woensdag 26 maart 2014

Concertverslag: Mo (Botanique)

Er waren heel wat mensen opgedaagd voor het optreden van Karen Marie Orsted, beter bekend als Mo, in de Botanique gisterenavond. Wij zijn de laatsten om te beweren dat dat onterecht zou zijn, we waren er namelijk zelf ook, zeker als je weet dat de vergelijkingen met Purity Ring, Grimes en Twin Shadow geregeld de revue passeren als het over voorgenoemde Deense gaat. Het optreden zelf dan, we hadden gehoord, van mensen die er bij waren dat haar optredens geweldig goed zijn, enkelen namen zelfs de woorden legendarisch in de mond, dus keken we uit naar wat daarmee bedoeld werd. Goed was het zeker, heel goed zelfs, maar legendarisch, dat willen we niet gezegd hebben.

Geen voorprogramma deze keer, en daar zijn we blij om aangezien het aantal middelmatige voorprogramma's tegenwoordig niet meer op een hand te tellen is, en dus kregen we direct Mo voorgeschoteld die aftrapte met Fire Rides. Alleen de muzikanten stonden op het podium en Karen zong vanuit de bühne, of was het een bandje dat afspeelde? Alleszins werd het publiek, voornamelijk jonge, hippe vogels, helemaal wild en werd er behoorlijk wat afgedanst. Mo zelf moest hier niet voor onderdoen en kwam heel energiek voor de dag. Met Maiden, dat op luid gejuich onthaald werd, was de toon meteen gezet en werd het duidelijk dat dit optreden niet de mist zou ingaan.

Dat er voldoende afwisseling in zat, bleek uit het feit dat up-temponummers zoals XXX88 werden afgewisseld met Freedom en Slow Love.  Met Pilgrim kwam er dan weer wat meer leven in de brouwerij, niet dat het een saaie boel was, en werd er weer volop gedanst en geschranst. Het was dan wachten tot Waste of Time om nog eens een hitje te horen (artistieke weelde, want ook de niet-hitjes waren van een hoog niveau) en tijdens het daaropvolgende Never Wanna Know kwam mevrouw Orsted het publiek in gedanst, een goede meter van ons, wat hen natuurlijk in extase bracht en het feestje naar een kookpunt bracht. Met Walk This Way en Don't Wanna Dance werd de reguliere set afgesloten, tijdens deze laatste herhaalde ze haar stunt van Never Wanna Know nog eens en begon ze te dansen in het publiek met een kring enthousiastelingen rond haar.

In de bisronde bracht ze nog een Spice Girls cover, Say You'll Be There, wat even aangenaam als overbodig was. Niets tegen covers brengen tijdens optredens, of tegen de Spice Girls, maar wij hadden liever Dummy Head of zo gehoord. Gelukkig werd ook nog Glass gespeeld waarbij Mo nog maar eens het publiek insprong, dit keer om te crowdsurfen. Het publiek ging voldaan naar huis, dat kan ook niet anders na zo'n geweldig energiek optreden zonder franjes, maar gewoon pure follow your heart, down to earth eerlijkheid van deze artieste, of zo kwam het toch over. We hopen haar nog vele malen in België te mogen ontvangen, wij zullen er alleszins altijd bij zijn.

Aron

dinsdag 18 maart 2014

Concertverslag: Joan As Police Woman (Ancienne Belgique)

Joan As Police Woman kent iedereen ongetwijfeld van monsterhit 'The Magic', dat nummer is ondertussen al een goede drie jaar oud en het is dus niet vreemd dat de nieuwe release, 'The Classic' geheten, een beetje ongemerkt voorbij ging. Ook de tickets voor haar show in de Ancienne Belgique verkochten niet als zoete broodjes en dus was de grote zaal van voorgenoemde cultuurtempel slechts voor de helft gevuld. Joan en kornuiten lieten het niet aan hun hart komen en speelden de beloofde show en wat kunnen we daar over zeggen? Wel, het was ok, we hebben al beter gezien, maar zeker ook al slechter.

Hydrogen Sea, zo luidde de naam van het voorprogramma. Helaas kunnen we u er niet veel meer over vertellen, behalve dat het Belgen zijn en dat ze thuis horen in de stal van Unday Records, een stal waar eerder al een raspaard als Maya's Moving Castle uitgedraft kwam. Ook Hydrogen Sea is zo'n raspaard, al is het voorlopig nog een veulen. Met twee waren ze, een man en een vrouw en ze maken mooie ambient, dromerige pop. Meer kunnen we u helaas niet vertellen, behalve nog dat we het heel erg goed vonden en dat het jammer was dat er nog maar 50 mensen in de zaal waren.

