Concertverslag: Les Nuits Botanique: Chvrches, La Femme, Pale Grey

Voor de derde keer in vier dagen trokken we gisteren richting Brussel, voor een nieuw avondje 'Nuits Botanique'. Derde keer, derde zaal, ditmaal was de Orangerie de plaats waar we verwacht werden. Met op het programma: Pale Grey, La Femme en Chvrches: de eerste twee bandjes, daar hadden we eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, en als hoofdact de nummer 5 van de 'BBC sound of 2013', met al enkele heel leuke electropopsingletjes op het palmares.

Aftrappen deden we dus met het Waalse Pale Grey, waarvoor trouwens al heel wat volk aanwezig was in de grote zaal van de Kruidtuin. We vonden ze persoonlijk wat aarzelend op gang komen, en hadden in ons hoofd al de termen '13 in een dozijn voorprogramma', 'weinig memorabele songs', 'matige zang' en 'typisch schoolvriendenbandje' klaar voor deze review. Halverwege begon het echter helemaal om te slaan, toen een instrumentaal nummer ons weer helemaal bij de les kreeg. De electronica kwam iets meer naar voor, en vooral de opbouw naar een climax kwam in de laatste 3 a 4 liedjes heel mooi tot uiting. Door die kenmerkende opbouw en het gelijkaardige stemgeluid deden ze ons wat denken aan Tall Ships (waarvan we een tijdje geleden een cd-review schreven).

De climax mocht soms misschien nog wat langer uitgesponnen worden, en de zang overtuigde niet altijd helemaal, maar goed, te veel mogen we nu ook niet verwachten. Kortom, gewoon een leuk optreden eigenlijk, absoluut niet superspeciaal, maar het tweede gedeelte maakte veel goed.

De Franse jongens en meisje van La Femme hadden voor ons misschien wel de grootste verrassing in petto.

Toen het podium klaargemaakt werd voor hun optreden werd een ding duidelijk: er zijn heel wat keyboards aanwezig die Kraftwerk-gewijs opgesteld werden. Allemaal op een lijn vooraan het podium dus. We zagen verder ook een theremin, bongo's, een drumstel, een sitar en een rookmachine, dat het speciaal zou worden, hadden we ondertussen al door. Toch kregen we niet wat we verwachten, zeker niet als je die lijst instrumenten ziet, geen hippie-achtig goeroegedoe dus, maar wel pure eighties post-punk, misschien wel best te vergelijken met Siouxsie and the Banshees.

En plots, heel plots waanden we ons in de eighties, een dolenthousiast publiek, dat meermaals een moshpit opzette. Hadden we niet met onze gsm en digitaal fototoestel bezig geweest, we hadden echt geloofd dat we in een teletijdmachine waren gestapt en dat een of andere Timelord ons dertig jaar geleden had afgezet. Het enige dat misschien wel stoorde was het overmatig gebruik van de rookmachine, die blies de rook namelijk recht in ons gezicht. Maar geen erg, want deze Vive La Fête-achtige band, zij het met iets minder gitaarwerk, was best wel te pruimen.

De hoofdact van de avond dan, het Schotse Chvrches. Electropop van het zuiverste soort, vooral steunend op de prachtige stem van zangeres Lauren Mayberry, beter valt het drietal niet te omschrijven. Beginnen deden ze met 'Lies', misschien wel het favoriete nummer van de drie die we op voorhand van hen kenden (slechts drie, ja, om de simpele reden dat hun eerste album nog moet uitkomen), niet nodig om te zeggen dus dat we meteen helemaal mee waren. Zoals veel van de bandjes in het genre zat er achter de live-versies nog net iets meer peper dan bij de albumversies. Tel daarbij het feit dat Mayberry moeiteloos minstens net zo goed zong als op plaat, en het optreden kan nog moeilijk stuk. Wanneer het tweede nummer 'We sink', dat we nog niet kenden, dan ook nog eens een echt topnummer bleek te zijn, was de heel positieve review helemaal binnen.

Ook de rest van de nummers maakten een heel goeie indruk. De energieke baslijnen, rake synths, en de engelenstem van Mayberry, allemaal maken ze van Chvrches een echt wel goede liveband. Een van de nummers werd trouwens gezongen door synthesizer-man Martin Doherty, en ja hoor, zelfs dat was een meer dan geslaagde afwisseling. Naar het einde toe kregen we dan uiteraard ook nog de twee 'hitjes' voorgeschoteld. 'Recover' lokte misschien wel de meeste publieksreactie uit (een heel enthousiast publiek trouwens, heel de avond lang), en 'The mother we share' was het ideale orgelpunt van een avond vol uiterst geslaagde muzikale uitspattingen.

Wij kijken na vanavond alleszins heel erg uit naar de release van het debuutalbum van Chvrches, dat normaal gezien ergens in het najaar in de rekken zou moeten liggen.

Besluiten kunnen we met een boodschap aan alle Pukkelpopgangers: twijfel niet!

Corneel