Don't Look Back in Anger: The Buzzcocks

Het jaar is 1976, de locatie is Bolton in het Verenigd Koninkrijk. Twee singer-songwriter-gitaristen Pete Shelley en Steve Diggle beslissen om samen een punkrockband op te richten en die band 'Buzzcocks' te noemen toen ze in een review het volgende lazen: "It's buzz, cocks" (Buzz sloeg op de rush die je krijgt van live op te treden en cocks was Manchester slang voor vriend of maat). Ze geloofden dat deze naam het reactionaire van de Sex Pistols goed combineerde met het nieuwe van de ontluikende punkscene. Hoe vergeten ze ondertussen ook mogen zijn, ze oefenden een erg grote invloed uit op de Manchurian muziekscene, de indiemuziek, de punk rock en de power pop.

Het begon allemaal toen een student aan de universiteit van Bolton, Howard Trafford (Stagename: Howard Devoto), een briefje ophing waarop stond dat hij op zoek was naar een medemuzikant die ook van 'Sister Ray', een nummer van 'The Velvet Underground, hield. Peter McNeish (Stagename: Pete Shelley) reageerde en samen vormden ze een bandje, niet eenvoudig, aangezien McNeish rockmuziek speelde en Trafford koos voor elektronische muziek.

In februari 1976 reisde het tweetal af naar Londen om de sex Pistols aan het werk te kunnen zien, ze waren onder de indruk en regelden een optreden voor hen in Manchester met de bedoeling er zelf ook te spelen. Dat plan viel in het water omdat hun medemuzikanten hen in de steek lieten en ze geen vervangers konden vinden. Uiteindelijk vonden ze bassist Steve Diggle en drummer John Maher en konden ze hun debuut maken tijdens de tweede show van de Sex Pistols in Manchester.

Eind 1976 releaseten ze hun eerste EP, Spiral Scratch, bij hun eigen label New Hormones. Ze waren hierdoor de eerste punkgroep die bij een onafhankelijk label uitbracht en in de muziekindustrie hadden alleen 'The Saints' het hen al voorgedaan. De nummers waren slecht opgenomen, repititief en behoorlijk energiek. Enkele maanden later verliet Devoto de band om te gaan studeren. Later richtte hij ene andere band op die luisterde naar de naam 'Magazine'

Dat was niet de enige personeelswijziging die Buzzcocks doorvoerde. Zo moest bassist Diggle plots gitaar gaan spelen en werd bassist Garth Davies (stagename: Garth Smith) ingelijft, maar door zijn alcoholverslaving werd hij in 1977 vervangen door Steve Garvey. Deze line-up tekende later voor het grote label United Artists, waar ze hun eerste single 'Orgasm Addict' uit. Hoewel de BBC weigerde om dit nummer op de radio te spelen, verkocht het nummer heel goed. Het nummer ging over de biseksualiteit van Shelley.

Uiteindelijk releasete de band drie LP's: 'Another Music in a Different Kitchen', 'Love bites' en 'A Different Kind of Tension'. De band onderging duidelijk een evolutie. Waar de eerste songteksten niet echt om over naar huis te schrijven waren, citeerden ze in hun laatste werk dichter William S. Burroughs' A different kind of tension'.

Na demo's opgenomen te hebben voor een vierde album ging de groep uit elkaar in 1981. Diggle en Maher vormden samen Flag of Convenience en Garvey richtte Motivation op en ging later bij Blue orchids spelen. Er kwamen nog vele reünies, maar geen nieuwe platen meer. Hun grootste hit blijft vooral 'Ever Fallen in Love With Someone (You Shouldn't Have Fallen in Love With).

Later waren ze nog de inspiratie voor de naam voor een anarchistische poprockquiz op BBC. Het programma heet Nevermind The Buzzcocks, wat een samentrekking is Sex Pistols' album 'Nevermind The Bollocks' en Buzzcocks. Het programma is aan zijn 27ste seizoen toe. Shelley zelf nam deel in 2000 en toenmalige presentator Mark Lamarr zei bij de voorstelling: "Without buzzcocks there'd be no Smiths or Radiohead and this show would be called Never Mind Joan Armatrading." Een mooi compliment als je het ons vraagt.