Godspeed You! Black Emperor! – Allelujah! Don’t Bend! Ascend!
Na een tijdelijke split van om en bij de tien jaar, die
resulteerde in meer tijd voor een groot aantal nieuwe projecten met eveneens
uitstekende post-rock (bijvoorbeeld A Silver Mt. Zion), brengt Godspeed You!
Black Emperor dan toch nog een nieuwe plaat uit. Nu ze voor de tweede keer in
drie jaar België aandoen voor een concert (Koninklijk Circus, 7/11/12, recensie
te verwachten!) werd het ook wel tijd voor een nieuwe plaat. Hij is, geheel in
de stijl van de groepsnaam, Allelujah! Don't Bend! Ascend! gaan heten. Een
lelijke schreeuwerige titel, vooral de Allelujah is er te veel aan. Maar hun
titels zijn nu eenmaal nooit alledaags geweest, net zoals hun muziek. Ook zo
met hun laatste worp. Slechts vier nummers staan er op deze cd, waarvan twee
nummers "drone-songs" zijn van zes à zeven minuten, en de andere twee
volwaardige Godspeed-nummers duren zo'n 20 minuten, zoals gewoonlijk.
Hun liedjes zijn uiteraard altijd groeiers geweest, maar na
een vijftal luisterbeurten overtuigt hun openingsnummer Mladic nog steeds niet helemaal. Het is elke keer wachten (maar wel
reikhalzend uitkijkend) op de 15de minuut, waar het nummer ritmisch losbarst
tot een climax die je meesleurt tot aan de outro, die vermoedelijk een opname
vormt van de maandenlange protesten in Canada, hun thuisbasis, tegen de
verhoging van het studiegeld. Ze maken hun linkse reputatie opnieuw waar.
De eerste drone - Their
Helicopters Sing - is er eentje waarvan je, als je weet dat er iemand in de
buurt is, de volumeknop wat lager draait. Een eerder irritant geluid, een
kakafonie van doedelzakken met op de achtergrond pikdorsers, vult de kamer
zonder enige meerwaarde. Het helpt zelfs de opbouw van de plaat niet vooruit.
Jammer.
Tot nu toe GY!BE-onwaardig, maar dan komt het pareltje van
de plaat, en waarschijnlijk een van de beste nummers ooit door hen gemaakt: We Drift Like Worried Fire. Al van bij
het begin dringt een mix van onheilspellende melodieën je oren binnen, waarna
de opbouw via een bijna catchy (!) melodie, en mogelijk een van de betere
melodieën ooit op gitaar gespeeld, naar een rustig interludium. Dat wordt nog
even voorafgegaan door violen en een geniaal in mekaar gestoken
vraag-en-antwoord van de ene gitaar met de andere en de drums. Uiteindelijk zet
de eindsprint zich in. Wanneer je denkt dat het nummer ten einde moet zijn,
komt er nóg zo'n geniaal stuk. Briljant.
Strung Like Lights At
Thee Printemps Erable, de einddrone, vormt de ideale sfeer om nog even te
bekomen van het voorgaande en past wél in de opbouw, of in dit geval afbouw van
de muzikale reis.
Vooraf keken vermoedelijk heel wat fans met gemengde
gevoelens uit naar de nieuwe plaat. Zou Godspeed na zoveel jaar hun oude niveau
nog wel kunnen halen? Was het niet goed genoeg geweest zoals het is? Het zou
een grote smet op het blazoen zijn van wat misschien wel de peetvaders van de
post-rock zijn (zeker in combinatie met hun talloze andere projecten) als deze
plaat tegenvalt. Maar er is niks om zich zorgen over te maken. De nummers zijn
al een aantal jaren in omloop en zijn gewoon herwerkt om op deze plaat te
verschijnen. En de eindconclusie is dat, hoewel het niveau van Lift Your Skinny
Fists Like Antennas To Heaven of F♯ A♯ ∞ in zijn geheel zeker niet gehaald
wordt, meer dan de helft van de plaat misschien wel beter is dan de aparte nummers
op voorgenoemde platen. En meer moet dat niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten