Concertverslag: Les Nuits Botanique: Sóley + Rebekka Karijord (Botanique)

We weten eigenlijk niet goed wat te denken over Les Nuits Botanique. Is het een festival of is het gewoon een reeks concerten? Het eerste zou je denken, en zo profileren ze zich ook, maar waarom kan je dan geen dagtickets kopen voor alle zalen? Waarom moet je voor elk optreden een ander kaartje kopen? Nu ja, niet dat het ons ook maar iets kan schelen, dus trokken we maar naar Sint-Joost-ten-Node. Ditmaal voor een bezoekje aan de Rotonde, waar de IJslandse Sóley en de Noorse Rebekka Karijord, tekenden voor een Noordse avond met een leuke verrassing. De IJslandse jongedame kenden we al langer, maar de Noorse was nieuw voor ons. En zij blies ons verrassend genoeg omver met haar overweldigende muziek en geweldige stem.

First things first. Toen Sóley het podium op kwam, was de toch wel kleine Rotonde tot de nok gevuld. Iets wat ons al een eerste keer verraste, aangezien we niet meer dan vijfentwintig mensen verwacht hadden. Nu ja, geen probleem natuurlijk en ook voor de artiesten zelf is het aangenamer. De jongedame begon haar optreden met een nieuw nummer "Don't Ever Listen", en ging daarna verder met "Fight Them Soft". Die laatste titel leek wel haar motto te zijn en het begin was dan ook erg stroef en een beetje saai. Ook "The Sun Is Going Down" leek geen beterschap te brengen. We begonnen te vrezen dat ze het ons weer zou lappen en een saai concert zou gaan geven.

Dat was dan iets te snel geoordeeld, want met "Kill That Clown" kwam er wat meer animo en schwung, zoals ze dat zo mooi zeggen, in het optreden. Nadien volgde nog een nieuw nummer "Wedding". Nu ja, nieuw. Ze had het enkele maanden geleden ook al gespeeld tijdens Airwaves, alleen was het lied toen nog niet af en kon ze ons nog niet vertellen of het verhaal een happy end kreeg of niet. Gisteren in de Botanique kon ze dat wel en het werd dus een horrorlied. Met "Smashed Birds" en "Pretty Face" kwamen haar twee grootste hits (als we dat zo mogen zeggen) aan de beurt en de publieksreactie was bij deze nummers dan ook een pak enthousiaster dan bij de andere. Bij "Smashed Birds" moest ze nog even haar gitaar stemmen en bedankte ze het publiek voor het geduld. "You learned really good manners in school, or maybe you just died from eating chocolate". Er werd uiteindelijk afgesloten met "I'll Drown".

Het publiek schreeuwde om een bisnummer, dus kwam de jongedame terug het podium op, niet om te spelen, maar om te zeggen dat er geen tijd meer is. Haar verlegenheid en de onwennigheid die daar aan te pas komt, is ongetwijfeld haar grootste troef, want dat maakt het geheel grappiger en soms ietwat aandoenlijk. Het optreden zelf was goed, niet meer, niet minder, maar het had wel meer kunnen zijn, als ze iets beter uit de startblokken was gekomen.

Rebekka Karijord had daar dan weer geen last van. Eerst kwamen haar muzikant het podium op. Twee drummers, een van de twee beschikte slechts over een tom en een gitarist. Dat drietal begon overal op te slaan, voor de twee die over een drumstel beschikten geen probleem, want die konden daar op trommelen, maar de gitarist begon eerst op de vloer te slaan, nadien op een kist en dan op zijn gitaar. Onder luid tromgeroffel kwam mevrouw Karijord dan opzetten. In een jurk die helemaal versierd was met toeters en bellen, waardoor ze geluid maakte met elke beweging. Dat we een vreemd optreden zouden gaan krijgen was al zeker.

Helaas kennen we de muziek van mevrouw Karijord niet heel erg goed en kunnen we u dus niet zeggen welke nummers ze precies gespeeld heeft (ook een zoektocht op internet maakte ons niet veel wijzer). We weten alleen dat het ongelooflijk goed was. De jongedame heeft een klok van een stem, en de muziek is gewoonweg overweldigend. Een soort droevige liefdesliedjes, meestal in de romantische stroming, dat wil zeggen dat het altijd tragisch eindigt en meestal de dood tot gevolg heeft.

Toch was het allerminst zwaarmoedig, en in de beste momenten deed de Noorse ons denken aan Florence and the Machine, Soap&Skin en Me and my Drummer. Grootse sterke muziek, met een frontvrouw die van wanten weet. Ook de instrumentatie, waar een bepaalde natuurkracht van uit ging, mocht er zijn. Helaas kunnen we u over deze artiest niet veel meer vertellen, daarvoor is onze kennis er over niet groot genoeg.

In elk geval beleefden we een heel aangename avond in Saint-Josse. En Rebekka Karijord, daar gaan we toch op studeren, want de volgende keer dat ze België aandoet, willen we er weer bij zijn, en dan zouden we u graag een volwaardig verslag aanbieden.