Cd-review: U-Boat - U-Boat

Nostalgische reis met de duikboot

Een beetje new wave, een beetje post-punk en zelfs een streepje post-rock, daar draait het om bij U-Boat, en het resultaat, dat mag gehoord worden. De laatste jaren slaagde U-Boat er in een zeer stevige live-reputatie op te bouwen (ook op ons maakten ze al eerder een heel goede indruk (en niet alleen op ons!)), en nu is het dan eindelijk zover: de eerste (self-titled) EP van deze jonge Belgische band is een feit. 

Voor we het echt over de muziek hebben eerst een kort woordje over de niet minder dan geweldige artwork. De hoes is opgeleukt met prachtige tekeningen van een grote duikboot, met een heel duidelijke luidspreker vooraan, die door de wolken (of is het water?) glijdt. Terwijl er beneden een dor en kaal landschap te bespeuren valt. Komt hij de jonge deerne op de achterkant redden? Is het een post-apocalyptisch tafereel en haalden de snaken hun inspiratie uit de, in deze tijden, alomtegenwoordige doemsdenken en het Zuid-Franse stadje Bugarach? Met songtitels als 'The Visitor has not come' en 'UFO Blue', zou het kunnen.

Er is ook het schijfje zelf, dat er als het ware als een LP uitziet aan de bovenkant (een geniale vondst als u het ons vraagt, op zich al bijna een reden om de EP aan te schaffen). Toeval lijkt het ons niet, deze nostalgische toets, want ook muzikaal gezien is de link naar enkele invloeden waaruit de band inspiratie put duidelijk, een hedendaagse duik in de muziekgeschiedenis als het ware. Invloeden uit zowel de jaren ’60, ’70 als ’80 zijn duidelijk hoorbaar.

De EP vat aan met 'The Visitor has not come'. Een heel aanstekelijke, bezwerende baslijn om mee te beginnen. Dat verraadt dan ook meteen één van de sterke punten van de band, een stel rasmuzikanten bijeen. De stem van zanger Wouter Lismont is behoorlijk aangenaam om naar te luisteren en doet ons hier trouwens om een of andere reden wat denken aan die van James Hetfield op momenten dat die laatste rustig zingt. Gitarist Klaus Pardon speelt ietwat later een soort van technisch uitdagende, psychedelische solo. en ook het vervolg van ‘The visitor has not come’ overtuigt zeker en vast. Zonder twijfel een goed, innemend nummer dat alvast doet verlangen naar meer.

‘Himmelrot’, het tweede nummer op de plaat, gooit het over een heel andere boeg. Een meer dan 10 minuten durend instrumentaal kunststukje, dat zonder problemen zou thuishoren op de soundtrack van een Sergio Leone-western. Een heel filmisch nummer waarin alle instrumenten de gelegenheid krijgen om eens naar de voorgrond te dringen, maar het toch vooral de gitaar, nu eens klinkend als The Van Jets, dan weer als Led Zeppelin, is die de hoofdrol opeist.

‘UFO Blue’ is nog zo’n lange instrumentale klapper. Op zich zeker weer niet slecht, maar toch, op 5 liedjes 2 zulke lang uitgesponnen nummers, geen slechte nummers, laat dat duidelijk zijn, een soort van soundscapes in feite, zonder dat er in feite post-rock gewijs een duidelijke opbouw in zit, vinden we misschien toch net iets van het goede te veel. Het moet zo ongeveer de enige kritiek zijn die we op dit album kunnen formuleren, want ook ‘Palmtrees in december’ en ‘Quarter to nine’ (beiden wel met zang) zijn heel mooie nummers en doen soms wat Pink-floydachtig aan.

U-Boat gaat op deze debuut-EP zeker niet kopje onder, in tegendeel, volgens ons zit er toekomst in dit opkomend bandje. Grote hits staan er niet op, dat is waar, maar goed, voor hits hebben we al Marco Z, Milow en consoorten… Dit in combinatie met de uitstekende live-reputatie zorgt er voor dat we niets anders kunnen doen dan de band aanraden aan elke muziekliefhebber.

Voor meer info, over de band verwijzen we jullie graag door naar de officiële site van de band, http://www.uboatmusic.be

Corneel