Festivalverslag: Melt! Pre-Party

We droomden er al jaren van om tussen de oude graafmachines naar Melt!-festival te gaan en dit jaar was het eindelijk zo ver. Na een negen uur durende busrit kwamen we aan op donderdag te Gräfenhainichen, tussen Berlijn en Leipzig. Toen we onze tent hadden opgezet konden we naar de pre-party die je voor €5 extra kon bezoeken. De eerste indruk van het prachtige festivalterrein is overweldigend met de gigantische machines, maar we waren daar voor de optredens in de Intro Zelt op deze eerste dag.

Beginnen deden we met de Britten van Glass Animals. Deze kerels maken een soort van indie met elektronische ondersteuning die vooral aan Wild Beasts doet denken. Een aangenaam concertje was het zeker. Zoals de meeste bands deze avond, konden ze niet helemaal overtuigen, maar was het toch beter dan het gemiddeld voorprogramma.

Zo waren ook Pool, een groep Duitsers die muziek brengt met surf invloeden maar met een beat onder die aan Jamaica doet denken, en PTTRNS, nog een groep Duitsers die popsongs brengen die vaak doen denken aan Vampire Weekend maar dan elektronischer, konden beide niet helemaal overtuigen, maar aangenaam was het wel.

Dan was het de beurt aan ABBY, de volgende Duitse band. Deze bende maakt muziek met invloeden van klassiek, elektronica en rock die we nog het best kunnen omschrijven als een dansbare versie van Archive. Ze konden dan ook helemaal overtuigen en hadden het Duitse publiek helemaal mee. Bij de meer dansbare tracks als Monsters waren dit de eerste malen van vele over het weekend dat het dak er in Melt helemaal af ging.

Headliner van deze eerste dag was het Brits/Spaanse Crystal Fighters. We zijn al fan van deze band sinds hun debuut en eerder dit jaar kwam ook album nummer 2 uit. Melt was dan de uitgelezen kans om ze eindelijk eens aan het werk te zien. En of het de moeite  was!! Vanaf de eerste noot tot de laatste ging het dak eraf. Zo hard dat ze volgens mij de volgende dag moeite hadden om het er terug op te krijgen. Met hits als Plage, I Love London, You & I en Love Is All I Got hadden ze totaal geen moeite om het publiek zomaar naar hun hand te zetten. Maar ook de albumtracks van de nieuwe plaat zoals Wave hadden succes. Een geweldig feestje om het festival mee te beginnen en meteen lag de lat zeer hoog voor de volgende bands. Op 1 november staan ze in de vooruit in Gent, een aanrader!!

Aroen

Festivalverslag: TW Classic

Voor nu al de derde keer in een dikke 3 weken tijd was de weide van Werchter gisteren de place to be voor de muziekliefhebber, met een nieuwe, uitverkochte editie van TW Classic op de agenda. De belangrijkste reden waarom de tickets als zoete broodjes over de toonbank gingen was ongetwijfeld headliner Bruce Springsteen, maar deze keer was de organisatie er toch ook in geslaagd in de breedte een vrij sterke line-up voor te leggen, dat is ooit al anders geweest. Een mengelmoes van genres stond op het programma, maar uit elk van die genres was er wel een (ex-) topgroep aanwezig.

De nog jonge Kortrijkse band Balthazar, die er ook op Werchter Boutique en Rock Werchter al bij was, mocht de spits afbijten. Zoals je in ons verslagje van Rock Werchter (klik) al kon lezen, kunnen we de groep wel smaken. En ook al zaten de omstandigheden deze keer iets minder mee dan toen (met een 'golden circle' vooraan het terrein, die nog meer dan halfleeg was bij Balthazar, een hele 'kloof' temidden van het publiek dus) konden ze toch weer overtuigen met hun inventieve popsongs en vooral prachtige samenzang. Hoogtepunten van het alweer sterke optreden waren voor ons deze keer 'Listen up' en 'Blood like wine', en we vermoeden dat de band met deze prestatie wel enkele nieuwe zieltjes gewonnen heeft.

Een eerste legende dan, met popicoon Blondie, opgericht in 1974! De vaag die iedereen op voorhand stelde: slaagt gewezen sekssymbool Debbie Harry (we kunnen ons maar al te goed inbeelden dat we, net zoals ongeveer de helft van de toenmalige mannelijke wereldpopulatie, smoorverliefd zouden geweest zijn op de frontvrouw mochten we 35 jaar eerder geboren zijn) er, zowel vocaal als qua presence, nog in om een deftig optreden af te leveren. Dat er in de rockwereld heel wat mannen zijn die tot op een heel respectabele leeftijd blijven meedraaien is zeker een feit, maar een vrouw die op haar 68ste nog een energiek optreden weggeeft, je komt het iets minder vaak tegen. Gelukkig bleek het eigenlijk heel erg goed mee te vallen. Harry bewoog en 'danste' erop los, ging nog steeds op een speels manier met het publiek om, en ook haar stem deed het nog redelijk. De allerhoogst noten (zoals in het refrein van 'Maria') haalde ze (uiteraard) niet meer, maar over het algemeen zat er wel nog kracht en energie achter. Dit in combinatie met een best-of setlist waarin de ene hit de andere opvolgde, zorgde voor een meer dan aangenaam optreden. Songs als 'The tide is high' en 'One way or another' bleken dan wel enige moeite te hebben om de tand des tijds te doorstaan, anderen als 'Heart of glass' en hoogtepunt 'Atomic' blijven dan weer onmiskenbare popparels. Kortom, heel leuk om zo'n legendarische band eens gezien te hebben, geen speciaal supergoed opreden, maar zo slecht als velen op voorhand gevreesd hadden was het zeker ook niet, in tegendeel! Oh ja, ook nog dit: een pluspunt voor de keytar!

Ben Harper had voor de gelegenheid de bekende mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite meegebracht, met wie hij eerder dit jaar ook het album 'Get up!' uitbracht. En we gaan direct eerlijk zijn: hun rootsgerichte bluesrock was absoluut ons ding niet. We vonden het muzikaal gezien vrij saai, met daarbij ook nog eens helemaal geen interactie (de heren leken vooral voor zichzelf en niet voor het publiek te spelen), wat er allemaal voor zorgde dat het voor ons een lange zit werd. Maar goed, het is gewoon absoluut ons genre niet.

Santana was de volgende in de rij, nog zo'n enorm grote naam in zij genre. Ook hier weer niet 100% ons genre, maar de Amerikaanse gitaarheld van Mexicaanse afkomst slaagde er wel in om een zeer genietbaar optreden af te leveren. De combinatie van de huilende gitaarklanken van Carlos Santana zelf, de strakke begeleiding van de uitstekende band, en de twee meer dan goede zangers deed heel 'Latijns-Amerikaans' aan. De warmte had dan wel duidelijk zijn effect op het publiek, met hits als ‘Maria Maria’ en ‘Smooth’ lukte het toch om wat beweging in de massa te krijgen.

Over naar de hitmachine die Keane toch wel is. De heren slagen er met vier albums op de teller probleemloos in om bijna het hele uur te vullen met meezingers. Van 'Bend and break' over 'Everybody's changing' tot 'Somewhere only we know', het zijn onmiskenbaar allemaal perfecte popsongs. Hoogtepunt in de set vonden wij zonder twijfel 'Bedshaped', niet toevallig ook een nummer van hun eerste plaat, 'Hopes and fears'. Het valt wel sterk op, dat de nummers van dat succesalbum toch wel wat boven de rest uitsteken. Niet dat de rest echt allemaal volledige doorslagjes zijn, maar de nieuwere nummers hebben toch niet altijd een even grote toegevoegde waarde, het creatieve hoogtepunt van de band ligt vrij duidelijk al enkele jaren achter hen, vandaar misschien wel dat ze nu op TW Classic geprogrammeerd worden. Gelukkig wordt dit alles wel grotendeels goedgemaakt door het aanstekelijke enthousiasme van zanger Tom Chaplin, die opnieuw heel sympathiek overkwam, en ook het loutere feit dat de band geen gitaren gebruikt blijft natuurlijk iets waardoor een optreden van Keane toch ook nooit doorsnee zal worden.

Genoeg over de voorprogramma's, over naar het echte werk. Dat zo ongeveer iedereen voor Bruce Springsteen naar de weide van Werchter afgezakt was, mag duidelijk zijn. En wat ook meteen duidelijk was: een heel intens optreden zou het zeker worden. Al bij opener 'Spirit in the night' werd de meer dan 15 leden tellende band op volle kracht ingezet. Bruce dook ook al meteen het publiek in, wat meteen een van de sterkste punten van een Springsteen-optreden duidelijk maakt: het publiek staat centraal, en de band, met Springsteen op kop, doet er alles aan om de fans te plezieren, zonder dat het (zoals bij bijvoorbeeld Green Day ofzo) geforceerd of onoprecht overkomt. Een gevoel dat duidelijk ook overslaat naar de band zelf, zelden tot nooit een groep met zoveel oprecht plezier op het podium zien staan. De gelukzalige glimlach op het gezicht van gitarist Steven Van Zandt toen de achtergrondzangeressen ook eens in het middelpunt van de belangstelling mochten staan, zegt dan ook meer dan een hele hoop reviews bijeen kunnen doen.

De muziek dan, maar eerlijk, het maakt op zich eigenlijk niet zoveel uit wat er nu juist gespeeld wordt, of het nu hits of totaal onbekende albumtracks zijn, alles wordt met zoveel bezieling en speelvreugde gebracht dat het optreden niet minder was dan een langgerekte aaneenschakeling van hoogtepunten. Als we er dan toch een paar moeten uitkiezen: 'Atlantic city' samen met Ben Harper (tijdens diens eigen optreden was het ons helemaal niet opgevallen dat de man eigenlijk wel een mooie stem heeft), 'The River' (platgedraaid misschien, maar toch nog steeds prachtig, hier zorgde het voor een absoluut kippenvelmoment) en afsluiter 'Thunder Road', door Bruce helemaal alleen gebracht, met enkel een mondharmonica en een akoestische gitaar ter ondersteuning.

Heel mooi ook om te zien hoe elk lid van de E-Street band wel eens de volledige aandacht op zich krijgt, met een extra pluim voor Jake Clemons, neefje van de onlangs overleden Clarence Clemons, die er met verve in slaagde de legendarische rol van  zijn legendarische oom over te nemen. Kortom, een heel intens, bijna perfect optreden van een band die zijn sublieme live-reputatie keer na keer zonder enige twijfel eer aandoet!

Corneel

Single van de week: Thomas Azier - Ghost City

Thomas Azier resideert heden in Berlijn, maar groeide op in een klein dorpje in Nederland. Daar begon hij muziek te maken omdat er gewoonweg niets anders te doen was. "Ghost City is a powerful play between hope and despair with strong synthetic melodies that sound like Berlin in the year 2060" lezen we op 's mans facebookpagina, ja, dat zal dan wel zo zijn zeker. Wij vonden het alvast genoeg om Ghost City tot single van de week uit te roepen.

Festivalverslag: Rock Werchter dag 4

De laatste dag van Werchter, en dan vertonen zowel festivalganger als -weide bepaalde kenmerken. Vermoeidheid heerst bij de festivalganger, het is vroeg als wij op de weide toekomen, veel volk is er nog niet, maar ook op de camping en op de weg naar de weide valt er weinig fris en niet-naar-zweetruikend volk te bespeuren. En natuurlijk is er ook verschraald bier,  altijd die geur van verschraald bier die tot in de wortels van elke mogelijke grasspriet is gedrongen. En de stilte voor de eerste optredens, mede mogelijk gemaakt door een te hoge alcoholconsumptie de vorige dag. Iedereen is uitgeput, iedereen zijn portefeuille is vrijwel leeg (met uitzondering van die van de Schuer zelf natuurlijk) en iedereen zou willen dat er nog een dag en nog een dag en nog een dag zou gaan volgen. Dat is niet het geval, dus maken wij er maar het beste van op deze zondagmiddag, want er staan weer geweldige namen op het programma.

Zoals het eerste optreden van de dag: Youth Lagoon. Het alter ego van de Amerikaan Trevor Powers dat nogal vaak aan Tame Impala en Beach house doet denken. Hij mocht de Klub C openen vandaag, maar had de pech dat Bastille na hem moest optreden. De eerste drie rijen werden al bezet door gillende tienermeisjes met bijbehorende Bastille-T-shirt en mijnheer Powers had de grootste moeite om het publiek op zijn hand te krijgen. Sowieso al een moeilijke opdracht voor iemand die niet heel erg toegankelijke muziek maakt. De opdracht bleek te moeilijk, want we zagen veel van die jongedames ongeïnteresseerd hun af en toe welgevormde achterwerk op de houten vloer neerpoten. Toch is Youth Lagoon er in geslaagd ons te overtuigen, met een best wel goed optreden.

Op naar de Americana-muziek die Matthew E. White in The Barn mocht brengen. Een nog steeds niet nader genoemd weekblad noemt zijn nieuwe plaat 'Big Inner' de beste in het genre sinds 'Z' van My Morning Jacket. Eerst zien en dan geloven en nou ja, geloof het maar. Matthew E. White wist ook volledig te overtuigen en dat zelfs in een halflege, sorry driekwart lege Barn.

Dan was het de beurt aan de hypes van het moment. Als eerste aan de beurt: Bastille. Een zweterige tent en in zwijm vallende tienermeisjes waren Dan Smith's deel. Ondergetekende helemaal overtuigen van hun kunnen, was de boodschap voor de jongelui op het podium, hij is namelijk niet helemaal fan, op 'Pompeii', 'Overjoyed' en 'Weight of Living part. 2' na. Helemaal slaagden de Britten daar niet in, maar we onthouden vooral een geweldige versie van 'The Things we Lost in The Fire' en luid meegebrulde e-ooh, e-e-ooh's tijdens afsluiter Pompeii. Geheel onterecht is de hype alvast niet.

De zusjes van Haim, die eerdere passages in ons land annuleerden, zijn muzikaal heel erg getalenteerd, maar slagen er niet helemaal in dat ook in echt goede songs te gieten. In het begin klonk het vooral erg lawaaierig en schreeuwerig en de zus die aangeduid werd als publieksentertrainer kletste maar wat uit haar nek. Het publiek leek ons niet heel erg enthousiast, op hits 'Forever' en 'Don't Save Me', geheel terecht natuurlijk, na. Meer dan een strategisch uitgekiende hype lijkt Haim vooralsnog niet te zijn, maar wat er zeker gezegd mag worden, is dat de zusjes talent hebben en als je bovengenoemde leuke nummers kan schrijven dan zit er meer in dan ze ons hebben laten zien in The Barn. We schrijven ze vooralsnog niet af, maar de soep wordt in dit geval niet zo warm gegeten als ze wordt opgediend, maar de dames scheppen die spreekwoordelijke soep wel goed uit.

Tom Odell kondigde zich, door monsterhit 'Another Love', aan als een man die menig hart zou doen smelten. We pikten alleen het begin van zijn set mee, en daaruit bleek dat bovenstaand statement niet klopt. Het geheel klonk behoorlijk ruig en allesbehalve als zeemzoeterige pianomuziek. Benieuwd hoeveel mensen hij hiermee heeft weten te bekoren, ons alvast wel.

The Barn liep dan nog maar eens vol voor Alt-J, na hun debuutalbum An Awesome Wave meteen gebombardeerd tot de nieuwe lieveling van de alternatieve muziekscene. De jongelui hebben een heel eigen sound en sfeer die misschien nog het best te vergelijken valt met Radiohead. Ze brachten hun nummers met heel veel geloofwaardigheid en emotie. Alt-J brengt niet meteen zeer uitbundige of zeer gevoelige nummers maar toch slagen ze erin om op hun manier en met hun zeer persoonlijke geluid hun publiek te bewegen. Al lijken veel nummers redelijk goed op elkaar, toch blijft het een boeiend geheel. Er hing een zeer bijzondere sfeer in de lucht!

Voor ondergetekende de eerste keer Alt-J, en meteen de goede keer. Zonder twijfel een van de optredens van het jaar en de, mogen we uitzinnige zeggen, massa bracht er goed de sfeer in. Uitschieters 'Matilda' (met luidkeels meegebrulde 'This is for Matilda'), 'Tesselate', 'Taro' en 'Something Good'. Een duidelijk hoogtepunt van deze Rock Werchter. Alt-J in The Barn, dat was grote klasse.

Dan was het in diezelfde schuur de beurt aan de folkpoppers van Of Monsters and Men. Wat kunnen we daar nu nog over schrijven, buiten het feit dat het weeral erg goed was. Hun vorige festivalpassage op Pukkelpop vorig jaar kon ons maar matig bekoren, mede dankzij het lamme publiek dat alleen voor dat ene hitje gekomen was. Niets van dat alles deze keer, de hype rond Little Talks is precies al gaan liggen en de modale festivalganger is blijkbaar tot de conclusie gekomen dat het sextet dat vooral gedragen wordt door duo Ragnar Thórhallson en Nana Bryndis Hilmarsdóttir, meer in zijn mars heeft dan enkel Little Talks. Voorts werd er nog een nieuw nummer (denken we, want we kenden het niet) op het publiek losgelaten over die keer dat zanger Raggi bijna zijn huis in brand had gestoken. Ze maken daar in het hoge noorden nogal wat mee precies.

Asaf Avidan, mocht dan weer de Klub C onveilig maken. De man, we begonnen weer te twijfelen toen we richting de tent stapten, die iedereen kent van 'One Day (reckoning song)' bracht niet echt de muziek die je kan verwachten als je alleen die ene hit kent (en dan waarschijnlijk alleen nog in de DJ Wanklemut remix). 's Mans gitaarwerken en dergelijke hadden zeker in staat moeten zijn om het publiek te bekoren, maar slaagde daar niet volledig in.

Waarom de Britten van Depeche Mode voor Editors geprogrammeerd stonden, blijft voor ons een groot raadsel. Met hits als 'Personal Jesus', 'I just Can't get enough', Fragile' en 'Enjoy The Silence' hadden de heren zeker voldoende in huis om Rock Werchter een volwaardige afsluiter te bieden. Nu ja, even onbegrijpelijk was het dat Volbeat de dag ervoor na Nick Cave geprogrammeerd stond. De Britten lieten het alleszins niet aan hun hart komen en gaven een wervelende show met bovenvermelde hits als hoogtepunten. nog een bemerking toch: van het podium verdwijnen om dan vijf minuten later een bisronde in te zetten die je al kon zien aankomen op het moment dat ze hun eerste nummer nog moesten spelen, dat mogen de artiesten nu onderhand beginnen afleren (en nee, Depeche Mode is niet als enige in dat bedje ziek).

Editors, die het festival mochten afsluiten, daar kunnen we veel over zeggen. We waren enorme fans van The Back Room en An End Has a Start, maar haakten af bij In this Light and on this Evening. Hun vorige doortochten in België zijn lichtelijk triomfantelijk te noemen, maar een waardige afsluiter van een festival dat zichzelf graag het beste ter wereld noemt, is het allesbehalve. Ze mogen van ons eender welke dag afsluiten, maar het festival zelf, dat is te hoog gegrepen. Een korte rondvraag in het publiek leidde ons tot dezelfde conclusie en de naam Daft Punk, vrijwel onhaalbaar we weten het, is meermaals gevallen. Editors kwamen soms wat saai en voorspelbaar uit de hoek en de sfeer ontbrak. Ook blockbuster Papillon kon daar niets aan veranderen. Helaas is Werchter dus geëindigd met een domper i.p.v. met een knal.

Festivalverslag: Rock Werchter dag 3

We zijn al over de helft en de festivalganger, net als de wei zelf begint al tekenen van vermoeidheid te tonen. Een tragere tred bij de festivalganger, een muf, ongewassen en vooral ongeschoren geurtje bij de  weide zelf. Ook bij ons sloeg de vermoeidheid toe en we namen dan ook een snipperdag waardoor we niet al te veel optredens hebben meegepikt vandaag.

“Het is onze 5^de keer op Werchter” melde zanger Johannes Verschaeve ergens in één van zijn bindteksten. Awel het is terecht! The Van Jets bewezen met dit optreden nogmaals dat ze een rasechte festivalband zijn. Om 1 uur in de namiddag rockten ze de ziel uit hun lijf op de mainstage. Zanger Johannes Verschaeve, voor de gelegenheid gekleed in enkel een knalrode broek en witte schoenen en voorzien van de nodige oog makeup werd al meermaals vergeleken met David Bowie en net als Bowie is het een zeer opvallende en charismatische verschijning ! En vooral een echte entertainer! De band bracht een gevarieerde setlist met veel recente nummers maar gelukkig ook met klassiekers als Electric Soldiers.

Eén van de meest verrassende optredens van deze Werchtereditie kwam ongetwijfeld van Django Django! De relatief onbekende Briste band bracht op deze zaterdagnamiddag een uitstekend optreden. Ze slaagden er in om met hun redelijke vrolijke ritmische nummers een heel eigen wereld te creëren. De nummers klonken strak en de band wist het publiek te entertainen. Voor je het goed en wel besefte stond je als toeschouwer mee te dansen,  te zingen, te klappen en te springen. Het was een boeiend optreden dat nooit echt verslapte. Toen hit 'Default' in de setlist verscheen barste het feest natuurlijk helemaal los! Een optreden dat je met een vrolijk en voldaan gevoel achterliet!

Zweterige lijven en hyperkinetische springers zo kon je het opttreden van Goose in de nieuwe Klub C samenvatten! Van het eerste tot het laatste nummer slaagden Michaël Karkousse en zijn band er in om hun publiek te laten dansen en springen tot iedereen letterlijk nat in het zweet stond. De nummers klonken super strak en  de band bracht ze met een je m'en foutistische, doch sympathieke nonchalance en een zekere arrogantie. Goose is één van de Belgische bands met een heel eigen sound maar met toch voldoende variatie in de nummers (bijvoorbeeld Bring it on – Words) waardoor het geheel boeiend blijft. Ook de lichtshow tijdens het optreden was opmerkelijk. Het enige jammere aan het optreden was dat er soms net iets te lang opgebouwd werd naar de climax.

Evelien

Festivalverslag: Rock Werchter dag 2

De tweede dag van Rock Werchter was aangebroken. Prachtig weer en een op hier en daar wat bruine plekken na, nog steeds propere weide. Dankzij de nieuwe RFID-chips rond de polsbandjes konden we gechipt als een stuk vee de weide binnentrekken om te genieten van de zon, het bier en de optredens.

De vrolijke Britste/Ierse popsongs gebracht door het enthousiaste Two Door Cinema Club waren ideaal om zo'n zonnige vrijdagmiddag  mee door te brengen. Je zou aan de deuntjes zelfs beginnen denken dat Bangor en Donaghadee de keizer en keizerin der badsteden zijn, vreemd genoeg zijn het eerder grijze gehuchten waar zonnebaders eerder curiositeiten zijn die in het desbetreffende museum in San Marino thuis horen, of een instelling natuurlijk. Wij lieten het niet aan ons hart komen en klapten en zongen bijna het hele optreden lang mee met de vrolijke Fransen. Vooral hits als 'Something good can work' en 'Sun' zorgden voor veel enthousiasme bij het publiek.  Al moeten we toegeven dat veel nummers nogal hard op elkaar leken waardoor het optreden misschien niet tot het einde bleef boeien.

The Lumineers toverden The Barn in een handomdraai om tot een zeer sfeervolle en gezellige tent. Vanaf het eerste nummer slaagde de band er in om het publiek mee te nemen in de gezellige folky sfeer. Deze jonge band uit Denver heeft eigenlijk maar één echte grote hit en dat is meezinger “Ho Hey”. Die hit stond verrassend vroeg in de setist geprogrammeerd maar de band slaagde erin om met zijn andere eerder onbekende nummers het publiek minstens even enthousiast te houden. Vrolijke ritmische nummers en eerder gevoelige rustigere nummers wisselden elkaar af. Wanneer zanger Wesley Schultz besloot om twee akoestische nummers te midden van het publiek te brengen zorgde dit voor een uniek en breekbaar moment in de show. Het hele optreden werd met veel gevoel en zorg gebracht en liet een honingzoet gevoel bij ons achter.

Wat een geruststelling om vanaf het eerste nummer al te merken dat Kings Of Leon eindelijk weer meer Rock dan Popband zijn.  Ze klonken weer veel gedurfder en ruiger. Nummers uit 'Because of The Times' zoals On Call werden enthousiast onthaald door het publiek. De meezinger die avond was uiteraard iets met sex en vuur en Kings of Leon bewezen dat ze er nog steeds staan. Een goed optreden dat perfect in de vooravond op de mainstage paste! 

Daarna moest je heel wat gillende 16-jarige pubermeisjes trotseren om een plek te vinden in de propvolle Barn. Gelukkig was Ben Howard deze kleine opoffering meer dan waard! Hij begon zijn optreden met het ingetogen nummer Old Pine dat hij helemaal alleen, enkel zijn stem en gitaar (en heel wat leuke gitaartokkels) dus, bracht. Deze breekbare opener zorgde meteen voor een gezellige en breekbare sfeer. Howard en kornuiten brachten verschillende nieuwe nog ongereleasete nummers. Het publiek kreeg dus primeurs voor de kiezen en die klonken toch iets melancholischer dan de nummers van debuutplaat 'Every Kingdom', het publiek kon dit best wel smaken. De echte hoogtepunten kwamen er uiteraard bij hits als 'Only Love' en 'The Fear' die voluit meegezongen werden. Howard slaagt erin om rustige nummers met veel enthousiasme en energie tot bij zijn publiek te brengen. Het was een leuke verrassing om zo veel nieuwe, voorlopig nog onbekend maar toch zeer aangenaam klinkende nummers te horen.  Al bleven we wel tevergeefs wachten op de typische Ben Howard songs zoals single 'Diamonds', dat had het optreden echt compleet kunnen maken.

Evelien

Festivalverslag: Rock Werchter dag 1

Zoals u ongetwijfeld al weet, krijgt u deze zomervakantie alleen artikels over festivals en concerten voorgeschoteld, en het eerste krijgt u nu. Het was al een hele poos geleden dat we ons nog eens naar de weide van Werchter trokken. Te dure kostprijs, te onoriginele en voorspelbare line-up en dergelijke noopten ons de bezoekjes aan de Schuer zijn themapark op te zeggen. Maar dan komt daar een gratis combi-ticket aangewaaid en zijn we natuurlijk vertrokken. In mijnen tijd, zo zou ons opa dat toch zeggen, waren er nog maar twee podia en over dat derde podium kan toch wat gezegd worden. Het extra podium biedt uiteraard een extra mogelijkheid om artiesten aan te trekken en daardoor is er nu altijd wel iets te zien op de wei. Maar, beste heer Schuermans, misschien is het een goed idee om je tenten aan de zijkanten open te maken, zodat er niet constant in niet uit te houden temperaturen (tenzij je natuurlijk geboren bent in de Sahara) gekeken, gedanst of wat dan ook gedaan moet worden. Ook is het misschien een goed idee er voor te zorgen dat er schermen buiten de tent staan zodat de mensen die wat later zijn, of gewoon geen plaats hadden in de tent, ten minste dicht bij het podium kunnen volgen i.p.v. een kilometer verder. Dit gezegd zijnde is hier het eerste deel van ons Werchterverslag.

Ons Werchterweekend startte met Laura Mvula en die gaf dan weer een vreemd optreden. In het programmaboekje van een niet nader genoemd weekblad lazen we dat de jongedame last heeft van podiumvrees. "Ze heeft het verkeerde beroep gekozen", hoor ik u zeggen, daar gaan we niet helemaal mee akkoord, want de Afro-Britse beschikt over een geweldige stem en een fijne muzieksmaak. Het optreden zelf kwam wat traag op gang, en was zelfs behoorlijk saai. Op het moment dat de gedachte ons te binnen schoot om andere oorden te gaan opzoeken, zette mevrouw Mvula en haar band een cover in van Bob Marley's One Love. Het publiek kwam meteen wat meer in de stemming en ook het vervolg van de set mocht er zijn. Geen slecht optreden, toch niet voor de volhouders onder ons.

the Barn liep goed vol voor het optreden van Balthazar, volledig terecht want deze jongens hebben het beste wat ons landje te bieden heeft in huis. Dat zag je ook op het podium, de klasse droop er van af en de jongens en meisjes weten duidelijk hoe je een goed optreden geeft. De opstelling (bassist, zangers en violiste vooraan, met daarachter de drums) in samenwerking met de zwart-witbeelden die op de schermen geprojecteerd werden, gaven de duistere, mysterieuze Balthazarsfeer wat extra kracht.

Het leuke aan Balthazar is natuurlijk het feit dat de band twee zangers heeft met elk een heel karaktervol en kenmerkend stemgeluid. Dat zorgt voor een boeiend geheel van nummers voortgetrokken door de stem van Jinte of Maarten. Balthazar oogt misschien wel wat nonchalant, maar is uitermate professioneel. Dat zag je al aan de setlist die goed afwisselde tussen debuutalbum Applause en het meer recentere Rats. Hoogtepunt was ongetwijfeld grote hit The Oldest of Sisters waarbij de hele tent mee brulde, klapte en danste. De nummers klonken strak en het optreden verslapte eigenlijk nooit. Steengoede performance dus!

Op naar Vampire Weekend, waar de  catchy feel-goodmuziek van Ezra Koenig en kornuiten zorgde voor die schaarse zonnige momenten op een anders grijze dag. De New Yorkers brachten een leuke best-ofset met hits als Holiday en Cape Cod Kwassa Kwassa. Voorts lieten ze ook nog weten dat die dag de Amerikaanse Independance Day gevierd wordt, en dat ze telkens op Werchter spelen tijdens die feestdag. Meer dan een nutteloos weetje is het niet, maar we wilden het toch maar even meegeven.

Op hetzelfde moment speelde Jessie Ware in de nieuwe Klub C, de vernieuwde Pyramid Marquee. We stonden eerst wat afkerig tegenover het idee om naar de  jongedame te gaan kijken, aangezien we haar op Pukkelpop hebben gezien in 2012 en toen niet bepaald laaiend enthousiast waren over haar performance (we vonden het wat saai). Niets daarvan deze keer, goede funkmuziek en behoorlijk wat schwung in het optreden. Er werden ook geregeld beats op het talrijk opgekomen publiek losgelaten en die werden telkens goed ontvangen. Natuurlijk ontbraken ook Running en Wildest Moments niet in deze set.

Biffy Clyro zou het Schotse antwoord op Foo Fighters moeten voorstellen en vullen in eigen land gemakkelijk volledige stadions. Het noopte de Schuer tot de volgende gevleugelde woorden: "Biffy Clyro is een van de best bewaarde  geheimen uit de hedendaagse muziek". Na de set die ze speelden, met uitschieter  Biblical, lijkt het ons behoorlijk onwaarschijnlijk dat dit geheim nog lang zal bewaard zal blijven.

Na de Schotse stonerrock zochten we de soulmuziek van Jamie Lidell op. De beste man had in het begin wat moeite om het publiek mee op sleeptouw te nemen, niet moeilijk als je zag wat voor mensen daar rondliepen. Toch gaf hij een gesmaakte passage, maar maakte er pas gaandeweg een echt goed optreden van. Er volgde een soort van korte dj-set, na een volledig solo en a capella gebrachte versie van Music Will not Last. Het was dansen geblazen op onder meer Another Day en Multiply.

Tegelijkertijd was er op de Main Stage natuurlijk ook een optreden aan de gang. Na wat duw- en trekwerk vonden we nog een plaatsje tussen de mensenmassa die ongeduldig wachtte op The National. De band opende met twee relatief onbekende, rustigere nummers maar had het publiek al meteen mee. De Amerikanen slagen er in om met redelijk melancholische nummers toch een soort van gelukzalig gevoel bij je achter te laten. Scoren deed de band natuurlijk  met hits als 'Bloodbuzz Ohio' en 'Terrible Love' die luidkeels mee  gebruld werden door het publiek.

Bij die laatste volgde het echte hoogtepunt. Zanger Matt Berninger daalde neder uit zijn Olympus om zich tussen de gewone stervelingen te begeven. Het hoeft niet gezegd dat iedereen wild werd van enthousiasme. Berninger genoot er zelfmet volle teugen van en trok in zijn euforie zelfs zijn micro kapot. Dat The National een rasechte festivalband en een vaste waarde is werd met dit optreden nogmaals bewezen.

Van Bloc Party konden we, met frisse tegenzin, mede dankzij hun wanprestatie op Pukkelpop vorig jaar, en minder enthousiaste reacties over hun passage in de Lotto Arena, nog net de laatste vier nummers meepikken. Het nieuwe Ratchet, en hitjes Helicopter, Flux en This Modern Love. Kele leek er ons nog altijd niet met de volle goesting te staan, maar de  nieuwe dame achter de drum, die Matt Tong ook al in allerijl moest vervangen op Best Kept Secret onlangs, sloeg er allesbehalve naast. Er zit dus beterschap in de groep, net nu ze besloten hebben de pauzeknop nog eens in te drukken, we zien wel wat dat geeft over een jaar of twee.

Dan was het tijd voor de IJslanders van Sigur Rós. Mensen die hier al eens vaker een artikeltje meepikken, weten dat wij onze bewondering voor dit trio niet bepaald onder stoelen of banken steken. Het komt dan ook niet als een verrassing dat dit optreden voor ons het hoogtepunt van de dag (en misschien wel van de vier dagen Werchter die in het verschiet liggen) was. Enkele verschillen met hun passage in Vorst, de jongelui hadden hun befaamde doek, waar ze achter staan tijdens de eerste twee à drie nummers, thuisgelaten en kwamen dus zonder franjes het podium op gehuppeld. Er werd afgetrapt met Í Gaer en er werden wederom vier nummers gespeeld uit de  nieuwe cd, maar deze keer was Hrafntinna afwezig en werd het vervangen door Ísjaki.

Vanaf het begin tot het einde slaagden Jonsi en co er in om je in een magische wereld te laten vertoeven. De violistes en blazers droegen zeker bij aan deze bijzondere sfeer en er werd op een goede manier afgewisseld tussen nieuwe nummers van het recent verschenen Kveikur en vaste warden zoals "Hoppipolla". De nmmers kwamen live nog beter tot hun recht dan op de albums en de redelijk ingetogen Jonsi slaagde er, op zijn eigengereide manier weliswaar, goed in om het publiek te entertainen. De band speelt met zo veel inzet en emotie dat de muziek recht naar je ziel gaat, als je er voor open staat natuurlijk.

We hadden het geluk naast vijf IJslanders te vertoeven en zij konden het niet nalaten de teksten van Jonsi en co simultaan te beginnen vertalen. Een leerrijke ervaring: zo blijkt Ísjaki wel degelijk over een persoon te gaan (zoals we hier al eerder vermoeden), en kregen we de lyrics zowaar voorgeschoteld van twee IJslandse schonen. Leuk moment nog: het bleek de verjaardag van drummer Orri Páll Dyrason te zijn, er werd een taart met kaarsjes het podium opgedragen en het publiek hief een verjaardagslied aan. Het moet niet gezegd dat dit onze avond compleet maakte en toen er afgesloten werd met Popplagid vonden we dat, zoals altijd, spijtig.

Naderhand vonden we het tijd om een dansje te gaan placeren op Belgische trots Netsky. En die trots blijkt ook volledig terecht. Boris en de zijnen brachten de sfeer er goed in, niet moeilijk met hits als Give&Take, Puppy, Love has Gone en vele andere. Een werkpuntje: de vlotheid van de set. zoals we al zeiden zat de sfeer er goed in, maar dat werd vaak gefnuikt door de pauzes tussen de nummers waarbij gastzangeressen voorgesteld werden of de MC zijn zegje moest doen. Hierdoor moest er bij elk nummer opnieuw opgebouwd worden naar die sfeer. Maar over de gehele lijn een geweldige afsluiter van een heel erg goede dag op de wei van Werchter.

Evelien en Aron

Single van de week: Bloodgroup - Nothing Is Written In The Stars

De eerste single van de week van deze zomer komt van de hand van Bloodgroup  met Nothing is Written in the Stars. Deze jongens en meisje hebben net bij een groot label getekend en zullen binnenkort een grote Europese tour houden. One to watch dus.