White Lies tourt met ondertussen al hun derde album sinds
2009. Aan werklust ontbreekt het hen dus niet, maar helaas voor hen wel aan
positieve recensies voor hun laatste langspeler 'Big TV', dat bij bijvoorbeeld
Enola een schaamtelijke 2/10 en bij andere recensenten iets rond de helft kreeg.
Ook ondergetekende is geschrokken van het resultaat: enkel de eerste twee
singles en 'Change' zijn op niveau. De verklaring hiervoor gaven ze vlak voor
hun release zelf: ze schreven hun nummers moedwillig eenvoudig en poppy om een
groot publiek aan te spreken. Dan verschuift de inhoud uiteraard naar een ver
achterkamertje. Benieuwd dus of ze live dezelfde indruk zouden geven.
In The Valley Below mocht het publiek opwarmen, en ondanks
de lauwe reactie van het publiek was hun poging best geslaagd. Het was wel
duidelijk waarom zij het voorprogramma van White Lies verzorgden: het eerste
album van laatstgenoemden weerklonk duidelijk in zowat al hun nummers. Dat in
vreemd contrast met de zanger en zangeres, die in een soort
Cash-Carter-dynamiek op het podium stonden en ook met hun kleding eerder
country dan post-punk ademden. Voor de nieuwsgierigen: check zeker eens single
'Peaches'.
White Lies zelf bracht vanaf hun eerste nummer 'To Lose My
Life' meteen een portie rock à la U2 de AB binnen. Show noch moeite werd
gespaard om dit effect te verkrijgen, hoewel we alles toch al elders hadden
gezien: de typische groene lasers, enorme hoeveelheden rook (die men al een
half uur voor het begin begon te spuiten, onze levensduur is er wellicht enkele
dagen verkort) die de lichtshow moest benadrukken, schermen achteraan zoals we
die ook op festivals kennen en gigantische ballonnen die op het einde van de
show werden losgelaten. Ondertussen zweepte atypische frontman McVeigh het
publiek op met enkele flauwe c'mons en wat handgebaren.
Gelukkig zorgde hun strakke set met amper valse noten (tegen
de verwachting in) ervoor dat het optreden geen lege doos bleef. Met 'There
Goes Our Love Again' werd meteen een tweede meezinger het publiek ingegooid,
waarna enkele andere toppers van het eerste album als 'A Place To Hide',
'Farewell To The Fairground' en vooral publiekslieveling 'Unfinished Business'
de zaal regelmatig de longen uit het lijf liet zingen en een golf van energie
door de zaal stuurden. Op dat moment konnen we ze nog heel makkelijk vergeven
voor flauwe nummers en performances als die bij 'Be Your Man' of 'Mother
Tongue'.
Opvallend ook: vooral nummers van het tweede album bleken er
moeilijker in te gaan bij het publiek, wellicht ook de reden dat ze hieruit
maar vier nummers speelden en zo hun meest epische hit 'Strangers' botweg aan
de kant lieten. Nochtans vormden deze experimentelere en minder voorspelbare
nummers zoals hoogtepunt 'The Power & The Glory' - helaas zonder dat vreemde
elektronische geluidje - een noodzakelijke afwisseling ten opzichte van het
soms nummer na nummer afwerken van strofe-refrein-strofestructuren. Naar het
einde toe ging de set helaas bergaf met een slechte Prince-cover (I Would Die
4U) en een paar nieuwe nummers die niet meer dan onderhoudend werkten.
Misschien was dit wel een ingecalculeerde adempauze voor hun
grote eindschot. Met hun meest epische nummers als Death en Big TV ontspon zich
een groot feest dat helemaal losbarstte bij Bigger Than Us, met een lichtshow
en de gigantische ballonnen die de zaal verkenden. De staande ovatie op het
einde was wellicht wat overdreven, maar alleszins een zeer sterke performance
van een band met een nochtans slechte live-reputatie. We benijden in ieder
geval zij die hen met hun vorige album nog hebben kunnen aanschouwen.
Maarten
Setlist:
To Lose My Life
There Goes Our Love Again
A Place to Hide
Mother Tongue
Streetlights
Farewell To The Fairground
Be Your Man
E.S.T.
The Power & The Glory
Getting Even
Unfinished Business
Goldmine
I Would Die 4 U
First Time Caller
Death
Big TV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten