Britpophelden terug van weggeweest

Het grootste nieuws van vandaag, de aankondiging van het nieuwe album van David Bowie en de lancering van diens (heel mooie!) nieuwe single, kon u deze ochtend op onze facebookpagina al lezen, maar ook deze nieuwe nummers willen we u allerminst onthouden. Nineties-helden Pulp en Suede bewijzen dat ze het nog steeds in zich hebben, en ook Britpopprins Miles Kane komt met een nieuw nummer op de proppen.


- Pulp - After you

Als er één reünie van de afgelopen jaren op en top geslaagd te noemen is, dan is het misschien wel die van Pulp. De live-optredens van Jarvis Cocker en kornuiten werden unaniem lovend onthaald, en met dit nieuwe nummer bewijzen ze dat er wel degelijk ook nog een toekomst is voor de band.

- Suede - Barriers

Een band die eigenlijk al zowat de hele carrière wat in de schaduw van anderen, net onder de echte top parkeert, maar ondertussen toch ook al een indrukwekkende catalogus voor te leggen heeft. Ook zij stellen allerminst teleur met dit snedige nieuwe nummer, de voorloper van een nieuwe plaat die er binnenkort aankomt.

- Miles Kane - Give up

Naambekendheid verwierf hij vooral als helft van The Last Shadow Puppets, maar ook met zijn eerste solo-album wist hij in 2011 heel wat fans te overtuigen. 'Give up', voorloper van een gelijknamige EP die op 24 februari verschijnt, is alvast een stevig, garage-getint nummer, dat ons evenwel nog niet helemaal kan overtuigen, maar goed, wie zijn wij, ongetwijfeld keken een heel pak fans hier al een tijd naar uit!

Don't Look Back in Anger: The Alan Parsons Project

Woolfson (l.) en Parsons (r.)

The Alan Parsons Project

Vandaag nemen we u mee naar 1974, de kantine van de Abbey roads Studios in Londen. Daar zijn een advocaat en een producer aanwezig, elk met hun eigen reden. De advocaat, Eric Woolfson, is ook componist en pianospeler. De producer, Alan Parsons, kon al samenwerken met de Beatles voor de albums Abbey Road en Let it Be en had net Pink Floyds Dark Side of the Moon geproducet. Parsons vroeg aan Wolf om zijn manager te worden en zo werd een jaar later 'The Alan Parsons Project', een Britse progrockband, geboren.

De eerste samenwerking tussen beide gebeurde voornamelijk in een succesvolle manager-producer-relatie. Allerlei bands kwamen bij het duo langs om hun album geproducet te zien. In 1975 kreeg Woolfson, tijdens een gesprek met Parsons over de filmindustrie een idee. Hij opperde dat het zwaartepunt van de filmindustrie verlegd was van de acteur naar de regisseur. In die tijd klopte dat wel, het was het tijdperk van grote regisseurs zoals Alfred Hitchcock en Stanley Kubrick. Woolfson beredeneerde dat dat in de muziekindustrie ook zou gaan gebeuren en dat de nadruk meer op producers zou komen te liggen. Hij had dan het idee om met producer Parsons de psychedelische progrockband 'The Alan Parsons Project' op te richten.

Woolfson wou samen met Parsons de muziek schrijven en die dan door Parsons laten producen. Dan rees de vraag waarover het eerste album zou gaan, aangezien het duo alleen maar conceptplaten wou maken. Woolfson herinnerde zich dat hij eerder, in 1974, al met het idee gespeeld om een album rond het werk van Edgar Allan Poe op te nemen. (Poe was een 19de-eeuwse Amerikaanse romantische dichter die vooral macabere en duistere verhalen schreef). In 1975 kwam Tales of Mistery and Imagination uit, volledig geïnspireerd op het werk Edgar Allan Poe, en het was meteen een groot succes met een top-40 plaats in de Amerikaanse 'Billboard 200 Chart'. Het nummer 'The Raven' was ook het eerste rocknummer waarin gebruikgemaakt werd van een zogeheten 'Digital Vocoder', een soort voorloper van de autotune.

Doorheen de jaren '70 en '80 werd de groep alsmaar populairder, maar dan vooral in Noord-Amerika en continentaal Europa (ze behaalden zelfs nooit een top 40-notering in hun thuisland, het Verenigd Koninkrijk).  Populaire nummers waren Eye in the Sky en Don't answer me, maar nadien verdween de band uit het zicht, ook de platen- en singleverkoop daalde aanzienlijk. In 1987 brachten ze hun elfde en laatste album, Gaudi, uit, hoewel er nog plannen waren voor een volgend album dat Freudiana zou heten.

Toen de band het album Freudiana wou opnemen ontstond er een artistieke wrijving tussen Parsons en Woolfson. Die laatste wou van Freudiana liever een musical maken en de twee artiesten gingen uit elkaar. Parsons nam een groot deel van de begeleidingsband mee op een eerste wereldwijde tour en Woolfson begon musicals te producen. Freudiana, Gaudi en Gambler waren musicals met liedjes van The Alan Parsons Project.

In 1990 kwam er een definitief einde aan The Alan Parsons Project toen de band het contract met platenlabel Arista Records verbrak. Parsons ging nog even door en bracht enkele albums onder eigen naam uit. Woolfson bleef aan Freudiana-idee hangen en bracht een gelijknamige plaat uit. Iets later bracht Woolfson ook nog een vervolg uit op het debuutalbum van The Alan Parsons Project, Poe: More tales of Mystery and Imagination. Maar geen van beide kende nog grote successen.

Aron

Single van de week: Pascal Pinon - Ekki vanmeta

De IJslandse tweelingzusjes Jófríður and Ásthildur wonen, zoals ongeveer twee derde van hun landgenoten, in Reykjavik en waren slechts 14 toen ze dit bandje oprichtten. Dit toffe, heel IJslands klinkende electropopdeuntje heeft de eer onze eerste single van de week van het nieuwe jaar te zijn.

Waar kijken we naar uit in 2013?

Nieuwe releases:


- Agent Fresco
 
We sprongen een gat in de lucht toen we hoorden dat deze vier IJslanders een nieuwe cd gingen uitbrengen en zeker toen we hoorden dat ze een nummer samen met Ólafur Arnalds zouden gaan maken.  De kruisbestuiving tussen de door-jazz-beïnvloedde ambient metal van Agent Fresco en de eerder klassieke composities van Ólafur Arnalds lijkt ons een van de interessantste van het komende jaar te gaan worden.



- Arcade Fire

Eind 2013 zou het vierde studio-album van Arcade Fire in de rekken liggen. Nog nooit stelde de band teleur, dus wij verwachten dat dit ook deze keer niet gebeurt en dat Arcade Fire alweer hoog zal prijken in ongeveer alle eindejaarslijstjes.

- The Knife

Na een aantal jaar wachten (met als intermezzo de opera 'Tomorrow, in a year') komt The Knife dit jaar eindelijk met een opvolger van het geniale 'Silent shout' (dat uitkwam in 2006!) op de proppen.
Wij hopen in iedere geval dat 'Shaking The Habitual' een even sterke worp wordt als die vorige topplaat.



- Hurts:

Dit duo is voornamelijk bekend van hitjes als Better than Love en Wonderful Life uit 2010. Dit jaar komen ze terug met een opvolger voor hun plaat Happiness en als het reeds vrijgegeven Miracle een waardemeter is, kijken we er zeker naar uit.

- Ólafur Arnalds

Ook deze jongeman zal in 2013 met een nieuwe cd komen. Hij zal eerst de soundtrack voor het Britse programma Broadchurch leveren en zich daarna toespitsen op een nieuw album.


Daarnaast zijn er nog enkele van onze favoriete bands bij wie het minder zeker is of er komend jaar iets nieuw uitkomt, maar toch zouden er bij bvb Midlake (eerder speelden ze al een heel veelbelovend nieuw nummer live, 'The morrow') en The National ook plannen zijn om dit jaar nog een nieuw album op de markt te brengen.

Optredens:

Een greep uit de optredens waar je al zeker een verslagje mag van verwachten:

- The Irrepressibles (Depot, Leuven)
- SX (Handelsbeurs, Gent)
- Bruce Springsteen (TW Classic)
- Sigur Rós (Vorst)
- Of Monsters And Men (Ancienne Belgique)
- Ellie Goulding (Ancienne Belgique)
- Poliça (Ancienne Belgique)
- Marina & the Diamonds (Botanique)
- Passenger (Botanique)
-...

Maar het meest van al kijken we hier uit naar een mogelijk optreden van The Knife, die eerder aankondigden in 2013 in Europa te gaan touren.
En voor de rest zouden we er zeker ook niet ontevreden mee zijn moesten bands als Röyksopp, Susanne Sundfør, Agent Fresco, Midlake, Arcade Fire,... nog eens een zaal of festival in ons landje bezoeken.

De beste albums en nummers van 2012 volgens Corneel

Albums

Op CD-vlak was het voor mij vooral een jaar waarin de gevestigde waarden niet aan de verwachtingen wisten te voldoen. Sommigen stelden heel erg teleur (Bloc Party, The Killers), anderen brachten wel een vrij goeie cd uit, maar toch iets onder mijn persoonlijke (soms heel hoge) verwachtingen (The XX, Bat For Lashes, Mumford & Sons,...). Bijna alleen maar nieuwe namen dan ook in mijn top-10, en wel de volgende:

10. Susanne Sundfor - The silicone veil

9. Lana Del Rey - Born to die

8. Light Asylum - Light Asylum

7. Burial - Kindred

6. Dry The River - Shallow bed

5. alt-j - An awesome wave

4. Iamamiwhoami - Kin

3. The Irrepressibles - Nude

2. SX - Arche

1. Asaf Avidan - Different pulses

 

 

Haalden het lijstje net niet:

 

Bat For Lashes - The haunted man

I Like Trains - The Shallows

Exitmusic - Passage

Hot Chip - In our heads

Todd Terje - It's the arps EP

Grimes - Visions


Nummers

Aangezien ik sowieso veel meer een 'liedjesluisteraar' dan een 'albumluisteraar' ben, geeft een lijst met nummers waarschijnlijk wel een stuk beter weer welke muziek ik afgelopen jaar nu het best vond. Hier heb ik dan ook een iets uitgebreider lijstje van gemaakt :)

 

1.      The Irrepressibles – New world

2.      Hot Chip - Motion sickness

3.      Get Well Soon – You cannot cast out the demons (you might as well dance)

4.      Parachute Youth – Can’t get better than this

5.      Susanne Sundfør– The silicone veil

6.      Burial - Ashtray wasp

7.      Röyksopp - Running to the sea (feat. Susanne Sundfør)

8.      SX - Graffiti

9.      Exitmusic – Passage

10.  Woodkid – Run boy run

11.  Alcest – Autre temps

12.  Deadmau5 - There might be coffee

13.  Light Asylum - IPC

14.  Sigur Rós – Varúõ

15.  Frank Ocean – Pyramids

16.  SX – Arche

17.  Hot Chip – Flutes

18.  SX - The future

19.  Asaf Avidan – Love it or leave it

20.  Alt-J - Matilda

21.  Iamamiwhoami – Kill

22.  Grimes - Genesis

23.  Charlotte Gainsbourg – Anna (Moonlight Matters remix)

24.  Deadmau5 – The veldt

25.  Twin Shadow - Run my heart

26.  Rhye - The fall

27.  Kapitan Korsakov – In the shade of the sun

28.  Miike Snow – Devil’s work

29.  Asaf Avidan – Cyclamen

30.  Mark Lanegan Band – Harborview hospital

31.  iLiKETRAiNS – Mnemosyne

32.  Little Dragon – Sunshine

33.  dEUS – The soft fall

34.  We Are Augustines – Chapel song

35.  Duologue – Underworld

36.  Todd Terje - Inspector norse

37.  Orbital – New France (ft. Zola Jesus)

38.  Lana Del Rey – Born to die

39.  Disclosure – Latch (ft. Sam Smith)

40.  Mumford & Sons – Lover of the light

 

 

 

 

De beste albums van 2012 volgens Aron

Een cd-lijstje opstellen is niet altijd gemakkelijk, je moet altijd kiezen, wikken en wegen. Er komen telkens heel veel platen in aanmerking en je wil die er dan ook inzetten, maar we hebben uiteindelijk besloten om 15 albums te selecteren. De albums die het net niet haalden, waren zeker niet slecht, maar net niet goed genoeg om tot de beste van 2012 te worden gerekend, toch willen we hen hier een eervolle melding geven. Het gaat om '2' (Netsky), 'Born to Die' (Lana Del Rey), 'Shrines' (Purity Ring), 'Sun' (Cat Power) en 'Retro Stefson' (Retro Stefson).

Voor de rest zal 2012 ons altijd bijblijven als het jaar waarin er een soort van revival van de Britse muziekindustrie aan de gang was. Het aantal geweldige bands dat de laatste tijd het kanaal komt overgewaaid, is opmerkelijk. Krijgen we terug een Britse invasie zoals in de jaren '60? In ieder geval veel plezier met dit lijstje.


15: Marina & The Diamonds (GB)  - Electra Heart

De elektronische funk van Marina Lambrini Diamandis is misschien nog het beste te vergelijken met die van Ellie Goulding, alleen is het timbre licht anders. Electra Heart neemt je al van bij het begin vast en laat je maar moeilijk los. De plaat opent heel sterk met 'Bubblegum Bitch' en 'Primadonna' en het enige minpuntje is het ietwat druilerige 'State of Dreaming'. De plaat lijkt overigens vol te staan met verwijzingen naar het oude Griekenland, dat begint al in de titel en is ook te zien aan de song 'Hippocrates'. Deze plaat is dus een terechte opener van deze lijst.



14: Exitmusic (US) - Passage

Ze kregen ook al een eervolle vermelding in onze lijst met de beste concerten van 2012 en nu staan ze ook, weliswaar nipt, in onze lijst met beste albums. Over de erg straffe stem van Aleksa Palladino hebben we u wellicht al meer dan genoeg verteld in Concertverslagen en onze single-van-de-weeksectie. De cd zelf is van begin tot einde van een hoog niveau en 'Passage', 'Storms', 'The Night' en 'Modern Age' zijn echte muzikale hoogstandjes.




13: Ellie Goulding (GB) - Halcyon


Ellie Goulding heeft zichzelf op deze plaat niet overtroffen, maar heeft wel weer een geniaal album afgeleverd. De zangeres is op Halcyon een licht andere koers gaan varen, maar grijpt toch nog vaak terug naar haar aloude gekende sound en daar zijn we blij om. ‘Lights’, Gouldings nieuwe hit, dat vreemd genoeg ook al op haar vorige plaat stond, is daar het beste bewijs van.



De review lees je hier.

12: Emeli Sandé (GB) - Our Version of Events

De stemkracht van deze Britse jongedame is bij iedereen bekend en ook live weet Sandé steeds weer te overtuigen. De geniale mix tussen Blues, Jazz en R'n'B die ze brengt is van een ongekend hoog niveau en de nummers swingen vaak de pan uit. Wij zijn hier zeer te spreken over 'Next to Me', 'Daddy' en 'My kind of Love'.







11: Soap & Skin (A) - Narrow

De Oostenrijkse Anja Plaschg wordt al enkele tijden een Wünderkind genoemd en ook haar debuutalbum 'Lovetune for Vacuum' uit 2009 was om van te smullen. De jongedame werd vooral geïnspireerd door Björk, Cat Power en Sergei Rachmaninov. Dit tweede album is iets minder donker, maar daarom niet minder goed, er staan geweldige nummers op, zoals opener 'Vater',  'Voyage Voyage' en afsluiter 'Big Hand Nails Down'.






10: Sigur Rós (IS) - Valtari

Het album is niet vernieuwend of heel erg goed, het is geen slecht album, dat niet, maar het kon niet echt overtuigen. Straf, dat wel, maar niet wat we gewoon zijn van dit viertal. We zetten de IJslanders dus in onze top 10, niet omdat het een heel goed album is, maar gewoon omwille van de comeback die ze  maakten, daar waren we dan wel weer heel erg blij om.






9: Of Monsters and Men (IS) - My head is an animal


We weten dat dit album op 20 december 2011 uitkwam in IJsland en dus eigenlijk niet thuishoort in deze lijst, toch zetten we ze erin omdat de Europese release, met de extra nummers 'Mountain Sound' en 'Slow and Steady' in 2012 uitkwam. De vrolijke sound van deze zes IJslanders is bij vrijwel iedereen gekend ondertussen, maar wat brengt de volledige cd? Wel, toffe, catchy nummers en we vinden het dan ook heel erg spijtig dat alleen "Little Talks" er in geslaagd is om onze nationale radio's te bereiken, op hier en daar een beetje 'Mountain Sound' na. Kortom: we waren heel erg blij dat dit zestal er in geslaagd is om door te breken en we ze dus eindelijk enkele keren live aan het werk konden zien.


8: Perfume Genius (US) - Put Your Back N 2 It

De diepe, emotionele stem van Mike Hadreas weet ons telkens weer te raken. Of het nu een zachte ballad zoals 'Normal Song' betreft, of een nummer waarin het ritme de hoogte in wordt gejaagd, zoals in 'Hood', de nummers zijn altijd even mooi, even beklijvend en even groots. Bij het beluisteren van deze cd willen we ons steeds in het kleinste hoekje gaan nestelen, ver weg van de wereld, heel dicht bij die van Hadreas.






