Het debuutalbum van Tame Impala, Innerspeaker, was nog maar net uit of er werd al gesproken over een tweede album, dat is er nu gekomen en heet Lonerism. De band omschreef zichzelf altijd als een psychedelische groove-rockband die deint op een golf van dromerige melodieën. We willen de bandleden niet beschuldigen van overmatig druggebruik, maar Lonerism lijkt het gevolg te zijn van een uit de hand gelopen lsd-trip.
Lonerism heeft als thema eenzaamheid en dat moet door de albumcover geaccentueerd worden. Daarop zie je de Jardin du Luxembourg in Parijs, maar werd de foto genomen van achter een metalen hek om de eenzaamheid van de fotograaf te accentueren. Die fotograaf is trouwens Kevin Parker, de zanger van Tame Impala, zelf die de foto nog liet bewerken door Leif Podhajski die ook al de hoes van Innerspeaker voor zijn rekening nam.
Innerspeaker betekende de doorbraak van Tame Impala. De psychedelische rock die door het Australische vijftal geproduceerd werd, deed in het beste geval aan The Beatles denken en leverde zanger Kevin Parker en zijn kornuiten een schare fans op en een karrenvracht aan muziekawards voor beste album, doorbraak van het jaar en voor Kevin Parker persoonlijk, een nominatie voor songwriter van het jaar 2011. De kans dat Lonerism even goed doet, lijkt ons klein.
Zo is het eerste nummer op de plaat, ‘Be above it’ een wel heel vreemde opener. Het begint met een hijgende stem die de titel maar blijft herhalen, het hele lied door om later bijgestaan te worden door monotoon, inspiratieloos drumwerk. Later komt door de stem van Parker bij die, we vermoeden dat de band weinig inspiratie had, ook nog eens doodleuk en het hele lied door blijft herhalen dat hij ergens boven moet staan.
Voor de rest stellen we ons ook vragen bij het nummer ‘She just won’t believe me’, een intermezzo van 57 seconden waarin alle instrumenten die de bandleden ter beschikking hebben, een plaats in hebben. Tame Impala leek hiermee een soort pink-floydachtig nummer te willen maken, maar faalt grandioos. Het daaropvolgende ‘Nothing that has happened so far has been anything we could control’ wordt dan weer nodeloos lang uitgesponnen, net als de titel van het nummer zelf.
Toch is het niet allemaal slecht. ‘Elephant’, bijvoorbeeld is een erg geslaagd nummer en doet ons zelfs denken aan het beste dat Syd Barrett te bieden had. Indrukwekkende psychedelische synthgeluiden, een stem die uit de verte lijkt te zingen. Dit is het betere werk. Ook het vooruitgestuurde ‘Apocalypse Dreams’ lijkt een mooie mix van Cream en Pink Floyd. ‘Endors Toi’, wat Frans is voor: “ga slapen”, doet daar ook wat aan denken en lijkt je mee te nemen naar een droomwereld.
Alles welbeschouwd is Lonerism geen gedenkwaardig album. De meeste nummers zijn even vluchtig als hoog alcoholische ontsmettingsmiddelen, en de hoogtepunten op deze langspeler zijn eerder schaars. Deze schaarse hoogtepunten zijn dan wel muzikale toppers in de beste traditie van de psychedelische rockbands en zorgen er voor Tame Impala nog net een voldoende uit de brand weet te slepen.
Aron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten