Concertverslag: Mo (Botanique)

Er waren heel wat mensen opgedaagd voor het optreden van Karen Marie Orsted, beter bekend als Mo, in de Botanique gisterenavond. Wij zijn de laatsten om te beweren dat dat onterecht zou zijn, we waren er namelijk zelf ook, zeker als je weet dat de vergelijkingen met Purity Ring, Grimes en Twin Shadow geregeld de revue passeren als het over voorgenoemde Deense gaat. Het optreden zelf dan, we hadden gehoord, van mensen die er bij waren dat haar optredens geweldig goed zijn, enkelen namen zelfs de woorden legendarisch in de mond, dus keken we uit naar wat daarmee bedoeld werd. Goed was het zeker, heel goed zelfs, maar legendarisch, dat willen we niet gezegd hebben.

Geen voorprogramma deze keer, en daar zijn we blij om aangezien het aantal middelmatige voorprogramma's tegenwoordig niet meer op een hand te tellen is, en dus kregen we direct Mo voorgeschoteld die aftrapte met Fire Rides. Alleen de muzikanten stonden op het podium en Karen zong vanuit de bühne, of was het een bandje dat afspeelde? Alleszins werd het publiek, voornamelijk jonge, hippe vogels, helemaal wild en werd er behoorlijk wat afgedanst. Mo zelf moest hier niet voor onderdoen en kwam heel energiek voor de dag. Met Maiden, dat op luid gejuich onthaald werd, was de toon meteen gezet en werd het duidelijk dat dit optreden niet de mist zou ingaan.

Dat er voldoende afwisseling in zat, bleek uit het feit dat up-temponummers zoals XXX88 werden afgewisseld met Freedom en Slow Love.  Met Pilgrim kwam er dan weer wat meer leven in de brouwerij, niet dat het een saaie boel was, en werd er weer volop gedanst en geschranst. Het was dan wachten tot Waste of Time om nog eens een hitje te horen (artistieke weelde, want ook de niet-hitjes waren van een hoog niveau) en tijdens het daaropvolgende Never Wanna Know kwam mevrouw Orsted het publiek in gedanst, een goede meter van ons, wat hen natuurlijk in extase bracht en het feestje naar een kookpunt bracht. Met Walk This Way en Don't Wanna Dance werd de reguliere set afgesloten, tijdens deze laatste herhaalde ze haar stunt van Never Wanna Know nog eens en begon ze te dansen in het publiek met een kring enthousiastelingen rond haar.

In de bisronde bracht ze nog een Spice Girls cover, Say You'll Be There, wat even aangenaam als overbodig was. Niets tegen covers brengen tijdens optredens, of tegen de Spice Girls, maar wij hadden liever Dummy Head of zo gehoord. Gelukkig werd ook nog Glass gespeeld waarbij Mo nog maar eens het publiek insprong, dit keer om te crowdsurfen. Het publiek ging voldaan naar huis, dat kan ook niet anders na zo'n geweldig energiek optreden zonder franjes, maar gewoon pure follow your heart, down to earth eerlijkheid van deze artieste, of zo kwam het toch over. We hopen haar nog vele malen in België te mogen ontvangen, wij zullen er alleszins altijd bij zijn.

Aron