Joan As Police Woman kon dan weer, logischerwijs, wat meer volk lokken, al was de AB niet helemaal volgelopen. Het publiek was hoegenaamd wel enthousiast en Joan zelf was dat uiteraard ook. Ze drukte meermaals uit hoe blij ze was terug te zijn in Brussel en probeerde de zaal plat te spelen met nummers als 'The Witness', 'Holy City' en 'New Year's Day'. De overgrote meerderheid van het publiek was overtuigd en ging uit zijn dak, wij waren iets minder enthousiast. We hadden het gevoel dat Joan er af en toe naast zong, misschien was ze ziek, want ze leek te kampen te hebben met een loopneus. Toch moeten we erbij vermelden dat het muzikaal allemaal heel erg snor zaten Joan omringd was door geweldige muzikanten.

De bisronde bestond uit onder meer 'The Magic', voor ons een persoonlijk hoogtepunt, dat helaas vrijwel het enige was. Het tweede hoogtepunt volgde kort er na met afsluiter 'The Classic', een nummer uit de nieuwe plaat. Tijdens dit nummer werd Joan a capella begeleid door haar drummer, gitarist en toetsenist. De zaal was helemaal overtuigd en schreeuwde om nog een bisronde, maar die kwam er niet. Wij genoten wel van dit concert, maar vonden het toch niet goed genoeg om bij een volgende passage weer meteen een ticket te kopen.

Aron

vrijdag 14 maart 2014

Concertverslag: William Fitzsimmons (Handelsbeurs)


Maart en april zijn traditioneel vrij drukke concertmaanden, en ook dit jaar is dat niet anders, en puilt onze concertagenda alweer bijna uit. Gelukkig is er zo heel af en toe toch eens een artiest die het in zijn hoofd krijgt om niet in Brussel of Antwerpen maar wel in If Music Could Talk-thuisbasis Gent op te treden, William Fitzsimmons is er daar 1 van. Geen man met grote radiohits, maar binnen het folkwereldje toch een van de meest populaire namen van de laatste jaren. Vol was de Handelsbeurs allerminst (en dan was het nog met zitplaatsen), maar William kon duidelijk toch op een trouwe schare 'echte' fans rekenen.


Beginnen deden we uiteraard met een voorprogramma, deze keer verzorgd door Denison Witmer, een (naar eigen zeggen) boezemvriend van de William. Waar het normaal gezien vrij irritant kan zijn als artiesten de hele tijd babbelen in plaats van muziek spelen, was dat dit keer eigenlijk helemaal anders: we hoorden hem liever één van zijn grappige verhaaltjes vertellen over technologie, Gent of het nationale symbool van de Verenigde Staten (en zelfs een heel geslaagde impersonatie doen van het hoofdprogramma van de avond) dan muziek spelen. Niet dat de muziek slecht was, zeker niet, maar echt het ‘een man met een akoestische gitaar rond een kampvuur’-gevoel overstijgen deed het toch ook niet. Bij de eerste nummers zat er af en toe nog eens een knappe melodie tussen, maar naar het einde toe werd het ook op dat vlak vrij doorsnee. Toch een heel aangenaam optreden dus, maar vooral door wat er tussen de liedjes door allemaal verteld werd.
 

Over naar de hoofdact van de avond, William Fitzsimmons. We zullen maar beginnen met een bekentenis: zelf kenden we op voorhand maar twee nummers van de beste man echt goed (waarvan hij eentje, ‘The tide pulls from the moon’, dan nog niet speelde ook), maar wel twee enorm goeie, waarbij het vooral zijn prachtige stem is die ons overtuigde om een ticket aan te schaffen. En ook live kwam de heel zachte, zalvende stem, soms bijna fluisterend, enorm goed uit de verf. Zonder enige moeite (en zonder ook maar één foutje) zong hij het volledige bijne twee uur durende optreden alle nummers op die typische, prachtige, ontroerende manier. Eén van de hoogtepunten van de avond was dan ook toen William en zijn drie bandleden zich tijdens de bisnummers allen rond 1 micro verzamelden, en volledig akoestisch enkele nummers brachten, waarbij zijn stem en ook de samenzang zowaar nog beter tot zijn recht kwam. De nog kalere momenten, waarbij hij alleen met zijn akoestische gitaar op het podium stond, waren dan misschien net iets té ‘naakt’, en konden wat ons betreft wel  wat extra pit in de vorm van een extra gitarist of een drummer gebruiken.

Dit is dan ook misschien meteen ook het enige kritiekpuntje: het blijft de hele tijd wel erg braaf. Zo heel af en toe eens een echte uitbarsting zou het optreden voor ons nog net dat tikkeltje extra geven, waar genregenoten die iets meer de randen van het genre opzoeken, zoals Bon Iver bijvoorbeeld, wel telkens in slagen.

Qua nummers vonden we persoonlijk dat die van het nieuwste album (William heeft al 5 albums op zijn conto staan) zeker niet moesten onderdoen voor het oudere werk (‘Fortune’ en vooral ‘Took’, met een prachtig stuwend ritme waren voor ons, naast het moment dat ze met 4 rond 1 microfoon stonden, het hoogtepunt van de avond), maar dat kan uiteraard ook liggen aan het feit dat we dat nieuwere werk al iets beter kenden op voorhand. Hoe je het ook draait of keert, net zoals bij waarschijnlijk 99% van de artiesten is het ook bij William niet eenvoudig om de nummers uit elkaar te houden als je er weinig vertrouwd mee bent.

Wij zijn na dit optreden alleszins volledig overtuigd om de albums van William Fitzsimmons tot op het bot uit te pluizen, en we kunnen hetzelfde aanraden aan alle fans van zachte folkrockmuziek gedragen door een ware engelenstem.

 

Corneel


 

 

 

maandag 10 maart 2014

Single van de week: FKA x inc. - FKA x inc.

Degenen die een beetje mee zijn met de nieuwe muziek, kennen FKA Twigs al van haar nominatie voor BBC Sound of 2014 en haar straffe mellow R'nB songs. Ook inc. kunnen jullie van zulke songs kennen.Wel nu vonden deze twee artiesten er niet beter op om hun gezamenlijke talenten in een blender te zwieren, met het geweldige FKA x inc. als resultaat!


dinsdag 4 maart 2014

Concertverslag: Neneh Cherry (ABClub)

De naam Neneh Cherry zegt u natuurlijk iets. Deze in Londen residerende Zweedse raakte in de jaren 80 bekend met hits als Buffalo Stance en Manchild. De bekendheid groeide enkel met het uitbrengen van 7 Seconds samen met Youssou N’Dour. Wij hebben zelfs eens een “one-hit wonderland”-reportage aan haar gegeven. Niet omdat ze dat is, maar omdat haar verhaal zo leuk is. Enkele jaren geleden bracht ze samen met haar Thing een cd met jazzy covers uit, maar nu is ze terug met echt nieuw solowerk. Hiervoor riep ze de hulp in van het instrumentele elektronica-broederduo Rocketnumbernine (die er in de ABClub bij waren) en uiterst hippe producer Four Tet. Dit geweldige album levert ons dan weer een tour op door kleine clubs in Europa, waaronder de ABClub.

Het voorprogramma werd verzorgd door de IJslandse Kria Brekkan (ex-múm) & de Amerikaan Ryan Erskine. Het optreden bestond uit ons onbekende (folk-)songs gespeeld op akoestische gitaar en een als trommel gebruikte banjo. De songs kwamen rommelig over en er hing voornamelijk een kampvuur-sfeer. Dit is dan weer iets wat werkt rond een kampvuur maar niet op een podium. Het enige wat ons kon overtuigen, was de feeërieke stem van de IJslandse (luister eens naar We Have a Map of the Piano van múm).

Dan over naar het echte werk onder de vorm van Neneh Cherry. Als je een nieuw album moet promoten, doe je er goed aan er zoveel mogelijk songs uit te spelen. In dit geval betekent dit gewoon alle tien de songs van op Blank Project. Dit kan soms serieus tegenvallen, maar in het geval van zo’n sterke plaat denken wij eerder aan het tegendeel. Al vanaf opener Across The Water werd duidelijk dat de bijna 50-jarige Neneh nog steeds zeer goed van stem is. De titeltrack van het album die erna volgde kreeg ons voor de eerste en zeker niet laatste keer aan het dansen.

Een eerste hoogtepunt was het bezwerende Spit Three Times dat door de club gonsde. Weightless werd dan de eerste die echt als dansbaar nummer lekker werd uitgesponnen met de mannen van Rocketnumbernine in een geweldige hoofdrol. Zo en door de straffe stem van La Cherry kreeg dit optreden een echte meerwaarde. Na een aan de overleden The Child Of Lov opgedragen, ingetogen 422, volgde het eerste van de vier afsluitende topsongs die samen een hoogtepunt vormden. Everything is een meer dan zeven minuten durende trip waarop Neneh het publiek meenam.

Dansend ging ze meteen over naar Naked en dan onmiddellijk naar de single Out Of The Black. Daar niet iedereen Röyksopp is, was Robyn er niet bij, maar de song bleef meer dan overeind. Afsluiten gebeurde dan met het liefdesverhaaltje Dossier, nog zo’n sterke song van op die nieuwe plaat. Het publiek vroeg en kreeg nog een (geplande) bisronde. Daar de songs van de plaat op waren, kregen we, met de boodschap “Dat we niet in het verleden mogen leven”, een die middag geschreven song Kiss My Ass ;-). Deze song deed ons verdacht veel denken aan een geupdate versie van haar 80’s hit Buffalo Stance om zo dus af te sluiten op een hoogtepunt met de zowat perfecte popsong.


Zoals je een oude vos geen streken moet leren, moet je een ervaren zangeres niet leren optreden. Neneh Cherry staat als zelfzekere, goed geoliede machine op het podium. De stem zit goed, de songs zijn straf en dan is er nog de geweldige elektronische begeleiding die sommige songs doen uitmonden in iets dansbaars waar de helft van de “artiesten” in de Boiler Room van Pukkelpop en alle “artiesten” op Tomorrowland stikjaloers op mogen zijn. Veel artiesten keren zich op “latere” leeftijd richting akoestisch of rootsy dingen, maar gelukkig doet Neneh exact het omgekeerde. Met deze plaat duikt ze in de alternatieve, hippe elektronica en slaagt ze er in om er geweldige popsongs uit te persen.

Aroen

maandag 3 maart 2014

Concertverslag: London Grammar (Botanique, Brussel)

Het is slechts een kleine twee maanden geleden sinds de Britten van London Grammar de Witloof Bar in de kelder van misschien wel onze favoriete concertvenue platspeelden, of ze mochten alweer afzakken naar Sint-Joost-ten-Node om de Orangerie te doen vollopen. Voorgenoemde keet  barstte net niet uit zijn voegen en we konden na afloop niet zeggen dat dat onverdiend was, want London Grammar wist ons te overtuigen mede dankzij de prachtige stem van Hannah Reid en de beats die Dot Major er wel eens door durfde te jagen. Ook het voorprogramma Bipolar Sunshine werd door ons gesmaakt, kortom een volmaakte avond dus, en dat ging zo.

Het is iets over achten als we de zaal binnen stappen en voorprogramma Bipolar Sunshine is zich al volop aan het kwijten van zijn taak om het publiek op te warmen. Het soloproject van Afro-Europeaan Adio Marchant, die voor de gelegenheid getooid was in een schreeuwerig oranje hawaïhemd, trok, meer nog dan met zijn vreemde kapsel, de aandacht met  aangename muziek die het midden hield tussen The Streets en surfmuziek. Rechts van ons ging een iets oudere man in een groen shirt helemaal los tijdens dit voorprogramma en ook links van ons zagen we dat de mensen deze jongens konden pruimen. Rond kwart voor negen zat hun optreden er op en een luid applaus was hun deel.

Om negen uur stond London Grammar dan geprogrammeerd, met de nadruk op het woord 'stond', want een kwartier later waren de Britten nog steeds niet op het podium verschenen en het publiek werd ongeduldig. Ritmisch geklap, af en toe wat aanmanend gefluit en veel uurwerkengestaar vulde de zaal, toen Hannah, Dot en Daniel het podium opkwamen en een prachtig mooi 'Hey You' inzetten, was alles al weer vergeten. Altijd afwachten hoe de stem van Hannah live zou overkomen, maar gelukkig was ook dat geen probleem, dat bleek later toen 'Darling are you gonna leave me' ook feilloos van zang werd voorzien en ook Dot Major ging volledig los met de beats wat het geheel een dansbaar tintje gaf.

Na 'Interlude' gingen ze verder met 'Shyer' en de pareltjes werden nu snel aan elkaar geregen, 'Strong', 'Flickers', 'Sights'. Allemaal passeerden ze de revue en allemaal werden ze even mooi gebracht en met genoeg afwisseling. Toen Hannah even haar stem moest gaan smeren, gingen Dan en Dot gewoon gezellig zelf verder en ook dat was heel aangenaam. Helaas was er tussendoor een man van de organisatie met een blauwe jas, broek en muts het podium opgewandeld om te melden dat er een nummer weg moest vallen, wegens geen tijd en helaas was dat 'Nightcall'. Niet getreurd want er werd meteen overgegaan tot 'Wasting My Young Years' wat leidde tot een mooie apotheose. De obligate bisronde bestond uit 'If You Wait' en 'Metal & Dust', maar had voor ons niet gehoeven, want we waren al lang voldaan.

Na afloop kunnen we alleen maar concluderen dat het een geslaagde avond was in de Botanique, die deze maand meerdere goede bands wist te lokken, we zullen er deze maand dus zeker nog komen, applausje voor de organisatie. Ook over de band kunnen we alleen maar lovend zijn. London Grammar wist dus meer dan te overtuigen gisteren, meer nog, ze hebben er ongetwijfeld een hele hoop nieuwe fans bij.

Aron