Cd-review: The Joy Formidable - Wolf's Law

We moeten eerlijk bekennen dat we na het optreden van The Joy Formidable op Pukkelpop een klein beetje verliefd werden op zangeres Ritzy Bryan. Aangezien de jongedame al bezet is (ze heeft een relatie met haar bassist Rhydian Daffyd), bergden we onze hoop op en gingen we verder met ons leven. We studeerden een beetje, richtten samen met vrienden een muziekblog op, hadden plezier en kwamen stukje bij beetje ons verdriet te boven. Toen we hoorden dat The Joy Formidable een nieuwe plaat zou gaan uitbrengen, ontvingen we die met gemengde gevoelens. We waren blij omdat er  alweer een geniale band met een nieuw album op de proppen kwam, we voelden ons miezerig, want Ritzy dook weer op in ons leven. Toch verwelkomen we dit album met open armen, want zo zijn we, zeker als er een geweldige band met een nieuw album uitkomt en die plaat dan ook nog eens van hoog niveau blijkt te zijn.

De muziek van The Joy Formidable kon je tot voor kort omschrijven als oergrunge, maar met de nieuwe plaat 'Wolf's Law' lijkt daar enigszins verandering in te komen. Zo is er meer ruimte voor experimenteren en worden er allerlei nieuwe geluiden en instrumenten op je losgelaten. Niet dat de muziek zo heel anders is, de baseline is wel nog steeds dezelfde: toffe, ruige grungemuziek maken, maar er is ruimte voor andere dingen, ruimte om te creëren, weg van de platgetreden paden en de voorspelbaarheid.

Zo begint het  album met geluiden die je je het best kan voorstellen als achtergrondmuziek tijdens een spannende scène van een horrorfilm, maar na een tiental seconden volgt daarop een geweldige gitaarriff en we worden meteen in het album gezogen. "This Ladder is Ours", want zo heet dat eerste nummer, lijkt ook een opstapje voor de plaat te betekenen en de band probeert ook de luisteraar te betrekken. "This is where it all begins" en "Will you play a part", zijn veelgehoorde slagzinnen in dit nummer. Volgende op de lijst is "Cholla", waar de band teruggrijpt naar haar vorige album 'The Great Roar'.

Next up, "Tendons", een ietwat rustiger nummer, maar wel nog steeds dezelfde ruige grunge die we van hen gewend zijn. Zoals we eerder al zeiden is er op dit album ruimte voor experiment. Zo hoor je tijdens dit nummer enkele instrumenten die we van deze band niet echt gewoon zijn zoals een synthesizer en, we vermoeden, een glockenspiel, ook begint het nummer met een baslijn onder zware distortion. Het nummer zelf lijkt wel existentieel van aard te zijn, zo hoor je Ritzy zeggen dat mensen niets meer zijn dan pezen (Tendons) die te ver uitgerekt zijn. Als boter die over te veel boterhammen is uitgesmeerd.

Dan volgt een eerste minpunt, "Little Blimp", dat begint, net zoals "Tendons", met een onder-distortion-gezette baslijn, maar in tegenstelling tot "Tendons" barst het nummer hier ietwat later echt open. Helaas is het niveau van dit nummer niet heel erg hoog. Gelukkig volgen de drie ijzersterke nummers "Bats", "Silent Treatment" en "Maw Maw Song", het ene nog beter dan het andere, maar allemaal heel erg verschillend. Zo wordt "Bats" gekenmerkt door samenzang tussen Ritzy en een van de twee mannelijke leden van de band (wie, dat weten we niet) en een krachtig refrein dat eigenlijk heel het nummer draagt. Ook kent dit nummer een zeer sterk einde waarin drum, zang, een herhaling van het refrein en een psychedelische solo knap verweven worden tot een coherent geheel.

Dan volgt het tweede luik van deze geweldige triptiek, "Silent Treatment". Dit nummer staat in schril contrast tot de schreeuwerigere nummers ervoor, het is zelfs een ballad daarmee vergeleken. De gitaar klinkt wat Doors-achtig en de zang is even mooi als de zangeres zelf. Maar "Maw Maw Song" is volgens ons het beste nummer van de plaat. Het begint met een heel Chinees klinkend geluidje, wat we wel kunnen vermoeden als we de titel zien, maar later klinkt het weer, weliswaar met ondersteuning van die Chinese geluiden klinkt het weer als vanouds. Dit nummer bevestigd gewoon wat we eerder al zeiden, deze band durft op deze plaat de grenzen van het genre af te tasten, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. Voorts kent "Maw Maw Song" een geweldig leuk refrein.

Hoe geweldig het voorgaande drieluik ook was, het nummer dat volgt is maar flauwe kost. "Forrest Serenade" begint wel goed, met viool en andere, maar helaas is dit misschien wel het slechtste nummer op de plaat. Muzikaal klopt het wel allemaal, maar dit nummer past gewoon niet bij de stem van Ritzy Bryan en hier lijken ze dan weer net de grens van het genre iets te veel af te tasten en over de schreef te gaan. Daarna volgt "The Leopard and the Lung", een veel beter, zelfs heel sterk nummer. Het begint met piano, die een spurtende luipaard lijkt na te bootsen. Het nummer lijkt ook over een tweestrijd te gaan, de hoge snelheid van het luipaard tegenover zijn laag uithoudingsvermogen. "We're going to overrun this town, they will run you down", u begrijpt het wel.

Nadien volgen nog twee nummers "Hurdle" en "The Turnaround". Het eerste, ingeleid door gitaar en drum, ietwat eclectisch, kent een straf vervolg waarin de band losbarst en alle plooien op hun plaats lijken te vallen.  "The Turnaround" moet dan weer het hele concept van de plaat luister bijzetten. 'Wolf's Law' is immers afgeleid van Wolff's Law, een wetmatigheid van de hand van de Duitse anatomist en chirurg Julius Wolff. Die wet stelt dat de beenderen van gezonde mensen en dieren zich aanpassen aan de omstandigheden. Zo zullen tennissers in hun rackethand sterkere beenderen ontwikkelen, en keren astronauten met verzwakte beenderen terug van een ruimtemissie.

Het concept van de plaat? Maar is het dan een conceptplaat, misschien wel in de brede betekenis van het woord. Het is geen conceptplaat zoals 'The Wall' van Pink Floyd dat is, het is te zeggen, er wordt niet echt een verhaal verteld, maar er wordt wel een concept uitgelegd. Een concept van verandering, het zoeken naar nieuwe horizonten en het verbreden van je spectrum. Oftewel "Adopt, Adapt and Improve" (Extra punten voor wie weet waar dat vandaan komt). Nu ja, conceptplaat of niet, wat maakt het uit, zolang de plaat maar goed is, en dat is bij deze wel het geval.

Aron

P.S. Die liefdesverklaring, die moet u nu ook weer niet al te serieus nemen