Sound of 2014

De overgang van oud naar nieuw is natuurlijk niet alleen een moment om terug te kijken naar het afgelopen jaar, maar ook een mogelijkheid om vooruit te blikken op de toekomst. En wij willen graag vooruitkijken naar de nabije toekomst en dat is het volgende jaar. Welke bands mag je zeker niet missen in de komende jaargang? Wie zal er doorbreken? Spring op onze hipsterkar en we nemen je mee doorheen een muzikale ontdekkingstocht.

Aroen

2014 ziet er weer mooi uit op vlak van muziek. Zo wordt het uitkijken naar nieuwe albums van o.a. La Dispute en Frank Ocean. Ook hebben onze vrienden van de BBC, in hun jaarlijkse self-fulfilling prophecy, al enkele mooie nieuwe namen opgelijst zoals FKA Twigs, Banks en Sampha waarvan veel te verwachten is. Zelf heb ik ook nog enkele tips van artiesten die zullen (of van mij toch moeten) doorbreken.

The Dead Color:

Om tebeginnen, een Belgische groep. De mannen van The Dead Color brengen in de loop van januari hun debuutplaat uit vol aangename electropop uit. Wij hebben echter al een prerelease in handen (een review volgt) en kunnen u verzekeren dat het kan aanslaan. De eerste single Cyanide kent u misschien al, maar ook de rest van het album kan overtuigen. Zeker iets voor op de festivals!

Thomas Azier:

Deze in Berlijn residerende Nederlander is nog zo’n artiest waarvan ik veel verwacht. Met zijn electropop heeft hij al enkele zeer aangename singles uitgebracht (waaronder 1 single vande week). In maart volgt dan eindelijk een full album en hopelijk een tour die België niet overslaat. Hij heeft bij ons trouwens al zieltjes kunnen winnen in een uitverkochte AB en Trix als voorprogramma van zijn labelvriend Stromae.

Claire:

Claire is een Duits electropop bandje dat we al eens tipten (samen met vele andere voorbeschouwingen) voor GLIMPS. Ook in de nabeschouwing was er niets dan positiefs te lezen en terecht. Wij zagen ze in Dutisland deze zomer en zagen dat hun opgewekte popdeuntjes ook live de sfeer erin brachten. Ook van hen verwachten we dit jaar een full album en veel leuke festivaloptredens

INVSN:

Omdat het niet allemaal electropop moet zijn, heb ik ook nog de Zweedse postpunk van INVSN (zeg Invasion). De band rond zanger Dennis Lyxzén (zie Refused, AC4, The (International) Noise Conspiracy voor degene bij wie het soms wat harder mag) bestaat al enkele jaren onder andere namen (The Lost Patrol (Band) & Invasionen). Dit jaar hebben ze echter een nieuwe weg ingeslagen, weg van de punk en het Zweeds, richting straffe postpunksongs in het engels. Eurosonic zou wel eens voor hen samen met de vorige twee acts de doorbraak kunnen betekenen.

Until The Ribbon Breaks:

De artiest van 2014 volgens mij is niet zo onverwacht voor zij die mijn eindejaarslijstjes volgen. Na de EP A Taste Of Silver is het voor 2014 uitkijken naar een full album voor deze indie-R’nB act en een optreden ergens ten velde in ons Belgenland. De intrigerende songs vol hooks en onverwachte wendingen zoals 2025, Pressure en Romeo kunnen niets anders dan doorbreken.

Aron

Volgens mij kan 2014 wel eens het jaar van een van deze artiesten worden die zeker genoeg in huis hebben om definitief door te breken en de kleine zaaltjes achter zich te laten.

1. MØ
Deze Deense deerne doet wat denken aan Grimes en Crystal Castles en heeft voorlopig nog maar een EP uit genaamd Bikini Daze. Heel jammer dat haar beste nummers zoals Maiden en Waste of Time daar niet op te vinden zijn, maar gelukkig komt debuutalbum No Mythologies To Follow uit op 24 februari. Niet te missen dus in Botanique op 25 maart.



2. Ásgeir

Deze IJslander, die heel erg doet denken aan Bon Iver, lijkt nu toch echt klaar voor het grotere werk. Als best verkochte artiest in zijn thuisland, dacht deze man er aan om zijn debuutalbum Dýrð í dauðaþögn te vertalen en kreeg daarvoor de hulp van John Grant wat resulteerde in het prachtige In The Silence. Ook live zeer de moeite.



3. Lorde

We weten dat de kans dat u deze artieste al kent niet klein is, want met Royals scoorde ze een ware hit en ze is ondertussen ook te vinden op de soundtrack van de film The Hunger Games: Catching Fire. Afkomstig uit Nieuw-Zeeland en je kan ze plaatsen in het lijstje Icona Pop-Chvrches-Charlie XCX. Voorlopig nog geen data in België, helaas.



4. London Grammar

Deze Britten kon je ook al terugvinden een van onze cd-lijstjes (klik hier), en ook ik geloof dat deze Britten uit Nothingham wel eens de band van 2014 zouden kunnen worden. Debuutalbum If You Wait is gewoon heel erg goed met uitschieters als Wasting My Young Years en Strong en daarbovenop nog een hopeloos uitverkocht concert in de Botanique op 2 maart (wij zullen er zijn), lijkt de doorbraak onafwendbaar.




5. Float Fall

Er is ook plaats voor een Belgische band in dit lijstje, al zijn we eigenlijk niet zeker of 2014 dan wel hun jaar zal gaan worden. In elk geval zou het wel mogen, aangezien dit duo furore maakt in de VS op het internet en daarbij horende kleinere blogs, zeker vergeleken met deze wereldvermaarde blog, zoals Indieshuffle en de blog van Perez Hilton. Indieshuffle had zelfs volgende lovende woorden over voor de Belgiës: "As soon as you get about one minute into the song, the two vocalists key in layers of beats that play off of their whimsy, creating this outer layer of atmospherics that intertwine quite gorgeously into one another. It's clear that Float Fall hasa bright future ahead and I for one am excited to see what's next from these two."



Free

In 2014 kijk ik vooral uit naar enkele nieuwe albumreleases en boeiende concertreeksen.

3. Swervedriver

Deze heren zijn ware shoegaze-iconen en werden onlangs in de studio gesignaleerd. Uitkijken naar hun nieuwe album dus waarvan onlangs het heerlijke Deep Wound als appetizer op de wereld werd losgelaten.

2. Mogwai

Ok, het is een gevestigde waarden, maar de nieuwe Rave Tapes lijken ons de moeite waard. Wellicht zullen er weinig verrasingen in te vinden zijn, maar het is Mogwai, dus in de gaten houden die handel.



1. The Notwist

In februari komen deze heren weer in actie, wat hen op 19 maart naar de Brusselse Kruidtuin brengt. Onze Teutoonse buren staan er om bekend hun fans steeds knap lang op hun honger te laten zitten, maar hun eigengereide folk-tronic-jazz-gaze smaakt het best na een lange periode van vasten.

De beste songs van 2013

Als u ons zou vragen welke nummers ons eeuwig zullen bijblijven uit het jaar 2013, dan zouden we u de volgende antwoorden geven.

Aroen

In een jaar waarin er zo veel prachtige songs zijn uitgebracht is dit toch het moeilijkste lijstje. Naast de geweldige songs die samen de albums uit mijn top 5 vormen, is er nog zoveel moois verschenen op EPtjes en aparte singles. Om maar wat te namedroppen van wat mijn lijstje net niet haalt: CHVRCHES – Science/Visions, Duologue – Cut& Run, Kavinsky feat. TheWeeknd – Odd Look, Misteur Valaire – Mountains of Illusions (feat. Jamie Liddel), Moderat – Bad Kingdom, Shine 2009 – Older en Sigur Ros – Brennistein. Maar nu het echte lijstje.

5) Revere –I won’t Blame You

Ze zijn al een tijdje bezig, maar staan nu pas op het punt van echt door te breken met hun tweede album My Mirror/Your Target. De eerste reviews leveren veel vergelijkingen op met Editors, maar ik zou eerder vergelijken met I Like Trains. Zeker deze geweldig krachtige song I Won’t Blame You heeft dat echte post-rock gevoel. Het begint rustig met piano, dan komen één voor één de andere instrumenten erbij om tegen het einde een climax te berijken. “Niet zo speciaal” hoor ik u denken, maar dit alles in combinatie met de bariton van Stephen Ellis geeft een geweldig grootse feal aan dit nummer.

4) Pulp – After You

Over reünies is er al veel gezegd en geschreven. Het enige wat ik erover kan zeggen (en ik vermoed samen met iedereen die er in 2011 bij was op Dour) is dat de reünie van Pulp meer dan geslaagd was. Om deze reünie in stijl af te sluiten, verschijnt er ineens begin dit jaar de single After You. Op deze song horen we Jarvis op zijn scherpst over een meer dan opzwepend muziekje. Een prachtig dansbaar einde van een geweldige reünie.

3) Until The Ribbon Breaks – 2025

Pete Lawrie aka Until The Ribbon Breaks lijkt in mijn ogen zowat de revelatie van het jaar. De R’nB producer en zanger bracht dit jaar zijn EP The Taste Of Silver uit met daarop 5 geweldige songs waaronder single van de week Romeo en ook dit prachtige 2025. De fragiele stem van Lawrie in combinatie met de intrigerende productie en het spoken word begin (“I was born with my back to The Stars. Turn me over, I’d Like to see. Here Comes the morning to end our dream. Turn me over, I’d Like to See. I was born with my back to The Stars. Please see that they tell my truth.”), zorgen ervoor de dit geen hapklare brok is maar een intrigerende ballad zoals ik ze graag heb.

2) Röyksopp – Running To The Sea (feat. Susanne Sundfør)

Begin dit jaar werkte Röyksopp samen met de fantastische Susanne Sundfør in het kader van hun Late Night Tales. Naast een cover van Ice Machine van Depeche Mode leverde deze samenwerking ook het prachtige Running To The Sea op. Het feeërieke dat Susanne aan elke song bijdraagd wordt prachtig gecombineerd met de dansbare beats van de mannen uit Tromsø. Het enige wat we kunnen doen in 2014, is hopen dat jongedame Sundfør het voorprogramma doet van de Röysopp/Robyn-tour. Terecht een van onze singles van de week.

1) The Knife – Raging Lung

Voor zij die mijn lijstjes gevolgd hebben, is het niet echt een verrassing wie hier op nummer 1 staat. De band van het jaar maakt ook de song van het jaar. Raging Lung onderscheidt zich van de andere nummer door alles perfect te laten samenkomen. Het heeft nog het gevoel van Silent Shout, maar is duidelijk afkomstig van Shaking The Habitual. Het opent met tribale ritmes met daarover de altijd dreigende stem van Karin. Ook nieuwe elementen zoals de soms bevreemdende soundscapes en de heel openlijk politieke teksten komen mooi naar voor. Een bezwerende trip die prachtig werkt om 2013 mee af te sluiten!

The Knife - Raging Lung from DOMENICO CORDUA on Vimeo.

Aron

5) Tattered Line of String - Postal Service

U kent allemaal ongetwijfeld The Postal Service al, voor mij was A Tattered Line Of String misschien wel de beste feelgoodsong.

4) Afterlife - Arcade Fire

Arcade Fire kon gewoon niet ontbreken, van het album Reflektor zijn we nog niet helemaal overtuigd, maar dit nummer mag er absoluut wezen, de gitaarriff op de achtergrond en de immer geweldige zang, met het leuke refrein dat Arcade Fire kenmerkt, is het een geweldig nummer.

3) Home - Austra

Breekbare tekst en leuke beats met daarbovenop een piano die de intro voor zich neemt. Een van de betere nummers van dit jaar en dat komt voornamelijk door de overweldigend mooie stem van Katie Stelmannis.

2) Vöggudub - Samaris

Dit nummer is misschien wel een vreemde eend in de bijt in muziekland, maar we kunnen er maar geen genoeg van krijgen. We hebben geen idee waar het over gaat, maar dat moet ook niet om te kunnen genieten van de geweldige stem van Jófridur Ákadóttir, de beats van Tórdur Kári Steintórsson en de klarinet van Áslaug Rún Magnusdóttir. Wat ons betreft de onontdekte parel in muziekland.

1) Before - Vök

Deze band leerden we dit jaar pas kennen en doet heel erg denken aan The XX, alleen iets minder slaapverwekkend dan voorgenoemde Britten ondertussen zijn geworden. Met behulp van een saxofoon enkele zeer toffe beats en een mooie stem, sleepten ze hier de nummer 1-positie in de wacht en ook hun EP Tension draait hier al weken op repeat.

Maarten

Ik heb gekozen voor vijf nummers die ik de beste vind in hun genre: Indie, noise, techno, post-rock en experimental.

5. Ingenue - Atoms For Peace

4. Ambitions, Friends, Routines, Worries and Inherited Craziness - Motek

3. Open Eye Signal - Jon Hopkins

2. Fuck Buttons - Hidden XS

1. Pink Rabbits - The National

Single van de week: Kaleida - Think

Er is alweer bijna een jaartje voorbij. Maar voor we het helemaal afsluiten, hebben we nog één single van de week te gaan. Hofleverancier voor deze week is Kaleida, een elektronisch duo uit Londen gevormd door Christina Wood en Cicely Goulder. Voor de rest is het enige wat we over hen weten dat de blonde zingt en de brunette aan knoppen draait en dat Think een heerlijk, bezwerende elektropopsong is!

De beste concerten van 2013

Nu u al onze favoriete albums van 2013 kent, schotelen we u nu de beste concerten van 2013 voor.

Aroen

5) Iamamiwhoami (Melt Festival)

Als je hoog staat in ons “te zien”-lijstje, is de kans altijd groot dat je in onze top 5 komt. Zo ook voor de Zweedse Jonna Lee die een rijtje Melt-optredens start. Deze jongedame speelt electropop-songs die voornamelijk doen denken aan The Knife. Live wordt ze bijgestaan door een backing vocal en twee knoppendraaiers. Met haar stem halen de songs ook het niveau dat ze op plaat halen, maar ook de instrumentale stukken worden leuk opgevuld met malle dansjes.

4) Woodkid (Melt Festival)

Als je net als ik de deluxe editie hebt van The Golden Age (de debuutplaat van Woodkid) of de clips van zijn song gezien hebt, weet je dat het bij Yoann Lemoine om meer draait dan enkel de muziek. Een groots opgezette show met indrukwekkende visuals en lichteffecten is wat er bij zaalshows op het programma staat. Dat geeft soms problemen op openluchtfestivals, maar niet bij Woodkid. Het vallen van de donker maakte de omstandigheden perfect voor deze overweldigende show.

3) Owen Pallett (Melt Festival)

Om het Melt-rijtje af te sluiten nog de verrassing op nummer 3. Owen Pallett (vroeger Final Fantasy) is bij de meesten vooral bekend om zijn samenwerking met Arcade Fire. Zijn muziek is te omschrijven als pop , maar gemaakt met een viool en een loop station die vooral aan Patrick Wolf doet denken. Dat zijn natuurlijk drie aspecten die al konden verraden dat wij het heel straf zouden gaan vinden. En dat was het ook! Vooral songs die hij helemaal alleen bracht waren indrukwekkend. We kijken uit naar een (langere) zaalshow.

