Concertverslag: Primavera Sound, dag 0

Vorige week kreeg u hier niet veel artikels te lezen. Dat heeft alles te maken met het feit dat onze halve redactie naar Barcelona vertrok om het Primavera Festival bij te wonen. De rest van de week kan u dus verwachten daar alles over te lezen. Nu weet u waarschijnlijk wel dat elk goed verhaal een inleiding behoeft, en dat denken de organisatoren van Primavera Sound ook. Zo duurt het driedaagse festival langer dan drie dagen: we beginnen officieel op donderdag, maar wie vroeg arriveert in Barcelona, of er woont, kan al van maandag optredens gaan bekijken in de hele stad, en dat volledig gratis. Er staat dan maar wat brol geprogrammeerd, hoor ik u denken, dat is in zekere zin misschien wel waar, maar op woensdag zagen wij toch 'The Vaccines' en Spaanse indiegrootheid 'Delorean' aan het werk. 

Maar eerst was het tijd voor de opwarmertjes, en zoals dat vaak gebeurt, was het niet veel soeps. De Spanjaarden van Aliments konden ons heel af en toe nog wel bekoren met hun stevige gitaarmuziek, een beetje zoals Wallace Vanborn. Nu moet u weten dat we geen grote fans zijn van die laatste en we het optreden in zijn geheel dus maar matig konden smaken.

Nu was het alleszins beter dan wat er op volgde. The Bots, wie? Inderdaad. Nu leek het bij het begin wel te gaan meevallen. Een drummer en een gitarist, zoals 'The Black Box Revelation' dus, alleen waren ze in vreemde pluimage getooid, zo droeg de drummer een veelkleurige t-shirt en had hij een afrokapsel en was de gitarist volledig in het roze gekleed.
De muziek zelf was een allegaartje van geluiden, zoals alle muziek dus, alleen klonk het deze keer niet echt als een melodisch geheel. Daarenboven vond de zanger dat hij tussen de nummers de tijd moest vollullen door aan elk lied een betekenis te geven. Toen we iets later de leeftijd van de jongelui opzochten, bleek dat de broers Mikaia en Anaia Lei 15 en 17 jaar oud zijn. We hopen dan ook dat als ze wat ouder zijn, een betere muzieksmaak zullen ontwikkelen en zien dit slecht concert dan ook eerder als een jeugdzonde.

Als laatste onbekende groepje was Guards aan de beurt. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we er ons ondertussen nog maar bitter weinig van kunnen herrinneren. Vrij doorsnee rock was het, dat weten we dan wel nog, maar goed, de fantastische optredens die de komende drie dagen nog zouden volgen hebben blijkbaar de herrinneringen aan dit optreden naar ergens heel ver weg verdrongen.

Op naar The Vaccines dan, met voorsprong de grootste naam op dag 0.  Grote fans zijn we niet, dat moeten we eerlijk bekennen. De hits, zoals 'All in White', 'Wetsuit' en 'Post-breakup Sex' vinden we gewedig, maar we slagen er maar niet in een volledig cd van hen uit te luisteren. De stem van Justin Young vinden we iets te eentonig, wat ook bleek tijdens het concert (komt daar nog bij dat hij niet al te goed bij stem was, ofwel stond de PA niet goed afgesteld). Afgetrapt werd er met 'No Hope' en daarna volgde al meteen een hit 'Wreckin' Bar (Ra ra ra)', wat een zalig nummer is dat toch.

Passeerden ook nog onder andere de revue: Wetsuit, Teenage Icon, I always knew, Post-Breakup Sex en prijsnummer All in White. Hitjes genoeg dus, die stuk voor stuk door het enthousiaste publiek meegebruld werden. Afgesloten werd er met If You Wanna en Norgaard. Slecht was het zeker niet, maar echt goed nu ook weer niet: net als op de albums knalden de hits er vlotjes in, maar de andere nummers wisten vaak heel wat minder te overtuigen.

Na 'The Vaccines' was het tijd voor Delorean, een Spaanse indiepopgrootheid naar het schijnt. Ze wisten ons te verrassen met hun perfecte mix van M83 en Hot Chip. Heel erg dansbaar, heel erg leuk en heel verrassend. We kenden niets van hun muziek en gingen enkel kijken op aanraden van enkele Catalaanse vrienden. Nu ja, de grootste verrassingen komen uit de kleinste hoekjes (daarom zijn het ook verrassingen).

Aron