Don't look back in anger: Talk Talk

Talk Talk

Een eerste keer dat we een band in de kijker zetten in de rubriek ‘Don’t look back in anger’, en al meteen een van de meest miskende en onderschatte bands ooit, Talk Talk. Het muzikale parcours dat Talk Talk afgelegd heeft is volstrekt eigenzinnig en uniek te noemen. De band evolueerde van een commerciële synthpopgroep naar een experimentele post-rockvoorloper. Boeiendere bands om te ontdekken zijn er dus maar moeilijk te vinden.

Talk Talk werd opgericht in Londen in 1981 door zanger Mark en muzikanten Lee Harris, Paul Webb en Simon Brenner (die echter enkele jaren later de band reeds verliet).Nog voor de oprichting van de band was Hollis zanger van The Reaction, een bandje dat meedreef op de toen populaire postpunkgolf, en onder andere het singeltje ‘I can’t resist’ uitbracht. Ook in de beginjaren surfte de band mee op de toen populaire genres, en werden ze dankzij enkele vrij succesvolle singles samen met onder andere Duran Duran een van de uithangborden van de New Romantics.

Het commerciële hoogtepunt kwam er met het album ‘It’s my life’, met het titelnummer en ‘Such a shame’ als absolute prijsnummers. Dit album kan voor het grootste deel zeker nog wel gecatalogeerd worden als typische 80’s synthpop, maar toch waren hier zeker al de eerste tekenen duidelijk aanwezig dat Talk Talk toch net iets meer in huis had dan de meeste generatiegenoten.

Met hun derde album, ‘The colour of spring’, sloegen ze dan nog een stuk verder de andere richting in. Nog steeds een popalbum (met hits als ‘Happiness is easy’ en ‘Life’s what you make it’), maar met meer akoestische instrumenten, weidsere arrangementen, en meer jazz- en ambientinvloeden. De weg naar de post-rock was ingezet…

‘Spirit of Eden’ werd de titel van hun volgende album dat slechts zes (lange) nummers telde en in de verste verte niet meer te vergelijken was met de commerciële synthpop die de band in haar begindagen maakte. Een commercieel succes werd het allerminst (ze verlieten hierna ook platenmaatschappij EMI), maar bij de critici is het nog steeds een enorm geliefd album. In feite gebruikte Hollis het budget bijeengespaard door de succesvolle vorige albums om nu eindelijk de richting te kunnen uitgaan waar hij echt naartoe wou.

‘Spirit of Eden’ was ook qua productie niet meer te vergelijken met hun vorige werk. Er speelden maar liefst 16 muzikanten mee op het album, gebruik makend van de meest uiteenlopende instrumenten (zoals de shozygs, de hobo en de fagot). Een promotietour voor het album zou er nooit komen, de band wist simpelweg niet hoe ze de nummers, die de vrucht waren van urenlange improvisatiesessies, live zouden moeten spelen. De leden van Talk Talk waren bang dat het terug ontcijferen van de nummers voor een live-optreden het grootste deel van de magie uit de nummers zou halen. Ook later zou de band nooit meer op tour gaan.

In 1991 volgde dan met ‘Laughing stock’ het vijfde en laatste Talk Talk-album, opnieuw een erg organisch, bijna avant-gardistisch geheel, met lange, mooi opbouwende voornamelijk akoestische nummers. De ambientweg van het vorige album werd hier verder ingeslagen. Een bekende uitspraak van Hollis is de volgende: “De stilte tussen twee noten is belangrijker dan de noten zelf, die stilte accentueert ze”. Een stelling die zeker voor de laatste twee albums helemaal opgaat.

Jammer genoeg kwam er in 1991 meteen ook een einde aan de band, omdat frontman Mark Hollis zich volledig wou wijden aan het vaderschap, wat hij niet te combineren vond met een leven als rockmuzikant. De zanger trok zich zelfs, op een soloalbum in 1998 na, volledig terug uit de muziekwereld.

Toch is Talk Talk niet helemaal weg te denken uit de hedendaagse muziekindustrie, de groep is momenteel een van de meest invloedrijke bands ter wereld. Bands als Elbow, Radiohead, Portishead en Wild Beasts beschouwen  Talk Talk als één van hun grote voorbeelden. Bovendien wordt Talk Talk algemeen aanzien als voorloper van de post-rock, zonder hen dus geen Sigur Rós, iets wat wij hier een heel spijtige zaak zouden vinden.

Luister eerst naar:

Uit de beginperiode, meer synthpop gericht: Talk Talk, Today

Commercieelste periode: Such a shame, Living in another world

Latere periode: I believe in you, The rainbow, Ascension day

Wist-je-datje

- Ondanks het feit dat Talk Talk midden de jaren ‘80 heel wat commercieel succes had, zijn ze er nooit in geslaagd een top-10 hit te scoren in thuisland Groot-Brittannië. De 13e plaats van de re-issue van It’s my life in 1988 is de hoogste die ze ooit bereikten in de Britse hitlijst.

 Corneel