2) Patrick Wolf (Nieuwe Kerk, Den Haag)

Patrick Wolf is een artiest die bijna elk jaar in dit lijst kan terecht komen, met vorig jaar als (akoestische) uitzondering. De terugkeer van de elektronica betekent voor mij een gigantische vooruitgang, zeker de toevoeging van de geweldige theremin. De combinatie van akoestisch en elektronisch zorgde voor een gevarieerde bloemlezing langs ‘s mans backcatalogue. Zoals ik in het verslag al zei: mocht het een beetje langer geduurd hebben, was er misschien nog een plaatsje hoger mogelijk.

Review

1) The Knife (AB)

Waarschijnlijk wordt dit gezien als een controversiële keuze. Er is al veel gezegd over de “live”-show van The Knife. Het optreden was juist zo sterk in mijn ogen, omdat het een aanklacht was tegen alles waar de latere commentaren op gebaseerd zijn. Een meer eloquente verdediging van de deugden van deze show volgen verder nog (Top 5 van Aron). Er is echter nog iets belangrijk dat vaak vergeten wordt in deze discussie en dat is de reden waarom iemand normaal naar een concert gaat. Dat is in mijn ogen nog altijd om zich te amuseren en zich te laten verrassen. Nou, verrassen deed The Knife zeker en als je je, zoals ik tracht, helemaal laat opzuigen door de showelementen en de geweldige muziek, zal je je zeker en vast geweldig amuseren!

Review

Aron

5) Alt-J (Rock Werchter)

De eerste keer dat ik Alt-J aan het werk zag en het zat meteen goed. Het publiek was in grote getale op The Barn afgekomen en was behoorlijk uitzinnig, waardoor voorgenoemde tent meer weg had van een sauna in de tropen dan van een festivaltent. Nu was die grote opkomst ook niet verwonderlijk als je weet dat debuutalbum An Awesome Wave vrijwel meteen gebombardeerd werd tot de nieuwe lieveling van de alternatieve muziekscene. Absolute uitschieters waren Tesselate, Matilda en Something Good.

Review

4) Sigur Rós (Vorst)

(c) Aron Van Caekenberghe

De reputatie van deze IJslandse helden zou genoegzaam bekend moeten zijn. Daarom zullen we het deze keer niet hebben over de geweldige muziek en de nagenoeg perfecte uitvoering. We zullen het deze keer ook niet hebben over de stem van Jonsí die door merg en been gaat en we zullen het ook niet hebben over hoogtepunten zoals Brennistein, Vaka, Saeglópur, Varud, Hoppipolla en Popplagid. Nee, daar zullen we het deze keer zeker niet over hebben. We zullen het hebben over hoe deze IJslanders er steeds weer in slagen niet te ontgoochelen en om die reden wellicht altijd een plaatsje zullen weten te veroveren in menig eindejaarslijstje.

Review

3) CocoRosie (Depot)

Het was ook de eerste keer dat ik CocoRosie aan het werk zag, en dat werd tijd, want de tweelingzusjes stonden al lange tijd op ons verlanglijstje en dankzij hun uitstekende nieuwe plaat Tales of a Grass Widow die net buiten onze album top vijf viel, kwamen ze nog eens naar België. De dames staan bekend om hun toch wel wat kunstzinnige kijk op de zaak en zo een optreden is het uiteindelijk ook geworden. Met een waslijn die van de ene kant van het podium naar de andere was gespannen, een spiegel met make-upset en het veelvuldig gebruik van die voorwerpen kregen we een meer theatrale voorstelling, wat ons zeer bekoorde. En natuurlijk was de muziek ook geweldig, de operastem en de lang uitgesponnen beatboxsessie zullen ons eeuwig bijblijven.

Review

2) Pantha Du Prince & The Bell Laboratory (Primavera Sound)

Het was niet meteen de bedoeling om naar dit optreden te gaan kijken (daarvoor was het iets te vroeg op de dag geprogrammeerd), maar omdat Nils Frahm en Apparat erna geprogrammeerd stonden in een afgesloten ruimte met beperkte plaatsen hebben we er voor gekozen om ook dit optreden mee te pikken. Nog goed dat we dat gedaan hebben want de Duitse dj had voor deze concertreeks The Bell Laboratory meegebracht en bracht een geweldig dansbaar neo-klassiek optreden waar de mensen graag voor uit hun stoel kwamen en terecht zal dit optreden, voor velen die er bij waren, op het hoogste schavot staan in hun concertlijstje en dat zou bij mij ook het geval zijn, mocht The Knife niet zo'n geweldige show gegeven hebben in de AB een maand eerder.

Review

1) The Knife (AB)

(c) Aron Van Caekenberghe

We verklapten het hierboven al, The Knife bekleedt ook bij ons de hoogste positie in deze lijst en dat zal bij sommigen misschien de wenkbrauwen doen fronsen omdat er wat ambiguïteit was over het live-aspect van de show. Een terechte vraag aangezien we bij Networking een leeg podium voor de kiezen kregen, en er meer gedanst werd dan gezongen of instrumenten gespeeld. Dus verdient u een woordje uitleg. Helaas kunnen we u niet het antwoord geven op de vraag of er iets live was, of zelfs maar iets op tape stond en wat dat dan precies was. Maar dat was juist de bedoeling, op deze manier de hele muziekindustrie in haar geheel belachelijk maken. Wat krijg je tegenwoordig meer en meer tijdens optredens: artiesten die playbacken, maar doen alsof ze live zingen en dat dan nog eens combineren met de meest complexe danspasjes ooit bedacht, en ik heb het uiteraard niet over de geloofwaardige artiesten, maar over de Britney Spearsen en Miley Cyrussen van deze wereld die, hoe je het ook wil draaien of keren, de grootste zalen uitverkopen en het meeste geld opleveren voor de muziekindustrie, of pakweg David Guetta die zelfs plaatjes draaien te veel werk vindt en op Tomorrowland gewoon een cd'tje oplegt. Net dat wou The Knife aankaarten door overduidelijk te playbacken en dat te combineren met eenvoudige danspasjes. Daarom staan de Zweden op een in deze lijst, omdat ze voor mij nog een van de weinige muzikanten zijn die niet vergeten zijn dat ze bovenal ook kunstenaars zijn en met hun optreden een geweldig mooi kunstwerk gemaakt hebben, waarmee ze, zoals het een goed en mooi kunstwerk betaamt, een bepaalde situatie of gebeurtenis aanklagen. De grens tussen echt en onecht vervaagde en op epistemologisch gebied was dit optreden zeer verrijkend. Of om het Platonisch te zeggen, ik voelde me zoals de slaaf die bevrijdt werd uit de grot, waarin illusies als waarheid aangenomen werden, en die van duisternis en bedrog via de zware weg naar het licht en de warmte van de waarheid gaat. Dus dank je wel The Knife om mijn geest en die van menig ander te verlichtten.

Review

Free

Vooreerst hebben we een pluim veil voor Maudlin en Syndrome, de betere, zo niet de beste supportacts (op een na, maar dat leest u hieronder wel) van dit jaar.

3. Neurosis (Hof Ter Loo)

Deze pioniers van de atmosferische sludge (what's in a name) toonden op ongenadige wijze waar de huidige sludge en postmetal scene de mosterd vandaan halen. Overdonderend, geweldig en puur losgaan dat was Neurosis in Hof Ter Loo dit jaar. Vandaar een verdiende podiumplaats.

2. Axis (Musiccity rodeofest Antwerpen)

Ierse math meets punk meets noise, dat kan dus niet misgaan en dat deed het ook niet. Energiek, venijnig en aanstekelijk, het zijn maar enkele adjectieven die je bij dit optreden kan plaatsen. Deze redheads weten dus hoe ze ook de kleinste zalen dienen te slopen.

1. Heirs (Dunkfestival)

Een beetje vreemd en onorthodox om een voorprogramma als het beste optreden van het jaar te catalogeren, zeker als je weet dat Chelsea Wolfe het hoofdprogramma was, maar deze eerste plaats is meer dan terecht. Donkere drones, slopend van aard en we waanden ons in het oog van de storm dankzij de overweldigende soundscapes die alles rondom verpletterden door middel van een vierkante meter pedalboard per bandlid. Statisch en overweldigend, need we say more?

Maarten

5. 65daysofstatic (Handelsbeurs)

Voor dit concert puurde 65daysofstatic voornamelijk uit het eerste en het laatste album The Fall of Math en Wild Light. In de Handelsbeurs resulteerde in een energieke en gevarieerde set met hun sterkste nummers op kop.

4. Regina Spektor (Pukkelpop)

Tijdens haar optreden op Pukkelpop werd mevrouw Spektor geconfronteerd met meerdere technische problemen waardoor de set verschillende keren stil werd gelegd wat de vaart uit de set haalde. Maar misschien is het net dat wat het optreden dat tikkeltje meer gaf en het optreden omtoverde tot een emotionele rollercoaster van euforie en ontgoocheling, met als pièce de résistance het akoestische drieluik Us, Friendly en Samson.

3. Damien Rice (Best Kept Secret)

Damien Rice stond solo op het podium in de Beekse Bergen op het plaatselijke, nieuwe en gezellige Best Kept Secret festival. Hij wist te overtuigen met een enorm gevoelige set vol breekbare nummers en leuke verhaaltjes tussendoor. Het druilerige weer op die bewuste dag maakte het plaatje compleet.

2. The National (Koninklijk Circus)

Met Trouble Will Find Me scoorde The National, wat mij betreft, al het album van het jaar en hun concertreeks bracht hen ook naar het Koninklijk Circus in Brussel. Mede dankzij deze perfecte locatie, het hierboven reeds vermelde geniale album, fantastisch repertoire en sterke live-reputatie kon dit optreden eigenlijk niet fout lopen en dat deed het ook niet, vandaar dat ze nipt tweede worden in deze lijst.

1. Sigur Rós (Vorst)

Voor mij persoonlijk de eerste keer dat ik Sigur Rós aan het werk zag en vooraf had ik er geen goed gevoel over. Vorst Nationaal is dan ook niet de gezelligste zaal in België en heeft vaak te kampen met akoestische problemen. Toch kwam Sigur Rós sterk voor de dag en de tranen stonden me in de ogen tijdens Vaka en Í Gaer. De IJslanders waren ze enorm indrukwekkend, zeker voor first timers.

Review

De beste albums van 2013

Het einde van het jaar staat in de muziekwereld bekend als lijstjestijd en daar zijn ook wij gevoelig voor. De komende week blikken we terug op 2013 en gaan we op zoek naar de beste albums, de beste concerten en de beste nummers van 2013. Hier krijgt u alvast het eerste deel van ons overzicht met de beste albums van 2013 volgens onze medewerkers.

Aroen

5) Touché Amoré – Is Survived by

We beginnen deze top 5 onmiddellijk met een stevige lap. Touché Amoré gaat verder op het pad dat ze met hun vorige plaat zijn ingeslagen, maar dan als meer ervaren reizigers. De melodische (toch voor hardcore) muziek wordt overgoten met de saus van Jeremy Bloms door merg en been gaand geschreeuw, een recept dat al 3 albums lang werkt.

4) London Grammar – If You Wait

De volgende plaat in het rijtje is afkomstig van dit trio uit Nothingham. De stem van zangeres Hannah Reid is natuurlijk hun grootste troef., maar de beats die erbij worden voorzien zijn alles behalve mis. We ontdekten deze plaat song per song, maar als je al deze geweldige songs samen op een plaat zwiert, geraak je met gemak in deze top 5. Ze worden vaak vergeleken met The XX, maar ik wacht nog op de dag dat The XX dit niveau haalt.

3) Autre Ne Veut – Anxiety

Een nieuwe binnenkomer in mijn muzieksmaak in 2013 is R’nB. Via Frank Oceans Pyramids slopen enkele “indie-R’nb” artiesten binnen. Eén van deze artiesten is het Amerikaanse Autre Ne Veut. Wederom is het vooral de indrukwekkende kopstem van Arthur Ashin die ons over de streep trekt. In ons lijstje met concerten zal hij, door een afzegging, niet staan, maar deze derde plaats is meer dan verdiend.

2) Woodkid – The Golden Age

Run Boy Run en Iron kenden we al sinds 2012, dus we wisten dat deze plaat er één was om naar uit te kijken. Al van bij de eerste beluistering werd duidelijk dat deze twee singles niet de enige lichtpuntjes waren op de plaat, maar eerder een voorbeeld van het gehaalde niveau. De diepe stem van Fransman Yoann Lemoine is een prachtige sfeerschepper bij de orkestrale ("bombastische") muziek.

1) The Knife – Shaking The Habitual

De nummer 1 van dit jaar is duidelijk een groeiplaat geweest. Bij eerste beluisteringen miste ik The Knife van Silent Shout, maar momenteel kunnen zelfs de instrumentals mij overtuigen. Dat deze plaat eens iets anders is, is wel het minste wat je kan zeggen. Ze is experimenteel en flirt soms met noise en ambient en dit alles zonder zijn melodie te verliezen. Voor mij is het zowel de beste dansplaat van dit jaar als het meest intrigerende stukje muziek dat dit jaar is gemaakt. Ik hoop dat u ze ook nog enkele luisterbeurten gunt en misschien ook overtuigd geraakt.

Aron

5) Wondrous Bughouse - Youth Lagoon

Trevor Powers, alias Youth Lagoon hebben we dit jaar eigenlijk pas echt leren kennen dankzij enkele internationale vrienden en na dit album een keer gehoord te hebben, waren we direct verkocht. Wondrous Bughouse staat bol van de Pink Floyd-achtige psychedelica en is misschien wel het beste te vergelijken met Beach House en Local Natives, moeten we meer zeggen?



4) Howlin' - Jagwar Ma

Op 10 juni kwam dit album in de winkelrekken en die gebeurtenis ging behoorlijk onopgemerkt aan ons voorbij. Nochtans hebben de Australiërs heel wat in huis, dankzij leden Jono Ma (Producer van o.a. Foals), Stella Mozgawa (Warpaint) en Gabriel Winterfield (Ghostwood). Het eerste nummer What Love is een traag opbouwend nummer met een hypnotiserende feel en Come Save Me is gewoon een geweldig leuk nummer.



3) Apar - Delorean

Deze band leerden we kennen in Barcelona, waar ze een geweldig optreden speelden de dag voor Primavera Sound. Die avond hebben we niet veel goeds gezien (The Bots waren ronduit slecht en The Vaccines ontgoochelden) maar gelukkig werd onze dag goed gemaakt door deze naar Catalonië uitgeweken Basken die de gulden middenweg tussen M83 en Hot Chip (sommigen zien er ook een beetje uit als de Britten). Ook Apar blinkt uit in dezelfde manier en vandaar ook een terechte derde plaats in deze lijst.



2) For Now I Am Winter - Ólafur Arnalds

Toen we in oktober 2012 hoorden dat Ólafur Arnalds een album met zang zou opnemen waren we eerder sceptisch, zeker als je de zangkwaliteiten van de man in acht neemt. Gelukkig vernamen we dat de zangstem geleverd zou worden door Arnór Dan Arnarson (bij het grote publiek onbekend tot voor deze cd) keken we vol verwachting uit naar dit album. Alle hoge verwachtingen waren gerechtvaardigd en Ólafur verraste met sporadische computerbeats, synthesizer en de oude getrouwe piano en viool met daarover een prachtige, breekbare stem. Als het van ons afhangt, is dit zijn beste plaat tot nu toe.



1) Kveikur - Sigur Rós

Het begon op vier november, tijdens een koude winternacht in Reykjavík. Een uitzinnige menigte had net een geweldig goed concert gezien en smeekte om een bisronde en hun smeekbeden werden gehoord. Drie IJslanders met gevolg kwamen terug het podium van de plaatselijke sporthal opgestapt en lieten een onbekend nummer op de concertgangers los: Brennistein. Deze eerste kennismaking was de voorbode voor de nieuwe plaat en in het voorjaar kregen we dat kunstje herhaald met daarbij een geweldige videoclip en de vermelding dat Kveikur op 12 juni in de winkel zal liggen. We stelden ons tijdens het luisteren de vraag of dit album het beste ooit was van Sigur Rós, dat willen we nu niet gezegd hebben, maar ze komen verdacht dicht in de buurt.

Free

4. Russian Circles - Memorial

Russian Circles lijkt zich steeds verder van het geijkte postrockpad te verwijderen, maar worden op deze manier steeds beter. Absoluut hoogtepunt is het nummer Memorial met een heerlijke gastrol voor Chelsea Wolfe.



3. Sad Day For Puppets - Come Closer

Door het vertrek van lead gitarist Marcus Sandgren waren deze Zweden genoodzaakt een andere weg in te slaan. Ook op het gebied van opname was dat het geval en zangeres Anna Eklund had het naar eigen zeggen niet gemakkelijk met die aanpassingen (ze moest namelijk de zang apart opnemen van de muziek). Dat alles resulteerde in zeemzoete vitriool, poppy yet bity, typisch Zweeds dus.




2. Shannon Wright - In Film Sound

Dit goed bewaard geheim zal je niet zo heel vaak terugvinden in dit soort lijstjes en dat is jammer. In film sound blinkt namelijk uit door de onnavolgbare gitaartechniek die bij momenten heel wrang en scherp uit de hoek komt, maar steeds subtiel blijft.

1. Deafheaven - Sunbather

We weten allemaal dat het aangenaam vertoeven is daar waar shoegaze, blackmetal en postrock botsen. Dat is ook het geval bij Deafheavens jongste worp waar een ingenieuze harmonie overgoten wordt met blanke woede en pompende blastbeats met een Leni Riefenstahl look toe.


Maarten

5. Suuns - Images du Futur

De tweede plaat van deze Canadezen ging verder op het elan van Zeroes QC: experimentele lo-fi elektronica met hier en daar een onverwachte gitaarriff. Voor sommigen klinkt het als een saaie, ongeinspireerde brei, anderen denken dat hun geluidsinstallatie het net begeven heeft. Wat mij betreft is het een sterk staaltje experiment dat zowel dansbaar is als een lichte trance in gang zet.

4. 65daysofstatic - Wild Light

Na de geniale eerste plaat The Fall Of Math (wat in april integraal te aanschouwen zal zijn in de AB, vermelden we terloops) leek het langzaamaan bergaf te gaan met 65daysofstatic. Hun laatste plaat ging dan weer sterk de elektronische richting uit, en ik had de hoop al opgegeven die vroegere liefde terug tegen te komen. En toen brachten ze Wild Light uit: een cd die teruggrijpt naar de post-rockroots, afgekruid met scherpe elektronische randen. Een album dat langzaamaan moet groeien, maar de genialiteit wordt duidelijker bij elke luisterbeurt.

3. Jon Hopkins - Immunity

Met Open Eye Signal komt Jon Hopkins later dit jaar wellicht nog terug bij de songs van het jaar, maar het hele album is van die indrukwekkende kwaliteit. Beats en elektronica worden versmolten met waar hij zich vroeger vooral mee bezighield: ambient, post-rock en composities voor filmmuziek. Resultaat: nummers die langzaam beginnen maar zich steeds dieper in hoofd en ledematen nestelen.

2. These New Puritans - Field of Reeds

Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe dit album te beschrijven valt. Het klinkt als een grote compositie maar met veel meer dan de klassieke instrumenten. Als elektronica zonder dat er in de grondlaag een computer is aangeraakt. Of als pop, hoewel we nog steeds op zoek zijn naar een gitaar. Een combinatie van mysterie en meeslepende tragiek die naar hogere sferen leidt.

1. The National - Trouble Will Find Me

Voor de fans die afgeknapt zijn na de eerste singles: geef het alstublieft nog een kans, je wilt dit album niet gemist hebben. Langzaamaan en nummer per nummer geeft dit album hardere slagen van weemoed, verdriet en melancholie tot je ergens halverwege al in de touwen belandt. Waarna het beste nog moet komen. Aan High Violet kan het misschien net niet tippen, maar alles wat in de buurt komt van dat album verdient overladen te worden met bloemen en prijzen. Ook deze dus.

Single van de week: NEØV - Daydream City

Het gebeurt niet vaak dat de muzikale neuzen van de redactie zich richting Finland keren en al helemaal niet richting het dorpje Juankoski. Nu doen onze neuzen dat echter wel en met reden. De reden is de single van NEØV genaamd Daydream City. Een toepasselijke titel vinden, we voor deze dromerige pop!

NEØV - DAYDREAM CITY (official video) from Fullsteam on Vimeo.

Concertverslag: Wallace Vanborn and Guests (Vooruit, Gent)

We zijn niet bepaald de grootste fans van Wallace Vanborn, niet dat stonerrock ons niet kan bekoren, maar het geluid dat dit drietal produceert, ligt ons niet. Ondergetekende was ook alleen maar aanwezig in de concertzaal gisterenavond omdat hij er moest werken, maar aangezien hij een uitstekende multitasker is, slaagde hij er in om tussen het jassen ophangen,  ook nog eens een groot deel van dit concert mee te pikken. De grootste fans van Wallace Vanborn zijn we niet geworden, maar het concept van gisterenavond waarin Wallace Vanborn, om het in de woorden van Ian Clement te zeggen, enkele vriendjes van op de speelplaats (waaronder School is Cool, Intergalactic Lovers, Triggerfinger en Blood Red Shoes) meebracht naar de Vooruit, verdient zeker de nodige aandacht.

Het Nijmeegse voorprogramma De Staat, kon nog niet bepaald een grote schare toeschouwers lokken, waardoor we eigenlijk dit concert alleen maar konden horen, terwijl we geconcentreerd onze dagtaak vervulden. Slecht klonk het allerminst, deze mengeling van Beck, Queens of the Stone Age en Nick Cave en dankzij een kafkaëske organistorische kunstgreep hadden de heerschappen hun merchandise standje midden in de vestiaire neergepoot, wat tot hilarische taferelen leidde die leken weggelopen uit de komende reünieschow van Monty Pythons Flying Circus. Aan dit punt aangekomen, lijkt het even niet meer over muziek te gaan, maar daarvoor verwijzen we u graag door naar de volgende paragraaf.

Het begin van Wallace Vanborns optreden hebben we gemist en we pikten in tijdens Marching Sideways. Hetgeen we het meeste zullen onthouden van deze eerste nummers is dat ze heel erg op elkaar leken, maar dat kan natuurlijk aan de slechte geluidskwaliteit in de zaal liggen. Voor ons was het wachten op de eerste gastartiest en dat bleek Steak Number Eight te zijn, die een voor ons onbekend nummer kwamen meespelen. Niet meteen succesvol naar onze smaak, maar dankzij een geweldig goede versie van Found in L.A. ietsje later begonnen we toch echt te genieten van dit optreden.

Tijdens Cougars kwam de immer bevallige Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers even meespelen, voor ons een persoonlijk hoogtepunt en op het einde kwamen de heren van School is Cool het immer geniale Welcome to the Wastelands van Jesper Kyd, zij het in een andere uitvoering, meespelen. Einde concert en het publiek schreeuwde om meer en aangezien de aangekondigde Triggerfinger en Blood Red Shoes nog niet ten tonele waren verschenen, kregen ze ook meer.

Tijdens deze lang uitgesponnen bisronde kwamen de meeste gastartiesten aan bod en dat leidde al redelijk vroeg tot een ware hausse dankzij Led Zeppelin-cover Immigrant Song mede verzorgd door Lange Polle van Triggerfinger. Kapitan Korsakov kwam zijn eigen nummer Cancer brengen en Raketkanon mocht de zaal in lichterlaaie zetten met I Wanna Be Your Dog van The Stooges. En dan kwam het moment waarop ongetwijfeld heel wat mensen hebben gewacht, de doortocht van Blood Red Shoes. Aangezien zanger Steven Ansell al hele sloten wijn naar binnen had en het heel erg leek alsof hij in zijn kleedkamer een dansje heeft gewaagd met de alom bekende Mary Jane, wou  hij nog even zijn zegje doen, noblesse oblige, voor aan Colours Fade te beginnen. Dat haalde naar onze mening de vaart er wat uit, maar een exquise uitvoering van boven vernoemd nummer maakte veel goed.

Wallace Vanborn sloot de set af met Cowboy Panda's Revenge, en op de setlist die aan de zijkant van het podium hing stond ook nog Europe's The Final Countdown gepland als afsluiter met alle speelplaatsvriendjes tesamen op het podium. Toen wij terug naar onze vestiaire trokken, bleek dat dat niet helemaal goed afgesproken was en we hoorden Lange Polle vrijwel letterlijk uit de lucht vallen toen hij vernam nog eens het podium op te moeten, dus voor ons bleef de vraag of dat nog doorging onbeantwoord. In elk geval kunnen we dit optreden catalogeren als goed en leuk, waarbij vooral het concept tot de verbeelding sprak.

Aron

Single van de week: Blondfire - Were The Kids Are

De single van deze week komt van broer en zus Driscoll, ofte Blondfire. In 2008 was er debuutalbum My Someday vol leuke popdeuntjes, maar nu is er dus Where The Kids Are. Dit wordt uitkijken naar het volgende album.

Conertverslag: Patrick Wolf (Nieuwe Kerk, Den Haag)

U leest deze blog natuurlijk omdat u, naast muziekliefhebber, ook fan bent van oprechte, objectieve onderzoeksjournalistiek. Helaas kunnen we u bij deze melden dat weinig tot geen van onze artikels hun oorsprong vinden in enige objectiviteit. Het mooiste voorbeeld van deze subjectiviteit is te vinden bij de artiesten waar we al jaren fan van zijn. U kan dus al raden dat dit voor Patrick Wolf, die we al voor de zesde maal zagen, ook zeker het geval is. Bereid u maar al voor op een lofzang.

Onze vorige review van een optreden van Patrick was wel niet helemaal positief. Het eenzijdig akoestische overtuigde niet helemaal. We waren dan ook blij als een kind dat met deze speciale “Night of Winter”-tournee, de elektronica hun terugkeer maakten. Met ons ticket in de aanslag begaven we ons iets voor vier uur in de namiddag dus met een goed gevoel richting ingang van de Nieuwe Kerk in Den Haag. Deze mooie (ex-)kerk vormde het prachtige decor voor dit concert waar we al een tijd naar uitkeken.

Geen voorprogramma, dus we kunnen onmiddellijk overgaan naar het echte werk. Na opkomst zetten Willemwiebe (accordeon), Victoria (viool) en Patrick aan met een cover van een winters aandoend liedje. De sfeer van de (langste nacht) werd zo meteen gecreëerd. Met Demolition van het eerste album werd het onmiddellijk duidelijk dat het geen greatest hits set was, maar eerder een wandeling langs Patrick’s meest winterse tracks. Ook de mooie extra die de elektronica vormde we meteen duidelijk.

Zo ging het verder over liedjes van op elke cd, met vaak een anekdote over de songs in kwestie. Zo was er een straffe versie van To The Lighthouse dat blijkbaar gaat over een personage die Patrick in een suïcidale bui toespreekt. Ook Armistice (dat gebaseerd is op een volksverhaal van het Isle of Man), kon zeker overtuigen.

De prachtige setting van de Nieuwe Kerk bezorgde Patrick een bui waar hij vooral aan de dood moest denken. Hierdoor volgde er een song over zijn oudtante Patricia die non was. Om meer specifiek te zijn, gaat Who Will? over het feit dat imand zou moeten overgaan tot intieme relaties met de dame in kwestie, om zo de baarmoederhalskanker die haar dood betekende te voorkomen. Daarna volgde nog The Stars, dat gaat over zijn vier overleden grootouders.

Een van de hoogtepunten was toch wel de versie van Hard Times die werd gespeeld, met de toevoeging van de viool, accordeon en uitbundige baritonukelele zorgde dit voor een akoestische versie met net iets meer peper in het gat dan op de akoestische cd. Andere sterke versie was o.a. deze van Time Of My Life met terug een prominente elektronische basis. Het hoogtepunt van de reguliere set was eigenlijk toch wel The Libertine. Patrick liet zich helemaal gaan tijdens deze strijdvaardige song. Zoals we eigenlijk wel hadden verwacht, beklom hij de preekstoel achter het podium om vandaar zinnen als “And the preachers lies are all concealed” te zingen. Een straf einde van deze prachtige set.

Na een snelle kostuumwissel keerden ze nog eenmaal terug voor een geweldige versie van Samen, een song die u waarschijnlijk beter kent als Together (en die ritmisch ook net iets beter uitkomt in het Engels), dat eindigde in een geweldige synthsoundscape. Zo zorgde dit voor nog een laatste en ook hoogste top om dit optreden af te sluiten.

We hadden voorspeld dat we positief gingen zijn, dus zijn we dat ook. De 100% akoestische show mistte soms wat peper, die met de toevoeging van de elektronica was er veel goedgemaakt. Vooral de aanwezigheid van één van mijn favoriete instrumenten: de theremin. Zo mag Patrick nog enkele jaren voortdoen, misschien afgewisseld met enkele full band-shows op festivals. De combinatie van ‘s mans muzikaliteit en prachtige popsongs zal mij altijd kunnen verleiden. Als we dan toch een punt van kritiek hebben, is het de duur. Na louter een uur en een kwartier hadden wij nog honger naar meer. Mocht het langer geduurd hebben, was het wel mogelijk geweest The Knife te verslaan in ons eindejaarslijstje.

Aroen

CD-review: Aaron & The Sea - Cloack & Dagger (EP)

Het Amerikaanse duo Aaron and the Sea scoorde hier eerder al een single van de week met het nummer Blac of Heart (luister hier) en nu is hun eerste EP Cloack and Dagger ook in de rekken verschenen. Het duo zocht en vond de gulden middenweg tussen Placebo en The Knife dankzij de etherische stem van Aaron Rice en de dromerige, soms nachtmerrieachtige popgeluiden die op je afgevuurd worden door Alex Brown. De groep doet eigenlijk helemaal niets nieuws, maar ze doet de oude geluiden heel nieuw en interessant klinken en dat is ook al een verdienste.

De EP steekt van wal met voorgenoemde single Blac of Heart, en dat is ongetwijfeld hun beste nummer. Zacht en teder aan het begin, komen er enkele elektronische geluiden (wordt de zee instrumentaal nagespeeld?) op je af, vergezeld van de zacht opkomende stem van Aaron Rice. Als de drum en percussie losbarst, is het nummer echt begonnen, met de dromerige stem van Rice om dan helemaal op het einde los te barsten.

