We keken al meer dan een jaar uit naar dit concert, want Sigur Rós in hun thuisland aan het werk zien, is toch wel de natte droom van iedereen die fan is van Jonsí Birgisson, Kjartan Sveinsson, Orri Páll Dyrason en Georg Holm. Door die hooggespannen verwachtingen begonnen we toch in kleine mate te vrezen dat de avond op een sisser zou gaan uitdraaien, maar niets was minder waar. Onze verwachtingen verdwenen in het niets in vergelijking met wat we uiteindelijk voorgeschoteld kregen, Sigur Rós gaf het beste concert dat onze ogen ooit mochten aanschouwen.
Dit jaar brachten de vier IJslanders na een stilte van vier jaar, die slechts heel even onderbroken werd door de release van de concertfilm Inni, hun zesde plaat uit die luisterde naar de naam Valtari. Een album dat door ons ietwat minder gesmaakt werd, maar goed, Sigur Rós zorgde hiermee voor de comeback van het jaar die door ons wel heel erg geapprecieerd werd. Ook de tour die erop volgde, zonder Kjartan Sveinsson die dat niet graag meer doet, kreeg minder lovende recensies dan we gewend zijn van Sigur Rós. Wij hielden dus ons hart vast.
Bij het begin van het optreden leek onze vrees ook bewaarheid te gaan worden. Het geplande begin om 7 uur werd al gauw halfacht en er werd een drone de zaal ingestuurd. Iedereen dacht dat dit het begin van het concert inleidde, maar neen. De drone duurde een half uur en bleek geen onderdeel van de show te zijn. Het optreden begon dus ruim een uur (!) te laat, wat, zo leerden we wat later, een IJslandse gewoonte blijkt te zijn. Een enig minpunt in de set dat na de eerste noten van het openingsnummer, publiekslieveling Í Gaer, al snel vergeven en vergeten was.
Sigur Rós haalde op visueel gebied voor dit optreden alles uit de kast. Zo werden de eerste twee nummers Í Gaer en Vaka achter een groot wit doek gespeeld waarop de silhouetten van de groepsleden sporadisch doorschemerden, maar waarop ook beelden van Jonsí en co geprojecteerd werden, net als beelden uit de bijbehorende videoclips. Na de climax van Vaka viel het doek neer, het publiek werd extatisch.
Sigur Rós ging onverstoord verder met Svefn-g-englar. Heel wat lichtjes op het podium lichten op bij elke hoge toon van de intro wat het geheel iets magisch en betoverend gaf. Hopipolla, als hitje tussendoor, traditioneel gevolgd door het melodisch geneurie uit Med Blódnasir, hield de vaart erin. Tot Vidrar Vel Til Loftárása, dat tussendoor onderbroken met een toffe freeze het keerpunt inleidde. Met Valtari haalde het viertal het tempo vrijwel helemaal uit de set om daarna crescendogewijs op te bouwen naar het einde van de set. Hiervoor werd golden oldie Hafsol, het enige nummer uit de debuutplaat Von dat er af en toe nog eens in slaagt zich een weg naar de setlist kan banen, nog eens van stal gehaald. Het was ongelooflijk om te zien hoe Jonsí, Orri en Georg helemaal los gingen op dit nummer en elk mogelijk greintje energie dat nog in hun lijf zat eruit leken te persen. Ook Jonsí, die we gewoonlijk kennen als een koele kikker ging als een wilde man tekeer met zijn strijkstok om er, terwijl hij het podium verliet, een fan heel gelukkig mee te maken.
Daar stonden ze dan wel weer snel terug. Vijf minuten later kwam Sigur Rós terug voor een bisronde, een heel speciale bisronde dan nog. Het viertal speelde eerst ekki mukk en introduceerde vervolgens een nieuw nummer Brennistein (video) terwijl op het grote scherm op de achtergrond het Noorderlicht te zien was, dat gaf het concert alweer dat extra tikkeltje magie. Er werd traditiegetrouw afgesloten met Popplagid.
Het aanwezige publiek was heel erg onder de indruk en onze kersverse Braziliaanse en Catalaanse vrienden kwamen ook niet verder dan 'Wow'. Ook Sigur Rós zelf leek er heel erg van genoten te hebben, in de zaal waren er dus alleen maar lachende gezichten te bespeuren. Wij zagen in ieder geval het beste concert dat we ooit al zagen en om dit optreden ooit te kunnen evenaren, zal er al een heel straffe band moeten opstaan of het zal Sigur Rós zelf moeten zijn.
Een mooi geschreven artikel dat de sfeer goed beschrijft, dat daar 'foutjes' inkruipen is niet verwonderlijk, het zijn geen professionele journalisten hier, maar mensen die dit doen puur als hobby, de inhoud is heel goed en dat mag ook gezegd worden!
Een mooi geschreven artikel dat de sfeer goed beschrijft, dat daar 'foutjes' inkruipen is niet verwonderlijk, het zijn geen professionele journalisten hier, maar mensen die dit doen puur als hobby, de inhoud is heel goed en dat mag ook gezegd worden!
BeantwoordenVerwijderen