Concertverslag: Stars (Botanique)

Gisterenavond stond alweer ons laatste optreden van 2012 op het programma (lijstjes volgen vanaf volgende week!). De eer was weggelegd voor Stars, een groep die al een tijdje op ons verlanglijstje stond. Voor diegenen die Stars niet zo goed zouden kennen, ze,spelen een soort van indie poprock met af en toe elektronische invloeden, vooral steunend op de magische samenzang van zanger Torquil Campbell en zangeres Amy Millan.

Uiteraard was er ook deze keer weer een voorprogramma opgetrommeld om het publiek op te warmen, een taak die deze keer weggelegd was voor Zeus, net als Stars een Canadese band. Op het moment dat we binnen stapten in de Orangerie (met enige vertraging wegens het missen van een trein) was de band al bezig, en het eerste wat ons opviel was het feit dat er blijkbaar helemaal niet zo veel volk aanwezig was. De enkele liedjes die we nog konden meepikken van Zeus -pure, onversneden rock & roll- klonken zeker niet slecht, al stegen ze ook zeker niet enorm ver boven de middenmoot uit. Al bij al toch een vrij deftig voorprogramma, wat de laatste tijd haast meer de uitzondering dan de regel lijkt te zijn.

Het was al bijna half tien toen de hoofdact van de avond het podium betrad. Bij zulke speelse en vrolijke muziek zou je misschien eerder een bende twintigers verwachten, maar niets is minder waar, de jonge veertigers van Stars bewijzen dat op muziek absoluut geen leeftijd te plakken is. Ook het aanstekelijke enthousiasme van Campbell die werkelijk de ziel uit zijn lijf zong en danste viel meteen op.

Muzikaal bleven we evenwel in het begin ietwat op onze honger zitten, tot 'Ageless beauty' als vierde nummer langs kwam, zoals de titel al aangeeft een lied van tijdloze schoonheid en zeker ook één van onze persoonlijke favorieten.

Daarna zakte het met oa de titelsong van het recent uitgekomen nieuwe album, 'The north', jammer genoeg opnieuw wat in, om vervolgens, net op het moment dat we tegen elkaar zeiden dat het optreden toch niet volledig overtuigde, met het ijzersterke duo 'Midnight coward' en 'Your ex-lover is dead' definitief op de rails te geraken. Zeker die tweede was een wondermooi hoogtepunt van de avond.

De vaart zat er heel het optreden goed in, en ook enkele songs van het nieuwste album, zoals 'Do you want to die together' (ingeleid door enkele quotes uit Shakespeare's Hamlett) en 'Hold on when you get love and let go when you give it' (opgedragen aan Chilly Gonzalez van wie de band blijkbaar grote fan is) moesten zeker niet onder doen voor het oudere werk.

Meer naar het einde toe volgde uiteraard ook nog het schitterende 'Take me to the riot', waar wij (en wij niet alleen) heel erg naar uitkeken, een verwacht hoogtepunt, om daarna af te sluiten met 'Walls'.

Als bisnummer volgde nog het eveneens nieuwe 'The 400', waarbij Campbell halverwege zijn micro liet voor wat het was en zonder versterking verder zong, een heel mooie afsluiter. Ook vonden we dat de op plaat zo mooie samenzang, misschien wel het sterkste punt van de band, er live niet altijd even goed uitkwam. Gelukkig werd dit enigszins gecompenseerd door het erg goede instrumentale aspect van de zeskoppige band, dat wel degelijk voor een meerwaarde zorgde live. Op het ontbreken van enkele persoonlijke favorieten als 'The night starts here' en 'Personal' na viel er voor de rest weinig op aan te merken, een meer dan degelijk optreden, dat evenwel ietwat aarzelend op gang kwam.

Corneel