Concertverslag: Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra (Botanique)

Efrim Menuck en enkele van zijn compagnons maken drukke tijden mee. In twee jaar tijd twee albums uitbrengen met respectievelijk Godspeed You! Black Emperor en Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra, en zowat afwisselend met beide bands touren in diezelfde tijdspanne. Vorig jaar stond Godspeed nog op Pukkelpop bijvoorbeeld, binnenkort op Primavera, maar tussendoor tourt Silver Mt. Zion met hun nieuwe album Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything. 27 februari hielden ze halt in de Botanique.

Canadees en dus landgenoot Eric Chenaux mocht het publiek opwarmen (hoewel dit niet echt nodig was als de organisatie zoveel tickets verkoopt dat men als sardienen in een blik in de zaal wordt gepropt) en deed dat op zijn eigen speciale manier. Met zijn gitaar haalde hij soms vreemde kuren en effectjes uit, en af en toe leek het alsof hij gewoon improviseerde op aritmische wijze. Zeer boeiend schouwspel in het begin, maar na het 2de, identiek klinkende nummer van tien minuten was het wel genoeg geweest. Na zijn a capella intermezzo was de kracht eruit bij het publiek om de verveling te bevechten en werd die tamelijk zichtbaar.

Silver Mt. Zion had zich, zoals ze dat gewoon zijn met hun bands volgens hun filosofie, opgesteld in een halve cirkel op het podium, met hun versterkers in dezelfde positie achter zich. Leuk dat ze hun gelijkwaardigheid en groepsgeest willen symboliseren, maar in een brede zaal zoals de Orangerie is dat vooral jammer voor de toeschouwers langs de zijkant, die vooral ruggen en versterkers te zien kregen. Een andere gewoonte die ze bij Godspeed volgen, was duidelijk niet belangrijk: er kwam stemgeluid van het podium. Niet enkel als zang, maar zelfs bindteksten  kwamen aan bod! Menucks zeer linkse denkbeelden kwamen uitgebreid aan bod als hij het had over nummers als Austerity Blues (vrij vertaald: het zou hem niet verbazen moest een Griek hier in de hoofdstad van austeriteit uit wanhoop mensen begint aan te vallen) of All The Kings Are Dead (/Death), waarbij hij benadrukte dat het feit dat sommige koningen vergeten worden een troostende gedachte is.

Veel extra-muzikale opmerkingen dus, over de muziek kunnen we iets korters zijn. Als Silver Mt. Zion met een album gaat touren, gaan ze duidelijk écht wel met dát album touren. Andere albums worden niet verkocht aan de zaal, en het volledige album wordt gespeeld tijdens het concert zelf. Enkel een onbekend nieuw nummer (dat trouwens redelijk saai was of mogelijk moeilijker te doorgronden is, maar het effect live bleef in ieder geval hetzelfde) en 'Piphany Rambler waren niet van Fuck Off etc. Jammer dus voor fans die vooral grote fan zijn van hun eerste, instrumentale en eerder gecomponeerde albums, zoals ondergetekende. Het concert begon goed, met twee sterke nummers van het nieuwe album, en eindigde met een absoluut hoogtepunt, een straffe versie van het briljante What We Loved Was Not Enough (een gans optreden op dit niveau zou memorabel zijn), maar tussendoor leek het wel alsof de band hun muziek niet met een emotionele dimensie de zaal in kon stuwen, waardoor anderhalf uur echt wel genoeg was. Het klonk en voelde allemaal hetzelfde als op plaat, de meerwaarde waarvoor je een ticketje koopt bleef achterwege. En dat is uiteraard bijzonder zonde.

Genoeg stof om over te vertellen dus, maar verder was het optreden verre van wat je hoopt van een band die tien jaar geleden enkele ondergewaardeerde meesterwerkjes de wereld instuurde. Hetzelfde gevoel had ik echter een jaar geleden bij Godspeed You! Black Emperor, die verder nochtans enthousiaste recensies kreeg en fans zeer tevreden stelde. Misschien ligt het dus aan ondergetekende. Laat het u vooral niet weerhouden hen een keer live te zien, het blijven tenslotte post-rocklegendes.

Maarten