Dat het een mooie dag zou worden, wisten we al toen we ontwaakten, helderblauwe lucht, niet te koud en een goed gevuld programma voor de boeg. Om drie uur begon Me & My Drummer aan zijn set in de studentakjallarinn. Iets ruiger dan gisteren, want ze hadden geen keyboard meer en vervingen die door een gitaar, wat het geheel veel ruiger en explosiever maakte. Het is niet meteen iets wat we meer willen horen, maar wel iets dat we meer willen zien.
Even later stond er in diezelfde studentakjallarinn ook nog een optreden van Agent Fresco geprogrammeerd. Wij waren daar niet van op de hoogte en schrokken ons dan ook een bult toen ze hun instrumenten kwamen opstellen. Wederom gaven deze jongens, die ambient metal maken, een geweldige show en zanger Arnór Dan, die de dag er voor nog met Ólafur speelde, excuseerde zich voor de dag er voor. "I heard rumours that it was my fault that 'Old Skin' got fucked up. That's not true, it was Olli's fault." We geloven u graag.
Terug naar de oude haven dan maar, voor het optreden van Samaris. Wederom een heel erg keurig en compleet optreden. Zangeres Jófridur Ákadóttir droeg een prachtig mooi kleed, wat het mysterieuze rond de band accentueerde. Ook de vervangster van klarinettiste Áslaug Run Magnusdóttir, die in Vietnam is op dit moment, deed het voortreffelijk. Wat het sferische aspect iets minder uit de verf deed komen was het feit dat de zon buiten nog scheen en het donkere en duistere van Samaris' muziek iets minder uit de verf kwam.
Ondertussen was het acht uur en Múm speelde een show in de Fríkirkjan, een iets kleinere locatie en dus een gigarij die zich helemaal rond de kerk krulde en nog een half rondje draaide, gelukkig waren wij op tijd gekomen en stonden we vijfde in de rij, waardoor we zitjes helemaal vooraan konden bemachtigen. Zelden zagen we zo'n geweldige show, aangrijpend, grappig bij wijlen, prachtige muziek en gekke danspasjes bij de hardere nummers. De show duurde twee uur (de langste op Airwaves, op die van Kraftwerk na dan) en het verveelde geen minuut. Uitblinker was een erg energiek 'Toothwheels' en een staande ovatie was het logische gevolg.
Na Múm wilden we de Deense Mo in het kunstmuseum gaan bekijken, maar de rij was te lang om binnen te kunnen, helaas, want we hoorden er alleen maar goede dingen over. Naar Omar Souleyman dan maar, we konden de beste man al eens aan het werk zien op Primavera Sound en wat we toen zagen, smaakte naar meer. Ook de IJslanders lijken de man in hun hart gesloten te hebben en het was dan ook drummen voor "de koning van de Syrische techno", we zagen mensen in djellabah, mensen met hoofddoeken en arafatsjaals, het was duidelijk dat iedereen er klaar voor was. Toen de man het podium opkwam, raakte het publiek in extase, een soort trance of vibe die je zelden tegenkomt in dit land. Ook hoopten we dat er toch een nummer met Björk zou gespeeld worden, ijdele hoop zo bleek, toen we de jongedame iets later in het publiek tegenkwamen. Crowdsurfers overal (wijzelf incluis), wild extatisch gedans en het beste van de avond, een dansje doen met Björk. Dat was Omar Souleyman tijdens Airwaves.
Hierna was er nog tijd over om naar de oude cinemazaal te trekken voor het optreden van Sin Fang. De jongeman wist te overtuigen met zijn ietwat aparte indierock die we kennen uit zijn plaat 'Flowers' (recensie hier). Met afsluiter 'Young Boys' deed de jongeman wat we van hem verwachtten, zijn nummers op zo'n manier brengen dat ze herkenbaar, maar toch anders klinken. Deze dag zat er met dit laatste optreden alweer op, met het noorderlicht op de achtergrond trokken we de stad in, op zoek naar een van de vele feestjes, en of we dat gevonden hebben.
Aron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten