Festivalverslag: Iceland Airwaves 2013 - dag 5

De laatste dag van Airwaves was alweer aangebroken, en traditioneel zijn er weinig dingen te doen en te zien op deze zondag, maar is er ook een afsluiter van formaat paraat. Dit jaar viel de eer te beurt aan Kraftwerk die hun nieuwe 3D-spektakel kwamen brengen, maar er waren ook weer enkele off-venueshows. Aangezien we behoorlijk afgepeigerd waren van vijf dagen muziek en vrijwel evenveel dagen feest, besloten we om lekker lang uit te slapen, nadien het enige fallologische museum ter wereld te bezoeken (heel leerrijk trouwens) en er slechts een optreden uit te pikken.

Het concert dat we er uitpikten was dat van RetRoBot, deze IJslandse band begon als een duo, maar groeide later uit tot een heus kwartet. Ze brengen een soort synthpopachtige elektrorock, maar je kan ze het best omschrijven als dansbare elektronica, gemengd met subtiel doch subliem gitaarwerk en dat alles overgoten met een eightiessausje dankzij de stem van zanger Gunnlaugur Bjarnason die ons wat deed denken aan die van Ian Curtis van Joy Division. Ook al vond het optreden dan wel plaats in een klerenwinkel, en stonden we buiten vrijwel te bevriezen, toch een optreden dat ons zal bijblijven. Beluister zeker eens 'Insomnia' en 'Electric Wizard'.

Om acht uur was het dan tijd om naar de concertzaal te trekken voor het optreden van Kraftwerk. Met een 3D-brilletje op de neus zaten we klaar voor wat een geweldig optreden zou moeten gaan worden. U hoort ons al komen, echt geweldig was het niet, heel erg goed, dat wel, maar de 3D bood niet de meerwaarde die we er van verwacht hadden. Het eerste nummer op de setlist was 'The Robots', mensen die Kraftwerk al eens live gezien hebben, weten dat er dan op de schermen achter het viertal beelden afgespeeld worden. Bij 'The Robots' zijn dat dan Robots en dankzij de 3D kwamen de bewegingen de zaal in en zagen we wat de 3D allemaal te bieden had.

Tijdens 'Metropolis' zagen we dan weer waarom de 3D niet de meerwaarde bood die we verwachtten. De beelden van een grote stad op het scherm, gaven een goede diepteperceptie, maar in 2D had het ook wel gekund. Met 'Computerlab', 'The Man Machine' en 'Spacelab' volgden er al enkele eerste hoogtepuntjes en tijdens die laatste krijg je IJsland vanuit de ruimte te zien, wat door de IJslanders in de zaal op gejuich onthaald werd. Tijdens 'Tour De France' was het bekende Tourrenners (waaronder Eddy Merckx en Lucien Van Impe) tellen op de schermen.

'Autobahn' bood een leuke, virtuele autorit over een al even virtuele autobahn, nog een hoogtepunt dus. Het koppel 'Geigercounter/Radioactivity' werd omgebouwd tot een heuse aanklacht tegen kernenergie, waarin een opsomming werd gemaakt van verschillende kernrampen uit het recente verleden zoals die van Sellafield en Harrisburg. Hiroshima werd vervangen door Fukushima, wat bewijst dat deze band, hoewel ze al dateert uit de jaren tachtig, nog geen van haar verontwaardiging en rebellie heeft verloren.

Met 'Boing-Boom-Tschak', 'Musique Non-Stop' en 'Techno Pop' werd er afgesloten. Tijdens die laatste verlieten de leden van Kraftwerk een voor een de zaal, terwijl de anderen verderspeelden, elk kreeg zijn eigen solo en zo kregen we een inzage in wat elk lid bijbrengt aan de muziek. Na een staande ovatie volgde nog een bisronde  van 3 nummers: 'Aéro Dynamik', 'Expo 2000' en 'Planet of Visions'. Alweer volgde een staande ovatie en dat was verdiend. Verdiend, want we zagen een geweldige show, al waren we niet helemaal overtuigd van de meerwaarde die de 3D bood. Om het anders te zeggen, zonder de 3D zou de show zeker even goed geweest zijn.

Aron