Eén van dé ontdekkingen van 2012 moet het zijn, Exitmusic. De band, bestaande uit actrice-zangeres Aleksa Palladino (voor de fans van Boardwalk Empire: Angela Darmody) en haar man Devon Church, bestaat eigenlijk al sinds 2003, maar brak pas dit jaar, met hun tweede album ‘Passage’, (een beetje) door. Wij twijfelden er alleszins geen seconde aan om een ticket te kopen toen we hoorden dat ze (voor slechts 8 euro) in de Domzaal van de Vooruit zouden optreden. Toffe zaal trouwens, een podium is er niet dus de bands spelen gewoon op de vloer, terwijl het publiek op een uitschuifbare tribune zit.
Maar goed, het optreden dus. Opgewarmd werden we door True Bypass, bestaande uit Chantal Acda van oa Isbells en ex-dEUS gitarist Craig Ward, die ons er aan herinnerden hoe mooi het geluid van een akoestische gitaar nu weer kon zijn. Rustig voortkabbelende liedjes, mooie samenzang, kortom niets wereldschokkends ofzo, maar slecht was het ook allerminst.
Exitmusic zelf begon er met ‘The sea’ en ‘The modern age’ (een tweetal weken geleden onze Single van de week, en meteen een serieus hoogtepunt in de set) direct heel goed aan. De fantastische, vaak door merg en been gaande stem van Aleksa Palladino (vergelijkbaar met de stem van Victoria Legrand van Beach House, maar dan zo mogelijk nog krachtiger) maakte meteen indruk, en ook qua instrumentatie zat het wel goed. Af en toe prachtig subtiel, maar vaker groots en episch, à la Sigur Rós bijna. Live stonden ze trouwens met drie op het podium, maar opvallend genoeg zonder drummer.
Op het programma stond de volledige recentste cd, aangevuld met één ouder nummer. De sfeervolle, emotionele dreampopnummers komen stuk voor stuk goed tot hun recht live. En of het nu de meer elektronisch getinte nummers of de naar shoegaze neigende nummers zijn, allemaal komen ze even filmisch (mede door de beelden op het achtergrondscherm), passioneel en oprecht over.
Het beste had de band evenwel tot het einde bewaarde. ‘Passage’, volgens ons het beste nummer op de plaat, zorgde ook live voor een heel meeslepend hoogtepunt, en in afsluiter ‘Sparks of light’ werden de registers helemaal open getrokken. Jónsi-gewijs bewerkte Devon zijn gitaar met een strijkstok, wat er in combinatie met de klaagzangen van Aleksa voor zorgde dat het melancholische nummer live uitgroeide tot hun eigen ‘Untitled #8’, hun eigen pièce de résistance. De outro, met de repetitieve zinsnede “We are sparks of light, but we hide it”, zorgde voor een perfect einde van het optreden.
Een grote massa volk konden ze jammer genoeg nog niet lokken naar de Vooruit Domzaal, al zijn we er van overtuigd dat erkenning bij een groter publiek wel zal volgen als ze blijven voortdoen zoals ze bezig zijn. Bovendien zijn het dan ook nog eens heel sympathieke mensen, zo bleek uit het korte babbeltje dat we nog met hen konden slaan na het optreden.
Tot slot nog dit: pukkelpop-programmatoren, mis deze band niet, ze passen als gegoten op jullie festival!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten