Concertverslag: London Grammar (Botanique, Brussel)

Het is slechts een kleine twee maanden geleden sinds de Britten van London Grammar de Witloof Bar in de kelder van misschien wel onze favoriete concertvenue platspeelden, of ze mochten alweer afzakken naar Sint-Joost-ten-Node om de Orangerie te doen vollopen. Voorgenoemde keet  barstte net niet uit zijn voegen en we konden na afloop niet zeggen dat dat onverdiend was, want London Grammar wist ons te overtuigen mede dankzij de prachtige stem van Hannah Reid en de beats die Dot Major er wel eens door durfde te jagen. Ook het voorprogramma Bipolar Sunshine werd door ons gesmaakt, kortom een volmaakte avond dus, en dat ging zo.

Het is iets over achten als we de zaal binnen stappen en voorprogramma Bipolar Sunshine is zich al volop aan het kwijten van zijn taak om het publiek op te warmen. Het soloproject van Afro-Europeaan Adio Marchant, die voor de gelegenheid getooid was in een schreeuwerig oranje hawaïhemd, trok, meer nog dan met zijn vreemde kapsel, de aandacht met  aangename muziek die het midden hield tussen The Streets en surfmuziek. Rechts van ons ging een iets oudere man in een groen shirt helemaal los tijdens dit voorprogramma en ook links van ons zagen we dat de mensen deze jongens konden pruimen. Rond kwart voor negen zat hun optreden er op en een luid applaus was hun deel.

Om negen uur stond London Grammar dan geprogrammeerd, met de nadruk op het woord 'stond', want een kwartier later waren de Britten nog steeds niet op het podium verschenen en het publiek werd ongeduldig. Ritmisch geklap, af en toe wat aanmanend gefluit en veel uurwerkengestaar vulde de zaal, toen Hannah, Dot en Daniel het podium opkwamen en een prachtig mooi 'Hey You' inzetten, was alles al weer vergeten. Altijd afwachten hoe de stem van Hannah live zou overkomen, maar gelukkig was ook dat geen probleem, dat bleek later toen 'Darling are you gonna leave me' ook feilloos van zang werd voorzien en ook Dot Major ging volledig los met de beats wat het geheel een dansbaar tintje gaf.

Na 'Interlude' gingen ze verder met 'Shyer' en de pareltjes werden nu snel aan elkaar geregen, 'Strong', 'Flickers', 'Sights'. Allemaal passeerden ze de revue en allemaal werden ze even mooi gebracht en met genoeg afwisseling. Toen Hannah even haar stem moest gaan smeren, gingen Dan en Dot gewoon gezellig zelf verder en ook dat was heel aangenaam. Helaas was er tussendoor een man van de organisatie met een blauwe jas, broek en muts het podium opgewandeld om te melden dat er een nummer weg moest vallen, wegens geen tijd en helaas was dat 'Nightcall'. Niet getreurd want er werd meteen overgegaan tot 'Wasting My Young Years' wat leidde tot een mooie apotheose. De obligate bisronde bestond uit 'If You Wait' en 'Metal & Dust', maar had voor ons niet gehoeven, want we waren al lang voldaan.

Na afloop kunnen we alleen maar concluderen dat het een geslaagde avond was in de Botanique, die deze maand meerdere goede bands wist te lokken, we zullen er deze maand dus zeker nog komen, applausje voor de organisatie. Ook over de band kunnen we alleen maar lovend zijn. London Grammar wist dus meer dan te overtuigen gisteren, meer nog, ze hebben er ongetwijfeld een hele hoop nieuwe fans bij.

Aron