7: Pascal Pinon (IS) - Twosomeness

En er is plaats voor nog een IJslandse band in deze lijst. Deze cd kwam eigenlijk toevallig bij ons terecht (Een man in de cd-winkel zei dat we er eens moesten naar luisteren). Die man had gelijk en we namen het album dus mee naar huis. Het album werd ook geproducet door Alex Somers (de vriend van Jonsi) en opgenomen in Somers en Jonsi's thuisstudio. Pascal Pinon (Het is een duo, de tweelingzusjes Jófridur en Ásthildur) speelt een soort van dromerige mix van neofolk en lo-fipop (het klinkt veel beter dan het lijkt).

Beluister eerst: Þerney, Ekki Vanmeta, Somewhere


6: The XX (GB) - Coexist

Deze recensie was een van de eerste die op deze blog verscheen en we schreven toen: "Coexist bijt zich, zij het zachtjes, in je vast en boort zich vervolgens een weg naar het hart, waar het zich, hopelijk, voor lange tijd zal nestelen." Ze konden dus niet ontbreken in onze eindejaarslijst.





De review lees je hier.



5: Borko (IS) - Born to be free


Op plaats vijf staat er nog een IJslander. Björn Kristjánsson oftewel Borko is muziekleraar en is een echte grootheid binnen de IJslandse muziekscene, dit ondanks het feit dat het aantal releases heel beperkt is. Zijn debuutalbum, 'Celebrating Life', dateert alweer van 2008. Toch is hij een grootheid en bands zoals Retro Stefson en FM Belfast (twee van de populairste bands in IJsland) doen geregeld beroep op zijn diensten. Nu heeft hij dit geniale album uit, en hij blijft zijn hippie-achtige, dromerige muzieksmaak trouw.

Beluister eerst: Born to be free, Yonder en Hold me now


4: SX (BE) - Arche


Dit album opent heel sterk. Met 'Gold', 'Arche', 'Grafiti', 'The Future' en natuurlijk 'Black Video' worden we meteen meegesleurd. Wat een fantastische Belgische band, en live ook zeer te pruimen. De stem van zangeres Stefanie Callebaut, de ene keer scherp, de andere keer zacht en zweverig brengt ons in hogere sferen. Ook de heel precies getimede instrumentatie, de ene keer subtiel, de andere keer bombastisch brengt ons in extase. De Kortrijksanen lijken een grote toekomst tegemoet te gaan, met deze meer dan exquise cd.
De review lees je hier.

3: Bat for Lashes (GB) - The Haunted Man


Toen we dit album voor de eerste keer hoorden, waren we er niet meteen wild van. Toch besloten we om Natasha Khan een tweede, derde en vierde kans te geven. Hoe vaker we luisterden hoe beter we het begonnen te vinden. We hadden die enkele luisterbeurten nodig om de subtiliteiten in de songs te ontdekken en eens we dat gedaan hadden, dachten we: "Dit is een van de beste albums van het jaar". Helaas voor Bat for Lashes, ontdekten we op de valreep nog twee debuutalbums, die haar naar de kroon staken. Vandaar een welverdiende derde plaats.

De review lees je hier.

2: Maya's Moving Castle (BE) - Maya's Moving Castle

Van deze Belgische band zijn we behoorlijk wild. Ze doen heel erg aan  Björk denken, zowel muzikaal als uiterlijk, zangeres An-Sophie Claeys lijkt wel een Björk-kloon. We genieten heel erg van hun muziek en zijn dan ook blij dat ze er in geslaagd zijn De Afrekening binnen te dringen. Hopelijk kunnen ze volgend jaar doorbreken, zodat ze eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienen.



De review lees je hier.

1: Me & My Drummer (DE) - The Hawk, The Beak, The Prey

Als we over Duitse bands spreken, denken de meesten wellicht meteen aan Rammsteinn en daar blijft het dan, jammer genoeg, bij. Nochtans heeft het land recentelijk heel veel te bieden op het vlak van muziek, denk maar aan Boy, Bonaparte, Kraftklubb, Sizarr en consoorten. Je mag daar vanaf heden ook Me & My Drummer bijrekenen. Deze band staat voor openhartige, eerlijke en grootse muziek. Heel straf album en naar het schijnt heel straffe optredens. Kortom een welverdiende nummer 1, nu maar hopen dat ze in de nabije toekomst naar België komen.
De review lees je hier