Er zijn verschillende waardemeters die men kan gebruiken om te testen
of je je binnen de muziekwereld tot het sterrendom mag rekenen: verkochte
platen, grote concertzalen,… Echter is er maar 1 waardemeter die echt telt. Dit
is natuurlijk de aanvaarding op u favoriete blog, If Music Could Talk. Ólafur
Arnalds is een artiest die zich dus sowieso tot deze categorie mag rekenen,
daar hij qua aantal verslagen van concerten op nummer 1 staat. En bij deze komt
er nog eentje bij.
Beginnen deden we deze avond met Lambert. Deze Duitser is een pianist
die neoklassiek speelt met een kwinkslag en een voorliefde heeft voor gekke,
Afrikaanse maskers. De pianokunsten van de man konden ons niet echt boeien
gedurende een volledig half uur. Hij deed nochtans zijn best met enkele
kwinkslagen in de muziek en enkele woordenloze, (mislukte?) grapjes met een
wekker. Zonder denigrerend te willen klinken, als achtergrondmuziek is het voor
ons perfect, maar voor een concert net iets te weinig variatie.
Rond 21u30 kwam de IJslander dan
zelf op het podium, alleen. Eerst moest het publiek wat zingen, want de band zat
nog in de coulissen naar IJsland –Kroatië te kijken. Toen ze opkwamen, wisten
ze te vertellen dat het 0-0 stond. Yes, een overwinning in de ogen van de
IJslanders. Maar, als ik mij niet vergis, waren we daar voor muziek. Ólafur speel neoklassiek met de bijstand
van elektronica en twee strijkers die echt een meerwaarde creëren.
Voor een duidelijke opsomming van
de liedjes die gespeeld zijn, ken ik ‘s mans repertoire niet goed genoeg. Hij
speelde ondermeer Poland; Hands, Be Still;
3326 en Allt varð hljótt. Stuk
voor stuk prachtige liedje. Persoonlijk vond ik dat niet elk liedje er even
sterk uitkwam en vooral de songs met prominente elektronica echt zeer overtuigend
waren. Geen Arnor Dan voor vocalen
of een symfonisch orkest, maar dat soort extraatjes zijn niet nodig om een goed
optreden.
Voor een bisronde kwam enkel Ólafur nog terug, de voetbal was dus
nog niet gedaan. Na een ontroerende introductie (we weten dat hij vroeger naar
Death Metal luisterde en in het gezicht van zijn ouders kotste), zette hij het aan
zijn oma opgedragen Lag fyrir Ömmu
in. Dit vormde echt een magisch einde voor deze prachtige avond. Op het einde
stond het nog steeds 0-0 dus, de IJslanders gelukkig en wij gelukkig na een
prachtig concert!
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten