Mocht u het ons ooit gevraagd hebben, we zouden gezegd hebben dat David Bowie op nummer 1 staat in ons “te
zien”-lijstje. Echter zouden we onze nummer twee op dat lijstje ook direct
vernoemd hebben, namelijk The Knife. Als je ons daar bovenop nog de sappige
reacties op de eerste optredens geeft, moeten we er geen tekening bij maken. Deze
zondag waren we zo opgewekt als een kind dat voor de eerste keer het
sprookjesbos in de Efteling ziet. En geheel onterecht was dat niet.
"Shaking the Habitual" was het, en dus konden we helemaal niets normaal verwachten tijdens deze show, ook het voorprogramma was dat niet."Shaking hte Habitual" mag je dus letterlijk nemen en daar doen wij graag aan mee, want deze keer, tegen alle verwachtingen in, geen slecht woord over het voorprogramma. 'Deep aerobics' hadden geen
saaie, doorsnee songs en konden ons het volle kwartier boeien. Benen en armen
losgooien op aangename beats en onverstaanbare feministische leuzen, wat kan
een mens meer willen. Het enige minpunt was de luie, beschroomde (ik weet niet
wat iedereen tegenhield) Belg. Had de hele zaal meegedaan, dan had iedereen het veel leuker gevonden.
Zonder pauze was het onmiddellijk
tijd voor het serieuze werk. Op de tonen van 'A Cherry On Top' kwamen zo'n tiental glittermonniken het podium op, om, voorzien van futuristische instrumenten,
zoals een grote, éénsnarige viool en een lichtgevende harp, het verscheurende 'Raging Lung' in te zetten. Meteen werd ook duidelijk dat er visueel niets zou aan te merken zijn tijdens deze prachtige show. Met het oude 'Bird' gingen ze op
hetzelfde elan verder.
Toen werden de glitterpijen
afgeworpen en de instrumenten opzijgeschoven om bij 'Without You My Life Would Be
Boring' en single 'A Tooth For An Eye' een dans in te zetten. Geen zang of
bespeelde instrumenten, enkel dans. Maar waren die eerste songs dan wel “live”
gespeeld? Met deze ambiguïteit werd de rest van de show gespeeld. In 'One Hit' had de dans iets weg van een dialoog en bij ambienttrack 'Networking' was de
dansvloer vrij voor de lichttechnicus. Inderdaad, een leeg podium waar de lichttechnicus zijn ding mocht doen.
Voor 'Wrap Your Arms Around Me' en 'Got 2 Let U' werden de microfoons weer bovengehaald. Bij de eerste kwam er een koor aan te pas en de bij de tweede was de “Karin” van dienst er een met verdacht
veel baardgroei (een veruitwendiging van hun feminisme?). Bij het snedige 'Ready To Loose' leek het ons wel echt Karin aan
de microfoon en piano voor de ingetogen live-versie.
Bij 'Full of Fire' was het weer
dansen geblazen, alhoewel er in de eerste vijf minuten geen beweging te zien
was bij de mensen op het podium. Bij duet 'Stay Out Here', leek het podium naar achter
geschoven en was het grootste deel van de dansers mee publiek terwijl twee
anderen “zongen”. Toen was het na 1,5 uur al tijd voor de afsluiter, maar wat
voor één. Een met dansbare beats doorspekte (??en live gezongen??) versie van 'Silent Shout', voorzien van prachtige grafische effecten. Een sterke afsluiter
van een topavond.
Nu is het in het besluit, naar
wat we al gelezen hebben, tijd voor grote uitspraken. Ten eerste was deze
prachtige show natuurlijk een statement dat ons moet wakker schudden van wat de
muziekindustrie geworden is en dat op zich is al geweldig. Om het met de
woorden van redactielid Aron te zeggen: “ceci n'est pas une pipe, maar dan op
muzikaal niveau”. Ten tweede, wat vonden we ervan. Wel, ik ga niet zeggen dat
ik het nogal avant-gardistisch vond of met andere dure termen beginnen goochelen zodat ik, zoals
hipsters dat doen, vermijd iets slecht te moeten zeggen over The Knife. Ik vond het gewoon
leuk en aangenaam. Ik begrijp de commentaar van de mensen die, geheel terecht, een live-show
wilden, maar ik had gewoon een topavond!
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten