Cd-review: Maya's Moving Castle - Maya's Moving Castle

Over angst, oorlog en de mensheid in Maya's kasteel

We vroegen ons al geruime tijd af waarom er, naar onze mening, relatief gezien zo weinig goede bands in België te bespeuren vallen. Met bands als Gorki, SX, The Scabs en consoorten hebben we natuurlijk niet te klagen, maar naar ons gevoel overstijgen de meeste Belgische groepen, van wie de muziek op onze radiozenders  geregeld te horen is, de middelmaat niet. Denk maar aan The Van Jets en Marco Z die met eentonige en veel te flauwe, zelfs voorspelbare muziek het mooie weer maken. Gelukkig hebben we de laatste weken het platenlabel Unday Records ontdekt. Eerder deze week kon u hier al een review lezen van de nieuwe cd van Blackie and the Oohoos en deze keer is het de beurt aan Maya's Moving Castle's debuutalbum. Een geweldig album dat je maar niet wil loslaten en je meeneemt naar het fel geplaagde fantasieland van Maya en haar kornuiten.

Maya's Moving Castle doet ons heel erg denken aan Björk, zowel muzikaal als qua stemgeluid. Zo steekt de cd van wal met 'Next Life'. Een lied dat start met het zachte geritsel van blaadjes om daarna met behulp van enkele elektronische apparaten los te barsten op de manier die we anders enkel gewend zijn van de IJslandse deerne.

Het tempo schiet nog eens de hoogte in met 'War', een up-temponummer dat nog het meest van al aan Björks 'Declare Independence' doet denken. Opzwepende drums, de rauwe kracht van de natuur mooi muzikaal vertaald  en de stemkracht van zangeres Ann-Sophie Claeys prachtig verheven, dit is duidelijk het betere werk. Voorts lijkt Maya's Moving Castle zijn visie op de mensheid te geven en die is alles behalve positief. Een waar hobbesiaans homo-homini-lupusverhaal is het geworden. "We are enemies, we are animals", u snapt het wel.

Het tempo zakt ietwat met 'Pedestrians', dat zich laat kenmerken door een prachtig refrein en ook 'At the Stars' gaat op dat elan verder, al is het iets meer nachtmerrie-achtig. Vervolgens lijkt 'Sky's Blue' licht aan het einde van de tunnel te brengen, het klinkt dan ook een pak dromeriger. De stem is ver weg, het gitaarspel eclectisch (zelfs een beetje The XX-achtig) en de viool klinkt heel mooi door.

Dan is het de beurt aan "Pelleas & Mélisande", een lied dat niet geïnspireerd is op het heroïsche verhaal van een of andere Oude Griek, maar wel op een gelijknamig toneelstuk van Maurice Maeterlinck (Voor diegenen die Maurice Maeterlinck niet kennen: hij is de, nog altijd enige, Belgische Nobelprijswinnaar voor de Literatuur, die hij in 1911 won). Het verhaal gaat over de zoon van de koning, Golaud, die verdwaalt in het bos en daar de schuchtere, kwetsbare Mélisande aantreft. Hij wordt verliefd op haar en neemt haar mee naar het kasteel waar zij verliefd wordt op Pelleas, de halfbroer van Golaud, met alle tragische gevolgen van dien.

Dit verhaal werd al vaak muzikaal vertaald door onder andere Claude Debussy en Arnold Schönberg. Het is goed om te merken dat dat nog eens gebeurt en Maya's Moving Castle kent duidelijk zijn pappenheimers. Heel mooie bewerking, verteld vanuit het standpunt van Mélisande, dat eigenlijk, als we eerlijk zijn een beetje theatraal aandoet. Zo hoor je in het begin de regen die mooi de toon zet en heeft de muziek ook een soort van middeleeuws aura over zich.

'Feed me' is nog zo'n geweldig nummer. Heerlijk up tempo en rock'n'roll doet het ons aan het Bloc Party van weleer denken, vooral de gitaar riff en het tempo dan. Dit is misschien wel het beste nummer op de plaat, of hebben we gewoon heimwee naar de Bloc Party van vroeger? Nee, dat zou de genialiteit van Maya's Moving Castle oneer aandoen zijn.

'Alas my love' is dan weer een klaagzang. Een klaagzang waarin een geliefde haar bruiloft afzegt omdat ze niet het gevoel heeft dat trouwen de juiste keuze is. Iets tragisch verhaal over de vergankelijkheid van liefde, of een zoektocht naar wat echte liefde is? Dat zou ons niet verbazen, aangezien Maya's Moving Castle lijkt te grossieren in kennis van klassiek theater en symbolisme.

Wij hoorden een heel erg straf debuutalbum, dat hebben niet veel bands hun voorgedaan, en het lijdt, volgens ons, dan ook geen twijfel dat we nog veel van deze band gaan horen. We kunnen met moeite geloven dat aan deze band nauwelijks ruchtbaarheid wordt gegeven en hopen dan ook dat ze in de toekomst een mooi plaatsje krijgen op de affiche van een van de vele festivals die ons landje rijk is.