Vudu II gooit het dan weer over een geheel andere boeg. Het begin doet wat denken aan Silent Shout van The Knife, met de steeds weerkerende elektronica. Zoals we in de intro al vermeldden, maken de heren niets nieuws, ze steken het alleen in een nieuw, flitsender jasje. Dit nummer doet heel erg denken aan Crystal Castles en consoorten. Het nummer kent wel een erg abrupt en bizar einde, maar dat zien we bij deze even door de vingers.

Met titelsong Cloack and Dagger gaat het niveau weer omhoog. Wij onthouden hieruit een goede opbouw, leuk refrein en geweldige instrumentatie. Ook de begeesterende zang van Aaron Rice mag er zijn, maar dat is de hele EP lang het geval. Het laatste nummer op de plaat Little Bit klinkt dan weer heel erg poppy en doet bij wijlen denken aan Bastille en is een waar hitnummer.

Deze EP is dus zeker niet slecht te noemen en bevat elementen die er op kunnen wijzen dat Aaron & The Sea beschikt over de nodige troeven om menig muziekliefhebber te bekoren. Alleen wordt het afwachten of de geografische spreiding van dit duo (Alex Brown verhuist binnenkort naar Reykjavík, terwijl Aaron Rice in Minneapolis blijft) zijn invloed zal hebben op de toekomst van dit muzikale project.

Aron

Tips voor GLIMPS

Komend weekend is het voor de avontuurlijke muziekliefhebber feest in Gent. Het is namelijk GLIMPS, het showcasefestival voor beginnende Europese bands (ook wel het kleine broertje van Eurosonic). Zoals het een avontuurlijke muziekblog betaamd zijn wij hier niet bij aanwezig, want wij kennen alles dat er staat al en hebben ze allemaal al lang gezien. Uit deze ervaring puttend hebben we hier enkele tips voor u.

Voor vrijdag kunnen we u het Deense Rangleklods (Charlatan Café, 00u10-00u50) aanraden. Dit duo maakt een vorm van (hou u emmer klaar voor de term) indietronica die in de verte doet denken aan iets tussen Röyksopp en Hurts met veel peper in hun gat. Wij zagen al op Iceland Airwaves dat ook live een feestje wordt gegarandeerd. Luistertips zijn bij deze Clouds, Young & Dumb en Riverbed.

Iedereen die ons een beetje volgt, weet dat niet elk voorprogramma ons helemaal kan overtuigen. Op zaterdag is er echter een van de weinige te zien die dit wel deden. De Belgische zusjes van Lili Grace (Zaal Miry, 20u30-21u10) zullen u op zaterdag porberen betoveren middels hun indrukwekkende stemmen, elektronische klanken en leuk gebruik van de cello. Wij kunnen dan ook maar 1 ding zeggen: laat u vooral betoveren! Vorige keer haalden ze de halve finale van Humo’s Rock Rally, maar ze verdienden meer. Luister al eens naar Close, Abyss, Hold en Floating.

Nog op zaterdag is er het Britse Revere (Charlatan Café, 20u50-21u30). Deze groep is al wat langer bezig, maar staan met een nieuwe plaat echt op doorbreken. Ze spelen indierock die doet denken aan de beginjaren van Editors maar dan met een heerlijk sausje van synth- en strijkersklanken en gemarineerd in epische post-rock gitaren. Live kan dit u bijna enkel van uw sokken blazen. Luistertips zijn bij deze band The Escape Artist, (I Can’t) Forgive Myself, These Halcyon Days en I Won’t Blame You.

Tot slot voor de zaterdag hebben we nog een mooie tip die u al kent als huidige single van de week. De Duitse elektropopformatie Claire (Vooruit Brugzaal, 23u30-00u10) speelt toffe popdeuntjes en ze doen dat zeer goed. Ze bestaan uit een samenwerking tussen singer/songwriter Josie-Claire Bürkle en enkele knoppendraaiers uit München. Ondergetekende mocht op Melt! al meemaken en zag dat het goed was. Toen was het natuurlijk een thuismatch, dus aan jullie de taak om een even enthousiast publiek te zijn. Luistertips zijn ondermeer Games, Pionneers, The Next Ones To Come en single van de week Overdrive

En tot slot hebben we nog een tip die voornamelijk geldt voor de heel avontuurlijke, single muziekliefhebsters. Op vrijdag is er achter de bar nog een geweldige show te bewonderen achter de bar van de Vooruit. Muzikaal is het misschien niet altijd even straf, maar het showelement maakt veel goed (vraag naar ondermeer “de ochtend halen” en “lege emmer en fles water”). Jammer dat we er geen video van hebben!

Single van de week: Claire - Overdrive

Volgende week op GLIMPS! in Gent, vandaag al onze single van de week. De electropoppers uit Duitsland konden live al overtuigen MELT! en nu is er deze nieuwe single Overdrive. Met excuses voor het live-filmpje. Het ander filmpje staat sinds gisteren niet meer op youtube.

Beluister hier!

Concertverslag: Ásgeir (Botanique, Brussel)

De IJslandse singer-songwriter Ásgeir Trausti, Ásgeir voor de vrienden, brak zowat alle verkooprecords in zijn thuisland met zijn debuutalbum "Dýrð í dauðaþögn" en verkocht dus beter dan de debuutalbums van Björk en Sigur Rós. De vraag blijft dan, wat doe je daar mee en de jongeman koos ervoor om zijn album te vertalen en op die manier een poging te ondernemen om Europa te veroveren. Voorgenoemde veroveringstocht bracht hem gisterenavond ook naar Brussel waar hij de Witloof bar van de Botanique ter beschikking kreeg, maar wegens succes naar de iets grotere Rotonde mocht verhuizen. Goed begonnen, is half gewonnen, zeggen ze dan; voor de andere helft zorgde de man uiteindelijk zelf.

Op een normale manier een concert beginnen was ook niet aan Ásgeir besteed, een diepe baritonstem zong a capella enkele IJslandse verzen. Geen idee waar het over ging en de enige woorden die we begrepen waren sneeuw, bergen en noorderlicht. Om een of andere bizarre reden en enkele toevalligheden bevinden we ons de laatste maanden altijd naast IJslanders als een of andere IJslandse band naar België komt en zij wisten me te vertellen dat het om een erg depressieve en deprimerende tekst over de wintertijd ging, leuk om weten.

Uiteindelijk kwam de heer Ásgeir ook het podium opgewandeld met zijn band en ze staken van wal met Going Home, maar dan wel in de IJslandse versie. Hiermee kreeg hij het publiek meteen op zijn hand en enkelingen dansten op de dubklanken die de IJslanders de zaal instuurden. De aandacht verslapte niet en ook Lupin Intrigue, dat als B-kantje van de single King and Cross gereleaset werd, kon bekoren dankzij de heel erg Justin Vernonachtige stem van Ásgeir.

Met Summer Guest gingen de IJslanders nog meer de Bon Iver tour op en On That Day was om duimen en vingers van af te likken. Met Higher hoorden we Ásgeir voor de eerste keer in het Engels zingen en dat ging vrijwel even goed als het originele Haerra. De vraag blijft wel of het de bedoeling was om zo veel nummers in het IJslands te brengen aangezien alle nummers op de setlist een Engelse titel meekregen. Afgesloten werd er met King and Cross en Ásgeir vroeg aan het publiek of ze de Engelse of de IJslandse versie wilden horen. Het publiek koos vrijwel unaniem voor het IJslands en we kregen dus Leyndarmál te horen, waarmee we meteen de vraag kunnen stellen of Ásgeir zijn cd wel moest vertalen om internationaal door te breken.

Na de mooie afsluiter kreeg Ásgeir een oorverdovend applaus rond de oren en speelde nog twee nummers als toemaatje: Was There Nothing en Torrent. Met deze nummers kreeg dit optreden het einde dat het verdiende: mooi en ingetogen. Na het laatste nummer maakte de band een diepe buiging en verlieten ze het podium. We hadden het bij het begin al over een veroveringstocht en om daar kort over te zijn, kunnen we u gewoon de beschrijving die de Botanique bij Ásgeir plaatste meegeven: "De reputatie van Vikingkrijgers is genoegzaam bekend".

Aron

Don't Look Back in Anger: William Onyeabor

Who is William Onyeabor?

We geven onze artikels niet zo heel vaak een titel, maar in dit geval konden we niet anders, want wie is William Onyeabor? Een vraag die al meerdere mensen beantwoordt wilden zien, maar het antwoord kwam niet, en de vraag is of het er ooit zal komen. Verder dan "William Onyeabor is een Nigeriaanse funkmuzikant", is vooralsnog niemand gekomen. We willen niet pretenderen dat we het antwoord kennen, nog willen we u het antwoord hier voorschotelen, maar we willen u toch de weinige dingen die we over de man weten even meegeven.

Het is pas recent dat de man in de aandacht begint te komen, door te verschijnen op enkele compilatiealbums zoals World Psychedelic Classics 3: Love's a Real Thing - Funky, Fuzzy Sounds from West-Africa of Nigeria 70: The Definitive Story of 1970's Funky Lagos. Zijn muziek is vaak erg ritmisch met behulp van een synthesizer en de nummers duren erg lang en gaan over oorlog. De teksten worden gezongen door de man zelf en enkele zangeressen. Zijn grootste hit was "Better Change your Mind", maar zijn albums gingen grotendeels ongemerkt voorbij buiten zijn eigen stad.

Tot zover hebben we u alles verteld wat we met zekerheid weten over de man. Sommige bronnen beweren dat Onyeabor cinematografie heeft gestudeerd in Rusland en in de jaren 70 terugkeerde naar zijn thuisland Nigeria waar hij het muzieklabel Wilfilms oprichtte en ook een opnamestudio bouwde. Later werd hij gekroond tot High Chief van de regio Enugu, waar hij nu nog steeds woont en werkt als een zakenman en eigenaar is van een flourmill. Er klinkt ook een ander geluid, tussen 1978 en 1985 zou hij zo'n achttal platen zelf uitgebracht hebben (het feit dat hij een eigen platenlabel had, zou dus wel kunnen kloppen), maar werd hij later een born-again christian, waarvoor je een spirituele reïncarnatie moet ondergaan. De man zou sindsdien ook weigeren ooit nog over zijn muziek, of zijn muzikale carrière te willen spreken.

Maar wat is nu precies de waarheid? Het platenlabel Luaka Bop wilde het absoluut weten en in 2008 zei Nigeriaanse schrijver Uchena Ikonne aan Luaka Bop dat hij Onyeabor kon opsporen een biografie ineen zou kunnen boksen. Het platenlabel liet die kans niet liggen, maar het duurde negen maanden eer Ikonne Onyeabor kon bereiken en nog twee jaar om een interview en toelating voor een reissue te versieren, maar op het laatste nippertje werd het interview door Onyeabor geweigerd. Ikonne vertelde aan de zanger dat de reissue er niet kon komen zonder verdere biografische informatie. Onyeabor reageerde laconiek door te zeggen dat het album er dan maar niet moest komen.

De eigenaar van Luaka Bop, Eric Welles, dacht eerst nog dat het een geldkwestie was en dat Onyeabor gewoon hard onderhandelde. Toen hij hem meer geld bood, zei Onyeabor dat het hem niet om het geld te doen was met de woorden: "I'm not a hungry man". Welles begreep er niets van en raakte geobsedeerd door de zanger. Hij zocht alle mogelijke bronnen af, blogs, sociale media, zelfs youtube en vond niets. Telkens hij belde naar het huis van Onyeabor werd er niet geantwoord, of legde iemand de telefoon terug op de haak. Welles hield vol en slaagde er uiteindelijk toch in de man te ontmoeten.

Deze ontmoeting riep alleen maar nog meer vragen op. Toen Welles in Enugu arriveerde trok hij meteen naar het adres dat Onyeabor hem gegeven had, het bleek een oude, vervallen en lege winkel te zijn waar een oude, argwanende dame hem vroeg of hij Russisch was, voor ze hem naar Onyeabors huis wou brengen. Het huis bleek een mansion van drie verdiepen hoog te zijn met een dertig jaar oude mercedes voor de deur. Welles omschreef de plek als een tijdcapsule uit de jaren tachtig, met alle luxe uit die tijd. Overal hingen foto's van Onyeabor en van Jezus. Welles kwam er Onyeabor tegen, die net naar een christelijke televisiezender aan het kijken was en ze begonnen te praten, uiteindelijk verbleef hij een week in Enugu, waarna Onyeabor hem "My American sone" noemde.

Uit de verhalen van mensen die dicht bij Onyeabor stonden, kon Welles enkele dingen opmaken over het leven van Onyeabor. Het bleek dat de beste man een rijke zakenman was, met zijn eigen griesmeelbedrijf en een goede, genereuze werkgever was. Hij had ook zijn eigen filmstudio gebouwd en zijn eigen platen opgenomen en gereleaset, hij had ook de lokale televisiezender betaald om zijn promovideo's uit te zenden. Maar er bleven ook veel mysteries hangen rond de man omdat hij weigerde om op sommige vragen een antwoord te geven. Zo weigerde hij het bestaan van de film 'Crashes in love', die hij zelf gemaakt zou hebben, te erkennen. Die film stond vermeld op een van zijn platenhoezen, maar niemand heeft hem ooit gezien. Ook refereerde hij vaak aan 'The People From Russia', maar wilde hij niet zeggen wie of wat ze waren. Hij werd licht paranoïde tegenover Welles en beschuldigde hem ervan zijn handtekening te willen stelen of een compromitterende foto te willen maken en zei dingen zoals: "We have a lot of secrets in this house".

Onyeabor begon tegenstrijdige verklaringen af te leggen en Welles kreeg de indruk dat Onyeabor gewoon geen erkenning wilde krijgen voor zijn werk, tot de man plots zei dat hij in die 'gloriejaren' veel geleden heeft. Welles vreesde ook dat de man die voor hem zat, een oplichter was en stak hem een kopie van het nummer "Good Name" in de hand. Onyeabor ging aan zijn synthesizer zitten en begon het volledige nummer trots te spelen. Een gevoel van gelukzaligheid overmande Welles: "Yes! This is him! This is him right here!" schreef hij in zijn notitieboekje.

Toch zijn alle verhalen maar vermoedens en weet niemand echt iets over de man. Platenlabel Luaka Bop heeft getracht een biografie over Onyeabor bijeen te puzzelen, zoals we hierboven schreven. Ze begonnen er mee in 2008, met de bedoeling over een maand meer te weten, het is ondertussen al vijf jaar geleden en veel wijzer zijn ze niet geworden. Luaka Bop bracht in november 2013 dan maar een compilatiealbum op de markt, getiteld "Who is William Onyeabor".

Aron

Single van de week: Planningtorock - Human Drama

Planningtorock is een Britse met thuisbasis in Berlijn. Ze is waarschijnlijk het bekendst van haar samenwerkingen met The Knife (opera Tomorrow, in a year en deze straffe rework). Ook alleen maakt ze al de straffe plaat W. En nu is ze terug met Human Drama, voorloper van All Love's Legal.