Single van de week: The Aikiu - Fools

Onze laatste single van de week voor de zomervakantie en deze keer hebben we gekozen voor 'Madonna with a dick', zoals Nile Rodgers (producent van o.a. Duran Duran, David Bowie en Madonna). In elk geval, wij vinden 'Fools' van The Aikiu geweldig en hopen dat u dat ook zal vinden.

Wij willen in de zomervakantie ook wat rust inbouwen en zullen dan ook alleen maar concertverslagen schrijven in juli en augustus, maar ook de single van de week zal hier nog vinden zijn. Op het programma staan onder andere: Rock Werchter, Melt!-festival, Gentse Feesten, Of Monsters and Men in het rivierenhof en nog veel meer. Genoeg dus om u geboeid te houden (dat hopen we althans).

CD-review: Austra - Olympia

Nog niet zo heel lang geleden kon u hier het concertverslag van Austra in de Dokbox in Gent lezen. We  zeiden toen het volgende: "Deze electropoppers uit Toronto doen veelal aan The Knife denken, zij het iets minder eigenzinnig, hebben hun vorige langspeler, 'Feel It Break' twee jaar geleden uitgebracht en brengen binnenkort hun volgende plaat 'Olympia' uit". We zijn nu binnenkort en 'Olympia' ligt hier voor ons. Wat we er van denken? Het lijkt heel sterk op de vorige plaat, d.w.z.: muzikaal hebben ze geen andere oorden opgezocht, goede momenten worden nog steeds met mindere afgewisseld en deze jongelui hebben wederom een knalnummer afgeleverd met 'Home'.

De Canadezen onder leiding van nachtegaal Katie Stelmannis konden ons in het verleden wel degelijk bekoren, vooral prototype hit 'Lose It', is om duimen en vingers bij af te likken. Alleen konden ze het niveau van 'Lose It' niet een hele plaat lang bereiken. Onder andere  'Darken Her Horse' en 'Spellwork' waren goede nummers, maar niet meer dan dat. Hetzelfde verhaal horen we bij Olympia. 'Home', een dijk van een nummer, net als 'Reconcile', halen een niveau waar de andere nummers moeite mee hebben. Althans dat dachten we na een eerste luisterbeurt, na enkele luisterbeurten, komen we tot de conclusie dat deze band misschien wel getekend heeft voor een van de albums van het jaar.

Dat is meteen duidelijk bij openingsnummer 'What We Done', eerst krijg je een dertigtal seconden lang vrijwel stilte, later komt er een beat opzetten. Heel vreemd, als je dat zo een eerste keer hoort, maar later went het nummer en klinkt het geheel, zoals alle muziek van Austra heel erg dansbaar. 'Forgive Me' heeft dan weer niet zo'n lange intro nodig. Onmiddellijk de prachtige, krachtige stem van Katie Stelmannis, de voornaamste songschrijver van de meute. Helaas een minder nummer, een beetje zagerig en saai en helaas barst het nummer ook niet echt los naar het einde.

'Painful Like' is dan weer typisch Austra. Beats, de spookachtige stem van mevrouw Stelmannis en natuurlijk de gebruikelijke ooh's die door het refrein klinken, alleen mevrouw Stelmannis kan die op die manier zingen.. Meer dan op de vorige plaat wordt er gebruik gemaakt van de achtergrondzangeres(sen), wat het geheel completer en nog beter maakt. Over 'Home' moeten we misschien niet te veel meer zeggen, behalve dan dat het, zonder twijfel het beste nummer van de plaat is. Het begint met knappe pianoklanken, waar later een beat in komt te zitten. Ook de zeer emotionele tekst voegt dat beetje extra toe dat veel andere bands in het genre ontbreken om echt top te zijn.

'Fire', 'I Don't Care I'm a Man' en 'We Become' kunnen ons heel moeilijk bekoren. Te zwaar, te bombastisch, niet dansbaar genoeg,... redenen genoeg om dit trio niet goed genoeg te vinden. Gelukkig is daar dan 'Reconcile', samen met 'Home' misschien wel het beste nummer van de plaat. Synthakkoorden en elektronicabliepjes zoals we ze graag hebben. Ook de best wel emotionele inhoud, Stelmannis gaat op zoek naar verzoening (dat lijkt ons ook de rode draad doorheen de hele plaat, vrede maken met het verleden en je nieuwe leven aanvaarden zoals het is. Of niet natuurlijk, we zitten hier ook maar wat te schrijven).

'Annie, Oh Muse You', gaat op hetzelfde elan verder en 'You Changed My Life', is misschien wel het meest pakkende van allemaal. Bezingt Katie Stelmannis hier een nieuwe liefde? De uiteindelijke muzikale begeleiding maakt het geheel dansbaar, en wordt er daar nu een soundscape gecreëerd? Jawel, aan u om daar uw eigen betekenis aan te geven. Dan is het tijd voor afsluiter 'Hurt Me Now', en wat voor een. Het komt misschien wat traag op gang, maar als je mee gaat in de flow van het nummer, dan vind je het gegarandeerd geweldig. De stem die op het einde weerklinkt doet heel erg M83 aan, we moeten u dus niet vertellen waarom we Austra zo goed vinden.

Dit album eindigt gegarandeerd bovenaan in onze albumtop op het einde van het jaar omdat het geweldig is, goed klinkt, weinig foutjes telt (we tellen er drie) en er in slaagt deze stijve hark meermaals aan het dansen te krijgen. Ook zijn de Canadezen niet in de val getrapt die hun, naar wij vermoeden, Zweedse inspiratie voor hen heeft uitgelegd. De avant-garde hebben ze geschuwd en ze zijn zichzelf trouw gebleven. Geen gezever dus, gewoon no-nonsense electropop.

Aron

Single van de week: These new Puritans - Fragment Two

Onze nieuwe single van de week komt van These New Puritans met het nummer Fragment Two. Veel plezier.

Single van de Week: FM Belfast - We Are Faster Than You

Onze single van de week wordt deze keer geleverd door FM Belfast. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden komen deze snaken en jonge deerne niet uit Noord-Ierland, maar wel uit IJsland. "We Are Faster Than You" is een typisch FM Belfast-nummer. Laten we hopen dat ze nog eens naar België komen, feestje gegarandeerd.

CD-review: Sigur Rós - Kveikur

We vragen ons af hoe Sigur Rós er maar in blijft slagen geweldige muziek te maken. Von, Ágaetis Byrjun, Takk..., ( ) en Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust. Stuk voor stuk geweldige albums, die samen met de live-performances dit (ondertussen) trio tot onze favoriete band bombardeerden. Toch zat er slijt op de zaak, na een rustpauze van een drietal jaar, waarin frontman Jón Thor Birgisson zich ontplooide tot soloartiest, kwam uit het niets Valtari aanrijden. Een minder album, al stonden er ook echt pareltjes op zoals 'Varúð'. Ook de bijhorende tour kreeg niet de lovende recensies die we van de IJslanders gewend zijn. En dan werd er plots op een koude herfstnacht, tijdens de bisronde van het laatste optreden van die tour, een nieuw nummer op het publiek losgelaten 'Brennistein'. De voorbode van een nieuwe plaat? Of gewoon een nummer dat al een tijdje in de schuif lag? Er werden meer nummers op het publiek losgelaten, via het internet, tijdens optredens. En dan kwam daar het verlossende nieuws: Een nieuwe plaat die zal uitkomen op 17/18 juni en 'Kveikur' zal heten. IJslandse 'Grondverf' dus. Terug naar de roots? Of het begin van iets nieuw, het post-Kjartantijdperk? Moeilijk te zeggen. We hebben in deze inleiding nu al enkele vragen gesteld, en weinig antwoorden gegeven. Toch hebben we  nog een vraag: "Is dit het beste Sigur Rós album ooit?" De vraag stellen, is ze misschien ook wel beantwoorden.

Wat wel meteen opvalt is dat Sigur Rós anders klinkt, maar toch herkenbaar. Het is veel harder en straalt meer energie en kracht uit dan voorheen. Of toch niet, je kan het het best vergelijken met de hardere stukken van 'Untitled 8' (dat we allemaal beter kennen als 'Popplagid') het iets subtielere pianowerk van Kjartan Sveinson is naar de achtergrond verdreven. Zoals bijvoorbeeld het nummer 'Kveikur' zelf. Geen gezever, maar harde gitaren op zijn Sigur Rós.

'Yfirbord' begint dan weer met een soort van soundscape, zoals we die eigenlijk van deze jongens gewend zijn en de wel erg vervormde stem van Birgisson. Er komt later nog een soort van beat onder (al willen we het niet zo oneerbiedig stellen) en als het nummer volledig openbarst, krijgen we dat geweldige Sigur Rósgeluid. 'Stormur' doet dan weer erg denken aan de Sigur Rós van een paar jaar geleden, de Sigur Rós van Svigaplatan, Takk... en Ágaetis Byrjun. We vermoeden dan ook dat dit nummer al geruime tijd in de schuif lag, maar dat er voorheen geen plaats voor was. Zoals dat met 'Fjögur Piano' ook het geval was. We kunnen ons ook vergissen natuurlijk.

Over zwavel, vulkanisch glas en ijsbergen

De plaat steekt van wal met 'Brennistein', voorafgegaan door gerommel dat recht uit de aardkorst lijkt te komen en meteen het beeld van een op-uitbarsting-staande vulkaan oproept. En uitbarsten doet het iets later met een gitaarstrijk van Jónsi en een ferme mokerslag op het drumstel van Orri. Een ijzersterk nummer, dat heel wat kracht en energie uitstraalt. Ergens in helft van het nummer, krijgen we nog eens gesteentelagen te horen, waarna de zware instrumentatie wat weg lijkt te vallen en plaats maakt voor de nog steeds prachtige stem van Jonsi. Er komt meer tempo in en meerdere stemmenlagen doen ons aan de woeste , maar prachtige IJslandse natuur denken.

'Hrafntinna' klinkt dan weer heel onaards, met enkele bellen (?). Een ode aan obsidiaan of toch iets anders? Helaas is onze kennis van de IJslandse taal daarvoor te beperkt en moeten we u het antwoord schuldig blijven. We zijn geen grote fans van dit nummer, maar het einde mag er zeker zijn. Terwijl de muziek langzaam wegsterft, komen enkele koperblazers aanzetten die het nummer uitleiden. Steeds diezelfde lekker zwevende klanken, met rustpauzes tussen.

We zijn dan misschien geen grote fans van 'Hrafntinna', maar 'Ísjaki' kan ons zeker wel bekoren. Het begint met het drumwerk van Orri, waar dan gitaar- en baswerk bij komen kijken. Het lied begint eerder ingetogen, maar klinkt uiteindelijk toch nog vrolijk, vooral het geweldige refrein, dat verraadt dat dit lied misschien wel over een persoon gaat en niet gewoon over een ijsberg, kan ons bekoren. "Je zegt nooit iets/je bent net een ijsberg/we zijn al blij als je geluid maakt" zingen de IJslanders in het refrein. Over wie het gaat is ons niet helemaal duidelijk, het zou zomaar eender welke IJslander kunnen zijn. We moeten er ons hoofd niet echt over breken en gewoon genieten van dit nummer.

Het geheel klinkt op deze plaat ook veel melodischer dan vroeger, maar ook veel toegankelijker. Duidelijkere refreinen en zelfs enkele meezingmomenten, we weten dat dat raar klinkt, maar goed. Neem nu 'Rafstraumur', een refrein met enkele oh oh ooh's in. Niet dat de IJslanders plots plat commerciële brol zijn beginnen maken, maar ze zullen er misschien wel in slagen een veel groter publiek te bereiken en dat allemaal zonder de trouwe fans teleur te stellen.

Var

Er was een fan die het volgende neerschreef op Twitter: "I think Sigur Rós could be singing "I love cheese and cupcakes and beep beep boop" in icelandic and I would still enjoy it". Deze fan zit misschien wel dichter bij de waarheid dan hij/zij denkt. Zo staat er op 'Kveikur' ook een liedje over een blauwe draad, 'BláÞráður', naast natuurlijk liedjes over elektriciteit (Rafstraumur) en over onweer (stormur). We zullen dat maar als de magie van Sigur Rós bestempelen. 

Het laatste nummer op de plaat is er een met een grote symbolische betekenis. 'Var' heet het, 'was' als in de verleden tijd van zijn. Een nostalgische trip naar de tijd toen Kjartan Sveinson nog deel uitmaakte van de groep, toen hij het nog niet nodig vond om klassieke muziek te gaan bestuderen. Een instrumentaal nummer met piano, toch nog piano, het enige nummer op de plaat waar we die duidelijk in horen, misschien wel het enige waarin het aanwezig is. Jonsí, Orri en Georg vonden het dus, volkomen terecht, nodig om Kjarri die eer te betuigen en in het eerste luik van hun nieuwe verhaal toch om te kijken naar wat was. Dit nummer klinkt zelfs erg droevig, wordt er gerouwd om zijn vertrek, of klonken de jongelui gewoon altijd zo. Het is in elk geval een erg passend eerbetoon.

'Kveikur' is een geweldige plaat. En om de vraag uit de inleiding te beantwoorden, dit is misschien wel het beste Sigur Rós album ooit, ze doen ons heel hard twijfelen en Kveikur kan zeker de concurrentie aan met ( ) of Takk..., de albums die wij voorheen de beste vonden. De IJslanders lijken de pagina omgedraaid te hebben, op weg naar nieuwe horizonten en als ze dat op deze manier doen, dan zullen de fans zeker volgen, dat bleek al uit de heel enthousiaste reacties van diezelfde fans op diverse sociale media. Album van het jaar? Als het van ons afhangt zeker!

Aron

Concertreview: Austra (Dokbox, Gent)

Zeggen dat Canada alleen slechte muziek voortbrengt, zoals Justin Bieber, Carly Rae Jepsen en andere eendagsvliegen, is je reinste onzin. Het land heeft een rijke muzikale traditie, met bands als Neil Young en Stars, maar ook meer recent Misteur Valaire en Crystal Castles. Daar mag je vanaf heden ook Austra bij rekenen. Deze electropoppers uit Toronto doen veelal aan The Knife denken, maar zijn iets minder eigenzinnig, hebben hun vorige cd, 'Feel it Break', twee jaar geleden uitgebracht en brengen binnen zes dagen hun jongste worp, 'Olympia' op de markt. Reden genoeg dus om eens af te zakken naar de Dokbox in Gent, zeker nadat ze ons in de Lotto Arena omver bliezen in het voorprogramma van The XX.

Ons omver blazen was gisteren wel niet weggelegd voor het voorprogramma. Emma McKenna moest ons opwarmen voor Austra, maar slaagde daar niet helemaal in. Niet dat ze heel slechte muziek maakte, in tegendeel, het was zelfs aangenaam en easy listening, maar begon na verloop van tijd wel wat te vervelen. Een vrouw met een gitaar, die af en toe begeleiding kreeg van een bassiste, daar kan je maar weinig kanten mee uit en vandaar dus de verveling. Ook hadden wij het gevoel dat de muziek van de jongedame niet helemaal aansloot bij de muziek van Austra. We hebben al slechtere voorprogramma's gezien, maar ook al betere.

Dan was het tijd voor Austra om aan zijn set te beginnen. Wat meteen opviel: het zestal had  minder tijd en energie gestoken in de show in vergelijking met hun doortocht in de Lotto Arena. In Antwerpen waren ze nog allemaal in dezelfde pluimage getooid waren (een blauw glitterpak), hebben ze nu gekozen voor meer alledaagse kledij. Gewone t-shirts en alles wat maar comfortabel zit eigenlijk, of zoals de man achter de keyboards, een strakke broek, bretellen en een trainingsvest.

Er werd afgetrapt met een nieuw nummer (geen idee welk), nadien meldde zangeres Katie Stelmanis snel
even dat er nog meer van hetzelfde zat aan te komen: "We have got more beats, synths and cool stuff for you!". Gelogen was het in elk geval niet. Shoot The Water en Forgive Me (nog een nieuw nummer vermoeden we) volgden. Het publiek was behoorlijk enthousiast en danste zich een weg doorheen deze nummers.

Toen nieuwe hit 'Home' aan de beurt was, ging het publiek nog eens, volledig terecht overigens, extra uit zijn dak. Wat volgde was een mix van oude, bekende nummers zoals 'Choke' en 'The Beast' en nieuwe nummers waarvan we u de titels helaas niet kunnen geven. Niet alle nieuwe nummers zijn van hetzelfde niveau als 'Home', dat was wel duidelijk, maar het publiek leek er zich niet veel van aan te trekken en feestte als een bende op hol geslagen vrolijke Fransen verder.

Dan werden er onbekende klanken door de boxen gejaagd. Een nieuw nummer denk je dan, maar het blijk 'Lose It' te zijn, veruit hun beste nummer, dat door de boxen schalde. De publieksreactie op deze, mogen we hit zeggen, was enorm en de dokbox leek wel in lichterlaaie te staan. Ook de zes Canadezen amuseerden
zich te pletter. Na 'Lose It' volgde nog 'The Beat and The Pulse', een nummer dat zo mogelijk nog dansbaarder is dan 'Lose It' en dat vond het publiek ook.

We dachtten niet echt dat er nog een encore zou gaan komen, aangezien de beste en bekendste nummers de revue al passeerden. Groot was dan ook onze verbazing toen het zestal opnieuw het podium opkroop. Minder groot was onze verbazing toen we de aanhef van 'Darken Her Horse' hoorden. Het nummer dat er op volgde was er een van het nieuwe album en kon ons niet zo heel erg bekoren. Vooral de opbouw deed ons denken aan Bloc Party's 'Octopus', waarbij er steeds opgebouwd wordt naar een climax, maar op het moment dat je die verwacht, valt alles stil. Dit nummer werd door ons dus niet erg gepruimd.

Gelukkig volgde er nog 'Spellwork', wat het concert het einde gaf dat het verdiende: een dansend en uitzinnig publiek, dat nog steeds meer wilde, maar helaas niet kreeg en een gelukkige band. Om een korte -samenvatting te maken: Austra u was geweldig, alweer en kijken uit naar uw volgende doortocht in ons land. Hopelijk op Pukkelpop, Dour of een ander groot Belgisch festival, u verdient het. Nu alleen maar hopen dat de genaamde Chokri M., Carlo D. of Herman S. dit lezen.

Aron