donderdag 28 februari 2013

Concertverslag: Sigur Rós (Vorst Nationaal)



Reviews van Sigur Rós zal je genoeg vinden op het internet. Elke zelfrespecterende muzieksite heeft minstens één mannetje naar Vorst Nationaal gestuurd, en vermoedelijk wilde heel de crew wel mee. Daarom schrijf ik hier ook geen zoveelste review vol superlatieven vanuit een objectieve invalshoek. Neen, dit is een allerpersoonlijkst verslag van een ervaring die ik nooit zal vergeten. Omdat Sigur Rós al sinds mijn ontluikende interesse in muziek mijn favoriete band is en een band die ik enkel beluister als ik alleen ben en er nood aan heb, en omdat dit door omstandigheden de eerste keer is dat ik ze eindelijk live kon zien.

Ik stresste eigenlijk al een aantal uren op voorhand. Het besef begon stilaan te dagen dat het concert waar ik al jaren naar uitkeek me nu eindelijk niet meer kon ontglippen. Twee uur voor Sigur Rós begon was ik dan ook al de deuren van Vorst Nationaal gepasseerd. Blanck Mass - het voorprogramma dat een saaie ambient-dj zonder dansbaarheidsfactor leek te zijn - hielp ook niet echt om de tijd te doden.

En dan komt dat gevoel van ongeloof en euforie als je ze één voor één het podium ziet opstappen. Openend met... Yfirborð. Hm, watte? Op voorhand was al duidelijk dat ze Brennisteinn uit de nog te releasen plaat gingen brengen, maar nog eentje? Ach, goed, als het er maar twee zijn dacht ik... Het concert begon voor mij pas echt bij Í Gær. De heel rustige intro werd plots beëindigd met een enorm luide mokerslag van Orri, in elke betekenis van het woord, waarna de remmen los gingen, zowel op het podium als bij mij. De eerste tranen stonden al in mijn ogen. Het lichtspektakel met de projecties op zowel een witte (doorschijnende) doek voor hen als een gewone achter hen maakte het plaatje compleet. Blijft het zo duren, dacht ik, kan ik zoveel emotie en pracht dan wel aan?

Ny Batteri volgde, helaas een nummer dat naar mijn persoonlijke Sigur Rós-maatstaven iets minder is, maar wat volgde maakte dat meteen goed. Vaka. Untitled #1. Het nummer dat altijd al mijn favoriet is geweest. Het nummer dat ik bij elk moeilijk moment in de laatste jaren had beluisterd, en dus gedrenkt is in herinneringen en de bijhorende emoties. En dat met die prachtige clip op de achtergrond geprojecteerd. Bij noot één kwamen de tranen al, en dat duurde nog tot ver in het volgende nummer. Het meest intense moment uit mijn leven.

Brennisteinn hierachter plaatsen voelde alsof men me eerst volledig hadden afgebroken, en daarna bij mijn gebroken lichaam een overwinningsdans begon. Net bekomen kreeg ik Sæglopúr te verwerken, het nummer waardoor ik Sigur Rós leerde kennen. In combinatie met het prachtige lichtblauw van de zee (Lost At Sea is de Engelse vertaling) was dit buitenaards hoogtepunt nummer twee.

Olsen Olsen was voor het concert één van mijn minst favoriete nummers op Ágætis Byrjun, maar live zag ik de pracht in van het nummer, vooral bij het einde. Binnen een half uur was ik van een diepe tristesse overgegaan naar een geluksgevoel dat ik zelden had ervaren. E-Bow gaf me de kans om weer even op adem te komen, en de glimlach die me al sinds Sæglopúr op de lippen stond, kreeg ik er niet meer af, zelfs al komt het begin van dat nummer uit de duisterste hoekjes van de ziel. Het was puur genieten. Alhoewel ik me op dat moment toch voor de eerste keer had afgevraagd - jawel - of mijn verwachtingen vooraf niet te hoog waren geweest. Het concert begon een beetje te kabbelen, de grootste vloedgolf leek voorbij.

