Concertverslag: CocoRosie (Depot, Leuven)

Er zijn zo van die bands waar je geen label op kan plakken. Is het indie? Is het folk? Is het reggae, dubstep, elektronica? Niemand die er een antwoord op heeft en dus worden er vaak nieuwe termen uitgevonden om dat soort bands te omschrijven. Zo ook bij CocoRosie. Voor hen werd de term freakfolk uitgevonden, maar de Amerikaanse zusjes, heden wonend  te Parijs, sloegen toch een licht andere weg in met hun laatste plaat 'Tales of a Grass Widow' die iets meer elektronica bevatte. Ons kan het allemaal niet deren en we trokken naar Leuven om de zusjes nu eindelijk eens aan het werk te zien. Zoals de muziek van CocoRosie wel doet vermoeden was het geheel een bevreemdende ervaring, maar zeker een van de meest aangename dit jaar.

Maar eerst een woordje over het voorprogramma. Eerder deze week vroegen we ons af waarom Democrazy geen Belgische of Gentse band geprogrammeerd had als voorprogramma voor Delorean in de Dokbox. Na gisteren stellen we ons die vraag des te meer. De mannen en vrouwen organisatoren van het depot kozen voor de Belgische band Lili Grace. We stonden nog met een lekker frisse pint in de hand aan de bar toen de zusjes Nelle en Dienne Bogaerts aan hun set begonnen en besloten terstond om de gezellige babbel aan de bar in te ruilen voor de fijne muziek van dit duo.

Geen foute keuze want de muziek van het tweetal, hoewel ook heel erg moeilijk te omschrijven, kon ons zeker bekoren. Een keyboard/piano, een computer en een cello, meer hadden de jonge deernen niet nodig om ook het publiek op sleeptouw te nemen. Ze deden soms denken aan CHVRCHES, maar de stem, zeker als de hoge, schrele tonen gezocht werden had heel veel weg van die van Karen Dreijer Andersson van The Knife. Heel erg straf, en we stelden ons dan ook de vraag waarom de dames die vorig jaar de halve finale van Humo's Rock Rally haalden, dat jaar niet wonnen.

Op naar de hoofdact en de reden waarom we gekomen waren: CocoRosie. We wisten niet goed wat te verwachten van dit optreden, maar een eerste blik op het lege podium deed ons wegdromen van een show die meer weg had van een theatervoorstelling. Er hing een goed gevulde wasdraad van de ene kant van het podium naar de andere en centraal stond er een ouderwetse spiegel opgesteld, compleet met make-upset. Na het eerste nummer, 'Child Bride', dat overigens erg straf begon met de prachtige operastem van een van de zusjes (u vergeeft ons wel dat we Sierra en Bianca Cassady niet uit elkaar kunnen houden), gingen beide dames aan de spiegel zitten en elkaars make-up verzorgen. Dan toch een theatershow? Neen hoor, dat gebeuren was een van de weinige theateresque elementen tijdens deze voorstelling.

Het eerste bedrijf telde trouwens opvallend veel nummers uit de nieuwe cd 'Tales of a Grass Widow'. Met onder andere 'Tears for Animals', 'End of Time', 'Harmless Monster' en 'Gravedigress'. Geen erg, want 'Tales of a Grass Widow' blijkt een erg sterke plaat te zijn. We hadden ze nog niet beluisterd, maar nu schalt ze hier toch al een hel tijde door de boxen en het moet gezegd, ze is even sterk als ze live over kwam. Over boxen gesproken, CocoRosie wordt live bijgestaan door een uitmuntende beatboxer, Thizzee (of iets wat er op lijkt, we begrepen het niet zo goed). Na het eerste bedrijf, verdween de volledige band van het podium, op een lid na, Thizzee. De dames gingen zich omkleden en de beatboxer boxte een beate beat bijeen. Het publiek werd wild van dit vijf minuten durende bewijs dat de menselijke stem een geweldig instrument is.

Toen Sierra en Bianca Cassady terug het podium opkwamen, werd meteen topnummer 'Villain' de zaal ingestuurd. Het publiek ging hier meteen in mee, extra opgezweept door de wel erg energieke bewegingen van de zusjes. In dit tweede bedrijf was er ook meer ruimte voor oudere nummers, die kwamen dan wel veelal uit de cd 'Grey Oceans' ('R.I.P. Burning Face', 'Undertaker' en 'Grey Oceans' zelve) maar gelukkig kwam ook nog 'K-Hole' in het stuk voor. Het nummer uit het album 'Noah's Ark' is misschien wel een van de beste nummers uit het CocoRosies repertoire omwille van de geweldige lyrics ("And all of the aborted babies/ will turn into little Bambies" of "And Mozart's requiem will play/through speakers made of clay").

De laatste noten stierven weg, de lichten gingen aan. Ook dit optreden was weer voorbij, helaas zouden we zeggen. Toch is er één iets dat we geleerd hebben uit de vele optredens en concerten die we dit jaar zagen, aan alle mooie liedjes komt een eind, zo ook gisterenavond in het depot in Leuven, waar CocoRosie betoverde, verwonderde, overheerste, begeesterde, kwam, zag en overwon.

Aron

Concertverslag: Delorean (Dokbox, Gent)

Primavera Sound ligt alweer heel ver achter ons, zo ver dat we zelfs al beginnen te denken aan tickets voor de volgende editie. Aangezien we er een toffe tijd hadden, halen we graag herinneringen op aan dat lenteweekend eind mei in de Catalaanse hoofdstad. We dachten hoe heet die band ook alweer die we geweldig vonden op de eerste dag? Juist Delorean. Voor ons de verrassing van het festival, op Pantha du Prince en The Bell Laboratory na natuurlijk, en wat merken we? De jongeheren komen naar Gent om op te treden in het plaatselijke openluchttheater dat de naam DOKarena meekreeg. De vier Basken Igor Escudeo, Unai Lazcano, Ekhi Lopetegi en Guillermo Astrain (voor de volldeigheid) brachten hun muziek en instrumenten mee, maar helaas niet het goede weer waardoor het optreden verplaatst werd naar de overdekte DOKbox, toch kon dat alles de pret niet drukken want Delorean blijkt garant te staan voor geweldige optredens.

Wat meteen opviel toen we toekwamen: geen volk, geen volgestouwde fietsenstallingen of autoparkings. De dokken lagen er verlaten bij en we begonnen te twijfelen of we wel de juiste datum aangekruist hadden en naar de juiste locatie gereden waren. Uiteindelijk bleek dat wel het geval te zijn, maar waren er slechts een veertigtal toeschouwers komen opdagen. Hoewel het ons toch deels verbaasde, was het eigenlijk niet zo verbazingwekkend, want wie gaat op een druilerige dag als deze naar een concert van een totaal onbekende groep kijken, want eerlijk gezegd wie heeft er al gehoord van Delorean of The Revival Hour?

We mogen niet te beroerd zijn om toe te geven dat die laatsten bij ons ook totaal onbekend waren. Toch konden we volgende informatie sprokkelen: de band bestaat uit DM Stith (zang en gitaar) en John Mark Lapham (we zouden die moeten kennen van de topband 'The Earlies'), komt uit de VS en heeft net een eerste volwaardige langspeler uit getiteld 'Scorpio Little Devil'. Of de Amerikanen er in geslaagd zijn nieuwe harten te veroveren? We denken van niet aangezien hun muziek, hoewel instrumentaal heel sterk en goed uitgevoerd, wel heel cliché uit de hoek kwam. We hadden heel erg het gevoel dat we het al eens gehoord hadden en de heren, hoewel ongetwijfeld talentvol, slaagden er niet echt in het publiek mee te krijgen. De volgende vraag rees: waarom moesten de dames en heren van Democrazy absoluut een mediocre band over de plas gaan halen en zochten ze het niet dichter bij huis? Alle ongetwijfeld goede bedoelingen van bovengenoemde band ten spijt dus niet overtuigend.

De muziek van Delorean noemen we graag de perfecte mix tussen Hot Chip en M83, maar ook uiterlijk hebben de mannen er iets van weg. Zowel zanger als drummer hebben het nerdgehalte van Hot Chip en de andere twee leden op bas en keyboard lijken best wel op Anthony Gonzalez. Voor de rest ook interessant om weten: de Basken, die naar Barcelona verhuisden, timmeren al sinds 2009 aan de weg naar de top en zijn sinds 2010 met de plaat Subiza uitgegroeid tot echte indiegrootheden in eigen land.

Na een korte introductie in de beste Manuel-imitatie die je je kan inbeelden, trapte het viertal af met 'Seasun', meteen gevolgd door 'Spirit' en 'Dominion', niet onze favoriete nummers moeten we toegeven, maar wel gebracht op een manier die veelbelovend was voor de rest van het optreden. Ook hadden we de indruk dat de zang niet luid genoeg stond waardoor we vooral van de instrumentatie moesten genieten en ook de lage publieksopkomst zorgde voor een zekere schroom bij zij die er wel waren zodat er niet voluit gedanst en gefeest werd op deze toch wel uitnodigende muziek. Het was dus wachten op de echte topnummers zoals 'Real Love' en 'Stay Close' om volledig loos te gaan op de geweldige beats die het viertal op ons los liet. Met afsluiter 'Destitute Time' was het plaatje gewoon af.

We kunnen dus kort besluiten: Delorean in de Dokbox was goed, niet onvergetelijk, maar dat lag meer aan de omstandigheden dan aan de Basken zelf, zo haalde drummer Igor Escudeo alles uit de kast en ging keyboardspeler Unai Lazcano volledig loos en moest zijn keyboard, dat wild heen weer geslingerd werd het bijna met zijn leven bekopen. Er was gewoon geen beweging in te krijgen, op enkele heel stijve danspasjes van enkelingen na. Volgende keer, ze hebben ons beloofd dat die er komt, beter voor deze jongens hopen we.

Aron