De beste albums van 2012 volgens Aron

Een cd-lijstje opstellen is niet altijd gemakkelijk, je moet altijd kiezen, wikken en wegen. Er komen telkens heel veel platen in aanmerking en je wil die er dan ook inzetten, maar we hebben uiteindelijk besloten om 15 albums te selecteren. De albums die het net niet haalden, waren zeker niet slecht, maar net niet goed genoeg om tot de beste van 2012 te worden gerekend, toch willen we hen hier een eervolle melding geven. Het gaat om '2' (Netsky), 'Born to Die' (Lana Del Rey), 'Shrines' (Purity Ring), 'Sun' (Cat Power) en 'Retro Stefson' (Retro Stefson).

Voor de rest zal 2012 ons altijd bijblijven als het jaar waarin er een soort van revival van de Britse muziekindustrie aan de gang was. Het aantal geweldige bands dat de laatste tijd het kanaal komt overgewaaid, is opmerkelijk. Krijgen we terug een Britse invasie zoals in de jaren '60? In ieder geval veel plezier met dit lijstje.


15: Marina & The Diamonds (GB)  - Electra Heart

De elektronische funk van Marina Lambrini Diamandis is misschien nog het beste te vergelijken met die van Ellie Goulding, alleen is het timbre licht anders. Electra Heart neemt je al van bij het begin vast en laat je maar moeilijk los. De plaat opent heel sterk met 'Bubblegum Bitch' en 'Primadonna' en het enige minpuntje is het ietwat druilerige 'State of Dreaming'. De plaat lijkt overigens vol te staan met verwijzingen naar het oude Griekenland, dat begint al in de titel en is ook te zien aan de song 'Hippocrates'. Deze plaat is dus een terechte opener van deze lijst.



14: Exitmusic (US) - Passage

Ze kregen ook al een eervolle vermelding in onze lijst met de beste concerten van 2012 en nu staan ze ook, weliswaar nipt, in onze lijst met beste albums. Over de erg straffe stem van Aleksa Palladino hebben we u wellicht al meer dan genoeg verteld in Concertverslagen en onze single-van-de-weeksectie. De cd zelf is van begin tot einde van een hoog niveau en 'Passage', 'Storms', 'The Night' en 'Modern Age' zijn echte muzikale hoogstandjes.




13: Ellie Goulding (GB) - Halcyon


Ellie Goulding heeft zichzelf op deze plaat niet overtroffen, maar heeft wel weer een geniaal album afgeleverd. De zangeres is op Halcyon een licht andere koers gaan varen, maar grijpt toch nog vaak terug naar haar aloude gekende sound en daar zijn we blij om. ‘Lights’, Gouldings nieuwe hit, dat vreemd genoeg ook al op haar vorige plaat stond, is daar het beste bewijs van.



De review lees je hier.

12: Emeli Sandé (GB) - Our Version of Events

De stemkracht van deze Britse jongedame is bij iedereen bekend en ook live weet Sandé steeds weer te overtuigen. De geniale mix tussen Blues, Jazz en R'n'B die ze brengt is van een ongekend hoog niveau en de nummers swingen vaak de pan uit. Wij zijn hier zeer te spreken over 'Next to Me', 'Daddy' en 'My kind of Love'.







11: Soap & Skin (A) - Narrow

De Oostenrijkse Anja Plaschg wordt al enkele tijden een Wünderkind genoemd en ook haar debuutalbum 'Lovetune for Vacuum' uit 2009 was om van te smullen. De jongedame werd vooral geïnspireerd door Björk, Cat Power en Sergei Rachmaninov. Dit tweede album is iets minder donker, maar daarom niet minder goed, er staan geweldige nummers op, zoals opener 'Vater',  'Voyage Voyage' en afsluiter 'Big Hand Nails Down'.






10: Sigur Rós (IS) - Valtari

Het album is niet vernieuwend of heel erg goed, het is geen slecht album, dat niet, maar het kon niet echt overtuigen. Straf, dat wel, maar niet wat we gewoon zijn van dit viertal. We zetten de IJslanders dus in onze top 10, niet omdat het een heel goed album is, maar gewoon omwille van de comeback die ze  maakten, daar waren we dan wel weer heel erg blij om.






9: Of Monsters and Men (IS) - My head is an animal


We weten dat dit album op 20 december 2011 uitkwam in IJsland en dus eigenlijk niet thuishoort in deze lijst, toch zetten we ze erin omdat de Europese release, met de extra nummers 'Mountain Sound' en 'Slow and Steady' in 2012 uitkwam. De vrolijke sound van deze zes IJslanders is bij vrijwel iedereen gekend ondertussen, maar wat brengt de volledige cd? Wel, toffe, catchy nummers en we vinden het dan ook heel erg spijtig dat alleen "Little Talks" er in geslaagd is om onze nationale radio's te bereiken, op hier en daar een beetje 'Mountain Sound' na. Kortom: we waren heel erg blij dat dit zestal er in geslaagd is om door te breken en we ze dus eindelijk enkele keren live aan het werk konden zien.


8: Perfume Genius (US) - Put Your Back N 2 It

De diepe, emotionele stem van Mike Hadreas weet ons telkens weer te raken. Of het nu een zachte ballad zoals 'Normal Song' betreft, of een nummer waarin het ritme de hoogte in wordt gejaagd, zoals in 'Hood', de nummers zijn altijd even mooi, even beklijvend en even groots. Bij het beluisteren van deze cd willen we ons steeds in het kleinste hoekje gaan nestelen, ver weg van de wereld, heel dicht bij die van Hadreas.






7: Pascal Pinon (IS) - Twosomeness

En er is plaats voor nog een IJslandse band in deze lijst. Deze cd kwam eigenlijk toevallig bij ons terecht (Een man in de cd-winkel zei dat we er eens moesten naar luisteren). Die man had gelijk en we namen het album dus mee naar huis. Het album werd ook geproducet door Alex Somers (de vriend van Jonsi) en opgenomen in Somers en Jonsi's thuisstudio. Pascal Pinon (Het is een duo, de tweelingzusjes Jófridur en Ásthildur) speelt een soort van dromerige mix van neofolk en lo-fipop (het klinkt veel beter dan het lijkt).

Beluister eerst: Þerney, Ekki Vanmeta, Somewhere


6: The XX (GB) - Coexist

Deze recensie was een van de eerste die op deze blog verscheen en we schreven toen: "Coexist bijt zich, zij het zachtjes, in je vast en boort zich vervolgens een weg naar het hart, waar het zich, hopelijk, voor lange tijd zal nestelen." Ze konden dus niet ontbreken in onze eindejaarslijst.





De review lees je hier.



5: Borko (IS) - Born to be free


Op plaats vijf staat er nog een IJslander. Björn Kristjánsson oftewel Borko is muziekleraar en is een echte grootheid binnen de IJslandse muziekscene, dit ondanks het feit dat het aantal releases heel beperkt is. Zijn debuutalbum, 'Celebrating Life', dateert alweer van 2008. Toch is hij een grootheid en bands zoals Retro Stefson en FM Belfast (twee van de populairste bands in IJsland) doen geregeld beroep op zijn diensten. Nu heeft hij dit geniale album uit, en hij blijft zijn hippie-achtige, dromerige muzieksmaak trouw.

Beluister eerst: Born to be free, Yonder en Hold me now


4: SX (BE) - Arche


Dit album opent heel sterk. Met 'Gold', 'Arche', 'Grafiti', 'The Future' en natuurlijk 'Black Video' worden we meteen meegesleurd. Wat een fantastische Belgische band, en live ook zeer te pruimen. De stem van zangeres Stefanie Callebaut, de ene keer scherp, de andere keer zacht en zweverig brengt ons in hogere sferen. Ook de heel precies getimede instrumentatie, de ene keer subtiel, de andere keer bombastisch brengt ons in extase. De Kortrijksanen lijken een grote toekomst tegemoet te gaan, met deze meer dan exquise cd.
De review lees je hier.

3: Bat for Lashes (GB) - The Haunted Man


Toen we dit album voor de eerste keer hoorden, waren we er niet meteen wild van. Toch besloten we om Natasha Khan een tweede, derde en vierde kans te geven. Hoe vaker we luisterden hoe beter we het begonnen te vinden. We hadden die enkele luisterbeurten nodig om de subtiliteiten in de songs te ontdekken en eens we dat gedaan hadden, dachten we: "Dit is een van de beste albums van het jaar". Helaas voor Bat for Lashes, ontdekten we op de valreep nog twee debuutalbums, die haar naar de kroon staken. Vandaar een welverdiende derde plaats.

De review lees je hier.

2: Maya's Moving Castle (BE) - Maya's Moving Castle

Van deze Belgische band zijn we behoorlijk wild. Ze doen heel erg aan  Björk denken, zowel muzikaal als uiterlijk, zangeres An-Sophie Claeys lijkt wel een Björk-kloon. We genieten heel erg van hun muziek en zijn dan ook blij dat ze er in geslaagd zijn De Afrekening binnen te dringen. Hopelijk kunnen ze volgend jaar doorbreken, zodat ze eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienen.



De review lees je hier.

1: Me & My Drummer (DE) - The Hawk, The Beak, The Prey

Als we over Duitse bands spreken, denken de meesten wellicht meteen aan Rammsteinn en daar blijft het dan, jammer genoeg, bij. Nochtans heeft het land recentelijk heel veel te bieden op het vlak van muziek, denk maar aan Boy, Bonaparte, Kraftklubb, Sizarr en consoorten. Je mag daar vanaf heden ook Me & My Drummer bijrekenen. Deze band staat voor openhartige, eerlijke en grootse muziek. Heel straf album en naar het schijnt heel straffe optredens. Kortom een welverdiende nummer 1, nu maar hopen dat ze in de nabije toekomst naar België komen.
De review lees je hier