Alsof Jonsí me doorhad, maande hij me aan voorzichtig te zijn met conclusies, Varuð. Met de even eenvoudige als bloedmooie clip op de achtergrond en het fantastische refrein door koor en Jonsí's falsettostem, deed het wat ik verwacht had. Een traan viel op mijn gekruiste armen, waarmee ik vooral een houvast zocht bij mezelf. Hoppípolla maakte me opnieuw intens gelukkig en terwijl ik me tot dan toe vooral alleen met Sigur Rós had gevoeld, voelde ik me plots verbonden met de rest van het publiek, dat samen met me euforisch werd en het witte licht over zich heen geprojecteerd kreeg. Onverwacht volgde ook nog Með Blóðnasir, waarbij Jonsí het publiek zelfs schuchter aanmoedigde om mee te doen.

Voor ze voor het eerst van het podium afstapten, kregen we nog Glósóli en Kveikur te horen. Het moment waarop ik voelde dat er nog veel meer in zat dan wat we hadden gekregen. Achteraf bleek dan ook dat vier nieuwe nummers, die we nog nooit hadden kunnen beluisteren en die met te luide bas en elektronica toch niet deden wat de rest van de nummers wel konden, ervoor zorgden dat Viorar Vel Til Loftarasa, Festival en Hafsól waren afgevoerd. Nummers die ik echt miste om er een perfécte avond van te maken. Dan hoop je toch weer even dat je wat vroeger geboren was, of niet naast tickets voor het Rivierenhof had gegrepen. Maar wie ben ik om meer te vragen dan alles wat ik al gekregen had.

Natuurlijk kwamen ze nog terug. Popplagið, een nummer waar ik enorm veel van verwachtte, is de vaste afsluiter van hun optredens, dat wist ik. Svefn-G-Englar bracht me in een tien minuten durende roes, waarna ik geschokt was dat het viérde nummer van de nieuwe plaat werd opgevoerd. Ik vreesde even dat ze Popplagið in de vuilbak hadden gegooid. Hrafntinna maakte die schok echter goed, omdat dit echt wel een prachtig nummer was en het einde met enkel treurende trompetten me nederig het hoofd deed buigen. Met Popplagið gooide ik mijn laatste restjes energie eruit en wist ik me simpelweg geen houding meer te geven. De lichten ondersteunden voor de laatste keer magnifiek het muzikale schouwspel, alleen waren de hoge verwachtingen en de kleine ontgoocheling over die dekselse nieuwe nummers toch binnengedrongen. De afsluiter werd zo minder episch dan ik vermoed had.

Het duurde nog een tijdje, tot op dit moment eigenlijk, vooraleer ik dat kon afschudden en besliste dat dit zonder twijfel een van de beste concerten moest zijn die ik ooit zou meemaken. De nieuwe nummers hadden er dan wel voor gezorgd dat het niet één enorm hoogtepunt, maar een afwisseling van fantastische momenten en "maar" zeer goede nummers was geworden, wat ik had meegemaakt en gevoeld was onbeschrijfelijk en niet onder woorden te brengen.

En dat is het relaas van mijn eerste keer Sigur Rós. Nog steeds nagenietend en op dit moment niet in staat iets anders te beluisteren dan mijn IJslandse helden.
Maarten


zondag 24 februari 2013

Single van de week: DIIV - Wait


Hun vorig jaar uitgekomen single 'Doused' vonden we al zeer te pruimen, en ook deze volgende single, shoegaze van de bovenste plank, valt bij ons zeker in de smaak!

dinsdag 19 februari 2013

Concertverslag: Biffy Clyro (AB)


Het Schotse Biffy Clyro trapte op 17/02 zijn Europese tour af in de AB Box. Het in Engelse stadions spelende trio slaagde erin de helft van de AB uit te verkopen, waarop een reactie van enkele verbaasde Engelstaligen ons ter oren kwam: "This hall is so small?". Biffy Clyro kwam zijn nieuwe plaat voorstellen (Opposites, verslag hier te lezen), en hoewel de nieuwe plaat zelf een beetje te veel van het goede is, kon het concert niet lang genoeg duren.
Eerst gaf Blood Command het beste van zichzelf. We raden het niet aan om hen te googlen of spotifyen, maar als je even voor ogen hield dat je je vooral kwam amuseren, dan werkte het overbodige gescream slechts zelden op de lachspieren. Een meer dan degelijke opwarmer, waarbij het publiek zelfs nog even hoopte op een bisronde.
Biffy Clyro zelf dan. Ze brachten jammer genoeg geen oude klassiekers, hoewel Toys Toys Toys Choke, Toys Toys Toys, 57, Convex, Concave en heel Infinity Land op ons verlanglijstje stond. Enkel Jaggy Snake kregen we voorgeschoteld, wat zonder twijfel een van de hoogtepunten was. De oudere nummers kregen trouwens over het algemeen sowieso meer respons. Biffy Clyro in 2004, het moet een epische gebeurtenis zijn geweest.
Maar goed, genoeg gejammer om het verleden, ook met de laatste 3 platen wisten ze een heel sterke setlist op te bouwen. Misschien zelfs beter, omdat die nummers wat makkelijker mee te roepen zijn. En met 5 kan je niet moshen, zelfs al was het het jaar 2004. Nu hielden de voorste regionen zich quasi permanent gereed voor een nieuwe moshpit, terwijl de rest alle nummers luid meebrulde. Een stadionsfeer op een redelijk intieme locatie, wat wil een concertganger nog meer?
Hoewel het hun eerste concert in de reeks was, hadden ze geen opwarming meer nodig. De lichtshow was perfect en de bindteksten waren cliché, kort en opzwepend zodat de vaart en de sfeer behouden bleef. Een beetje spijtig dat het trio twee gastmuzikanten nodig had, die dan maar in een hoekje gemoffeld werden alsof ze minderwaardige muzikanten waren. Maar ze stonden tenminste nog dezelfde hoogte, Muse durft hen al eens tien meter lager plaatsen.
De setlist hield het midden tussen hun harde nummers en hun meer gevoelige, melige liedjes. Héél veel nummers van Opposites wel, maar kies er maar eens zeven uit een twintigtal nieuwe nummers. Uiteindelijk waren het er twaalf van de 23. Via de opener van de nieuwe plaat Different People sloeg That Golden Rule in als een bom. Een grote moshpit was onvermijdelijk. Een eerste keer werd wel het gemis van sommige instrumenten (viool, trompet bij Spanish Radio, ...) duidelijk, een verstopt keyboard brengt nu eenmaal niet hetzelfde.
Na enkele nieuwe nummers (waaruit Modern Magic Formula het enige minpuntje was), sloeg de rocksfeer om door het bloedmooie God & Satan. Na een nieuwe bom - Living Is A Problem, zowat hun beste nummer - waren alle twijfels weg. Dit concert wordt eentje om te herinneren. Na Bubbles leek het publiek even een adempauze te nemen bij Spanish Radio (een persoonlijke favoriet) en Pocket, om dan een energieopstoot te krijgen voor Jaggy Snake en een emotionele klap in het gezicht te krijgen bij Machines. Simon O'Neill liet de "Take the pieces and build them skywards" over aan het publiek. Magisch.
Na enkele typische sfeernummers zonder meer, kregen we nog Many of Horror te slikken, waarbij het lichtspel andermaal zijn werk deed en op het juiste moment de gitarist en drummer deed verschijnen in witte lichtbundels. Na The Captain volgde het obligate van het podium stappen en weer opkomen, maar het was deze keer wel héél duidelijk dat ze moesten terugkomen, want een set zonder Mountains is onmogelijk. Nog voorafgegaan door het minder evidente maar prachtige Skylight en een overbodig geworden Stingin' Belle werd dat een knaller van een afsluiter.
Het aanwezige publiek hoefden ze wellicht niet meer te overtuigen, maar met zo'n liveshow ligt er ongetwijfeld nog een groot potentieel publiek op hen te wachten. Nu Foo Fighters weer een pauze inlast en Muse op een dwaalspoor is geraakt, heeft Schotland een vervanger klaar. Overrijp zijn ze ondertussen, het is enkel nog wachten op een radiozender die een tikje tegen de boom wil geven.

Nieuwe single Phoenix


Afgelopen nacht ging de nieuwe single van Phoenix, 'Entertainment', in première, waarop de band met een zowaar nog grootser geluid komt aanzetten. De beoordeling laten we aan jullie zelf over :)

maandag 18 februari 2013

Concertverslag: The Irrepressibles (Depot)




Wie onze blog al even volgt weet ondertussen wel al dat we behoorlijk grote fan zijn van Jamie McDermott en kornuiten. Het zal u dan ook niet verbazen dat we al een heel eindje uitkeken naar dit optreden, de tweede keer dat we de band aan het werk zouden zien. Die eerste keer had een enorme indruk op ons gemaakt, dus we trokken dan ook met heel erg hoge verwachtingen richting Leuven. En teleurstellen deden The Irrepressibles niet, in tegendeel!
 

Gelukkig is een optreden van The Irrepressibles nooit hetzelfde als het vorige, en weet je nooit echt op voorhand helemaal waar je je aan mag verwachten. Vorige keer stonden ze nog met een tiental muzikanten op het podium, dit keer waren het er, McDermott meegerekend, zes. En ook visueel staat de band telkens garant voor iets moois: de outfits zagen er nu dan wel iets normaler uit dan de verkleedpartij de vorige keer (nu ja, ’t is maar hoe je het bekijkt natuurlijk, met twee drummers in bloot bovenlijf en spannende latexbroeken), de mooie, smaakvolle doeken op het podium zorgden voor een prachtig effect.



Maar goed, de muziek dan, daar kwamen we uiteindelijk toch voor. Heel erg vaak treedt de band niet op, zeker in vergelijking met sommige anderen, en dat was er in het begin toch wel wat aan te merken (de positieve keerzijde: van routine was dus helemaal geen sprake). Een memorabele opkomst zat er niet direct in, aangezien de violiste en de celliste eerst enkele minuten met hun instrumenten stonden te prutsen op het podium. Gelukkig was de daaropvolgende strijkersintro zo betoverend mooi dat de ietwat aarzelende start na enkele seconden vergeten was. Met die hemelse vioolmelodieën slaagde de band er meteen in om ons mee te slepen naar hun kleurrijke universum.

Het voor heel wat aanwezigen niet geheel ontoepasselijke ‘Two men in love’, voor velen het beste nummer op de nieuwe plaat, kwam al helemaal in het begin van de set aan bod. Wij hadden de indruk dat het op dat moment nog een beetje op gang moest komen, en vonden dat het samenspel van de verschillende instrumenten nog niet 100% als een geheel klonk, maar vanaf het volgende nummer, ‘Forget the past’, was de band echt wel helemaal vertrokken. Zowel dit laatste nummer als ‘Nuclear skies’ zorgden voor twee onverwachte hoogtepunten in de set. Niet alleen de ongelooflijk mooie stem van McDermott maakte indruk, ook de prachtige achtergrondzang viel op.

Ook over het vervolg van het optreden vallen bijna alleen maar superlatieven te melden. De verwachte hoogtepunten als ‘Arrow’ en ’In this shirt’, de bijzonder geslaagde experimenten met electronica in ‘Tears’ en ’New world’, de subtiele instrumentatie het hele optreden lang, het sublieme lichtspel op de schermen, en bovenal de indrukwekkende en opvallend zuivere stem. Als geen andere band slagen The Irrepressibles er in een eigen wereld te creëren, met elk liedje een nieuw sprookje op je afvurend.

