Cd-review: Hjaltalín - Enter 4

Zalig wegdromen

Hjaltalín is terug met een nieuw album, het derde al ondertussen en ook deze keer is het een album dat rustig drijft op de wolken van je gedachten. Na het geweldige Sleepdrunk Seasons en het vreemde Terminal, bevestigen de IJslanders alweer. Dromerig, experimenteel en grotendeels weg van de wereld zijn enkele dingen die ons te binnen schieten bij het beluisteren van dit album. 

Het begon ooit als een eenmalig gebeuren met een optreden in 2004, dat viel blijkbaar mee en acht jaar, enkele veranderingen in samenstelling en muziekstijl later heeft Hjaltalín al drie cd's uit. Onlangs waren ze ook bezig met het Days of Gray-project, waarbij ze de live-begeleiding verzorgden voor de stille film Days of Gray.

Nu is er dus hun derde studioalbum, en alweer kunnen we hun geluid heel moeilijk vergelijken met dat van andere muzikanten. Toch zijn de meeste referenties die deze band kan voorleggen eerder adelbrieven, zo worden ze vaak vergeleken met Arcade Fire, Patrick Watson en Belle & Sebastian. Toch zullen wij hen altijd zien als een band die zijn eigen weg gaat en gewoon doet waar ze zin in heeft. Iets wat ze overigens heel erg goed doet. IJzig, dromerig, experimenteel nemen ze ons mee op een muzikale ontdekkingstocht.

Dat begint al met het eerste nummer Lucifer/He Felt Like A Woman, dat begint met zachte drums waar later de prachtige stem van zanger Högni Egilsson bij komt. Op de achtergrond horen we vermoedelijk een hobo en als zangeres Sigríður Thorlacius invalt, begeleidt door gitaar, krijgen we helemaal kippevel. 'Forever Someone Else' begint met een geluidje dat wat doet denken aan het Keno-geluidje, maar na verloop van tijd valt Sigríður Thorlacius opnieuw in, alweer een kippevelmoment. Later wordt ze bijgestaan door strijkers, drum en gitaar. Het lied lijkt te gaan over huiselijk geweld op een manier die we van Florence Welch gewoon zijn, een soort van verheerlijking er van. Het lied eindigt ook met een strijkerssolo die heel erg doet denken aan een nummer van Sigur Rós.

'I Feel You' is een prachtig liefdeslied dat in duet gezongen word door Thorlacius en Egilsson. De beiden voelen elkaar duidelijk heel goed aan. Het nummer bouwt mooi op en op zijn meest intense moment doet het heel erg post-rock aan, een dikke pluim voor de instrumentatie. 'Crack in a Stone' doet dan weer een beetje Massive Attack of Portishead aan, geen electro, dat niet, maar de drum- en baslijn worden duidelijk gepuurd uit dezelfde toonladder.

'On the Peninsula' lijkt dan weer een smachtend verlangen tussen twee geliefden die uit elkaar gaan (of aan het gaan zijn) uit te drukken. Alweer een kippevelmoment als in het refrein de strijkers inzetten. Wat een prachtplaat en we zijn nog niet eens halfweg. Verder gaan we met 'Letter To...', alweer erg Massive Attack. Een soort groovy, ambient, triphop.

Dan volgt 'Myself', een laatste tussendoortje voor de monumentale afsluiters van de plaat er aan komen. Afsluiters van boven de zes minuten. 'We' doet ons, zeker in het begin, heel erg denken aan Me and My Drummer. Groots, bombastisch en een frontvrouw met een stem als een klok. Gaandeweg bouwt het nummer op, om na een tweetal minuten volledig stil te vallen. Zachte percussie, piano en zanger Egilsson nemen over. Dit tweede stuk is iets ingetogener, maar de tekst is vrijwel dezelfde als in het eerste stuk. Later treedt Thorlacius hem bij en krijgen we opnieuw een erg mooi duet, dat plots openbarst en weer heel erg aan Me and My Drummer doet denken.

Afsluiter 'Ethereal' met enkel Egilssons stem en pianobegeleiding doet ons voor de zoveelste keer wegdromen. De pianobegeleiding is ook weer tot in de puntjes perfect, zacht waar nodig, heel erg present tijdens het refrein. Ook de stiltes die ze laat, lijken tot op de perfectie getimed. Op het einde komen de strijkers op de proppen om de plaat met de nodige égards van het podium te leiden, wij werden plots wakker uit onze droom (en heel stiekem willen we heel erg vaak terug).

Het is heel erg moeilijk om een beste nummer uit deze plaat te kiezen, ze zijn allemaal gewoonweg top. Deze plaat is van een ongekende schoonheid, een die iedereen die er voor open staat, er zeker in zal horen. Deze plaat was een echt huzarenstukje en we kijken niet echt uit naar hun volgende plaat aangezien we deze dan opzij moeten schuiven en we willen deze droom voorlopig nog niet achter ons laten.