Concertverslag: William Fitzsimmons (Handelsbeurs)

Maart en april zijn traditioneel vrij drukke concertmaanden, en ook dit jaar is dat niet anders, en puilt onze concertagenda alweer bijna uit. Gelukkig is er zo heel af en toe toch eens een artiest die het in zijn hoofd krijgt om niet in Brussel of Antwerpen maar wel in If Music Could Talk-thuisbasis Gent op te treden, William Fitzsimmons is er daar 1 van. Geen man met grote radiohits, maar binnen het folkwereldje toch een van de meest populaire namen van de laatste jaren. Vol was de Handelsbeurs allerminst (en dan was het nog met zitplaatsen), maar William kon duidelijk toch op een trouwe schare 'echte' fans rekenen.

Beginnen deden we uiteraard met een voorprogramma, deze keer verzorgd door Denison Witmer, een (naar eigen zeggen) boezemvriend van de William. Waar het normaal gezien vrij irritant kan zijn als artiesten de hele tijd babbelen in plaats van muziek spelen, was dat dit keer eigenlijk helemaal anders: we hoorden hem liever één van zijn grappige verhaaltjes vertellen over technologie, Gent of het nationale symbool van de Verenigde Staten (en zelfs een heel geslaagde impersonatie doen van het hoofdprogramma van de avond) dan muziek spelen. Niet dat de muziek slecht was, zeker niet, maar echt het ‘een man met een akoestische gitaar rond een kampvuur’-gevoel overstijgen deed het toch ook niet. Bij de eerste nummers zat er af en toe nog eens een knappe melodie tussen, maar naar het einde toe werd het ook op dat vlak vrij doorsnee. Toch een heel aangenaam optreden dus, maar vooral door wat er tussen de liedjes door allemaal verteld werd.

 

Over naar de hoofdact van de avond, William Fitzsimmons. We zullen maar beginnen met een bekentenis: zelf kenden we op voorhand maar twee nummers van de beste man echt goed (waarvan hij eentje, ‘The tide pulls from the moon’, dan nog niet speelde ook), maar wel twee enorm goeie, waarbij het vooral zijn prachtige stem is die ons overtuigde om een ticket aan te schaffen. En ook live kwam de heel zachte, zalvende stem, soms bijna fluisterend, enorm goed uit de verf. Zonder enige moeite (en zonder ook maar één foutje) zong hij het volledige bijne twee uur durende optreden alle nummers op die typische, prachtige, ontroerende manier. Eén van de hoogtepunten van de avond was dan ook toen William en zijn drie bandleden zich tijdens de bisnummers allen rond 1 micro verzamelden, en volledig akoestisch enkele nummers brachten, waarbij zijn stem en ook de samenzang zowaar nog beter tot zijn recht kwam. De nog kalere momenten, waarbij hij alleen met zijn akoestische gitaar op het podium stond, waren dan misschien net iets té ‘naakt’, en konden wat ons betreft wel  wat extra pit in de vorm van een extra gitarist of een drummer gebruiken.

Dit is dan ook misschien meteen ook het enige kritiekpuntje: het blijft de hele tijd wel erg braaf. Zo heel af en toe eens een echte uitbarsting zou het optreden voor ons nog net dat tikkeltje extra geven, waar genregenoten die iets meer de randen van het genre opzoeken, zoals Bon Iver bijvoorbeeld, wel telkens in slagen.

Qua nummers vonden we persoonlijk dat die van het nieuwste album (William heeft al 5 albums op zijn conto staan) zeker niet moesten onderdoen voor het oudere werk (‘Fortune’ en vooral ‘Took’, met een prachtig stuwend ritme waren voor ons, naast het moment dat ze met 4 rond 1 microfoon stonden, het hoogtepunt van de avond), maar dat kan uiteraard ook liggen aan het feit dat we dat nieuwere werk al iets beter kenden op voorhand. Hoe je het ook draait of keert, net zoals bij waarschijnlijk 99% van de artiesten is het ook bij William niet eenvoudig om de nummers uit elkaar te houden als je er weinig vertrouwd mee bent.

Wij zijn na dit optreden alleszins volledig overtuigd om de albums van William Fitzsimmons tot op het bot uit te pluizen, en we kunnen hetzelfde aanraden aan alle fans van zachte folkrockmuziek gedragen door een ware engelenstem.

 

Corneel