Omdat het schrijven van steeds weer extreem positieve verslagen niet goed is voor onze geloofwaardigheid en er nu eenmaal geen voorprogramma aanwezig was waarvan we konden zeggen hoe matig het wel niet was, toch nog maar even op zoek gaan naar een kritische bemerking over The Irrepressibles zelf: was het even goed en indrukwekkend als de eerste keer dat we ze zagen? Nee, dat was het niet. Toen waren we echt compleet overdonderd aangezien we ze van haar nog pluimen kenden op voorhand, nu wisten we op voorhand beter aan wat we ons konden verwachten, wat de beleving van een optreden toch altijd net een klein beetje anders maakt (niets zo mooi als totaal overdonderd worden op een moment dat je het niet echt verwacht!). Maar goed, niet iets waar The Irrepressibles zelf veel aan kunnen doen, zij blijven garant staan voor een subliem, intens en indrukwekkend optreden, voor iedereen een aanrader!

zondag 17 februari 2013

Single van de week: The Postal Service - A Tattered Line of String

Een nieuwe week, een nieuwe single van de week. Deze keer valt de eer te beurt aan "A Tattered Line Of String" van The Postal Service. Een streepje indie elektropop om de week mee door te komen. Veel plezier.


vrijdag 15 februari 2013

Discovery: Indiana




Bij de doorsnee discovery schotelen we u een mooi, korte biografie van de artiest in kwestie voor. Deze keer echter is er een klein probleem, daar er bijna niets over te vinden is. De muziek van Indiana zal dus voor zichzelf moeten spreken en doet dat naar ons aanvoelen ook. Voordeel is dan weer wel dat u als eerste uw vriendengroep kan informeren over dit pareltje.


Een klein stukje biografie is echter wel mogelijk. Zo weten we dat Indiana afkomstig is uit Nothingham, waarschijnlijk fan is van de Indiana Jones-filmreeks (zie haar artiestennaam en de link van haar facebook “Raiders of arks”) en ze graag katten ziet (ze heeft er vijf). Naast deze triviale feiten is er eigenlijk enkel nog haar uiterlijk  waar we op af kunnen gaan. Met een volgetatoeëerde arm lijkt ze zo een beetje de ‘evil-twin’ van Ellie Goulding die op straat in een ruige wijk opgroeide.

Dit laatste is eigenlijk een lijn die we kunnen doortrekken naar haar muziek. Ze maakt trage poppy songs waarbij R n’ B invloeden duidelijk naar boven komen, maar zelf is ze alles behalve een popprinsesje. Een duistere ondertoon en eerder duistere teksten (This isn’t love, it’s dangerous uit Bound) zijn een rode draad in haar muziek. U vraagt zich nu waarschijnlijk af waar en wanneer u haar eerste album kunt aanschaffen, maar net als bij de biografie moeten we u deze schuldig blijven. Het enige wat er momenteel ter beschikking is zijn enkele apart gereleasete singles. Eerst was er het prachtige Blind As I Am dat vorig jaar werd gelost. Echt een pareltje waarbij we u uitnodigen om gezellig weg te dromen.


Later vorig jaar kwam er dan een cover van Frank Ocean. ’s Mans single uit 2011, Swim Good, werd overgoten met een heerlijk poppy Indiana-sausje.


Eind januari van dit jaar werd er nog een single bijgevoegd. Het duistere Bound werd gereleased en heeft ons nog meer overtuigd van deze artieste.


Een optreden in ons belgenlandje staat alsnog niet op het programma, maar we kunnen enkel hopen dat ze wordt opgepikt door de wereldwijde media.

Aroen

maandag 11 februari 2013

CD-review: Biffy Clyro - Opposites




Met dit album hebben we het toch wat lastig gehad. Het Schotse Biffy Clyro, de oorsprong van de bandnaam blijft tot op heden een mysterie, toverde voor hun zesde plaat zowaar een dubbelalbum tevoorschijn. Omdat hun briljante jaren in feite achter de rug zijn, zouden 20 nummers sowieso te veel van het goede zijn, maar waar schrappen? En nog moeilijker, wat beoordelen?


De verwachtingen kunnen we in ieder geval al bevestigen: dit is zeker niet het beste werk van Biffy Clyro, en na een nummer of tien is het beste er inderdaad af. Gelukkig anticipeerden ze hier zelf voor door een verkorte editie op de markt te brengen met 14 nummers, waarbij ze genoeg zelfkennis voor de dag hebben gelegd om de beste nummers eruit te pikken.  Probleem opgelost. (Maar gooi Modern Magic Formula er dan toch maar af voor The Fog. Voor de zekerheid.)
Opposites vergelijken met hun oude werk is zowel oneerlijk als onmogelijk. Ze hebben nu eenmaal het maken van meesterwerkjes ingewisseld voor een groot publiek en een straffe hoeveelheid airplay in de Britse alternatieve media. Je suf zoeken naar een refrein (The Vertigo Of Bliss) of een onweerstaanbare drang naar destructie tijdens een emotioneel heen-en-weer-geschud  (Infinity Land), die tijden zijn voorbij. Helaas voor hen is dat grote publiek en airplay op het continent redelijk relatief. De AB Box valt wellicht tegen na de Britse stadions, bij de eenmalige draaibeurt van 'Mountains' noemde Ayco Duyster hen nog Engels, waarna ondergetekende sms-gewijs de puntjes op de i gezet kreeg, en terwijl het album nummer 1 bereikt in de Britse albumcharts, halen ze bij ons voorlopig plaats 76, nog ver verwijderd van de nieuwe van Lord Huron en die van I Am Kloot.
De plaat zelf dan: na een eerste luisterbeurt krijg je vooral een zeer groot déjà vu-gevoel. Bubbles komt spontaan in je op bij onder andere(!) Sounds Like Balloons, Opposite heeft wat weg van Many Of Horror,... Maar na een luisterbeurt of drie besef je meer en meer dat dat eigenlijk een groot compliment is. Wanneer je de albumgrens overschreden hebt, merk je tevens dat er wel degelijk afgeweken wordt van hun succeslijn. Hun typische grungy gitaren zullen ze nooit achterwege laten, maar wanneer een trompet de overhand krijgt (Spanish Radio) en elektronica zijn intrede gaat doen (Skylight), merk je dat ze toch hun best gedaan hebben te variëren.
Met Black Chandelier hebben ze al een eerste straffe single gebracht, maar met pakweg Biblical, Different People of Opposite kunnen ze het mainstream succes van Mountains misschien wel evenaren. Het blijft helaas jammer dat je als luisteraar tijd verspilt zoekend naar de betere nummers in die overvloed aan goede, maar hetzelfde klinkende materiaal. A Girl and His Cat, Little Hospitals en zowat de helft van disc 2 niét skippen wordt op die manier heel onverstandig, en zo verwordt het album helaas tot een verzameling singletjes. Het tweede album laten vallen is een waardig alternatief, maar probeer toch tenminste ook Spanish Radio en Skylight mee te pikken.
Dit album is de ideale substituut van het opnieuw on hold gezette Foo Fighters, maar met een bijwijlen heel melige kant en een wat klassieker instrumentarium ter begeleiding. Het rockt, en af en toe raakt het ook de gevoelige snaar(The Fog; The Thaw; Opposite). Opposites is sowieso niet waar veel fans van het eerste uur vergeefs op hoopten, maar het is wel een bewijs dat groot worden niet altijd een negatieve weerslag hoeft te hebben op de kwaliteit van de muziek.

Bij wijze van overzicht, de betere nummers:
Different People
Black Chandelier
Sounds Like Balloons
Opposite
The Joke's On Us
Biblical
The Fog
The Thaw
Spanish Radio
Trumpet or Tap
Skylight
Picture A Knife Fight

Maarten

zondag 10 februari 2013

Single van de week: Daughter - Still


Opnieuw een betoverend mooie single van Daughter, meteen ook gebombardeerd tot onze nieuwe single van de week!

dinsdag 5 februari 2013

Discovery: Ewert and The Two Dragons

Hoog tijd om jullie nog eens kennis te laten maken met een toffe, nieuwe band. Deze keer valt de eer te beurt aan Ewert and The Two Dragons, een folky indierockband uit Tallinn, Estland. Deze band releasete zijn debuut in 2009 en heeft sindsdien in sneltempo  de Baltische staten veroverd. Door critici werden ze bestempeld als 'het kroonjuweel van de Estlandse  muziek' (niet moeilijk als je het ons vraagt) en het Finse muziekblad Rumba noemde hen de beste band van het Positivus-festival, het grootste Baltische muziekfestival, van 2011. Kortom, er zijn weinig interessantere Estse bands te ontdekken.

Bandleden Ewert Sundja, Erki Pärnoja en Kristjan Kallas zijn vrienden die in 2008 beslisten om samen te gaan spelen, ze noemden zichzelf Ewert and the Two Dragons, naar een film waar Ewert Sundja erg fan van was. Welke film het was vinden we niet terug, maar na verloop van tijd, wenden de andere leden aan de naam en werd ze uiteindelijk behouden. Bij hun eerste optredens speelde het drietal voornamelijk covers van Radiohead, The Police, Jeff Buckley en vele andere. Na verloop van tijd begonnen ze hun eigen nummers te fabriceren en dat resulteerde in 2009 in de release van hun debuutalbum "The Hills Behind The Hills".



Toen ze echte optredens begonnen te geven, sloot er zich een vierde lid aan. Ivo Etti, die de nobele taak kreeg zich bezig te houden als tweede gitarist, achtergrondzanger en Balalaikaspeler. Hun debuutalbum resulteerde in een eerste Baltische tour en ze deden dat zo goed, dat ze een contract kregen aangeboden bij het wereldvermaarde 'I Love You' records. Hier releaseten ze hun tweede album "Good Man Down". De eerste single uit dat album was "(In The End) There's Only Love".


Dit album was het best verkopende Estse album ooit en werd heel goed onthaald in Letland, Finland, Frankrijk en Zweden. In 2013 wonnen ze een EBBA-award (European Border Breaker Award) voor de beste, nieuwe en beloftevolle artiest. Wie zijn wij om te zeggen dat de jury van de EBBA's er niets van kent? We laten u nog met de titeltrack uit het tweede album van Ewert and the Two Dragons, volgens ons hun beste nummer, "Good Man Down".


zondag 3 februari 2013

Concertverslag: The Joy Formidable (Botanique)


The Joy Formidable en de Botanique, dat kan eigenlijk niet meer fout gaan. Het is al de vierde keer dat dit Welshe trio langskomt in Sint-Joost-Ten-Node en de liefde tussen beide lijkt nog steeds niet bekoeld. De band liet meerdere malen blijken hoe blij ze waren er nogmaals te staan en ook het publiek lijkt nog niet uitgekeken op Ritzy en haar kornuiten, de Orangerie zat goed vol, niet uitverkocht, maar wel erg gevuld, en ging uit zijn dak van begin tot eind.

Maar eerst nog een woordje over het voorprogramma, We are Animal, net als The Joy Formidable, ook een Welshe band. We moeten eerlijk bekennen dat we nog nooit van dit quintet gehoord hadden en we wat twijfelden of ze wel de moeite waard waren. We hebben ons nog nooit zo erg vergist, wat dit rockgroepje op ons los liet deed bij wijlen denken aan het beste wat Django Django te bieden heeft en we vonden hen zo geweldig dat we vinden dat een eervolle vermelding in dit verslag niet genoeg eer is voor deze mannen. We hebben dan ook besloten om hen, ooit, eens een eigen discovery te geven.

Het hoofdact had dan weer alle registers opengetrokken voor dit concert (en wellicht voor de hele tour). Zo was er achteraan het podium een groot wit doek geplaatst waarop allerlei beelden te zien waren. Het ene beeld iets appetijtelijker dan het andere. Zo zag je tijdens het eerste nummer Cholla, het gewei van een hert, behoorlijk onschuldig allemaal, maar tijdens, denken we, Maw Maw Song, zagen we een nogal vadsige mijnheer of mevrouw een worstenbroodje of iets dergelijk opeten. Die man of vrouw deed dat zo walgelijk dat we begonnen te walgen van afschuw en spontaan besloten nooit meer een worstenbroodje aan te raken. Ook was er op dat scherm een wolvenkop van LED-lampjes gemonteerd.

Ritzy, Rhydian en Matt slaagden er ook in het goede evenwicht te vinden tussen hun nieuwe cd en hun ouder werk, al lag de focus deze keer, uiteraard, meer op het nieuwe werk. Zo trapten ze af met het nieuwe nummer 'Cholla' dat gevolgd werd door 'Austere'. Die laatste kwam uit een van hun eerste EP's. Dan volgde 'This Ladder Is Ours' en 'The Greatest Light is The Greatest Shade'. Het was van het begin duidelijk dat dit een goed optreden zou gaan worden en het publiek  pikte dat dan ook direct op. Aanvankelijk leken er meer recensenten dan fans aanwezig te zijn, getuige de veel te dure camera's op de eerste rij, die op onze zenuwen werkten. We vroegen ons eigenlijk af of die mensen gekomen waren om het concert te zien, of om foto's te trekken, het tweede antwoord bleek het juiste te zijn.

The Joy Formidable liet dat niet aan het hart komen en in hoog tempo scheerden de nummers voorbij. 'Little Blimp', 'While The Flies' en 'Cradle' schoten aan je voorbij. Het viel op dat de nummers die ons op plaat niet wisten te bekoren, zoals 'Little Blimp' en later ook 'Forrest Serenade', live echt heel sterk waren en ons deden beseffen dat het echt wel heel sterke nummers zijn. Dan werd er plots een rustmoment ingebouwd met behulp van het geweldige 'Silent Treatment'. Het publiek werd iets ingetogener en leek deze stille behandeling wel te appreciëren.

Na dit korte intermezzo, was het tijd voor Maw Maw Song. Een nummer dat door Ritzy Bryan als volgt werd ingeleid: "It's time to play a song we have really enjoyed playing live during this tour. We noticed people kind of made up their own dance to it, so show us your moves Brussels". Wat er van aan is, weten we niet, maar het was duidelijk dat het publiek de boodschap begrepen had en ze gingen helemaal los. Er werden nog enkele nummers gespeeld, die we ons niet helemaal herinneren, voor de band voor de eerste keer het podium verliet.

Toen de band het podium opkwam voor de bisronde, vermeldde Ritzy nog eens hoe blij ze was dat ze terug waren en herkende prompt een fan uit het publiek. Ze legde uit dat ze hem herkende omdat hij de vorige keer had proberen crowdsurfen, maar het publiek, helaas voor hem, weigerde hem op te vangen. Ze moedigde de jongeman aan om het later nog eens te proberen. De bisronde stak van wal met 'I Don't Want To See You Like This'. Later kwam 'The Ever changing spectrum of a Lie', dat heel plots overging in 'Whirring'. Tijdens deze laatste besloot bovengenoemde fan het nog eens te proberen, waar hij in slaagde. Hilariteit alom bij Ritzy, Rhydian en Matt.

Na het concert konden we alleen maar besluiten dat we een geweldig concert gezien hadden, een dat zeker voor herhaling vatbaar is en waar we nu al naar uitkijken. Moe maar tevreden keerden we huiswaarts, nog grotere fans dan we al waren, licht euforisch en uiteraard met de muziek van The Joy Formidable die door onze koptelefoon weerklonk.

zaterdag 2 februari 2013

Single van de week: John Legend - Who did that to you?


Voor diegenen die Django Unchained nog niet zagen: zeker doen! Ons viel alleszins ook de heel erg passende muziek op, met deze single van John Legend op kop. Een aanrader!