Dillon
Vandaag stellen we u met graagte aan de artiest Dillon voor. Niet alleen heeft Dominique Dillon De Byington een naam waar Britse adellijke families jaloers op zijn, ze blijkt ook nog eens heel erg getalenteerd en te beschikken over een stem die door merg en been gaat.
Deze jongedame woont en werkt in Berlijn dat de laatste jaren lijkt uit te groeien tot een waar cultureel Mekka. De jongens van Bloc Party gingen er al inspiratie opdoen voor hun plaat 'A Weekend in the City' en de laatste tijd lijken de betere Duitse bands ook uit de hoofdstad te komen, denk daarbij maar eens aan Me and my Drummer en consoorten. Ook heeft de stad een erg hip imago en een voor de bewoners erg irritante toeristenstroom en woningprijzen die de pan uit swingen zijn het gevolg.
Nu genoeg gepraat over politiek. De artieste waar we het vandaag over gaan hebben, is wat vergelijkbaar met Sóley. Al maakt Dillon gebruik van een waaier aan stijlen, maar vooral ghettotech en ouderwetse hiphopbeats voeren de boventoon in samenwerking met een piano. Het resulteert in knappe songs die zowel expliciet als charmant zijn, zoals Tip Tapping.
Overigens regisseert Dillon haar clips veelal zelf, van veelzijdigheid gesproken. In 2007 deed ze haar eerste release in duet (met wie weten we niet) en in 2008 volgde de release van haar eerste single 'c unseen sea'.
En in 2011 bracht ze haar debuutalbum 'This Silence Kills' uit, best wel een goed album. Wij leerden haar kennen dankzij het nummer 'Thirteen Thirty-five' en vinden dat nog steeds haar beste nummer.
Aron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten