Sommige bands trekken nu eenmaal veel tienermeisjes aan.
Meestal is dat het teken om zo ver mogelijk uit de buurt van hun liveoptredens
te blijven, maar gisteren in de AB was dat wel even anders. Hoe Daughter erin
geslaagd was om de grote zaal uit te verkopen zonder Belgische media-aandacht
(Duyster telt in deze niet echt mee) en na meerdere passages in België de
laatste twee jaar, leek eerst een raadsel. Maar de devote tienerfans hadden
wellicht hun beste vriendinnen of liefje meegesleurd en zo gaat de teller snel
omhoog. Resultaat: een oorverdovend geschreeuw tussen de liedjes door, gepraat
bij de onbekendere nummers en opgestoken gsm's om filmpjes te maken om te
pochen bij de vriendinnen. Gelukkig maakte Daughter zelf veel goed.
Al van opener Still daalde er een warme gloed over de zaal
neer. Even leek de slechte soundmixing de avond te verpesten (net zoals het
voorprogramma Broken Twin hierdoor ten onder ging), maar dit werd redelijk snel
gecorrigeerd. Een verrassend overtuigende versie van Love bracht wat meer
schwung in de set nadat zowel Still als Amsterdam eigenlijk een beetje te snel
werden gespeeld om het juiste gevoel over te kunnen brengen.
Het vervolg bracht een gevoel van troost over na zware
pijnigingen door afscheid en liefde. Soms zwaarmoedig, wat later weer licht
hoopvol en soms een verlegen uitbarsting van energie. Heel aandoenlijk was ook
de verlegenheid van zangeres Elena Tonra, die wellicht overweldigd was door de
opkomst en het luide applaus. Toen ze even haar stem verloor, giechelde ze
bijvoorbeeld heel verlegen en verontschuldigde ze zich achteraf veel uitgebreider
dan nodig.
Na Love volgde de hoogtepunten mekaar op, met
publiekslievelingen Landfill en Candles van haar vorige EP, en opener en
afsluiter van haar nieuwste plaat Winter en Shallows, waarbij vooral de
subtiele snelheid- en ritmeverandering op een achtergrond van ambient klanken veel
indruk maakten. Nadien werden mooie momenten afgewisseld met nummers waar het
publiek iets apathischer bij bleef. Zo waren nummers als Human en vooral
afsluiter Home op zich goed, maar verstoorden ze eigenlijk de opgebouwde sfeer omdat
ze wat meer tempo en vrolijkheid in zich hebben (al is dit relatief bij
Daughter) . Ook "grote hit" - afgemeten aan de meekelende massa -
Youth miste wat pit beseften we, mijmerend over hoeveel beter haar EP-versie
van dit nummer is. De zoveelste cover van Get Lucky als bisnummer hoefde al
helemaal niet, een briljant nummer als Lifeforms had veel meer bijgebracht.
Wanneer Elena Tonra zich echter achteraf opnieuw verontschuldigt
voor hun prestatie (er zaten inderdaad wat foutjes in hun set, maar daar hoefde
ze zich echt niet druk over te maken) is dat excuus meer dan aanvaard. Het was
namelijk een concert om bij weg te dromen. Een dik uur afgezonderd van de
buitenwereld, waarbij je na een tijdje besefte dat je liever niet meer naar
buiten wilde, naar die enge, boze wereld waarover gezongen wordt, maar liever
de pijn in een sfeer van troost en muzikale poëzie door je lichaam voelt
stromen.
Setlist:
Maarten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten