Don't look back in anger: The Sheila Divine

The Sheila Divine wordt soms ook wel eens (en volgens ons volledig terecht) "one of the most underrated indie bands ever" genoemd. De ideale groep dus om in 'Don't look back in anger' een artikeltje aan te wijden.

 

De Amerikaanse band werd opgericht in 1997, en steunt vooral op de heel kenmerkende zang van Aaron Perrino. Een bekend en opmerkelijk feit is dat ze vooral een grote fanbase hadden (hebben in feite) in de 3 B's: Boston, Buffalo en België! Met hitjes als 'Hum' en 'Like a criminal' waren ze eind de jaren '90 en begin deze eeuw vaste klant in de afrekening op Studio Brussel.

Qua genre kan het volgens ons niet veel beter omschreven worden als indie-rock, opgesmukt met duidelijke post-punkinvloeden. Zoals gezegd is het echter het rauwe stemgeluid van Perrino die het meest bijblijft. Bij momenten heel hoog en zacht (luister maar naar 'Countrymen'), dan weer 'rasperig' en luid, maar altijd even intens.

Ondanks een dozijn sterke, zelfs aanstekelijke rocknummers bleef het echt grote succes uit, ongetwijfeld ook één van de redenen dat er in 2003, na slechts 2 albums, na interne strubbelingen reeds een einde kwam aan de band. Aaron Perrino startte met Dear Leader een nieuw groepje, qua muziek volledig in de lijn van The Sheila Divine, en qua commercieel succes in feite ook... Ook Dear Leader werd in ons land wel enigszins opgepikt, zo stond 'Raging red' indertijd even in de afrekening, maar opnieuw kunnen we eigenlijk zeggen dat ook deze nieuwe groep lang niet de erkenning kreeg die ze verdienden. Wij zagen Dear Leader zelf ook een keer aan het werk in die periode, en kunnen niets anders zeggen dan dat we daar heel erg onder de indruk van waren. De intense zang van Aaron Perrino snijdt, zeker bij zijn uithalen, werkelijk door merg en been.

Inde loop der jaren kwam er af en toe eens een occasionele reünieshow van The Sheila Divine (oa op Humo's Pop Poll en op Crammerock), en eind 2010 volgde dan ook effectief een echte reünie, inclusief nieuw album, dat in 2012 uitkwam. Opnieuw ging de band echter jammer genoeg onder de radar van de gemiddelde muziekliefhebber door.

Hoe het komt dat deze band niet meer succes heeft bij de muziekliefhebbers, ik vraag het mij soms wel eens af. Sterke songs, memorabele melodieën en refreinen in overvloed, een fantastische zanger, alle elementen zijn aanwezig, en toch lukt het maar niet om wat aan populariteit te winnen (en dan valt het in België relatief gezien allemaal nog mee!). Ik ken persoonlijk maar weinig bands die op zo'n manier zo veel gevoel in hun liedjes leggen, de melancholie en de 'tristesse' spatten er werkelijk van af ('We all have problems'!), en ook live weet Perrino die intense gevoelens heel oprecht over te brengen.

Los van dit alles kunnen we niets anders doen dan aan iedereen vragen om deze miskende parel toch eens een kans te geven, en blijven we alleszins hopen dat de groep snel nog eens naar België komt.