Voor fans van: Synth-pop meets industrial, de beginjaren van Depeche Mode en de stem van Grace Jones.
In 2010 liet James Murphy, frontman van LCD Soundsystem, tijdens een interview met de New York Times de volgende quote optekenen: "One of the reasons I want to be done with LCD is to be able to produce things like Light Asylum". Twee jaar verder heeft de band een eerste album uit, stonden ze op pukkelpop en tourden ze door Groot-Brittannië in het voorprogramma van Cocorosie, meer dan reden genoeg dus om ook hier eens wat aandacht aan de groep te besteden.
De band
Light Asylum bestaat uit zangeres Shannon Funchess en multi-instrumentalist Bruno Coviello. Funchess heeft een verleden als achtergrondzangeres bij onder andere !!! en TV On The Radio. Haar opvallende, bij momenten indrukwekkende diepe stem is dan ook het belangrijkste wapen van Light Asylum. Ondertussen heeft de band 1 EP (‘In Tension’, 2011) en 1 volwaardig album (‘Light Asylum’, 2012) op haar actief staan.
Qua muziek gaat de band terug naar de begindagen van de synth-pop, toen dat genre nog dichter bij de industrial en de punkmentaliteit aanleunde dan in de latere jaren ’80, toen het genre alsmaar meer richting opgewekte, commerciële popmuziek evolueerde.
Toch slagen ze er, vooral dankzij het opvallende stemgeluid van Funchess, in om een eigen geluid te creëren. Daarnaast wordt de muziek ook zeker gekenmerkt door de repetitieve, bezwerende keyboardlijnen, en de bij momenten vrij ruwe of agressieve toon, met niet zelden heel sterke melodieën. Liedjes als ‘IPC’, ‘Pope will roll’, ‘Heart of dust’, ‘shallow tears’, ‘A certain person’ en ‘Dark allies’ zijn stuk voor stuk heel sterke nummers, met ‘IPC’ als absoluut prijsnummer, dansbaar met een verslavende zang- en keyboardlijn. De prachtige bridge in ‘Heart of dust’ is zeker en vast ook het vermelden waard, en single ‘Shallow tears’, bij momenten tegen opera aanleunend, is het nummer waarin de stem van Funchess het beste tot uiting komt.
Tegenover al dat goeds staat wel het feit dat niet elk nummer op het eerste full-album helemaal overtuigt. Zo zijn ‘Sins of the flesh’ en ‘At will’ wat mij betreft toch wat minder geslaagd, en ook ‘Angel tongue’ is misschien net wat van het goede teveel qua repetitiviteit. Daarnaast weten ze jammer genoeg de rauwe energie die de live-optredens uitstralen niet genoeg over te zetten op CD.
Toch is Light Asylum zeker een band met toekomst, het wisselvallige niveau van het eerste album nog wat opdrijven, en dan zal het publiek vanzelf wel volgen. Een sterke aanrader dus, zeker voor wie van de jaren ’80 houdt en een hedendaagse interpretatie van de toen populaire muziek een kans wil geven.
Luister eerst naar: ‘IPC’ en ‘Shallow tears’
Corneel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten