Concertverslag: Ellie Goulding (Ancienne Belgique)

Op tournee gaan, is vrijwel een verplicht nummertje als je net een nieuwe cd uit hebt, zeker als die ook nog eens goed verkoopt en blijkt dat je populair bent. Zo gaat het ook met de Britse Ellie Goulding, die op haar Europese tournee ook België aandeed. Geen festivalbezoek deze keer, maar een tripje naar de Ancienne Belgique. Op de populariteit van de Britse Ellie Goulding staat geen maat meer sinds haar laatste cd, Halcyon. De Ancienne Belgique liep dan ook aardig vol voor het concert van Ellie Goulding, op een gegeven moment konden we zelfs moeilijk bewegen door de drukte. Dat alles deed weinig af van de kwaliteit, alleen waren de twee voorprogramma's er misschien wel te veel aan.

Wie hier af en toe eens een concertverslag leest, weet waarschijnlijk wel al dat we geen onvoorwaardelijke fan zijn van het gemiddelde voorprogramma, heel erg enthousiast werden we dan ook niet toen we vernamen dat we maar liefst twee opwarmertjes te verwerken zouden krijgen deze avond.

Maar goed, iedereen verdient een kans uiteraard. Matthew Koma mocht de spits afbijten. Wij hadden er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar aan de behoorlijk enthousiaste reacties van het al talrijk opgekomen publiek te zien waren we zo ongeveer de enigen. Wat alleszins al kan gezegd worden is dat hij zijn naam geen eer aandeed, slaapverwekkend was het allerminst! De eerste twee nummers klonken zelfs vrij goed: bombastische gitaren, vermengd met subtiele electronicabliepjes zoals we ze graag hebben. Jammer genoeg bleek het geen voorbode van een echt goed optreden te zijn, en al snel verzande het in een verzameling kleffe, onoriginele deuntjes, die ons zelfs even aan One Direction deden denken (gesteld dat we zouden weten hoe One Direction klinkt).

Charli XCX was de volgende in de rij, en waar we dachten dat Matthew Koma een groot ego had voor een voorprogramma, bleek dat van Charli nog twee keer zo groot te zijn. Jammer genoeg rechtvaardigden de songs dit ook bij haar niet. U kan ze trouwens kennen van 'I love it' van Icona Pop, waarop Charli de vocals verzorgt. Een nummer dat ze vanavond ook speelde, en waarbij het kwaliteitsverschil (en het verschil in publieksreactie) met haar eigen nummers vrij hard opviel. Wat we onthouden van dit optreden: Charli XCX wil het graag maken, heeft moeite om haar heupen stil te houden, en 'shit' is een hip woord.

Saai kan je de beide voorprogramma's niet noemen, maar goed jammer genoeg toch ook niet, wat waren we blij toen Ellie Goulding eindelijk aan de beurt kwam. Aftrappen deed ze met drie nummers uit haar nieuwe plaat, "Don't Say a Word", "Halcyon" en "Figure 8". Bij die eerste kwam eerst Gouldings uitmuntende begeleidingsband het podium op om de muziek te starten, nadien, na de intrigererende intro kwam Goulding het podium opgehuppeld. Bij "Halcyon" werd het tempo nog eens opgeschroefd en "Figure 8" zorgde voor de gekende speelse noot. We kregen meteen wat we wilden en dat is alles wat Goudling zo succesvol maakt: mysterie gekoppeld aan talent en een zekere speelsheid.

Nadien volgde met "Salt Skin" al een eerste hoogtepunt. Het tempo werd er vervolgens wat uitgehaald met "Joy" en "Explosions", het publiek kon deze iets rustigere passage best wel smaken. Met "Guns & Horses" volgde een persoonlijke favoriet. Vervolgens vond Goulding dat het tijd was een blikje sentimentaliteit open te trekken. "I Know you Care" waarbij de jongedame begeleid werd door Rick (wie kent hem niet) werd opgevolgd door de Elton John cover "Our Song". Die laatste werd ingeleid met een behoorlijk doorzichtig en op voorhand ingestudeerd toneelstukje en dat ging zo: "I'm just going to ask Rick what song he wants to play next" "Oh, you want to do a cover song? Let's do it then". U hoort het, Beckett, Shakespeare en Elton hebben er niets aan.

Voor de rest kabbelde het wat, met enkele uitschieters zoals "Only You" en "Anything Could Happen". We kregen tussendoor verschillende keren de verplichte marketingtalk te horen zoals "You're the best audience ever" en "You're making me smile more than usual". Nu ja een artiest moet zijn public relations nu eenmaal verzorgen. De reguliere set werd uiteindelijk afgesloten met "Starry Eyed", een lied dat het publiek, volledig terecht, in extase bracht.

De bisronde bestond uit twee nummers "I Need Your Love", dat de Britse samen met Calvin Harris maakte en "Lights". Deze twee nummers deden wat we eigenlijk het hele optreden door verwacht hadden, maar iets te weinig kregen, dat is aangename, dansbare muziek maken en de AB omtoveren tot een tof feestje. "Lights" kreeg zelfs een aangename finale, waarin de het nummer zodanig op zijn Skrillex geremixt werd dat het moeilijk was om niet in een ongeneeslijke danskramp te schieten.

Ellie Goulding in de Ancienne Belgique was dus een ongetwijfeld aangename en leuke ervaring. De ene keer dansbaar en speels, de andere keer akoestische piano- en gitaarnummers. We amuseerden ons te pletter, toch keken we meer dan gewoonlijk op ons horloge, wellicht niet de schuld van de Goulding zelf, maar eerder van de twee voorprogramma's die op twee nummers na niet veel te bieden hadden en er voor zorgden dat we de indruk hadden dat we echt lang in de AB waren. Toch nog een bemerking over Ellie zelf dan: in vergelijking met de vorige keer dat we haar gezig zagen, was ze niet alleen duidelijk haar onschuld verloren, maar ontbrak het duidelijk vooral aan één ding: spontaniteit. Die marketingtalk mag ze in het vervolg gerust achterwege laten, want die heeft ze helemaal niet nodig en wekt alleen maar een nepsfeertje op waar niemand mee gediend is, ook Ellie zelf niet.

Aron