Festivalverslag: Iceland Airwaves 2013 - dag 1

Vorig jaar waren we zo blij als een kind toen we vernamen dat we eindelijk naar Airwaves gingen, dat ietwat ongekende festival rond de poolcirkel. De ervaring was danig onvergetelijk dat we dit jaar opnieuw wilden gaan en dus deden we dat dan maar, boekten een ticket, probeerden onze vrienden te overtuigen mee te komen, om dan toch alleen het vliegtuig op te stappen. Geen erg, want een festival dat namen kan brengen zoals Omar Souleyman, Kraftwerk, Ólafur Arnalds, Emiliana Torrini, For A Minor Reflection, Ásgeir Trausti en Samaris en waar bovendien een heel gezellige sfeer hangt, daar zeggen we geen neen tegen.

Airwaves is een festival waar er naast het officiële programma, zo'n 250 optredens, ook nog eens plaats is voor een hele rits optredens (750 dit jaar) in hartje Reykjavík. Elk uur stromen hostels, boekenwinkels, hotels, restaurants, platenwinkels en cafés vol met kijklustige festivalgangers, die hopen de volgende wereldster in een zo klein mogelijke locatie te zien. Of de jongens van Saytan, die vrijwel letterlijk vijf man en een paardenkop naar "The English Pub" lokten, de volgende wereldsterren zullen worden, lijkt ons onwaarschijnlijk. De IJslanders maakten er een wedstrijdje ram zo hard als je kan op je instrumenten van, wat resulteerde in de creatie van een oorverdovend geluid, interactie met het publiek was onbestaande (gitarist Sigurvin Edgard Pálsson stond heel het optreden met zijn rug naar het publiek) en we waren dan ook gelukkig toen de laatste noten uitgestorven raakten.

Op naar het volgende op de agenda dan maar, en het was meteen een klepper van formaat. Emiliana Torrini maakte haar opwachting in KEX Hostel. Helaas voor ons was het er traditiegetrouw weer erg drummen en was er maar weinig te zien van de erg kleine Torrini. Edoch, muzikaal klonk het allemaal heel erg sterk, en ook de nieuwe nummers uit Tookah konden bekoren. Wat ook kon bekoren was het optreden van For A Minor Reflection, deze postrockende IJslanders traden op in de kleine doch gezellige bar 'Kaffibarinn'. Voor ons de eerste keer dat we dit viertal aan het werk konden zien en het was er meteen boenk op. Strakke soundscapes, goed uitgebalanceerde nummers en een erg enthousiast publiek dat volop mee headbangde en de strakspelende groep antwoordde met een tinnitusopwekkend applaus na elke song.

Het was ondertussen al zes uur en de zon was zich al achter de hoogste fjorden gaan verstoppen, gewapend tegen de koude trokken we naar Hlemmur Square Hostel voor het optreden van het Duitse duo Me and My Drummer. Vorig jaar verkozen wij hun debuutalbum 'The Hawk, The Beak, The Prey' (de recensie lees je hier) tot album van het jaar en een optreden van hen missen, zat er dus absoluut niet in. Ongelijk hadden we absoluut niet, want het tweetal wist te verleiden met het sensuele 'Don't Be So Hot', op te zwepen met het sterk opbouwende 'You're A Runner' en te verbazen met een exquise uitvoering van 'Runner (Reprise)', dat op plaat niet echt ergens naartoe gaat, maar live omgebouwd wordt tot een apotheose van jewelste.

Daarna was het tijd om het officiële parcours te gaan verkennen en eerste op de lijst stond was Grísalappalísa, naar het schijnt een IJslandse superband bestaande uit enkele levende legendes waar we er geen enkele van kennen. De show zelf was aangenaam losgaan op de rock'n'roll die het vijftal op ons losliet. Allemaal niet te serieus te nemen en op die manier erg ontspannend en leuk. Agent Fresco die Grísalappalísa opvolgden in het kunstmuseum, met voorsprong onze favoriete venue, komt ergens dit jaar met een nieuw album op de proppen en kregen een uitstekende gelegenheid om enkele nieuwe nummers op het publiek los te laten. En of ze dat deden, de twee nieuwe nummers, de namen ontglippen ons even, die de zaal ingestuurd werden, konden ons zeker bekoren en het publiek was ook behoorlijk enthousiast. Zonder meer een album om naar uit te kijken dus.

De prachtige concerthal Harpa was de volgende stop op onze route voor het concert van Samaris. Het nieuwe wonderkind van de IJslandse muziekscene. Met subtiele elektrobliepjes, zweverige zang en een toch wat beangstigende klarinet er tussendoor slaagde het onconventionele drietal er in om een geweldige David Lynch-achtige sfeer te creëren en tegelijk dansbaar te blijven. Hou deze jongens dus maar in de gaten. Bloodgroup mocht Samaris komen aflossen en deed dat absoluut met verve, al was het moeilijk om de focus op de muziek te houden, aangezien de knappe zangeres Sunna Þórisdóttir ons trachtte af te leiden met erg verleidelijke danspasjes. De synthpop/indietronica die het quintet op ons los liet was niet te versmaden. Absolute hoogtepunten waren "My Arms", "Nothing is written in the stars" (single van de week geweest), "A Threat" en "This Heart". 

De avond afsluiten deden we met een knal, geheel verzorgd door mensen die we ondertussen feestproffesionals kunnen noemen: FM Belfast. Op plaat misschien nog wel wat lounge-achtig, maar live een gegarandeerd feestje en ook deze keer wist het talrijk opgekomen publiek niet wat het overkwam. Confettikanonnen, opzwepende beats, de gekke danspasjes van "The Dancing Bureaucrat" en het obligate in het ondergoed rondlopen tijdens "Underwear". Het publiek werd absoluut wild en zelfs wij wisten niet meer waar we het hadden, het was niet de eerste keer dat we hen live aan het werk zagen, maar het was absoluut wel de allerbeste keer, wat het precies was, weten we niet, maar de band leek gekker te doen dan anders, nog opzwepender te zijn dan anders. Toen de laatste noten van bisnummer "I don't want to go to sleep either" uitgestorven waren, zat de eerste dag van Airwaves er al weer op, de festivalgangers trokken de stad in op zoek naar afterparties of in sommige gevallen slaap.

Aron