleken ze nóg een nummer klaar te hebben. Het voelde aan als een soort bisnummer zonder weggeweest te zijn. Met Everlasting Light gaven ze het publiek de briljante afsluiter van Hymn To The Immortal Wind uit 2008. Het bloedmooie pianostuk met strijkers (voor een beperkt deel van de linkerzaal helaas gestoord door enkele onverlaten die zelfs na boze blikken en opmerkingen luidkeels bleven verderpraten, bij deze: blijf thuis.) gevolgd door een uitbarsting van drums en overstuurde gitaren: een nummer dat beknopt alles weergeeft waar Mono goed in is. Helaas doen ze dat nét niet vaak genoeg.
De setlist:
- Legend
- Nostalgia
- Dream Odyssey
- Pure As Snow (Trails of the Winter Storm)
- Follow The Map
- Unseen Harbor
- Ashes In The Snow
- Everlasting Light
Maarten
Onbekende Belg Dirk Serries? Best eens wat naslag werk doen vooraleer een recensie te schrijven. Deze kerel gaat al zeker tweemaal zolang mee dan Mono. Over de 100 releases en samenwerking legio. Check bv. Discogs... Greets, Mark.
BeantwoordenVerwijderenHet is niet omdat iemand al een stuk of twintig albums uit heeft en samengewerkt heeft met Steve Roach en Steven Wilson van Porcupine Tree dat hij daarom bekend is.
BeantwoordenVerwijderenIk ben er nogal van overtuigd dat als je aan het merendeel van de muziekliefhebbers vraagt wie Dirk Serries is, dat de meesten mensen hem niet zullen kennen.
Ik denk het niet, als je de muziekliefhebber van de oudere generatie vraagt en ze houden van het ambient genre gaan ze dirk serries zeker kennen. jammer natuurlijk dat men belgie steeds er in slaagt om zich van krommehaas te houden als het komt op eigen talent. Als hij kan samenwerken met die muzikanten denk ik niet dat hij onbekend is, tenslotte zijn het ook die muzikanten die hem kennen.
BeantwoordenVerwijderenRecensies dienen informatief te zijn en dat is het juist hier wat ontbreekt.
Eveneens vind ik jammer dat zijn muziek heel simplistisch wordt afgedaan als iets dat opgebouwd wordt in 3 of 4 noten en het daarbij blijft terwijl het juist super gedetailleerde en complexe muziek is. Okay het evolueert traag maar dit is juist de bedoeling. Muziek die langzaam muteert.
BeantwoordenVerwijderenDaar heb je het al: "als je de muziekliefhebber van de oudere generatie vraagt en ze houden van het ambient genre gaan ze dirk serries zeker kennen."
BeantwoordenVerwijderenAls je de muziekkenner van de jongere generatie vraagt, en ze houden van epic viking metal, dan gaan ze zeker Skálmöld kennen. Dat wil niet zeggen dat die band zo super bekend is voor het grote publiek.
Ik ga toegeven dat ik Dirk Serries niet ken, maar je hebt wel gelijk dat recensies informatief moeten zijn en dat dat hier niet helemaal het geval is, het zijn hier dan ook geen geoefende journalisten, maar gewoon enkele jongeren die hun hobby willen delen met andere mensen.