De naam Neneh
Cherry zegt u natuurlijk iets. Deze in Londen residerende Zweedse raakte in de
jaren 80 bekend met hits als Buffalo Stance en Manchild. De bekendheid groeide
enkel met het uitbrengen van 7 Seconds samen met Youssou N’Dour. Wij hebben
zelfs eens een “one-hit wonderland”-reportage aan haar gegeven. Niet omdat ze dat
is, maar omdat haar verhaal zo leuk is. Enkele jaren geleden bracht ze samen
met haar Thing een cd met jazzy covers uit, maar nu is ze terug met echt nieuw
solowerk. Hiervoor riep ze de hulp in van het instrumentele elektronica-broederduo
Rocketnumbernine (die er in de ABClub bij waren) en uiterst hippe producer Four
Tet. Dit geweldige album levert ons dan weer een tour op door kleine clubs in
Europa, waaronder de ABClub.
Het voorprogramma
werd verzorgd door de IJslandse Kria Brekkan (ex-múm) & de Amerikaan Ryan
Erskine. Het optreden bestond uit ons onbekende (folk-)songs gespeeld op
akoestische gitaar en een als trommel gebruikte banjo. De songs kwamen rommelig
over en er hing voornamelijk een kampvuur-sfeer. Dit is dan weer iets wat werkt
rond een kampvuur maar niet op een podium. Het enige wat ons kon overtuigen,
was de feeërieke stem van de IJslandse (luister eens naar We Have a Map of the
Piano van múm).
Dan over naar het
echte werk onder de vorm van Neneh Cherry. Als je een nieuw album moet
promoten, doe je er goed aan er zoveel mogelijk songs uit te spelen. In dit
geval betekent dit gewoon alle tien de songs van op Blank Project. Dit kan soms
serieus tegenvallen, maar in het geval van zo’n sterke plaat denken wij eerder
aan het tegendeel. Al vanaf opener Across The Water werd duidelijk dat de bijna
50-jarige Neneh nog steeds zeer goed van stem is. De titeltrack van het album
die erna volgde kreeg ons voor de eerste en zeker niet laatste keer aan het
dansen.
Een eerste
hoogtepunt was het bezwerende Spit Three Times dat door de club gonsde.
Weightless werd dan de eerste die echt als dansbaar nummer lekker werd
uitgesponnen met de mannen van Rocketnumbernine in een geweldige hoofdrol. Zo
en door de straffe stem van La Cherry kreeg dit optreden een echte meerwaarde.
Na een aan de overleden The Child Of Lov opgedragen, ingetogen 422, volgde het
eerste van de vier afsluitende topsongs die samen een hoogtepunt vormden.
Everything is een meer dan zeven minuten durende trip waarop Neneh het publiek
meenam.
Dansend ging ze
meteen over naar Naked en dan onmiddellijk naar de single Out Of The Black.
Daar niet iedereen Röyksopp is, was Robyn er niet bij, maar de song bleef meer
dan overeind. Afsluiten gebeurde dan met het liefdesverhaaltje Dossier, nog zo’n
sterke song van op die nieuwe plaat. Het publiek vroeg en kreeg nog een
(geplande) bisronde. Daar de songs van de plaat op waren, kregen we, met de
boodschap “Dat we niet in het verleden mogen leven”, een die middag geschreven
song Kiss My Ass ;-). Deze song deed ons verdacht veel denken aan een geupdate
versie van haar 80’s hit Buffalo Stance om zo dus af te sluiten op een
hoogtepunt met de zowat perfecte popsong.
Zoals je een oude
vos geen streken moet leren, moet je een ervaren zangeres niet leren optreden.
Neneh Cherry staat als zelfzekere, goed geoliede machine op het podium. De stem
zit goed, de songs zijn straf en dan is er nog de geweldige elektronische
begeleiding die sommige songs doen uitmonden in iets dansbaars waar de helft
van de “artiesten” in de Boiler Room van Pukkelpop en alle “artiesten” op
Tomorrowland stikjaloers op mogen zijn. Veel artiesten keren zich op “latere”
leeftijd richting akoestisch of rootsy dingen, maar gelukkig doet Neneh exact
het omgekeerde. Met deze plaat duikt ze in de alternatieve, hippe elektronica
en slaagt ze er in om er geweldige popsongs uit te persen.
Aroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten